Fálkinn - 25.11.1949, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
IJR MJALU
Ufí NJÁLU
Formáli: í söguþáttununi, sem
byrja i dag er sagt frá ýmsu af þvi.
sehi gerist í Njálu. IJað er sjálfsagt
meira en 700 ár siðan hún var
skrifuð og þúsund ár síðan liún
gerðist, en samt vona ég að þið
hafið gaman af að lesa þetta ágrip
og sjá myndirnar, þó að þær séu
kannske ekki liárréttar allar saman,
þvi að þær eru gerðar af útlend-
ingi. Þegar þið verðið stærri lesið
þið svo auðvitað alla söguna í heild,
því að hún er miklu skemmtilegri
en þessar smáglefsur, sem fylgja
mvndunum.
- LITLA SAGAN -
Ágtet oísökuii
Módai hefir verið óleyfilega lengi
úli. Það kennir á daginn að koldimmt
er í stiganum þegar liann kemur heim
hilun á rafveitunni, svo hann getur
ekki notað lyftuna. Hann verður að
þreifa fyrir sér upp stigann. En í
sama bili og hann er að Ijúka tipp
ganghurðinni kemur ljósið.
Hann tekur varlega af sér skóna.
Ef luin Fjóla er vakandi núna þá
verður ekki gotl að vera ég, hugsar
hann. Hann lítur á klukkuna, hún er
rúmlega 4. Hann titrar eins og eigin-
menn einir geta titrað tindir slíkum
kringumstæðum. Ef Fjóla litla er
vakandi, eða ef hún vaknar — hvað
á ég þá að segja — hverju á ég að
Ijúga? spyr hann sjálfan sig. Eg þekki
hana, Inin pínir mig til að segja sann-
leikann. Hann opnar stofudyrnar
eins og þjófur.
Hún: (innan úr svefnherberginu):
— Þú getur sparað þér táatrítlið, ég
er vakandi. — Módal andvarpar.
Hún: — Hvað á þetta að jjýða'?
Klukkan er yfir 4.
Hann: — Iig veit það, elskan mín,
þess vegna vildi ég ekki vekja þig.
Hún.; — Eg gleypi það nú ekki ó-
tuggið — ég heyri á röddinni í þér
að þú hefir mórauða sanivisku. —
Komdu strax og Játtu mig sjá framan
í |)ig. (Hann röltir inn til hennar, og
finnst hann vera minni en hann eig-
inlega er. Er alltaf að spyrja sjálfan
sig): — Hvað á ég að hera fyrir mig?
Skrattans vandræði að það skuli ekki
vera til leiðarvísir sem heitir „1000
ráð handa eiginmönnum“.
Hún: — Komdu hérna svo að ég
geti séð þig.
Hann: — Það er svo sem ekkert að
sjá, Fjóla mín, ég hefi hara reykt pípu
og drukkið bláberjasaft.
Alexander Papagos hersliöfðinyi
oy hæstráðandi yríska hersins
hefir síðustu vikurnar unnið
á í hinum eilífa hernaði geyn
skæruliðunurn í tíramosfjöllum.
Hún — Flýttu þér nú. Sestu hýrna
á stólinn hjá mér. (Hann sest) —
Eg gaf þér frest til klukkan 24. Horfou
i augun á mér og segðu mér hvar þú
hefir verið.
Hann: — Góða, besta Fjó-hóla mín,
þú veist sjálf að ég var hjá honum
Ásmundi Tyrkis að spila briss....
Hún: — Já, en á eftir.
Hann: — A eftir? Eg var hjá honiini
Tyrkis á eftir ....
Hún: — Þú lýgur. ég heimta að þú
segir sannleikann. Hvenær fórstu frá
Tyrkis?
Hann: — Hvenær ég fór — ja, lát-
um okkur nú sjá, það er ekki gott að
segja, Fjóla. Eg set aldrei á mig tíma.
Hún: — Þú hlýtur að geta sagt það
svona hérum bil.
Hann: — Nei, ég man það ekki . .
svona hér mn bil. En þér er óhætt að
trúa þvi. að ég hefi tandurhrein'a sam-
visku.
Hún: — Það er vist óhætt um það.
Mér finnst það ljótt af þér að vera
á þexsu göltri úti fram á morgun og
láta mig vera eina i myrkrinu. Þú
veist hvað ég er myrkfælin......
Hann: — Það biður þig enginn um
að slökkva Ijósið....
Hún: — Það slokknaði hér i ölln
húsinu rétt fyrir kl. 24, og straum-
urinn kom ekki aftur fyrr en um leið
og þú komst.
Hann: — Bravó.
Hún: — Segirðll hravó?
Hann: — Já, en settu það ekki fyrir
þig, mér datt hara dálítið í hug, Fjóla
mín, skilurðu. — Þetta með lyftuna,
sérðu.
Hún: — lig vil ekki hlusta á þetta
þvaður. Hvar varstu?
Hann: — Nú ska) ég segja þér alla
söguna. Eg verð að játa að ég hefi
verið að erta þig, hara til að sjá livort
þér þætti vænt uin mig, — sem betur
fer þá þykir þér það, — annars inundu
grunsemdirnar ekki ljóma svona út úr
augunum á þér. Eg fór frá Tyrkis
kl. 23.30.....
Hún: — .... og hefir verið hálfan
fiminta tima á leiðinni heim?
Hann: — Eg yar merri því kominn
heim klukkan 24, en jjegar straumur-
inn fór var ég í lyftunni og hefi setið
fastur i henni síðan, þangað til Ijósið
kom aftur.
Hippolyto Jesus Paz heitir þessi
dáindismaður, sem nýleya er
orðinn ulanríkisráðherra Ar-
yéntínu.
- = x — -
1. Fyrir tæpum þúsúnd árum bjó
höfðingi á Hlíðarenda i Fljótshlið,
sem hét Gunnar Hámundarson.
Hann var mikill vexti, sterkur og
vopnfimur. Hann hjó sverði og
skaut spjóti jafnvel með vinstri
hendi sem hægri, og svo ótt brá
hann sverðinu að þrjú sýndust vera
á lofti i einu. Alltaf hitti hann þegar
hann skaut af boga. Hann var synd-
ur sem selur og gat stokkið meira
cn hæð sína í loft upp þó hann væri
i öllum herkiæðunum, og langstökk
gat hann stokkið aftur á bak. Hann
var fríður maður og ljós á hörund,
hláeygur og snareygur, rjóður i
kinnuin og með mikið gult hár.
Han var vinsæll og góðgjarn og trúr
vinum sinum.
3. Nú fór Guiinar með Haligerði
til búðar Höskuldar föður hennar á
Þingvelli. Höskuldur og Hrútur
hróðir lians tóku honum vel, en
réðu honuni þó Irá að giftast henni,
þvi að hún væri hefnigjörn og of-
stopafull og lynti illa við fólk. Hún
og illmcnnið Þjóstólfur fóstri henn-
ar hefðu orðið tveimur mönnum að
bana. Gunnar lét sér fátt um finn-
ast, en vildi j>ó ekki hætta við gifl-
ingaráform sitl og það var ákveð-
ið að brúðkaupið skyldi haldið að
Hlíðarenda.
2. Þaað har við einu sinni á Al-
þingi, að Gunnar var að koma frá
l.ögbergi. Þá mætti hann kvenna-
hóp. Sú fyrsta heilsaði Gunnari
en hann spurði hana heiti. Hún sagð
ist heita Hallgerður og vera dóttir
Höskuldar DalakoUssonar. Hallgerð-
ur var skrautega búin og það Var
Gunnar líka, enda var hann ný-
kominn úr siglingu, og var i tigti-
arklæðum, sem Haraldur Gormsson
Danakonungur hafði gefið honum,
en hún var í rauðri skikkju. — Þau
töluðu lengi saman og Gunnar spurði
hana hvort hún væri gift. Hún sagði
það ekki vera og þá spurði Gunn-
ar: „Hversu mundir ])ú svara ef
ég bæði þín?" Hún svaraði að hon-
um mundi ekki vera alvara um það,
en ef svo væri þá skyldi hann tala
við föður hennar.
4. Þegar Gunnar koin af þingi fór
hann að Bergþórshvoli til að segja
Njáli vini sínum tíðindin. Njáll varð
hryggur er hann heyrði hvernig
kmnið var. ,,Af henni mun stafa
allt hið illa, er hún kemur austur
hingað," sagði hann. Njáll var vitur
maður og réttlátur. Kona hans hét
Bergþóra. Hún var mesta sómakona,
en ekki eins mild í skapi og Njáll
var. Þau áttu þrjá syni: Skarphéð-
nn. Grím og Helga.
Framh. i næstu bluöi.