Fálkinn - 10.06.1949, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Ilvað gerir hann þegar hann kemur aftur?
Hann spyr sjálfan sig livað liann geti gert.
Hann liafi spillt öllu málinu. Waclnnuller,
eini máðurinn sem gat gefið lionum upp-
lýsingar var dauður. En Sallust er ekki af
baki dotlinn. Hann vill reyna aftur. Félagi
Archer muni eflaust liafa samband við
þýsku marxistana. Hann afræður að leila
Archer uppi og annaðhvort fleka hann eða
þvinga til þess að gefa sér fleiri nöfn, svo
að hann geti haldið áfra mstarfinu.
Gregorv horfði i gaupnir sér. Það var
l'róðlegt að lilusta á rökfærslur Graubers.
En hann fór að nálgast sannleikann meira
en liollt var og Gregory var hræddur um
að niðurstaðan gæti orðið slæm fyrir bæði
hann og Archer.
Grauber bélt áfram að ganga um gólf
og hélt áfram skrælcróma: — Hugsum okk-
ur snöggvast að við séum í Archers spor-
um. Hann neitar að gefa herra Sallust upp-
lýsingar vegna þess að hann sé andstæð-
ingur ensku stjórnarinnar og hræddur um
að skaða vini sína í Þýskalandi. En loks
nevðist félagi Areher lil að segja nöfn á
nokkrum af þessum vinum sínum þvi að
Sallust hótar að birta myndina. Síðan iðr-
ast Archer eftir allt saman og afræður að
drepa Sallusl. Svona býst ég við að það
hafi verið.
Fræðilega er ha^gl að verja þetta,
sagði Gregory, en eigi að síður er það
rangt. Eg reyndi að neyða Archer, en liann
neitaði að segja mér nokkurn hlul og sagð-
ist ekkert b.afa að segja.
Grauher liristi höfuðið. — Eg trúi ])vi
ekki. Annars er það aukaatriði. Annað
hvort ætlaði Archer að dre])a yður vegna
])ess að hann liafði sagt of mikið eða lil
að afstýra þvi að þér birtuð myndina, —
mig gildir einu Iivor ástæðan var. En eitt
er mér Ijóst. Það kostar tíma, fyrirhöfn
og peninga að biia lil svona myndir. Ef
þær eru ekki því betur gerðar er hægt að
sjá að þær eru falsaðar. Ef þér hefðuð
ekki átt von á að liafa eitthvað upp úr Ar-
cher liefðuð þér ekki lagt alla þessa fyrir-
Iiöfn á yður. En þér gerðuð þetla af því
að þér vissuð eitthvað úr aniiarri átt, og
vilduð fá liann lil að staðfesta þetta og
gefa yður fleiri upplýsingar um leið.
Mig gildir það einu, nú orðið, livort
hann sagði yður nokkuð eða ekki. En ég
þykist vita að Archer hafi vilneskju um
ýmislegt, sem þér teljið yður bráðnauðsyn-
legt að fræðast um. Eg' er svo heppinn að
ég þarf ekki að búa til falsaðar ljósmynd-
ir. Hvers vegna á ég að evðileggja þennan
góða vindil á augunum á yður, lierra Sal-
lust, þegar augu félaga Archers eru svona
nærri ?
-— Svín! sagði Gregory.
— Þér eruð vanþalddátur, herra Sallust.
Yegna þess hve rökvís ég er þarf ég ekki
að eyða tímanum í yður, þegar ég veit að
ég get fengið upplýsingarnar lijá Archer.
Þegar öllu er á botninn hvolft er þcið á-
stæðan til þess að þér fáið að lialda sjón-
inni — að minnsta kosti um stund.
— Hvað eigið þér við með því?
— Góði vinur, gerið yður ekki heimskari
en þér eruð. Haldið þér að ég liafi hugsað
mér að sleppa yður aftur úr því að ég
náði í yður á annað borð? Það er víst og
satl að þéi- gerðuð marga flónskuna þegar
þér voruð í Þýskalandi, en ])rátt fyrir ])að
drápuð þér marga af undirmönnum mín-
um. Ef ég sleppti yður þá væruð þér svo
villaus að fara til Þýskalands aftur og
drepa enn fleiri en áður, en þér verðið drep-
inn sjálfur. Auk þess vil ég ekki að hinn
ágæli gestgjafi minn, sem hjálpar mér svo
vel liér í London, hafi óþægindi af yður.
— Og haldið þér að yður eigi að notast
af öllu því sem ég liefi sagt yður? Nei, nei.
Einu hlunnindin við þatta hús míns góða
vinar Rosenbaums, eru þau, að hér er ágæt
efnarannsóknastofa. Þar er sýruker, mjög
nytsamlegt fyrir vísindamenn en líka not-
hæft til að láta menn liverfa fyrir fullt og
allt. Þegar ég er búinn með yður og félaga
Archer lokar sýrubaðið vörum ykkar fyrir
fullt og allt. Nú vil ég vera einn meðan ég
reyni að ganga úr skugga um hve langar
kvalir menn þola uns þeir guggna. Rosen-
baurn, ég vona að þér hafið góðan miðdeg-
isverð handa mér. Karl, farið með hr. Sal-
lust á rannsóknastofuna.
Karl gekk að stólnum, tók í jakkakraga
Gregorys og dró hann á fætur. Svo tók
liann upp skammbyssu og benti fangan-
um á lágar dvr undir svölunum.
Gregory varð litið á Archer. Andlit lians
var fölt og' svitinn sprakk fram á enninu.
— Þetta hryggir mig mjög, Archer, sagði
lumn. Eg finn ekki lil neins haturs í yðar
garð, þó að þér ætluðuð að drepa mig. Eg
vildi óska að ég gæti hjálpað yður.
■— Þökk fyrir, tautaði Archer. Þetta er
ekki yður að kenna. Þér hafið bara reynt
að reka erindi, sem yður var falið. Þeir —
þeir geta ekki drepið mig nema einu sinui.
Gregory leit við á Geslapoforingjann.
Og livað vður snertir ])á kemur einhvern
tima að yður. Verið viss um það. Fiihrer
yðar liefir gapað um of. Þýskaland getur
ekki eyðilagt breska samveldið, og fyrr eða
síðar — það getur orðið eftir eilt ár en
kannske fimm — sligast Þýskaland. Þeg-
ar það verður mun þýska þjóðin flá yður
og yðar nóta lifandi. Munið það.
Grauber hrosti góðlátlega lil hans. — Eg
er hræddui um að þér hafið vanrækt að
afla yður þekkingar á Jiriðja ríkinu, hr.
Sallusl. Það er byggt upp af æskulýðsfé-
lögunum og með því að kynbæta þýsku
þjóðina. Við höfum unnið lengi að þvi að
leggja grundvöllinn að því Þýskalandi sem
verður drottnandi í Evrópu og þá um leið
í heiminum i næstu þúsund ár. En þér
verðið að deyja af því að þér liafið gerst
svo heimskur að reyna að spyrna á móti
þessu gróandi stórveldi. Hugsið þér vður
að þér séuð skordýr, herra Sallust, skor-
dýr, sem álpast í veginn fyrir valtara. Og
ef þér viljið nú gera svo vel að fara með
Karli, þá kem ég á eftir þegar ég hcfi af-
greitt félaga Archer og horfi á yður taka
siðasta haðið yðar.
Honum var nauðugur einn kostur. Gre-
gory gekk út að dyrunum og þjónninn á
eftir.
Hann hafði vonað að þeir vrðu að ganga
gegnum garðinn lil þess að komast i rann-
sóknastofuna. Þá væri möguleiki á að
flýja út í mvrkrið. En honum brásl sú
von. Þeir gengu langan gang. Neðstu dyrn-
ar í þcim gangi lágu inn í rannsóknastof-
una. Karl lirinti honum inn í klefa, þar
sem engin liúsgögn voru fyrir og enginn
glnggi, og skipaði honum að setjast á
gólfið.
— Heyrið þér, sagði Gregory og var mik-
ið niðri fyi'ir. Ef þér haldið áfram þessum
leik þá megið þér reiða yður á að þér verð-
ið tekinn fyrr eða síðar. Og' þá er úti um
yður. Þér verðið skotinn. Eg get bjargað
vður undan þeim örlögum og ábyrgst yð-
ur að ekkert hendi yður, ef þér stingið
skammbyssunni í vasann og hleypið mér
út.
— Sparið þér andardráttinn, sagði Ivarl
hyrstur. Ilaldið þér að mig langi að Graub-
er prófi vindilinn sinn á mér?
— Þér getið komið með mér. Eftir tíu
mínútur erum við hjá lögreglunni og þá
er það Grauber sem verður skotinn en
ekki þér.
■— Sagði ég yður eklci að þér skylduð
spara andardráttinn. Setjist þér, annars
spýti ég úr skammbyssunni i andlitið á
yður.
-— Enga flónsku, sagði Gregory. Eg á-
byrgist að þér skuluð fá lögregluvernd. Og
ég skal borga yður þúsund sterlingspund
í bætur fyri rstöðumissinn.
Karl svaraði með því að berja liann hylm-
ingshögg fyrir bringspalirnar. Og' svo brá
liann á liann Iiælkrók svo að liann ilatt aft-
ur yfir sig og hnakkinn skall á steingólfið.
Hann engdist sundur og saman eftir
Iiöggið og af kvölunum i hnakkanum, en
Karl stakk skammbyssunni i vasann, tók
snæri og batl hann á fótunum. Svo brá
liann snærisendanum undir bandið sem
var um liendurnar á Gregory og' herti á,
svo Gregory gat ekki lireyft legg eða lið.
Karl slökkti ljósið, læsti dyrunum og fór
út. Þegar Gregory lieyrði að hann sneri
lyklinum i lásnum vissi liann að nú var öll
von liti. Hann fór að íhuga livort Grauber
mundi verða svo miskunnsamur að drepa
hann áður en liann lienti honum i sýru-
kerið.
XX. kap. Þögla húsið.
Gregory reyndi að hugsa ráð sitt þarna
sem liann lá. Karl hafði verið siðasta von-
in. Vitanlega gat hugsast að lögreglan yrði
einhvers vísari. Gagnnjósnir Breta voru vel
skipulagðar. Flestir þýsku leynisendlarnir
sem störfuðu í Englandi voru teknir eftir
einn eða tvo daga og alltaf voru einhverj-
ir að finnasl. Alltaf verið að þrengja að
þeim. Með hverjum degi varð njósnurun-
um erfiðara að starfa og að fela sig. Hver
veit nema lögreglan væri á leiðinni að liúsi
Jacobs Rosenbaums í Hampstead? Grauh-
er var vafalaust duglegur maður, og liann'
lalaði prýðilega ensku, en liann bar það
utan á sér að hann vár Þjóðverji. Hveil
veit nema fólk i nágrenninu hefði séð liann
á vakki kringum þetta hús og látið lögregl-
una vita. Fólk var afarnæmt fyrir öllu grun
samlegu sem það sá. Þjónninn, Karl, gat
líka hafa vakið grun. En líkurnar til þess
að lögreglan kæmi næsta hálftimann voru
samt jafn litlar og og möguleikinn á því
að Hitler vrði mýrtur á sama tíma. Gre-
gory varð að játa að vonirnar voru veikar.
Hann varð að gera ráð fvrir að ævi lians
væri á enda.