Fálkinn - 01.08.1947, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
sig og var flutt i Landakot.Hún
kcnndi í mínum bekk.
Telpan þagnaði og sneri fram
ganginn með sömu hræðsluna i
augunum, og þegar hún kom
inn.
— Ásdís þú verður að reyna
að sofa góða mín. Jónína sneri
sór þreytt og syfjuð í rúminu.
— Eins og það sé ekki sama,
livort ég vaki eða sef, tautaði
Ásdís. Eg veit að ég fæ aldrei
vinnuna, fyrst svona fór.
— Segðu ekki þetta Ásdís mín.
Þú manst livað hún Hólmfríðiir
sagði, að þú ætlir að fá þetta
starf, og hún vissi af mörgum
mætum konum, sem mundu
styðja það loforð. Maður má
ekki alltaf missa kjarkinn, þótt
á móti blási.
Ásdís svaraði engu. Hún var
oft búin að heyra Jónínu tala
svipað þessu, og henni fannst
Jónína, sem alltaf var lienni jafn
góð, vera farin að verða liálf
])revtandi. Allir voru þreylandi
og engum var að treysta.
En samt smeygði örlítil ljós-
glæla sér inn í lmga Ásdisar.
Ef til vill var þetta ekki alveg
vonlaust ennþá? Og með það
sama gleymdi liún sinni aumu-
tilveru. í örmum svefnsins var
hún sjálfbjarga, eins og hver
önnur manneskja, sem hafði hafl
lánið með sér.
Hver dagurinn leið af öðrum.
Ásdís reyndi að gera allt sem
hún gat, að vinna í höndunum og
sætta sig við tilveru sina. Yon-
laust var það ekki, að hún gæti
fengið starfið, sem Hólmífriður
hafði heilið Iienni. Það var satt
sem Jónína sagði, að engin lif-
andi manneskja má missa von-
ina. — Jónína gat líka djarft
um talað, hú lét aldrei bugast.
En það var líka annað með Iiana,
hún álti börn.
.Tá, hún skildi það, Jónína átti
ekki með að gefast upp. Ábyrgð-
in var svo þung, sem hvíldi á
lierðum hennar. Það var annað
með Ásdisi þó að hún léti und-
an síga. Það var aðeins hún
ein, sem teflt var um, og hún
var ekki svo mikils virði.
Ásdís lirökk upp af bugsun-
um sínum. Frammi í ganginum
var einhver, sem hún átti ekki
von á, á þessum tima dags.
Láttu þér ekki liverft við
verða, sagði Jónína. — Það er
bara ég sem cr komin lieim.
— IJefir eitthvað sérslakt
komið fyrir þig, Jónína, fyrst
þú kemur svona snemma lieim.
— Komið fyrir mig. .Tá, það
skeði i dag, að ég var miklu
duglegri en venjulega. Eg ham-
aðist af þeim ákafa, scm þú
getur nú sjálf séð. Eg frétti
sem sé í morgun, að sjúkrahúsið
sem ])ú ert svo gott sem ráðin í
fari að talea til starfa. Það er
farið að ráða þangað fólk, "bg
þangað er komin fröken sem
eklhúsráðskona, sem liefir siglt
til kóngsins Kaupmannaliafnar
lil að læra matreiðslu. Önnur
frökenin situr á skrifstofunni,
og ræður fólkið, gerir innkaup-
in, og ég lield bara allt sem með
þarf.
Og nú erl það þú Ásdís mín,
sem þarft að koma þér þangað
strax í dag. Eg get gengið með
þér, ef þú villt. Eg heyrði þó
alltaf seinustu orðin hennar
Hólmfríðar sálug'u í þessu máli.
Ásdis sagði ekki orð. Hún
mátti vísl til með að sinna þessu,
cn henni fannst með sjálfri sér,
allt vera tómt, vonlaust geig-
vænlegt.
Andlit Jónínu glansaði allt,
rétt eins og hún stæði sveilt
yfir þvottabalanum, en kraftur
og áhugi sltein úr dökkum aug-
um hennar.
— En livað þú tekur þessu
fálega, sagði bún brosandi og
uppörvandi. Herlu ])ig nú
upp. Ásdís mín, okkur veitir ekki
af timanum.
Já, .Tónína, en ég kvíði lyr-
ir, tautaði Ásdís.
O, við skulum bara fara
barnið mitt, sagði Jónína. Við
höfum lofað Hólmfríði, að láta
bana sem sé bjálpa þér með
þetta, þess vegna er það lika,
sem við förum núna.
Eftir skamma stund, var íbúð-
in liennar Jónínu orðin mann-
laus. Þar inni var enginn Iilut-
ur annar en sá, sem nota þurfti
til daglegra þarfa, og hverl horn
í litlu stofunni var setið, siðan
Ásdís kom þangað. — Þarna
á dívaninum, sem Ásdís svaf á
á nóttunni, og sat á á daginn lágu
prjónarnir hennar. Yfir þessum
prjónum dreymdi þessa bækluðu
stúlku, á þá féllu tár hennar,
og vlur handa Iiennar leitaði
að köldu járninu. Stundúm
ganga prjónarnir svo hratt, að
ógerningur var að greina hvern
einstakan þeirra. Þá barðist liún
við erfiðleikana, af öllum kröft-
um, reyndi að finna leiðina til að
sigra í hinuin slóra leik, sem
henni hafði verið all fram í. —
En nú hafði þetla barn einstæð-
ingsskapar og erfiðleika lagt frá
sér vinnu sina, og fai’ið að leila
á náðir mannanna. Hugur henn-
ar liafði háð harða baráttu, lijart-
að hafði lierpst saman í brjósti
liennar, bara að hún liefði aldrei
fengið þessa von, um bætt lífs-
kjör.
— Eins og ég vissi þetta ekki
alltaf, kallaði Ásdís, með ekka-
þrunginni röddu. — Jónína, þú
mátt trúa því að við befðum
aldrei átt að fara. Eg veit að
fram á mína binstu stund, sé
ég lítil ísköld ýsuaugun þessar-
ar, sem sat á skrifstofunni, og
bafði vald til að stela því af mér,
sem ég var búin að fá loforð
fyrir. — Yið getum ekki tekið
svona fatlaða manneskju. Orð-
in voru, það minnsta, en tillitið
og rómurinn. En bvað hún naut
þess, að hafa vald til að særa
mig.
En Jónina reyndi að sefa Ás-
dísi. Hún þekkti af eigin reynslu
baráttuna, reyndi að sætta Ás-
dísi við þessi beisku vonbrigði,
og l'á liana til að vera rólega.
ITún revndi að gera henni ljóst,
hvað mannsævin væri undar-
lega stutt, þegar að lokum væri
litið til baka, og þá væri öll
framtíðin eftir.
Ásdís Iilustaði. Framtíðin, —
Iivað var framtið, liugsaði liún,
og leil á góðlega sveitta andlitið
hennar Jónínu. — .Tá, ef allir
væru eins og liún Jónína, sem
bafði keppst við þvottinn af öll-
um mætti, lil þess að geta farið
með lienni þessa leiðinlegu för.
Það var skylduræknin og vel-
viljinn, sem hafði knúð Jónínu,
ekki frekar vissan um að það
bæri nokkurn árangur. Lifið var
margvíslegt, það mátti nú segja.
—- Veistu það Ásdis, sagði
.Tónína, að allar leiðir lifsins,
liggja að dyrum framtíðarinnar,
þar sem við komum til með að
standa frammi fyrir Guði.
Hálfþornuð tár sátu á hvörm-
um Ásdísar. — Hver hefir sagt
þér þetta, Jónína, sagði Iiún
lágt.
— Mest lífsreynsla mín, svar-
aði .Tónína, og strauk sér um
ennið. Eg er orðin fullviss um
]iað, að fyrir manninn hefir
liefir þetta líf ekkert gildi að
lokum, nema hugsanir hans og
framkoma gagnvart öðrum. —
Þetta atliuga of fáir, og þess-
vegna brevta menn illa hver við
annan. En einhverntíma verður
þessu breytt, Ásdís litla. Þá verð-
ur þeim vikið til hliðar, sem
ekki kunna að meta þær leiðir
sem liggja lil lífsins.
Ásdísi rann reiðin. Henni
fannst ísköldu ýsuaugun fjarlæg-
ast sig.
Jónína brosti. Veslings ein-
stæðingurinn hennar myndi lík-
lega ná jafnvægi sínu aftur.
Enginn er jafn frakkur og lydd-
an undir dulnefni.
Mörg börn dúst að föður sínum
eingöngu fyrir það að þau sjá hann
svo sjaldan.
Hér þrýtur öl aldrei.
Veitingaliúsið „Gullna Ijónið“ i
Southwick á Englandi Iiefir frá
því 1609 liaft sérstök réttindi
til ölbruggs og þar þrýtur aldrei
öl, þótt England sé annars alll
„þurrt“.
Ein al' hinum fjölmörgu sýn-
ingu.m, sem haldnar hafa verið
i London frá stríðslokum, var
sýning á enskum og þýskum
tundurduflum. Myndin er af
ensku seguldufli, sem Iiefir verið
opnað til þess að sýna innri
samsetningu þess.
Þessi enska kona er á leið á
landbúnaðarsýningu með geitina.