Fálkinn - 08.08.1947, Side 9

FÁLKINN
9
selja skóreimar á einhverju götu-
korninu.
En Ingraliam var auÖsjáan-
lega gérður úr annarskonar efni
og ]n í seigu. Hann gaf sér ekki
einu sinni tima til að læra að
ganga sæmilega á tréfótunum
sínum, en Iiélt aftur af staö
norður í lönd — örkumlamað-
ur með hækjur. Framsóknar-
hugurinn í honum var ósvekkt-
ur, og auk þess bránn hann nú
af áhuga á því að fá uppreisn
fvrir sín fyrri hrakföll. Hann
varð að fara norður aflur lil
þess að sýna, að árar laildans
og myrkursins hefðu ekki sigrað
hann. Tókst honum að fá starf
sem umboðsmaður fyrir flutn-
ingafyrirlæki við Stóra-Bjarnar-
vatn.
Árið 1937 fundust nýjar gull-
æðar við Yellowknife. Fréttin
barsl méð leifturhraða, og fólk
hópaðist þangað. í þessum hóp
var Vic Ingraliam, haltrandi á
tréfótunum sínum. Hann liafði
afsalað sér öruggri stöðu til
þess að geta orðið sinn eigin
herra.
Nú gerðist hanh vörumiðlari
og innan skáhnns græddist lion-
um fé á kaupum og sölum. Hann
hyggði fyrsta smágistihúsið i
Yellowknife. Þcgar þessi nýi
gullgrafarabær stækkaði, Hyggði
liann annað stærra gistihús. Og
um þessar ínundir er hann að
hyggja það þriðja, virkilega stórt
nýtísku gistihús, sem stendur á
áberandi stað í hænum, og er
mjög miðsvæðis, samkvæmt hin-
um nýja skipulagsuppdrætti. Á
minna en tíu árum hefir Vic
Ingraham orðið vel fjáður mað-
ur. Hann rekur eigin flutninga-
fyrirtæki með fjölda af vöru-
hifrciðum og drátlarvélum. Á-
samt hróður sinum rekur liann
aflstöð, sem selur allan þann
rafstraum, sem notaður er í
Yellowknife. Auk þess eiga hræð-
urnir hluti í gullnámum og skóg-
um.
Nú er nokkuð Íiðið síðan Vic
Ingraham fannst tími til þess
kominn að fleygja hækjunum
og gengur hann óstuddur siðan.
Hann er meira að segja frár á
fæti. Einn daginn þegar liitamæl-
irinn sýndi 40 stig undir núlli,
sá hróðir hans að hann var kom-
inn upp í framsætið á vöruhif-
reið og var að leggja upp i 320
kílómetra ökuferð suður yfir is-
ana á Stóra-Þrælavatni. Bróðir
hans reyndi að hafa hann ofan
af þessari flónsku, og sagði að
hann stofnaði lífi sínu í hættu,
en Vic sveiaði hara. — Vertu
liægur, lagsi — ég stend betur
að vígi en þú, því að mig getur
eklci kalið á fótunum, sagði
hann.
Og um stífða fingurna á sér
segir Vic: „Maður Jiefir ekkert
gagn af löngum fingrum nema
ef vera skyldi lil þess að skrifa á
ritvél. Annars eru þeir hara fvr-
ir manni.
I hitteðfyrra varð nágranna,
sem gekk fram hjá lieimili Vics,
á að nema staðar og stara á hann
með undrun. Vic sat á dýraþrep-
inu og horfði á fæturna á sér
— og hristist allur af hlátri.
— Líttu á héaðar flugurnar!
sagði hann. — Þær eru að reyna
að híla mig i fæturna. Þétta er
ráð lil að leika á skollans mýið;
Þegar ég lieyri einlivern ryðja
úr sér viskunni um að maður-
inn sé „hrothætt gler“, þá dettur
mér alltaf í lmg Vic Ingraham.
Að réttu lagi ælti hann að vera
karlægur aumingi — ef hann á
annað horð átti að komast lífs
Suez-skqrSurinn, þessi 107 km.
langi áll, sem teygir sig dauður og
lciðinlegur um sanda, sem eru enn
dauðari og leiðinlegri, veldur sí-
fclldu ölduróti í heimsstjórnmálun-
um.
Það var heppjlegt fyrir Ferdinand
de Lesseþs, að hann skyldi ekki
renna grun í, þessi tiu andstreymis-
ár, sem það tók hann að grafa skurð-
inn, þvílíkt þrætuepti hann var að
rækta milli handanna á sér. Nóg
var armæðan hans samt.
Hlutverk lians var að stytta sjó-
leiðin til Austurlanda um 5000 sjó-
mítur. Þessvegna stendur liann í
dag og horl'ir yfir iífsverk sitt með
augum standmyndarinnar við skurð
mynnið hjá Port Said. Rétl fyrir
innan hann stendur bærinn, sem
óx upp vegna skurðsins.
Bærinn lítur vel út þegar maður
horfir á hann utan af hafnargarð-
inum. í skugga páhna og frjós hita-
beltisgróðurs standa hvit steinhús
undir björtum himni. Það skyldi
engan gfuna, að þessi bær væri
heimsfrægur fyrir siðspillingu.
Það er best að segja það strax:
í Port Said er nóg verkefni handa
næturtrúboðum. En jafn hróplega
hræðilegt og almannarómurinn vill
gera það, er það nú samt ekki.
Syndin dafnar ckki betur liérna
en í hafnarbórgum yfirleitt, en hún
er bersýnilegri. Hún birtist þarna
i austurlenskri fjölbreytni rudda-
legri og’ hávaðasamari, en þarna er
of mikið af lifi og litum - of i'iikil
sól til þess að sþillingin verði
hryllileg. Hún er iklædd of mikilli
kátínu og ólátum til þess að geta
orðið skuggaleg eins og í Evrópu.
Gesturinn verður mest liissa á
því, hve þeir sem gera sér gjalífið
að atvinnu eru hispurslausir Tim-
inn er peningar í Port Said. Ekki
svo að skilja að meira sé unnið
þar en yfirleitt í Austurliindum, el'
til vill ]>vert á móti. En þegar
skipin dvelja stutta stund, aðeins
lil að taka kol eða bíða eftir leiði
um skurðinn, þá er timinn pening-
ar i Port Said. Þa verða menn að
muna þegar þeir dæma bæinn. Hann
úr hinu ægilega ævintýri sínu
og vinna taflið uin lifið. En Iífs-
reglan, sem Vic hefir gert að
sinni, verður ekki yfirhoðin af
nokkru skáldi. Það er reglan unt
ókúganleik mannsandans — sem
þvert ofan í allar reglur og rök-
semdir gerir þetla „hrothætta
gler“ svo stælt að ekkert vinn-
ur á því.
Einn af vinum Vics sagði ný-
lcga, þegar hann var á ferð í
Toronto: — Eg hefði gaman af
að fara með heilan skipsfarm
af örkumlamönnum úr stríðinu
norður í Yellowknife, segja þeim
söguna af Vic Ingraham og láta
þá svo sjálfa sjá Vic önnum kaf-
inn við allt það, sem hann hefir
i að snúast. Eg held að ])að
mundi gera tneira gagn en allar
prédikanir, læknisaðgerðir og
heilræði.
lifir af umferðinni um skurðinn.
Skipskomurnar ráða ganghraðanum.
Þegar farþegaskip leggur að sýður
bæninn af lífi. Þá er grímudans,
hvort heldur það er nótt eða dagur.
Og þeir, sem sýna sig berjast uþp
á líl' og dauða um hagnaðinn. Þá
litur innfæddi maðurinn í Port Said
g'estinn sömu augum og mýflugan
Htur veiðimanninn við Sogið. Það
sem þú gérir það gerir þú skjótt,
hér er máske besta tœkifærið, sem
þér býðst á ævinni!
Þessi lnigsanagangur ræðúr á-
gengninni, sem mörg'um gestunum
finnst svo hræðileg.
Þegar seljari í Port Said fer um
borð í skemmtiferðaskip og býðnr
fumandi farþega allt milli liimins
og jarðar á einni eða tvemur tylft-
um tungumála og hnýtir því svo
aftan í, að kannske vilji gesturinn
hitta liana systur hans, sem sé alls
ekki kröfuhörð, þá telur sölumað-
urinn ekkert við þetta að athuga.
Það er ákafinn í að vcrðá á undan
hinum, sem öllu ræður. Og sölu-
maðurinn vill helst að peningarnir
lendi innan fjölskyldunnar.
Hvort sem maður er kyrr um
borð og ráðist er á mann ]>ar, eða
fer i land, er jafn erfitt að snúa
þessa sölumenn af sér. Heilar torf-
ur af skóbursturum, töframönnuín,
spámönnum, seljurum og betlurum
sveima kringum fórnardýrið, æp-
andi á öllum tungum veraldar. Fari
niaður þar um, sent minjagripabúð-
irnar eru og kaffihúsin hrópa eig-
endurnir til fólksins eða þeir koína
og reyna að liafa gestinn á burt
með sér út úr þvögunni. Oft cndar
])etta nteð áflogum, glóðarauga og
hrópum á lögregluna, sem vitan-
lega er aldrei til taks.
Svona er Port Said þegar skip
eru í liöfn.
En þið ættuð að sjá bæinn þegar
engin skip eru ])ar.
Þá er bærinn friðsamlegri en
allt sent friðsamlegt er. Þá teygir
Iiann úr sér. Geispar og teygir iir
sér. Liggur við áð liann sofi.
Hljómsveitirnar á kaffihúsunum
þagna. Söíumennirnir labba ofur
eða atburðum lýst, þá eru oft
um leiS famleidd allskonar hljóS
i útvarpssalnum til aS gefa frá-
sögninni meiri áherslu. Er þá
ofl mikill vandi, livernig hin-
um raunverulegu hljóSum, sem
héyrast eiga, verSi náS. Stúlkan
hér á myndinni sagSi frá skips-
strandi og maSurinn framleiddi
hrothljóSin og ánnan tilheyrandi
hávaSa meS trumhunni, sem
sésl hér.
Kólera gerir alltaf vart viS sig
öSru hverju i Japan. Hér sést jap-
anskur hermaður, sem kom
heim til sin eftir langa lirakn-
inga frá striðslokum sjúkur af
kóleru. Japanskur Rauða-kross-
maður har, hann á bakinu og
Iiefir grímu fyrir nefi og munni.
rólega um tómar göturnar eins og
u])pgjafa-embættismenn eða þeir
leggjast á gangstéttina og fara að
telja saman ágóðann, peninga frá
mörgum löndum.
Inni á hálfdiinmum búðunum eru
eigendurnir að taka til hjá sér.
Vörurnar, sem teknar hafa verið
fram tii að sýna, eru lagðar á sinn
stað aftur. Svo tekur eigandinn
kannske áklæði og’ leggur á stólinn
sinn við dyrnar, sest þar og tekur
algerða livild eftir allt amstrið. Nú
er lífið einhvers virði. Þangað til
næsta skip kemur og spillir friðn-
um undir lilýjúm himni bæjarins
við skurðinn.
Bærinn við Suez-skurðinn.