Fálkinn - 30.09.1949, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
„Adíu, töfrandi ungfrú!“
sagði hann og fór til dyra. Þeg-
ar hann var kominn að hurð-
inni og ætlaði aS fara að opna,
sendi hann mér koss á fingr-
inum. Yitanlega var þetta eins
og skuggamynd. Hvað mundi
Hans hugsa?
Eftir nokkrar mínútur átti ég
ekkert eftir nema að slökkva
og fara. Á gangstéttinni við
dyrnar stóð Hans Tenge. Hann
lyfti hattinum, en virtist reiður.
„Eg var að hugsa um að fara,“
sagði hann og röddin var köld
og hörð.
„ Hvers vegna gerðir þú það
þá ekki?“ sagði ég. „Ekki var
það ég sem bað þig að koma
. . . .“ Hann fylgdist með mér
út á götuna.
„Nei, auðvitað ekki, þú munt
hafa haft skemmtilegri félags-
skap.“
„Yertu nú ekki með neina
flónsku, Hans,“ sagði ég og það
seig i mig. „Var það þetta, sem
þér fannst svo áríðandi að segja
mér?“
„Nei,' en ég hel'i misst löng-
unina til að segja .... yfirleitt
nokkurn skapaðan hlut.“
Eg hugsaði með mér hvort ég
ætti að láta hann sigla sinn
sjó. Hann liafði gert mér alveg
nógu mikið illt. En svo minnt-
ist ég þess að þetta var Malms
sök, en livorki hans né mín . .
Og í fimm ár hafði ég tregað
og hatað hann á vixl .... Væri
ekki hest að nota tækifærið til
að greiða úr þeirri flækju?
Líldega var einhver tilgangur
hjá forsjóninni með þvi að láta
okkur rekast svona á aftur?
„Gerði ég rétt þá mundi ég
segja þér að snauta burt. Ep
maður eyðir ekki púðri á dauða
rjúpu, segir máltækið,“ sagði ég.
Eg hló biturt. Hans rétti úr
sér. „Nú hvers vegna segirðu
mér ekki að fara?“ spurði hann
og stansaði.
„Vegna þess að ég held að það
sé ýmislegt okkar á milli, sem
væri þess virði að við reyndum
að greiða úr.“
„Jæja, svo þú lieldur það? Og
það held ég líka .... en . .. .“
„Heyrðu, Hans, úr þvi að þér
er svona létt um að skipta um
skoðun, þá furðar mig ekki á
að þú skyldir liverfa út í busk-
ann, eftir allt það, sem þú hafð-
ir hátiðlega lofað mér .... fyr-
ir finnn árum. Eg ætti ekki að
afsaka mig .... ætti að vera of
stærilát til þess .... og svei mér
ef ég veit hvers vegna ég er að
því. En þessi viðbjóðslegi Malni
forstjóri er góður vinur liús-
bóndans. Hann simaði rétt á
undan þér og bað um að mega
koma og fá sér skyrtu. Hann
ætlaði í leikhúsið.“
„Hann þurfti varla að senda
þér koss á fingrinum þótt hann
ætlaði í leikhúsið.“
„Gæti maður fengið fólk til
að liaga sér eins og maður sjálf-
ur kýs lielst, þá yrði veröldin
himnaríki!“ sagði ég þreytulega.
„En ég skil ekki að þetta komi
þér neitt við .... Það er langt
síðan þú fvrirgerðir öllum rétti
„Já, fyrirgefðu mér, Inga! Þú
hefir alveg rétt að mæla. En
nú skulum við fara á einhvern
stað, þar sem við getum talað
saman í næði.“
Við gerðum það og fórum á
veitingastað og borðunum sína
brauðsneiðina hvort og drukk-
um glas af öli. Og svo fengum
við okkur kaffi á eftir. Það var
ekki margt fólk í kaffibúsinu,
og við höfðum gott næði. Og það
var margt er bar á góma þegar
við fórum að rifja upp gamlar
endurminningar.
En áður en lengra er haldið
verð ég að segja frá því, að ég
hafði verið hjá móður Hans, á
heimili þeirra í meðalstórum
hæ. Þar var allt eins og best
varð á kosið — þangað til einn
góðan veðurdag að einkasonur-
inn kom heim, að afloknu prófi.
Það var ætlunin að liann skyldi
starfa um tíma hjá ættingja
sínum, en fara síðan til útlanda
til framhaldsnáms.
Á þessu missiri urðum við
ástfangin livort af öðru. Eg held
að móður lians og systrum liafi
ekki komið til hugar fyrst í stað
að hann mundi fara að gefa
mér auga, •— svo margar lag-
legar og ríkar stúlkur voru
boðnar þarna í liúsið lians vegna
það skildi ég eftir á. Því að
þá var ég svoddan barn.
Einn daginn þegar ég hafði
verið hjá tannlækni og kom
heim, var Hans farinn í ferða-
lag, og sagt að hann yrði burlu
nokkra daga. Mér fannst dálítið
skrítið að hann skyldi ekki
minnast einu orði á þessa ferð
við mig. Við höfðum þvert á
móti talað um að fara í kvik-
myndaliús um kvöldið.
„Það hefir borið bráðan að
með þessa ferð?“ sagði ég við
aðra svstur hans. Hún hló og
var svo íbyggin.
„Það hefir vist verið afráðið
í þrjú til fjögur ár.“
Eg hefi víst litið einfeldnis-
lega út, því að hún hélt áfram:
„Það er eins og þér haldið að
ég sé að gera að gamni mínu?
Skiljið þér ekki að þau hafa
bara verið að bíða eftir því að
hann tæki prófið?“
„Hvaða „þau“?“ spurðiég. Mér
fannst ég hafa rétt til þess.
„Anna-Lísa Elving og Hans
— vitanlega:
„Hvernig liggur i þessu, ung-
frú Lund? Tókuð þér yður það
svo nærri, þetta með hann bróð-
ur minn? Hann hefir víst ekki
sett neinar grillur í yður? Ann-
ars gæti það verið líkt honum
.... Hann hefir sett grillur í
höfuðið á svo mörgum ungum
stúlkum án þess að meina nokk-
uð með því. Hann er svona
gerður, þessi pamfíll .... ég
segi það þótt hann sé bróðir
minn.“ — —■ — ■—
Það var eins og ég skildi ekki
hvað hún sagði. Eg gat ekki
.... vildi ekki trúa því. En
hún var svo alúðleg og ég svodd
an barn.
„Eigið þér við,“ spurði ég loks
ins, „að þetta liafi verið ákveð-
ið milli Hans — ég meina Tenge
verkfræðings og ungfrú Elv-
ing í mörg ár?“
„Já, víst geri ég það, góða,“
svaraði hún og settist hjá mér
til að hugga mig.
„Ef mig hefði grunað að Hans
liefði verið að dufla við yður
líka þá hefði ég verið varkárari
.... Veslingurinn! Þér eruð
ekki sú fyrsta sem tárfellir út
af honum.“
„Ó, livað á ég að gera •— -—
hvað á ég að gera?“ kveinaði
ég. Öll mín veröld var hrunin
í rúst.
Hann var burtu í tvo daga,
og þann tímann sátu þær yfir
mér, frúin og ungfrúrnar báðar,
í þeim tilgangi að auka mér
kjark, að því er þær sögðu.
„Við viljum nauðugar missa
yður, en við skiljum að það
verður erfitt fyrir yður að verða
hérna, eftir að Hans er kominn
aftur, trúlofaður .....“
„Það skildi víst enginn betur
en ég, og svo afréð ég að hverfa
sem skjótast. Gömul frændkona
hennar mömmu átti heima í
höfuðstaðnum og ég afréð að
fara til hennar.
„Skrifið þér Hans nokkrar
línur“, sagði önnur systranna.
„Hann á það skilið.“
Allt þetta sagði ég Hans,
þarna sem við sátum á kaffi-
liúsinu. En það sem hann sagði
mér var svo stórkostlegt, að
fyrst í stað hélt ég að hann væri
að skrökva.
Hann hafði fyriv löngu fengið
hoð frá Elving námueiganda á
Munki um að koma þangað og
rannsaka málmfund. Og svo
liafði honum alveg óvænt boð-
ist pláss i bifreið hjá kunningja
sínum, sem ætlaði i sömu átt-
ina, og þess vegna tekið boðinu.
Þetta gerðist meðan ég var hjá
tannlækninum. Hann hafði hrip
að nokkrar línur og lagt bréfið
á borðið uppi í herbergi mínu.
En önnur systirin hafði rekið
augun í það og ekki vílað fyrir
sér að opna það, þvi að ég fékk
það aldrei. Og svo liafði hún
farið beint i móður sina og
sagt henni frá, og svo höfðu þær
allar þrjár komið sér saman
um að segja þessa sögu, sem ég
fékk. Ungfrú Tenge lék á mig
með því að vera svona alúðleg
og vorkunnsöm. Mér gat ekki
komið til hugar að nokkur
manneskja gæti verið svona
vond.
Þegar Hans kom aftur sögðu
þær honum að ég hefði orðið að
fara til frændkonu minnar, sein
hefði orðið veik.
„En við erum hálf vantrúað-
ar á það, og er næst að halda
að það sé fyrirsláttur. Hún er
sennilega farin með unga mann-
inum í vefnaðarvörubúðinni,
sem hún var alltaf með áður en
þú komst lieim. Því að hann er
farinn úr bænum.“
„Skildi hún ekki eftir nein boð
til mín?“ hafði liann spurt.
„Nei, hvers vegna skyldi hún
hafa gert það. Hún hað bara
um að heilsa þér, eins og al-
menn kurteisi heimtar.“
Veslings Hans! Hann gat vil-
anlega ekki látið sér koma til
hugar að lians eigið fólk gæti
verið svona illgjarnt. Hann von-
aði í lengstu lög að fá að heyra
eitthvað frá mér. En þegar ekk-
ert bréfið kom fór hann að
Munki og var þar i nokkra
mánuði áður en hann fór í ut-
anförina..
„En hvernig fékkslu nasasjón
af að þær höfðu sagt þér ósatt?“
„Það var dálitið sem hún jnóð
ir min sagði áður en hún dó . .
Ef þú hittir hana Ingu Lund,“
sagði hún, „þá heilsaðu henni
frá mér. Við breyttum ekki rétt
við hana.“ Meira gat hún ekki
sagt, en ég skildi að þarna var
eitthvað, sem hún vildi að ég
fengi að vita. Þó að ég héldi •—
þegar ég sá þennan burgeis
beygja sig vfir búðarborðið •—
Frh. á bls. Í4.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skriístoía:
Bankastr. 3, Reykjavík. Simi 2210
Ópin virka daga kl. 10-12 og 1-6
BlaðiO kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiOist fyrirfram
HERBERTSprent