Fálkinn - 29.04.1949, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
sínum. Madame La Hinque segir
að steljian elski strákinn út af
lífinu og að hann sé jafn vitlaus
eftir henni, og það veit sá sem
allt veit að nóg er til af ógæfu-
sömu fólki í heiminum þó að
þau gangi frá. Eg veit hvernig
ég á að útvega íhúðina á gisti-
húsinu, en svo verður þú að ná
í Henry Blake dómara, svo að
liann geti gengið fyrir ríkan og
háættaðan eiginmann, eða að
minnsta kosti eiginmann.“
Nú veit ég að Tillialdsrófan
lætur sér detta margt fráleitt í
hug, en jafn fráleitt og þetta
get ég ekki liugsað mér. En ég
veit líka að það þýðir ekkert að
koma með mótbárur ef liann
hefir tekið eitthvað í sig á ann-
að borð, því að ef maður and-
æfir Tilhaldsrófunni þá má bú-
ast við að sjóði upp úr honum
og hann reki sitt besta spari-
uppercut beint í trýnið á manni.
Og jafnvel sú mest sannfærandi
mótbára sem til er, er varla
frambærileg á móti uppercut í
trýnið, •— sérstaklega þegar það
kemur frá Davíð. Þessvegna er
nauðugur einn kostur að fara
að leita dauðaleit að Henry G.
Blake dómara til þess að fá
hann til að vera eiginmaður
Madame La Hinque, enda þótt
mið gruni að Henry G. Blake
dómari sé ekkert fíkinn í að
leika eiginmann fyrir neinn, og
sérsaklega ekki fyrir Madame
La Hinque þegar hann fær að
sjá hana, því að Henry G. Blake
dómari er dálítið gamaldags. Sá
sem sér Henry G. Blake dóm-
ara með gráa liárið, nefklemm-
urnar og borgarstjóramagann
gengur þess ekki dulinn að þar
fari mikils liáttar maður. Nú er
Henry G. Blake vitanlega eng-
inn dómari, og hefir aldrei ver-
ið það, en strákarnir kalla liann
dómara vegna þess að liann lít-
ur út eins og dómari, talar há-
tiðlega og notar ýmiss konar liá-
fleyg orð, sem ekki margir skilja.
Eg liefi heyrt að Blake dóm-
ari hafi einu sinni átt peninga
eins og skít, látið kveða að sér
i kauphöllinni og verið stórlax
á Broadwaj% en svo brást hon-
um spákaupmennskan og varð
að bjarga sér auralaus, eins og
slíkir menn verða að gera þeg-
ar þeim bregst bogalistin. Eng-
inn veit hvað Henry G. Blake
liefir fyrir stafni um þessar
mundir, því að liann hefir víst
vfirleitt ekki neitt fyrir stafni,
og þó er svo að sjá sem hann'
sé alltaf að flýta sér á einhvern
ákveðinn stað.
Það er að minnsta kosti ekki
hægt að kalla Heni’y G. Blake
ræfilslegan aumingja, sérstak-
lega vegna þess að liann geng-
ur snyrtilega klæddur, með út-
brettan flibba og harðan hatt,
og flestum kemur lxann fyrir
sjónir sem verulega myndar-
legur gamall maður. Persónu-
lega sé ég aldrei annað en að
dómarinn sé lilutgengur hvar
sem er, og hann heilsar mér allt-
af vingjai-nlega.
Það tekur mig nokkra ldukku
tírna að finna Henry G. Blake
dómara, en loks kemst ég yfir
hann á billiardinum hjá Derle,
þar sem hann er að spila við
náunga frá Providence. Það
lcemur á daginn að þeim hefir
komið saman um að leggja und-
ir 5 cent fyrir kúluna, og þegar
ég kem hefir dómarinn dregist
aftur úr um 13 kúlur, því að
hann vill auðvitað láta náung-
an frá Providence vinna meðan
aðeins eru lögð 5 cent undir, svo
að hann geti ginnt hann til að
hækka innlagið upp í 25 cent,
— dómarinn var slcrambi séður
svoleiðis. Jæja, ég sé að dóm-
arinn lætur sér skeika á kúlu,
sem hver erkildaufinn hefði átt
að ráða við blindandi, en undir
eins og hann heyrir að ég þurfi
að tala við hann axlar hann sín
skinn og afgi’eiðir allt fílabein-
ið á boi’ðinu. Þetta er svo snilld-
arlegur leikur, að jafnvel heims-
meistari i billiard yx’ði hugsi ef
hann sæi hann, •— því að í billi-
ard er dómarinn hvorki meira
né minna en gamall refui’. Eftir
á segir hann að lxann sé dálítið
gramur úl í mig fyrir að hafa
kornið sér til að flýta sér svona,
þvi að eftir síðasta meistara-
höggið mundi náunginn fx’á
Providence aldrei vilja spila við
sig framar, ekki einu sinni í-
þróttarinnar vegna livað þá pen-
inganna.
Henry G. Blake dómari verð-
ur nú ekki beinlínis yfir sig
hrifinn þegar ég segi honum
livað það sé, sem við Davíð
viljum fá hann í, en vitanlega
vill hann gera hvað sem vera
skal fyrir Tilhaldsi’ófuna, þvi
að hann vcit að það fer oft mið-
ur en skyldi fyrir þeim, sem
neita að dansa eftir hans pípu.
Dómai’inn trúir mér fyrir því að
hann sé hræddur um að hann sé
alls ekki tilvalinn sem eigin-
maður, því að hann liafi reynt
þetta nokkrum sinnum upp á
eigin spýtur og það hafi alltaf
fax’ið bölvanlega, en úr því að
þetta sé nú bara eins og til mála
mynda, þá muni hann láta til-
leiðast. En að koma liöfðinglega
fram, það væri ekki nema sjálf-
sagt, þvi að sér væri það svo
eðlilegt.
Jæja, þegar Davíð telcur sér
eitthvað fyrir hendur á annað
borð þá er það undur hve fljót-
ur liann er í snúningunum. Það
fyrsta sem hann gerir er að fara
með Madame La Hinque til
miss Billy Berry. Hún er um
þessar mundir heiltelskuð eig-
inkona hans, og hann hefir val-
ið sér hana úr sparkdansmeyj-
um miss Missouri Martin, sem
sýna sig á nætui’gleðistað, og
þessi kona lians kveður miss
Missouri Martin viðstöðulaust
til að lijálpa sér þegar i stað.
Og þetta á nú við miss Mis-
souri Martin, þvi að ef það
er nokkuð sem Iiún liefir yndi
af þá er það að stinga nefinu
í annarra manna hagi, hvað svo
sem það nú er. En það er gott
að eiga innhlaup lijá henni jafn-
vel þó að í fyi’stu fari í hart
milli þeirra, því að hún er að
því komin að segja blaðamanni
einurn, vini sínum, frá öllu til-
tækinu, svo að hann geti samið
grein um það í „Morning Item“,
og vitanlega á þá að minnast á
Miss Missoui’i Martin í gi’ein-
inni. Hún er nefnilega þannig
gerð, að hún vill ekki setja sig
úr færi þegar um auglýsingu
er að ræða.
En nú stofna þær miss Billy
Berry og' miss Missouri Martin
eins konar samvinnufélag um
að skinna Madanxe La Hinque
upp og færa liana í ósköpin öll
af nýjum fötum og senda hana
svo á fegrunai-stofu, og eftir
útreiðina þar er hún i hæsta
máta breytt. Eftir á heyi'i ég að
miss Billy Bei'ry og nxiss Missouri
lendi í svarra xit af þvi að miss
Missouri Martin heimtar skil-
yi'ðislaust að Madame La Hin-
que liti hárið á sér með sama lit
og hún gerir sjálf, sem sé
sítrónugult, qg að þær færi hana
í sams konar kjól og nxiss Mis-
souri notar sjálf. IJún verður
nxóðguð við þegar nxiss Billy
Bei'ry mótmælir þessu og segir
að þær vei'ði að reyna að klæða
Madame La Hinque þannig að
hún líli út eins og dama. Eg
heyri að miss Missouri Martin
er komin á fremsta hlunn með
að löðrunga Billy Berry fyrir
ósvífnina, en á síðasta augna-
bliki nxan lxún að miss Billy
Berry er gift Tilhaldsi'ófunni,
Davíð, og að enginn í allri borg-
inni þorir að kjaftshögga heitt-
elskaða eiginkonu Davíðs, nema
kannske Dxxvíð sjálfur.
Það næsta sem gexúst er, að
áður en nokkur veit af hefir
Madame La IJinque verið kom-
ið fyrir í níu hex'bergja lúxus-
íbúð á IJotel Marberry, og það
gerist með þessu móti: Einn af
bestu kanxpavínsviðskiplavinunx
Davíðs er nxáður senx heitir
Rodney B. Emei’son. Það er
liann sem hefir þessa ibúð á
gistihúsinu, en nú er hann í sum
ai’húsi sínu i Newport ásamt
fjölskyldu sinni, eða að minnsta
kosti nxeð lieittelskaðri konu
sinni. Þessi Rodney B. Emerson
er nxaður senx á talsvert undir
sér þarna á Broadway, — hann
eys út peningum og er alltaf að
reyna að skemmta sér, þess-
vegna er hann vel látinn af pilt-
unum. Og svo stendur hann i
þalddætisskuld við Davíð vegna
þess að Davíð útvegar lionunx
snxyglarakampavín af betri sort
inni, en flestir hinir piltai'nir
rej’na að ljúga inn á hann ein-
lxvei'ju bölvuðu sulli. En Rod-
ney B. Emersen kann skiljan-
lega að meta hve heiðai'legur
Davíð er.
Þetta er lítill og feitur kubb-
ur með rautt andlit, eins og
tungl í laginu — þegar lxann
hlær þá er það likast og lxann
bauli og liann er af þeirir teg-
und að Davið getur farið heim
til hans í Newport og sagt hon-
unx hvað á spýtunni liangi og
beðið liann um að lána sér í-
búðina -— og það er einmitt
þetta, sem Davið gerir.
Það kemur á daginn að Rod-
ney B. Emersen finnst þetta á-
gæt hugmynd og hann segir við
Tilhaldsrófuna:
„Eg skal ekki aðeins lána þér
íbúðina, Davíð, en ég skal taka
þátt í þessu og' lxjálpa þér. Það
verður miklu auðveldara þanxa
á gistihúsinu ef ég verð með
sjálfur.
Og svo tekur hann sig upp
fi'á Newport og fer sjálfur með
Davíð, og það vei'ð ég að segja
að allir senx við þetta eru riðnir
nxunu minnast hans nxeð þakk-
læti fyrir að lxann réttir Davið
hjálparhönd, og næsta sinn senx
liann þarf að konxast yfir smygl-
arakampavín skal liaiin ekki fá
neitt sull, jafnvel þó hann panti
það ekki hjá Davíð.
En meðan öllu þessu fer fram
er kominn laugardagur, og skip-
ið leggst upp að bi’yggjunni.
Davíð leigir hlemnxistóran Pack-
ardbíl og setur sinn eigin bíl-
Frh. ú bls. Í4.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavik. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaöið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprent