Fálkinn - 25.02.1949, Qupperneq 12

12
FALKINN
10.
ÚT í OPINN DAUÐANN
ofan á honum og reyndi líka að berja hann.
Maðurinn hafði líklega særst á fæti.
Gregory lá á grúfu og það lilífði honum
við verstu höggunum, en á hinn bóginn gat
hann ekki náð eins vel til óvinar síns fyrir
bragðið. Nasistinn var stór og þungur mað-
ur og dæsti og blés er hann var að reyna
að ná jafnvæginu og slá Gregory í rot.
Þeir börðust þarna eins og grimmir hund-
ar þangað til Gregory tókst að ná taki um
barkann á manninum.
Nú korraði hræðilega í honum. Hann
hlaut að kenna mikið til en gat ekki liljóð-
að. Hann sleppti tökunum á Gregory en
fór að herja út í loftið. Gegory hélt barka-
takinu í heila minútu og fann að blóð
rann niður á höndina á sér. Loks dró
allan mátt úr nasistanum og Gregory sá
að hann var meðvitundarlaus. Hann ýtti
skrokknum varlega ofan af sér og hann
hvarf í myrkrið fyrir neðan.
Gregory lá kyrr í nokkrar sekúndur og
kastaði mæðinni. Þegar hann hafði jafnað
sig dálitið heyrði liann að nasistar niðri
á götunni söfnuðust kringum hinn dauða
félaga sinn og einn af foringjunum gaf
nýjar skipanir.
Gregory reyndi að feta- sig upp bratt
þakið. En þar var hvergi neitt til að halda
sér í og þegar hann var kominn nokkur
fet rann hann aftur niður á kvistinn, sem
bjargaði honum áður. Hann gerði nýja til-
raun sem mistókst og sá að ómögulegt
mundi vera að komast upp á mæninn
Þetta var vonlaust. Fyrr eða síðar mundu
nasistarnir finna felustað hans og gera út
af við liann.
En strax varð honum rórra. Ef mögulegt
væri að komast upp þá gat hins vegar ver-
ið von um að geta komist niður. Þar sem
svona útskot voru yfir þakskegginu var
venjulega gluggi undir. Hann fikraði sig
fram á kvistinn þangað til fæturnir stóðu
fram af brúninni og fór að leita fyrir sér
með þeim.
Loks komst hann að raun um að þarna
var gluggi og að efsta rúðan var opin. En
það var hægar ort en gert að komast að
glugganum. Er liann var að gera fyrstu
tilraunina heyrði hann fótatak uppi á þak-
inu. Nýr leitarmannahópur mundi hafa
komið upp um þakgluggann. Sem betur
fór lá eini maðurinn sem vissi hvar Gre-
gory var dauður niðri á götunni. Ef Gre-
gory gæti legið grafkyrr mundi verða erfitt
að finna hann.
Hann hélt niðri í sér andanum og hlust-
aði. Nasistarnir dreifðu sér og leituðu nú
endilangan mæninn. Þeir gátu ekki vitað
að hann var særður og lá á kvisti nálægt
tuttugu fetum fyrir neðan þá. Þeir héldu
auðvitað að hann væri upp á sjálfum
mæninum í felum bak við einhvern reyk-
háfinn sennilega þann, sem lengst var
undan.
Hann heyrði á hljóðinu að þeir höfðu
skipt sér í tvo flokka, sem fóru sinn í
hvora áttina.
Þegar þeir voru komnir fjær renndi hann
sér fram á kvistbrúnina og hékk nú á
brúninni. Olnbogarnir studdust á þak-
rennunni. Hún var gömul og svignaði und-
an þyngdinni, svo að hann þorrði ekki að
tefja þarna lengi. Hann varð að gera til-
raunina strax.
Hann hafði komið báðum fótunum inn
um gluggann, en ef hann gæti ekki fundið
neinn stuðning að ofanverðu mundi liann
steypast aftur á hak undir eins og hann
sleppti þakrennunni. Hann teygði hægri
höndina niður fyrir sig en liélt í rennuna
með þeirri vinstri. Loks fann hann stöng
fyrir gluggatjald að innanverðu í glugg-
anum.
Hún var mjó en þó taldi hann að hún
mundi þola þungann meðan hann væri að
sveifla sér inn um gluggann. Hann andaði
djúpt, tók fast í stöngina, sleppti þakrenn-
unni og vatt sér á hlið. Stöngin lét undan
og hann seig og lá nú á glugganum, hálfur
úti en liálfur inni og á grúfu. Hann rykkti
sér inn og rak hnakkann óþyrmilega í
gluggakistuna að ofan og datt svo eins og
slytti niður á gólfið.
Hann stóð upp og fálmaði kringum sig
eins og blindur maður þangað til hann
rakst á rúm. Hann þorði ekki að kveikja
á eldspýtu. Gluggatjöldin voru ekki dreg-
in niður. En rúmið var tómt og er hann
þreifaði betur fyrir sér fann hann hurð.
Hann tók varlega i lásinn og opnaði dyrn-
ar í hálfa gátt. Dauft ljós var úti á gang-
inum og hann sá stigagat. Blóðslettur voru
á gólfinu og hann sá nú að hann mundi
ennþá vera í húsi sira Wachmullers.
Dyrnar inn á geymsluloftið stóðu opnar.
Dauður nasisti lá á gólfinu og annar á
grúfu hjá honum og stundi sárt. Gregory
þóttist sjá að aðstaða hans liefði ekki
batnað, því að vitanlega mundu nasistar
vera í anddyrinu niðri og varðmenn fyrir
utan dyrnar, því að það var einmitt þetta
hús, sém þeir sátu um. En þegar hann
lmgsaði málið betur fannst honum það ekki
mundi hann hafa verið betur staddur í
næstu liúsum.
í þeim húsum var vilanlega fólk, sem
þó það hefði verið sofnað, mundi hafa
vaknað við skothríðina og lætin á götunni.
Hann liefði varla komist um þau hús án
þess að einhver hefði séð hann og gert að-
vart, en liinsvegar var enginn lifandi maður
heima á efri liæðinni á húsi Wachmullers.
Einmitt núna mundu nasistarnir vera að
leita í hinum húsunum. Þetta hús var það
eina, sem þeir mundu ekki leita í.
Honum datt snöggvast í hug að fara aft-
ur inn í tóma svefnlierbergið og í'ela sig
þar, en livarf frá því. Undir eins og hirti
mundu nasistarnir fá yfirsýn yfir öll hús-
þökin og þegar hinn fyndist ekki þar þá
mundu þeir fara að leita í húsunum. Hvert
einasta herbergi, skápur og kjallari mundi
verða rannsakað hjá nágrönnunum. Og ef
hann fyndist elcki þar mundi leitinni verða
lialdið áfram í prestsliúsinu. Eina vonin
var að reyna að komast á burt áður en
birti. ■
Hann gægðist niður stigann til að ganga
úr skugga um hvort nokkur væri þar og
læddist svo á tánum niður. Nasistinn, sem
hann liafði slcotið i hálsinn, liafði verið
borinn í burt, en hlóðsletturnar á þilinu
sýndu hvar hann hafði fallið. Ljós logaði
enn í stofu prestsins. Dyrnar stóðu opnar.
Ekki lieyrðist nokkuð liljóð og kyrrðin var
ömurleg. Gregory tók um skammbyssuna
og læddist að dyrunum. Presturinn og dauði
SS-maðurinn lágu enn þar sem þeir höfðu
legið þegar hann fór.
Hann fór aftur fram að stiganum og
læddist niður neðstu þrepin. Anddyrið niðri
var manníaust og útidyrnar lokaðar. Hvað
skyldi hafa orðið af ráðskonunni? Annað
livort mundi hún vera í kjallaranum eða
þá að nasistarnir hefðu farið á burt með
Iiana. Hann nam staðar og hlustaði. Ekk-
ert heyrðist og hann tók varlega í lásinn
á einni huðinni og gægðist inn.
Það var dimmt i stofunni en er hann
hafði opnað dyrnar betur sá hann að þetja
var horðstofan. Hann læddist inn og hélt
hurðinni opinni til að álta sig. Þetta var
löng stofa með þremur liáum gluggum,
tjöldin fyrir þeim innsta bærðust í drag-
súgnum. Er liann hafði sett á sig hvernig
liúsgögnin stóðu lolcaði liann dyrunum og
gekk hægt inn í stofuna þangað til liann
rakst á borðið. Hann fikraði sig með fram
börðbrúninni þangað til hann var kominn
inn fyrir. Svo beygði liann til vinstri og
steig þrjú löng skref áfram, og þá snerti
liann gluggatjaklið í innsta glugganum
með útréttri hendinni.
Ilann lagðist á hné og stakk einu skamm
hyssunni, sem hann hafði eftir í hylkið og
atlmgaði svo gluggatjaldið. Bak við það
var þunnt sirstjald, sennilega vegna myrkv-
unarinnar, og lyfti liann þvi þangað til
fingur hans námu við gluggapóstinn. Svo
rétti hann ofurlitið úr sér og gægðist út
á götuna.
Fyrst sá hann ekkert nema tvær ljós-
glætur til vinstri á akbrautinni fyrir fram-
an dyrnar. En cr hann rýndi lengur sá
hann að þetta voru hjúpuð vasaljós, sem
tveir einkennisbúnir menn héldu á. Tveir
aðrir stóðu skammt frá þeim. Þessir menn
héldu sjáanlega vörð við húsdyrnar.
Lengra frá gat liann séð fleiri litla ljós-
díla á akbrautinni. Þeir sýndu að einnig
var vörður við liin húsin.
Kjallararnir voru liáir undir öllum hús-
unum þarna og gluggarnir á stofuhæðun-
um því um tvo metra yfir jörðu. Gregory