Fálkinn - 24.10.1947, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
Nautabani. — Conchita Cintron
frá Peru er vafalaust eini kven-
maðurinn í heiminum, sem legg
ur fyrir sig nautavíg. Þá íþrátt
hefir hún stundað frá 15 ára
(ddri ng er nú 24 ára. Hún etur
af kappi við nautin jafnt fót-
gangandi sem á hestbaki. Hún
mun taka þátt í nautaatshátíð
i Lissahon á þessu áiri.
Skollans óheppni
ii'ititititi'Siii'Si'i'i'SSi'SSSi'SSi'i'Sit,
Laugardeginum 3. mars fyrir
tveimur árum gleymi ég aldrei.
Eg hafði um nokkra hríð verið
í kynnum við fallega og væna
stúlku. Og nú ætluðum við að
setja upp hringana og í tilefni af
því var mér boðið í miðdegisverð
til tengdaforeldranna. Þar voru
fleiri gestir boðnir.
Eg hefi alltaf verið hrakfalla-
gefinn og það lagðist í mig, að
eitthvað slæmt mundi koma fyrir
mig. Og grunur minn rættist brátt
því að þegar við vorum nýsest að
borðum kom vinnukonan á heim-
ilinu inn með fat. Eg þekkti hana
undir eins, við höfðum verið góð-
kunningjar einhverntíma, og vit-
anlega varð ég lafhræddur um að
það mundi komast upp. En hún
lét sem ekkert væri, og enginn
tók eftir neinu. En nokkrum
mínútum síðar kom reiðarslagið,
þegar húsbóndinn var að halda
ræðuna fyrir mér og allra augu
störðu á mig — mér svelgdist á
þegar ég saup á vínglasinu og
fékk svo ákafan hósta, að gervi-
tennunar úr efri gómnum þutu
eins og skot út úr munninum á
mér yfir matinn og blómin og
niður á gólf, rétt við fæturnar á
stúlkunni, sem stóð við borðið.
Mér fannst vera að liða yfir mig
og sat þarna eins og í þoku. Eng-
inn sagði orð — það var úti um
mig. Það var líkast og atóm-
sprengja hefði fallið þarna í stof-
unni. Sú fyrsta, sem rankaði við
sér var stúlkan — gamli kunning-
inn minn — sem beygði sig og
tók upp tennurnar og rétti mér
þær í pentudúk, um leið og hún
sagði: ,,Ekki vissi ég þetta fyrr“.
Það er víst óþarfi að segja að
ég stóð upp, hneigði mig og fór,
Og síðan hefi ég aldrei verið í
sjálfs míns trúlofunargildi.
Stórsíldarvertíðin
í Noregi var í styttra lagi í vetur,
en gaf samt af sér um 3,1 milijón
iiektólítra afla. ÁgóÖi sjómannanna
af aflanum varð rúmlega 50 mill-
jón norskar krónur.
Negradansari. — Negrarnir í
í Afríku búast ýmsum undar-
legum búningum, þegar þeir
sýna dans eða koma á annan
hátt opinberlega fram. Listdans-
ari þessi skartaði hátíðabúningi
sínum, þegar Auriol Frakk
landsforseti. heimsótti Afríku-
lönd í sumar. Slíkur höfuðbún-
ingur er nú í tísku suður þar.
„Sittu kyrr, Ivlara. Iig setti þér
úrslitakosti í síðasta mánuði, en
samt lælurðu þennan þorpara véla
út úr ])ér peningana, sem ])ú átl
að nota til heimilisins. Jæja, þú
um það. Eg læt sjálfa þig um iivern-
ig þú klórar ])ig fram úr því.“
„lín Ragna er að koma! hér get-
ur ekki verið alvara að halda ]>ví
fram ag ég geti komist af með þessa
peninga þegar svo stendur á?“
,,1-ig skal sjá fyrir lienni. Og ])ú,
Itolf, verður að hypja ])ig' burt af
hcimilinu inna tveggja tíma!“
„Heyrðu, pabbi! Þér getur ekki
verið alvara. Hvað ætti ég að gera
af mér? Ekki get ég verið á giit-
unni!“
„Karl! Frú .Brandt spratt upp,
sótrauð af reiði. „Rekur þú einka-
son þinn út á gaddinn? Þá fer ég
lika. Eg sætti mig ekki við þrælk-
un þína stundinni lengur. Hann er
bara óforsjáll, hugsunarlaus ungl-
ingur, og eftir eitt eða tvö ár ....
er hann .......“
„Hann er l)að, sem þú liefir gert
hann að. Ef þú óskar að verða
lionum samferða — jæja, þá — ])ú
um það!“
Dyrabjöllunni var hringt og þau
þögðu og hlustuðu.
„Það er Ragna. f guðs bænum,
Kari, iáttu hana ekki verða neins
vísari,“ grátbændi Klara og horfði
biðjandi á manninn.
„Ragna veit að allt þetta hlaút aó
koma. Góðan daginn, systir góð.
Komdu sæl, ltandi. Eg óska þér til
hamingju með undirbúningsprófið.”
„Þakka þér fyrir, frændi. Góð-
ar daginn, frænka. Og þetta mun
vera Rolf? En livað þú ert orðinn
stór og iangur. Ertu bráðum búinn
með námið? Veist ])ú að ég á að
byrja í versluninni hjá frænda i
næsta mánuði? Eg hlakka skelfing
til að byrja á reglulegri vinnu.“
Rolf starði bara á liana. Hún
verkaði á hann eins og opinberun,
frískleg og rjóð i andliti, með hlæj-
andi, gráblá augun og úfið hárið,
sem féll í Ijósuin öldum niður á
hálsinn. Hann tók ekkert eftir því
að kjóllinn hennar var gamall og
fjarri því að vera nýtískulegur, þó
að venjulega væri hann gagnrýninn
á fatnað kvenna.
„Þú horfir svo mikið á mig, Rolf.
Þekkirðu mig ekki aftur?“
„Jú, en .... en þú ert svo — —
mikið, ljómandi ertu falleg!“
„Þakka þér fyrir, ég veit það.
Þú ert ekki sá fyrsti sem segir
])að, en það kemur ekki mál við
mig. En — ertu ekki lieilbrigður?
\innur ])ú of mikið. Þú ert ekki
nærri eins fallegur og þú varst þeg-
ar þú varst fimmtán ára. Þú ert
tuttugu núna, er það ekki?“
Kaffið kom inn og það var skraf-
að, en það var eins og farg lægi á
öllum nema Randi, sem masaði og
masaði án ])ess að taka eftir alvör-
unni, sem var í augum hinna. Rolf
varð meir og meir viðutan, eins
og liann væri að hugsa um allt ann-
að, en liann hai'ði samt varla aug-
un af Randi. Loks lognaðist sam-
talið út af. Það var eitthvað líkt og
þegar steinhljólt verður á undan
þrumuveðri. Loks gat Rolf ekki af-
borið þetta lengur. Hann stóð upp
og starði fast á föður sinn.
„Pabbi, má ég tala við þig?“
Faðir háiis liorfði á hann og tók
eftir hve svipurinn á fölu andlit-
inu hafði breyst. Það var komin
cinhver festa í andlitið. Var dreng-
urinn að vakna?
„Þið verðið að afsaka okkur dá-
litla stund. Þú skilur hvað um er
vera, Ragna!“
Ragna kinkaði kolíi en sagði ekki
neitt. Randi horfði forviða á ])au
á víxl og skildi ekki í neinu.
„Jæja, hvað viltu,“ spurði Brandt
er hann hafði lokað stofuhurðinni
á eftir sér.
„Viltu gefa mér tækigæri? líg
viðurkenni að þú ert í þinum fulla
rétti að reka mig burt. Eg liefi ekki
verið þess virði, sem þú liefir fórn-
að fyrir mig, en ef til vRl er það
að nokkru leyti þér að kenna. Eg er
ekki hneigður fyrir háskólanám.
láttu mig' fá stöðu hjá þér, ég skal
byrja sem liðléttingur og komast
af með það kaup sem ég fæ fyrir
|)að, en lofaðu mér að reyria.“
„Hvað vcldur þessum snögglegu
sinnaskiptum hjá þér? Til þessa
hefir þú alltaf sagt að þú yrðir að
ganga liáskólaveginn fyrst, og svo
gæturðu athugað hitt á eftir.“
Rolf roðnaði. „Þú hefir rétt að
mæla. Eg sagði það, en nú Ht eg
öðruvísi á l)að. Borga þú mér
lumdrað krónur á mánuði og lofaðu
mér að vinna með liinu fólkinu á
skrifstofunni. Ef ég' duga, þá geri
ég ráð fyrir að ég hækki jafn hratt
og .... Randi.“
„A-ha-ha-ha! Það er þá svona. Já,
hún er þess virði að eitthvað sé lagt
á sig liennar vegna. En þá er ég
hræddur um, að þú verðir að taka
á horium stóra þínum. Jæja, ég skal
lofa þér að reyna þetta. Þú getur
byrjað á morgun.“
„Þökk fyrir,“ sagði liann alvarleg-
ur og tók fast í liönd föður síns.
„En þá heimta ég að þú segir skil-
ið við landeyðuklíkuna þina!“
„Eg æthi að síma strax.“ Hann
hvarf inn i ganginn og inni i stof-
unni sátu þau fjögur og hlustuðu
forviða á rödd, sem þau könnuðust
ekki við, en sagði bara: „í guðs
friði. Nei, ég kem ekki.“
„Hvað er að honum Rolf, Ivarl?“
spurði móðir hans forviða.
„Hann fékk að gægjast inn í Para-
dís og þá vaknaði liann og skildi,
að liann varð að komast þangað
inn,“ svaraði hann og brosti kank-
víslega til Randi, sem roðnaði enn
meir.
„En .... á hann að fara? Mér
lieyrðist ekki betur en að hann
væri að kveðja alla sem hann tal-
aði við. Nei, þú mátt ekki gera
alvöru úr þessu, Karl.“
„Jú, nú er |>að loksins alvara.
llann byrjar á skr.ifstofuni á morg-
un. Æ, Randi, þú sem ert svo létt
á fæti, viltu ekki skreppa fram i
ganginn eftir gleraugunum mínum.
Eg stakk þeim vist í frakkavasann,
held ég.“
ltandi spratt upp furðu fljótt og
hvarf fram á ganginn. Þau heyrðu
að heyrnartólið var lagt á áður en
hurðin lokaðist og í kyrrðinni sem
kom á eftir fór Brandt rólega i
vestisvasa sinn og tók upp gler-
augnaluilstrið, opnaði ])að og setti
á sig gullgleraugun og fór að rýna
í blaðið.
„Hvað er þetta, Karl. Þarna ertu
með gleraugun, maður!“
„Æ, hvaða hávaði cr þetla. Ef hún
finnur ekki gleraugun þá finnur
hún kannske eitthvað annað, og
Rolf veitir ekki al' einhverju lijarta-
styrkjandi eftir að liafa verið vak-
inn svona fyrirvaralaust. Finnst þér
ekki, Ragna? Þú ert á sama máli?“
„Ef að þú hcldur að það sé rétt.
— En þau eru systkinabörn.“
„Nei .. heyrðu nú, Karl? Ragna?
Hvað er þetta, sem þið hafið vcrið
að brasa? Er það meiningin að
Rö'lf og Iíandi ....?“
„Já, einmitt. Nú þarna eru þau
|>á!‘
Dyrnar opnuðust og þau konni
inn og héldust i liendur. Þau áttu
bágt með að segja nokkuð — en
þess þurfti ekki heldúr.
♦♦♦♦♦
Bölsýnismaður er sá, scm þegar
hann á um tvennt illt að velja velur
hvorttveggja.
Sumir geta staðist allt nema freist-
ingar.