Fálkinn - 02.02.1951, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
4. kap.
„Og hvernig féll þér við Ronald Kirby?“
spurði Joyce þegar þau voru komin heim
seint um nóttina."
„Mér féll vel við liann.“
„Eg bjóst við því,“ sagði Joyce hliðlega.
Hún spúrði einskis frekár.
X. KAPÍTULI.
.Morguninn eftir upplýsti Joyce systur
sína betur um Ronald Kirby. Hún fór af-
ar kæruleysislega yfir sögu, alveg eins og
það hefði ekki nokkra þýðingu.
„Eg þekki liann reyndar ekki vel. Hann
er ekki úr okkar hópi. En mér geðjast vel
að því, sem ég þekki til hans. Hann er
einn þeirra fáu úr hópi þessara léttlyndu
listamanna, er virðist vera reglulega stað-
festulegur. Hann hefir aldrei gert sér titt
um annarra manna eiginkonur, eða arfleitt
aðra að unnustum sínum. Og sem lisla-
maður, þá er hann efnilegur.“
„Eru listmálarar ekki greindir?" spurði
Lina sakleysislega.
„Auðvitað eru þeir það ekki. Flestir
þeirra liafa ekki stærri lieila en músar-
ungi. Það eina, sem þeir liafa sér til á-
gætis, er þessi einkennilegi liæfileiki þeirra
að geta fest myndir á léreft, og það er allt
og sumt. Þeir eru leiðinlegastir allra skap-
andi listamanna, Tónlistarmenn eru við-
kunnanlegastir: þú heyrir aldrei verulega
skapandi lónlistarmann tala um sjálfan
sig. Og svo vi ðsnúum okkur að rithöfund-
unum. Þeir neyða ekki verk sín niður um
hálsinn á neinum: Þeir þurfa þess ekki
með. Þeim að baki standa annars flokks
rithöfundar, er liafa pínt, og pína stöðugt,
verk sín inn á fólk. Og að síðustu koma
málararnir langt fyrir neðan allar liellur.“
„Ú-hú!“ sagði Lina.
„En Kirby er greindur. Honum gæti
auðnast frægð og frami. Hann er nú þeg-
ar tekinn að vekja ekki litla athygli fyrir
andlitsmyndir sínar. Það er á því sviði,
sem liann hefir auðvitað mestan áhuga.
Svartlistarmyndirnar hans eru eingöngu
hið daglega brauð.“
„Eg vissi ekki að liann fengist af alvöru
við málaralist. Hann sagði mér ekki frá
því.“
„Þvi bjóst ég einmitt við,“ sagði Jojæe.
„Jæja, það gerir hann nú samt. Hann mál-
ar ekkert annað en kvenmannsmyndir, og
það raunverulegri en nokkur annar. Hann
er í rauninni listrænn. Hann getur sýnt
fyrirmyndir sínar sjálfum sér líkariá
dálítilli léreftspjötlu en Cecil gæti lýst
þeim i luttugu blaðsíðna kafla. Sígarettu?“
„Nei, þakka þér fyrir.“
„Æ, auðvitað ekki. Eg man aldrei eftir
því, að þú reykir ekki.“
„En fær hann þá nokkrar til þess að
sitja fyrjr?“ spurði Lina.
Joyce hló. „Elsku besta, þú ert sannar-
lega spaugileg. Þær sækjast eftir þvi.“
2. kap.
1
Um það leyti, sem te var drukkið, hringdi
Kirby til Linu og bauð henni út að borða
með sér þá um kvöldið. Ilún liafnaði í
fyrstu en þekktist svo boðið.
„Hvar á ég að hitta þig?“
„Hvers konar staður fellur þér best?“
spurði Kirby.
„Mér stendur alveg á sama.“
„Eigum við að koma á einlivern þokka-
legan stað fullan af masandi kvenfólki?"
„Eg segi þér alveg satt, mér stendur ná-
kvæmlega sama. Hvar borðarðu venjulega?“
„Eg mundi helsl kjósa stað þar sem hægt
væri að fá ærlegan steikarbita, fyrst að
þú vilt láta mig ráða.“
„Eg vil láta þig ráða,“ svaraði Lina
hlæjandi. „Jú, livaða steikarhótel eig-
um við þá að heiinsækja?"
Þau komu sér saman um að hittast á
Monico klukkan sjö.
Lina kom tíu minútum of seint.
Kirby stökk upp úr stól sínum í forsaln-
um. „Ilalló, ég var alveg að sannfærast
um að það hefði verið ekið á þig á leið-
inni.“
„Eg bið afsökunar,“ sagði Lina iðrunar-
full. „Strætisvagninn minn var stöðvað-
ur við hverja einustu hliðargötu, sem á
vegi hans varð.
„Ó-já,“ sagði Kirby. „Þú komst með
strælisvagni?“
„Já.“
Lina tók eftir því að hann virtist verða
ofurlítið hissa. Hún vissi hvers vegna, og
roðnaði lítið eitt. 1 rödd hans hafði slegið
fvrir sams konar hreim og í rödd Joyce
jiegar hún hafði nefnt strætisvagn við
liana. Joyce fór aldrei um i strætisvögn-
um. Lina, er ekki var búin að venja sig
á að nota leigubíla, gerði það alltaf.
„Jæja, við skulum koma inn og fá okk-
ur cocktail.“ sagði Kirby fyrirmannlega.
Þau fóru inn í veitingasalinn.
Lina var ekki viss um að hún hefði gott
af að drekka nokkuð, með tilliti til næstlið-
innar nætur. IJvað áleit Ronald aS væri
hest fyrir hana? Ronald ráðlagði whisky
og sóda.
„Jæja, þú framúrskarandi viðkunnan-
lega persóna,“ sagði hann og brosti fram-
an í hana um leið og þjónninn hafði
tekið við pöntuninni, „hvernig líður þér?“
„Eg var dálítið eftir mig í morgun, en
ég er skárri núna,“ sagði Lina og brosti
til hans aftur, ofurlítið feimnislega.
Hún var dálítið óstyrk. Ronald Kirby,
er klæddur var óaðfinnanlegum bláum
fötum, gat vel verið jafn óaðfinnanlegur
hvað lians innri mann snerti. En andrúms-
loftið var ekki jafn óaðfinnanlegt. Lina átti
erfitt með að trúa því, að hún hefði grátið
í fangi þessa manns nóttina áður — og
kysst jafn ákaft og hún hafði gert. Það
hafði verið eðlileg yfirsjón, rifin út úr
liversdagslegu samhengi hlutanna. Hvað
hugsaði hann sér að gera? Hvað henni
fannst hún 'vera of blátl áfram og sveita-
lcg, og of þótafull. Ef hann væri lika of
þóttafullur, þá myndi málsverður. þeirra
reynast heldur endasleppur.
Ronald á hinn bóginn fann hreint ekki
til neinna slikra tilfinninga. Hann tók undir
eins að ræða um samlcvæmið og fólkið, er
liafð tekið þátt í því, um önnur samkvæmi,
og_yfirleitt um allt annað heldur en Linu
og hennar sakir.
Eftir nokkrar mínútur varð Linu það
ljóst, að hann myndi liafa rennt grun í
sálarástand hennar, gert sér grein fyrir
ásæðunum fyrir því, og liafði ásett sér að
hafa ofan af fyrir henni. Hún brosti að
honum, þakklát í huga. Hann var sannar-
lega ákaflega skilningsgóð og nærgætin
persóna.
Háttvísi Ronalds og tveir whiskysjússar
endurreistu trúnaðartraust hennar. Um líkt
leyti og Lina stóð upp til þess að færa sig
yfir í matsalinn, var hún orðin sannfærð
um. að hún myndi njóta kvöldsins fjarska-
lega vel.
Þegar þau hcVfðu snætt ostrurnar og
Ronald spurði Iiana hvað hún vildi á efir
þeim, þá kaus Lina vöðvakjöt, mjög lítið
steikt. „Eg er svo mikið svöng,“ sagði liún
til skýringar.
Ronald tók að gerast kátur. „Kvenmað-
ur er kýs mjög lítið steikt vöðvakjöt i
veitingahúsi þar sem henni býst foie de
volcálle en brochette, hlýtur að vera ákaf-
lega brjóstheil,“ sagði liann.
Smátt og smátt rifjaðist kunningsskap-
ur þeirra upp að nýju.
Ronald minntist alls ekkert á Johnnie
eins og til þess að sýna að hann kærði
sig ekki um að færa sér í nyt neinar þær
upplýsingar, sem Lina gæti nú séð eftir
að hafa látið honum í té. Samtal þeirra
gekk út á hin margvíslegustu umræðu-
efni. Þau komust að raun um það, að
þeim var sameiginlegt að hafa gaman af
ferðalögum, René Clairs-kvikmyndum, og
slcáldsögum herra P. G. Wodehouse. Ron-
ald sagði henni frá morði, sem nýskeð
hafði verið framið á ungri stúlku, er var
fyrirmynd hjá listmálara nokkrum, og því,
sem á bak við þann sorgaratburð lá, og
Lina sagði honum frá því hvernig sjóða
ætti litlar plómur í rauðvini.
Hún reyndi að fá hann til að tala um
vinrih síiia, en aðeins um það atriði var
hann orðfár. „Eg umgengst fólk, sem er
alltaf að gaspra um vinnu sína,“ sagði
hann, „og ég vona að hinir góðu guðir
gefi, að ég komi aldrei til með að líkjast
því. Þetta er máske að tala eins og Farisei,
en mín afstaðá er þó talsvert miklu þolan-
legri fyrir vini mína.“
„En mér mundi alls ekki leiðast að
heyra eitthvað um vinnu þína. Mig lang-
ar þvert á móti til þess.“
„Þegar ég hefi kynnst þér betur, býst ég
við að þú munir fá alveg nógu mikið að
heyra um það,“ sannfærði Ronald hana.
„Svo að þú ætlar að kynnast mér betur,
er það?“ sagði Lina glettnislega.
Samræðurnar tólA aðra stefnu.
Það kom í ljós, að Ronald ætlaði sér að
kynnast henni miklu betur. Það hafði liann
ákveðið, jafnvel áður en þau fóru í felur
kvöldið áður. Og nú ....
„Jæja?“ sagði Lina ertnislega.
„Núna,“ sagði Ronald vðstöðulaust, „veit
ég að þú ert yndislegasti kvenmaðurinn,
er ég hefi á ævi minni hitt.“
„Yitleysa!“ sagði Lina. En orð Ronalds
höfðu komið hjarta hennar til að slá
liraðara.
„Það er engin vitleysa,“ sagði Ronald
með áherslu. „Eg segi þéralveg satt, ég
er viss um það. Þú er nákvæmlega eins
og ég liefi alltaf haldið að kvenmaður
ætti að vera, en enginn kvenmaður hefir
nokkurn tima verið.“