Fálkinn - 02.02.1951, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
ina gekk liun að rumi sjúklings-
ins og í'ann liann dauðan, án
])ess að hún liefði orðið nokkurs
vör. Og á bekkum í stofunni sá
liún Loumann liggja lijá Malenu
vinnukonu. Hann vaknaði við
umganginn, spratt upp og þreif
lil í'ata sinna, sem liann liafði
lagt á borðið, og sagði hyrstur
við Gunnhildi að liún mætti eng-
um segja, að liann hefði verið
þarna um nóttina. Það gæti vak-
ið grun, sagði liann. Svo hvarf
hann út úr dyrunum. Malena
hað líka Gunnhildi um að þegja,
og skipaði liinum vinnukonunum
að gera eins.
Gunnhildur klæddi sig i snatri
og fór til grannanna til þess að
segja frá láti böðulsins. Þegar
hún kom að dyrunum hj.á henni
Lenu Jeppe sá hún Loumann
úrsmið s'núa við og fara inn i
hús Fliigs. Kannske þurfti liann
að hitta Frank reikningshaldara.
Nú kom tengdamóðirin Maren
Nílsdóltir í sorgarhúsið. Hún
vissi að Malena hafði lyklana að
öllu, og nú fóru þær að líta á
reilurnar í sameiningu. Malena
gat komið í kistuna sína, liúfu,
pilsi, treyju og einhverjum fleiri
plöggum, síu og tveimur lök-
um — hún var nefnilcga farin
að safna í búið.
Þegar Gunnhildur kom aftur
fannst henni einkennilegt að
koma að læstum stofudyrunum.
Hún drap á dyrnar. Þá heyrði
liún greinilega smell í lás inni
í stofunni. Það var loþið upp.
Malena var ein inni hjá likinu.
Malena skipaði Gunnhildi og
Önnu að fara til úrsmiðsins og
tilkynna honum látið, og láta
sem þær vissu ekki að hann
hefði verið þar um nóttina.
Hann yrði að koma i skyndi, því
að tengdamamma væri að tína
saman allt sem hún næði af
gulli og siífri, sagði hún.
Úrsmiðurinn lék hlutverk sitt
vel og þóttist verða afar sorg-
bitinn er hann frétli lálið — með
liárkollu höðulsins á liöfðinu.
Undir eins og stúlkurnar voru
farnar fór Malena að atliuga
skápinn, sem böðullinn geymdi
verðmæti sin í. Sjálf tók hún
10 dali en lét tengdamóðurina
fá sex. Þegar Gunnhildur kom
aftur með úrsmiðinn, sagði Mal-
ena honum að tcngdamamman
liefði heðið um peningana. Gunn
hildur varð reið og sagði að kerl-
ingarsmánin liefði ekki átt að
fá neitt, en Malena sagðist eng-
an frið liafa haft fyrir henni.
Nú gerðist Malena ísmeygileg
og sagði Gunnhildi, að ef liún
vildi lofa því að segja öllum
að böðullinn liefði gefið Malenu
silfurdósir, harnaskeið og ann-
að smúvegis, þá skyldi Gunnhild-
ur fá mittisband mcð silfur-
spennu. Hún hað Gunnhildi að
fleygja silfurskeiðinni ofan í
hrunninn i kjallaranum, þannig
að svo liti út að hún hefði dott-
ið þangað í ógáti. Svo fór Malena
inn til Önnu Adrésdóttur, sem
lá í rúminu og lofaði lienni silf-
urspennum fyrir að gefa rang-
an frambiirð.
Þegar Nicolaus Loumann úr-
smið fannst að allt hefði verið
gerl er gera skyldi, fór liann til
fógetans til að hiðja hann um
að skrásetja og innsigla dánar-
húið. Crsmiðúrinn var svo ör-
uggur og myndugur, að mað-
ur með minni mannþekkingu
en fógetinn liefði freistast til
að lialda að liann væri nákom-
inn ættingi hins látna.
Maren Nílsdóttir hað vinnu-
konurnar að henda á það, sem
hörnin ættu sérslaklega. Gunn-
liildur svaraði önug, að það væri
svnd og skömm að rýja manninn
svo. Siðan fór sú gamla inn i
stássstofuna, tók upp fínan dam-
askdúk og rétti grannkonu
sinni, konu Lárusar snikkara,
og sagði henni að fara með
hann og geyma liann fyrst um
sinn. Maren tók ýmislegt, sem
liún þurfti á að lialda, og Berta
var látin fara með tvo svæfla
heim til Lárusar snikkara. Síðan
fékk snikkarakonan samvisku-
hit og sendi dúkinn og svæflana
til baka.
En þegar Maren Nílsdóttir
ætlaði að liirða stóra dúnsæng
lannst Gunnhildi keyra um
þverbak og hrifsaði hana af
henni. Og þegar Maren var að
stinga á sig silfurbikar, kom
varafógetinn inn og tók hann
af henni. Svo fór hann að skrá-
setja innbú og lausafé. Úrsmið-
urinn var frá fyrstu stund grun-
samlega hjálpsamur. Hann
hafði ekki hugmynd um að
Gunnhildur og Anna báru kennsl
á hárkolluna sem hann var með
á höfðinu. Fógetinn rak augun
í sitt af hverju. Hann saknaði
ýmislegs. Til dæmis lítilla silf-
urdósa. Ilvað var orðið af
þeim? Hann sneri sér að Gunn-
liildi og fékk þelta véfréttar-
svar:
— Þar sem ein hefir fundist
hlýtur önnur að vera.
Og svo var það annar silfur-
korðinn. Hvar var liann?
Gunnhildur taldi víst að Nico-
laus Loumann vissi um það.
— Nei, sem ég er lifandi mað-
ur sór hann og sárt við lagði.
Fjandinn hirði þann, sem hefir
korðann, hætti hann við.
Gunnhildur hugshði sitt og
hað Nicolai Due athuga, livort
hann væri ekki heima lijá úr-
smiðnum, en hann varð einskis
vísari. Tveimur dögum síðarkom
úrsmiðurinn sjálfur með korð-
ann — sagðist liafa fengið liann
lánaðan hjá höðlinum fyrir
markaðsfagnaðinn og gleymt
að slcila honum.
En grunurinn þyngdist á
honum svo að loks var gerð
liúsrannsókn. Þegar ldukkurnar
tvær fundust sló liann saman
lúkunum:
— í Guðs bænum og min
vegna. Eg trúi ekki að þið ætl-
ið að gera mér mein!
Ghristian Friderich Nilsen,
sem stjórnaði liúsleitinni, bað
hann um að koma með það,
sem liann liefði undir höndum,
en Loumann þverneitaði að hafa
nokkuð úr dánarbúinu. En svo
var hann svo vitlaus að draga
út skúffu á vinnustofunni sinni
og taka þar eitthvað, í þeirri
von að enginn tæki eftir því.
En Nílsen þreif í liandlegginn
á honum og heimtaði skýringu,
og þá gerðist Loumann svo
kvikindislegur að skella skuld-
inni á Malenu. Hún liafði komið
með þetta til lians. Og nú fannst
allt þýfið.
Það uppgötvaðist fljótlega að
tölum í höfuðhók böðulsins
hafði verið hreytt. Loumann
liafði mútað Frants reiknings-
haldara til að gefa ranga skýr-
ingu. Hún gekk út á það, að
kvöldið sem Frants hafði verið
að lesa upp úr reikningunum
fyrir Fliig böðul, Iiafði úrsmið-
urinn komið inn í sömu and-
ránni og Frants var að lesa upp
póstinn „120 ríkisdalir“. Þá hefði
úrsmiðurinn tekið fram í:
— Þið vitið víst betur en þetta,
sem skrifað er í bókinni!
Svo höfðu þeir Flug og Lou-
mann farið að tala þýsku saman,
en hana skildi Frants ekki. En úr
slitin urðu þau, að Flúg breytti
tölunni í 26 ríkisdali. Sagði
Frants.
En skiptarétturinn tók skýr-
inguna ekki gilda. Fógetinn
hafði fyrir löngu séð gegnum
úrsmiðinn og fannst sérstaklega
grunsamlegt að hann hafði slcil-
að aftur korðanum eftir að
skráningu búsins var lokið. Hinn
7. apríl 1701 var hæði Loumann
og Malenu hans stungið inn. Hún
var athafnasöm að venju og sendi
undir eins varðstjórannn Erik
Pedersen og vinnumonn lians
tvo heim í Flúg-Iiúsið til að ausa
valni úr kjallaranum og ná í
silfurskeið, sem hafði dottið of-
an af hillu ofan í vatnshólið,
sagði hún. Hún horgaði þeim
fjóra skildinga hverjum og þeir
jusu, en enga skeiðina fundu
þeir.
Malena og úrsmiðurinn sluppu
miklu hetur en maður slcyldi
halda. Hún var sýknuð eftir
alll þýfið var komið í leitirnar.
Hann var dæmdur til að endur-
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri. Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavik. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
Prentað i Herbertspreníi
greiða 120 dalina, en refsingu
fékk liann enga.
Böðullinn og Lísbet voru graf-
in sama daginn, 25. febrúar. Var
öllum kirkjuklukkum horgarinn
ar samhringt við það tækifæri.
Útförin var hin veglegasta enda
kostaði liún 216 ríkisdali.
Hús og lausafé var selt á upp-
hoði. Ave Due annaðist um
harnabörnin tvö. Þegar húið
hafði verið gert upp reyndist
arfur þeirra vera um 1200 rík-
isdalir.
Um síðir harst fregnin um
lát Nicolai Flúgs til ættingja
hans í Slésvík. Móðir lians og
stjúpi, höðullinn Augustinus
Stegel i Sönderhorg kröfðust
að fá hörnin til fósturs. Gerði
Stengel stjúpson sinn út í Christ-
ianíuför til að leita uppi Due-
fjölskylduna, eftir að liafa áður
fengið konungshréf fyrir því að
vextirnir af þessum 1200 dala arfi
skyldu greiddir böðlinum Stengel
til framfæris og uppeldis barna-
harnanna.
Þegar Arve Due dó, i septem-
her 1716 var Dorothe Marie Flug
enn. lijá móðurömmu sinni i
Christiania, en Augústinus var
kominn til Slésvíkur.
Just Jacobsen Möller hafði
vcrið aðstoðarmaður hjá Flúg
og varð nú eftirmaður hans.
Hann var sonur böðulsins Jacobs
Justsen Möller í Christiania og
mun hafa erft ýms áhöld eftir
föður sinn, þvi að úr húi Flúgs
keypti hann ekki annað en sverð-
in tvö, fyrir 16 ríkisdali. í des-
ember 1705 keypti liann liús-
eign við ána í Vaterland 1 Clirist
iania. En árið eftir tók við
starfi höðulsins Mads Petersen
og gegndi því lil 1710, er Andres
Jensen Malmöe var skipaður
höðull.
Hann var vinur vina sinna
eins og Flúg hafði verið og var
ekki hræddur við að lána þeim,
])egar svo har undir. En kona
lians lét sér fátt um finnast,
eigi síður en kona Flúgs hafðigert
Anders Malmöe hafði á sínum
Frh. á bls. 14.