Fálkinn - 01.10.1948, Page 13

FALKINN
13
KROSSGÁTA N'R. 699
Lárétt, skýring:
1. Rámur, 4. vermir, 7. guð, 10.
skróveifu, 12. orkunni, 15. drykk-
ur, 10. réttur, 18. upphrópun, 19.
gömul forsetning, 20. forsetning, 22.
kveikur, 23. verkur, 24. kyn, 25. á
lijóli, 27. skrafar, 29. enda, 30. van-
ar, 32. lilekk, 33. austurl. liöfðingja,
35. hersli, 37. mjög,. 38. öðlast, 39.
laglega, 40. tími, 41. ómerkilegt, 43.
tigna, 40. ritað, 48. fönn, 50. slæm-
ar, 52. þyngdarmælitæki, 53. snotra,
55. lilutá, 50. þræll, 57. máhnur, 58.
fæða, 00. veiðarfæri, 02. veisla, 03.
samda, 04. gælunafn, 00. tveir eins,
07. átt, 70. iðinn, 72. elskar, 73.
óákveðið fornafn, 74. hella, (bh.).
Lóðrétt, skýring:
1. Grjót, 2. ráðunautur, 3. ásynja,
4. glóðarþráður, 5. ung, 0. votar,
7. fiskur, 8. frumefni, 9. stúlkur, 10.
títt, 11. ílát, 13. liest, 14. önd, 17.
verð, 18. blett, 21. ungviði, 24.
guðir, 20. fley, 28. ferðalag, 29.
hljóma, 30. leiks, 31. minnkað,
33. tvílaði, 34. lokur, 30. hvíldi,
37. stjórna, 41. föðurland, 42. úr-
ræði, 44. þrír eins, 45. lengdarmál,
47. kaffibrauð, 48. kona, 49. heið-
urinn, 51. einungis, 53. spikið, 54.
fóðraður, 50. blóstur, 57. hress, 59.
flana, 01. mólmur, 03. eldstæði, 05.
saurga, 08. samtenging, 09. ekki, 71.
hljóðstafir.
LAUSN Á KR0SSG. NR. 698
Lárétt, ráðning:
■ 1. Sæt, 4. hratt, 7. ota, 10. páfugl,
12. akstur, 15. ól, 10. gras, 18. tros,
19. sá, 20. lit, 22 ást, 23. rak, 24.
ats, 25. nái, 27. sagan, 29. æru, 30.
banna, 32. laf, 33. skart, 35. aura,
37. seil, 38. eg, 39. flaggar, 40. kú,
41. þaut, 43. líka, 40. Storr, 48. spá,
50. allar, 52. eig, 53. heima, 55. ófu,
50. Óla, 57. álf, 58. art, 00. ask, 02.
Ag', 03. Asía, 04. nían, 00, tó, 07.
rifnað, 70. aðilar, 72. rás, 73. asnan,
74. lán.
Lóðrétt, ráðning:
1. Sálina, 2. æf, 3. tug, 4. hlass,
5. að, 0. laran, 7. oss, 8. TT, 9.
austur, 10. pól, 11. grá, 13. kok, 14.
rós, 17. stal, 18. traf, 21. tána, 24.
Aral, 20. inu, 28. galgopi, 29. æki,
30. bless, 31. arfur, 33. sería, 34.
trúir, 30. alt, 37. sal, 41. þola, 42.
arg, 44. kló, 45. Alfa, 47. telgir, 48.
sefa, 49. áman, 51. austan, 53. hliða,
54. arían, 50. óar. 57. Ása, 59. tað,
01. kór, 03, ans, 05. Nil, 08. fá, 09.
án, 71. lá.
sem gerði út um „viðskiptin“ við Pat í síð-
ara skiptið, fullvissaði hann um, að ef næt-
urvörðurinn sletti sér eitthvað i málið
mundi Pat ’síðastur allra verða látinn svara
til sakar.
Það var samkomulag iim 15% af bruna-
tryggingarupphæðinni. Þeir nefndu ekki
einu sinni neinn ákveðinn dag. Pat Myers
neri saman lófunum, — þetta var auðveld-
ara en hann hafði lialdið.
Dave Dott lét bifreiðina nema staðar dá-
lítinn spöl frá götunni. Hann horgaði og
fór gangandi siðasta spottann og gekk hratt.
I miðri hliðargötunni sá hann þiljugirðing-
una kringum trésmiðjuna. Þar virtist allt
með kyrrum kjörum.
Ilann geklc um göturnar þarna í kring
og loks niður að ánni. Hann hélt sig jafnan
í slcugganum, svo að enginn gæti séð á
honum andlitið.
Á árhakkanum skammt frá kom hann
auga á vöruhifreið. Honum létti. Svo að
þeir höfðu þá ekki hætt við ráðagerðina!
1 hlaðinu, sem hafði legið á skrifborði
Eldflugunnar, og sem væntanlega var ekki
ætlast til að aðrir sæju en fáir útvaldir,
Jiafði Dave séð auglýsingu frá „Trésmiðju
Holmes.“ Hann skildi undir eins hvað rauði
krossinn við nafnið þýddi. Og Saunders
mundi eflaust skilja það líka, án þess að
þurfa að liugsa sig lengi um.
Eldflugan og liyski hans ætlaði að fara
úr borginni. Jörðin brann — hér um bil
l)ókstaflega talað — undir fótum þeirra.
Hann liafði sjálfur heyrt snyrtilega kyn-
blendinginn segja það. En þeir ætluðu sér
að freinja einn glæpinn áður. Samningur-
inn við eiganda „Trésmiðju Hohnes“ var
gerður. Og nú átti að framkvæma verkið.
Undir eins og farið væri að loga í tré-
smiðjunni mundu þau fimm laumast úr
borginni og eitthvað út í buskann. Ef til
vill yrði einn skilinn eftir til þess að hirða
ágóðahlutann af brunatrj'ggingunni. Ef til
vill kæmi einhver þeirra aftur. Það skipti
minna máli í samanburði við þá staðreynd,
að ekki voru logarnir ennþá farnir að
sleikja trésmiðjuna.
Dave klifraði upp á girðinguna, sem var
milli trésmiðjunnar og næsta húss í röð-
inni. Hann skimaði varlega yfir blettinn
milli liúsanna tveggja, sem bæði voru tví-
lyft verlcsmiðjuhús. Jafnvel þó að varð-
hundur hefði verið á staðnum, mundi það
hafa verið innifalið í samningnum að búið
væri að lóga honum nú þegar.
Hann renndd sér varlega niður girðing-
una að innanverðu. Hann gerði sér ekki
grein fyrir hvort hann hefði skammbyssu
á sér. En hana höfðu bófarnir hirt meðan
hann var meðvitundarlaus.
Var einhver skíma þarna fyrir innan
gluggann í fremra húsinu? Varla gat það
hugsast að bófarnir ætluðu sér að brenna
bæði húsin samtímis; það mundi þykja of
grunsamlegt. Kannske var bakhúsið lika
tómt eða þá aðeins notað til geymslu fyrir
verðlaust rusl.
Dave læddist meðfram girðingunni og
gekk svo liratt yfir opna svæðið á milli
húsanna og að fremra húsinu. Dyrnar voru
i þeim endanum, sem fjær honum var.
Hann varð að finna sér einliverja aðra leið
inn í húsið. Ilann renndi augunum yfir
gaflinn, sem vissi út að ánni. Þar var
gálgi með talíu og upp undir þaki slcrölti
lúka á lijörum. Húp gat varla verið læst
heldur aðeins krækt að innan. Hann hlyti
að geta náð upp króknum með sjálfskeið-
ingnum sínum.
Honum var hundkalt þvi að næðingur
var, og liann sjálfur frakkalaus. Kuldann
lagði frá East River og Long Island og
nisti hann inn að beini.
Hann gaf sér ekki tíma til að leita að
stiga. En kaðallinn dinglaði þarna úr talí-
unni yfir lúkunni. Hann steig upp á brik-
ina undir glugganum og seildist eftir kaðl-
inum, sem því miður sveiflaðist frá i sömu
andránni.
Eftir dálitla stund kom liann að aftur.
Vindurinn feykti honum að veggnum. Dave
greip í hann með annarri hendinni og sveifl-
aði sér frá múrnum. Hann spyrnti fótun-
um í hann og var fljótur að lesa sig upp
kaðalinn. Hann var kominn hér um bil
upp að lúkunni, er hann fann að rykkt
var i kaðalinn. 1 myrkrinu gat hann ekki
sér hverju þetta sætti, en hann þóttist vita
að kaðallinn væri fúinn og liefði ekki verið
notaður lengi, og þáttur í honum slitnað
Undan þunga hans.
Hann var nú kominn rétt að lúkunni, en
hann átti ennþá eftir að stinga hnífsodd-
inum í rifuna og lyfta króknum. Hann
rétti varlega vinstri höndina yfir þá hægri.
Kaðallinn lét enn undan og Dave seig
nokltra sentimetra.
Honum var um að gera að láta ekki koma
fát á sig. Enn var möguleiki á að kaðallinn
héldi þangað til liann kæmist inn um lúk-
una, ef hann færi varlega og rykkti ekki
fast í þenna fúaspotta.
Hann fikraði sig afar hægt upp á við og
reyndi að láta sem mest af þunga sínum
livila á liúsgaflinum. Nú sá hann hvar krók-
urinn var í hlemmnum. Hann hafði blaðið
á sjálfskeiðingnum tilhúið og fikraði sig
enn ögn upp á við með vinstri hendi. Það
blikaði á linífsoddinn í bjármanum frá
götuljósinu. Ilann stakk honum inn i rif-
una og ýtti lionum upp.
Hlemmurinn opnaðist með braki og brest-
um og munaði minnstu að liann rækist i
liöfuðið á honum. Varð mikill hávaði af
þessu. Dave hélt niðri í sér andanum og