Fálkinn - 02.03.1951, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
„Þakka þér kærlega fyrir, elskan,“ sagði
Joyce um leið og hún kom inn í stofuna til
að leggja blessun sína yfir verk systur sinnar.
Hún horfði brúnaþung yfir blómum fyllta
vasana. „Mér finnst túlípanar annars aldrei
taka sig vel út blandaðir finnst þér? Eg held
að ég vilji hafa þessa bleiku inni í setustof-
unni, þessa rauðu hérna inni, og......... “
Með snörum hreyfingum og nettum, brúnum
höndum tók hún að rífa verk Linu niður til
grunna og gjörbreyta því.
„Eg skal annars segja þér hvað þú gætir
gert,“ sagði hún yfir öxlina á sér. „Opnaðu
flöskurnar, sem ég kom með inn í morgun.“
Lina fór fram, dálítið ólundarleg á svipinn.
Hún fann ekki tappatogarann.
„Cecil hefur tappatogara í skrifstofunni
sinni,“ sagði Joyce.
Lina hafði aldrei áður komið inn í skrif-
stofu Cecils iþegar 'hann var að vinna. Hún
hikaði við fyrir framan hurðina, og var í
vafa um hvort heldur hún ætti að banka eða
ganga rakleitt inn. Að lokum bankaði hún á
hurðina, opnaði og gekk inn fyrir, allt í sömu
andránni.
Cecil var að skrifa við skrifborð sitt. Hann
stökk á fætur og náði í tappatogarann. Linu
fannst hún vera orðin sek um að hafa eyði-
lagt snjöllustu setninguna, sem Cecil nokkru
sinni hefði skrifað.
'Hún fór út aftur, öfundsjúk út í Cecil fyrir
ró hans og stillingu, mitt í öllum þessum
gauragangi. Hún tók til við að opna flöskurn-
ar. Henni hafði ekki verið trúað fyrir því að
blanda drykkina.
Um klukkan sex komu mennirnir frá veit-
ingahúsinu, og ringulreiðin fór vaxandi.
Lina eigraði um með hjálpfúst andlit, en
fann með sjálfri sér að hún var ekki til neinn-
ar hjálpar.
Jocye var að blanda cocktaila.
„Leyfðu mér að hjálpa til,“ sagði Lina.
„Eg skal segja þér hvað þú skalt gera,“ sagði
Joyce yfir öxlina á sér. „Hafðu auga með Ar-
morel. Barnfóstran er upptekin við að mat-
búa.“
Armorel uppgötvaði hún í borðstofunni þar
sem hann var í óða önn að taka til sín af disk-
unum, jafnóðum og mennirnir frá veitinga-
húsinu lögðu þá frá sér.
Lina, er engin börn átti sjálf, vissi að hún
var betur fallin til þess að hafa stjórn á börn-
um heldur en nokkur uppvæg móðir, hún tók
því að ræða við Armorel.
„Þú skilur ekki vel, elskan mín, að þú
máttir ekki gera þetta, var það?“
„Nei, Lina frænka.“
„Eg veit, að þú myndir aldrei gera slíkt
á meðan mamma er ekki við, ef þú hugsaðir út
í það, heldurðu það?“
„Nei, Lina frænka."
„Þess vegna skilurðu núna, að þú mátt ekki
gera þetta aftur er það ekki?“
„Ó-já, Lina frænka.“
Rödd Joyce barst niður úr viðhafnarstof-
unni. „Lina viltu koma með bleiku túlípan-
ana hingað?“
Lina, var nú algerlega örugg um að Armorel
myndi ekki gera neitt af sér, tók bleiku túli-
panana og fór með þá upp.
Þegar hún kom aftur niður, sá hún að Ar-
morel var enn á ný tekinn að nappa af disk-
unum, með góðu samþykki mannanna frá veit-
ingahúsinu.
Klukkan sjö var sódavatnið enn ekki komið
og Linu tókst að verða að liði með því að
hringja eftir því.
Þau fengu sér snarl að borða við skrifborðið
hjá Cecil og fóru svo upp til þess að hafa fata-
skipti.
Klukkan níu kom Joyce inn í herbergið til
Linu.
„Ronald er kominn. Eg sagði honum að hóf-
ið ætti að byrja klukkan níu. Farðu niður til
til hans undir eins og þú ert tilbúin. Þú hefir
góðan hálftíma til þess að iðrast. Og iðrastu!
Hann á það skilið af þér.“
„Jæja, þá,“ sagði Lina „Jæja-þá.“ Hún ætl-
aði sér alls ekki að iðrast eftir neitt. En hún
ætlaði að fyrirgefa Ronald mjög göfugmann-
lega.
Þegar hún klæddi sig í samkvæmiskjólinn
var hún tilbúin að fyrirgefa Ronald.
Þetta var dásamlegur samkvæmiskjóll, þó
að hann væri máske í djarfara lagi hvað snið-
ið snerti: hvítt satín, eins fleginn og frekast
var hægt að framan og töluvert flegnari að
aftan. Búnaður kvenna var djarflegur um
þetta leyti. Lina skoðaði sig í krók og kring
í speglinum. Að andlitinu var ekkert hægt að
finna, hár hennar var greitt þétt og slétt aftur
með vöngunum, og aðeins bylgjað upp í hnakk-
anum. Samkvæmiskjóllinn, sem hún klæddist
nú í fyrsta skipti þetta kvöld, gerði 'hana á-
kjósanlega grannvaxnari og fór ágætlega.
„Jæja, ég þori að ábyrgjast að ég lít ekki
út fyrir að vera einni mínútu eldri en þrítug,"
sagði Lina ánægð með sjálfa sig um leið og
hún athugaði sig í speglinum ,rétt um það bil
að hún fór niður.
Ronald beið í mannlausri setustofunni.
„Halló, Lina,“ sagði hann hispurslaust. —
„Heyrðu mig, er ég fyrstur gestanna, eða hefir
samkvæminu verið aflýst?“
Lina gekk alveg að honum og bauð honum
rauðar varirnar. Varaliturinn mátti fara veg
allrar veraldar. „Er þetta það eina, sem þú
hefir að segja við mig, ástin?“
„Nei, það veit sá, sem allt veit.“ Ronald tók
um berar axlir hennar og ruggaði henni til og
frá. „Mig langar til 'þess að vita hvern f jand-
ann þú meinar með því, að æsa mig upp á
þennan hátt?“
„Æsa þig upp, elskan?“
„Eg sagði það. Eg veit, að ég hélt illa á mín-
um spilum. Eg veit að ég lét þig vita hversu
óendanlega hrifinn ég var af þér, svo að þú
hélst að þú gætir haft mig eins og þú vildir,
og gætir hegðað þér samkvæmt því. Er þetta
ekki satt?“
„Eg býst við því, hjartað mitt. Mér þykir
þetta leiðinlegt. Eg skal aldrei álíta að ég geti
haft þig eins og mér sýnist. Kysstu mig.“
„Nei, það skaltu ekki halda.“ Ronald hristi
hana ákaflega til. Eg skal segja þér það, að
mér hefir liðið djöfullega þessa siðustu og
verstu daga, og ég ætla ekki að láta það koma
fyrir aftur. Eg þekki kvenfólk eins og þig.
Það, sem þú þarft með, er vel útilátin hirting."
„Ronald! Þú vogar ekki!“ Linu sýndist hann
helst líta þannig út að hann talaði í fullri al-
vöru.
„Skal ég ekki voga?“ sagði Ronald hörku-
lega. „Eg voga! Og taktu vel eftir þessu: ég
er einmitt hingað kominn til þess.“
„Ronald!“
Þremur mínútum síðar sagði Ronald, ofur-
lítið andstuttur: „Nú ætla ég að kyssa þig.“
Hann þrýsti henni að sér af afli og ætlaði
alveg að kæfa hana. Lina hafði aldrei fengið
jafn erfiðan koss áður, en hún andæfði ekki.
„Þetta er meðferð!“ sagði hún við sjálfa sig
á leiðinni upp stigann, fimm mínútum seinna.
Það er alltaf hægt að laga andlitssnyrting-
una og á þremur mínútum myndi nálin bæta
saumsprettuna á samkvæmiskjólnum. „Þetta
var meðferð! Þetta var meðferð!“
Að lokum hafði Lina tekið ákvörðun.
Lina drakk ekki te í íbúð Ronalds daginn
eftir.
Um morguninn fékk Joyce skeyti. Það var
frá skólanum, sem Robert var á, í Surrey.
Róbert lasinn ekki alvarlega en langar til að
þið komið bæði. Askrigg.
En þrátt fyrir það þótt hún væri óróleg, þá
dró ekkert úr dugnaði hennar og þreki við
það. Hún skipaði að taka bílinn út úr bílskúrn-
um, sendi svarskeyti og innan tuttugu mínútna
voru þau Joyce og Cecil komin á leiðina til
Surrey.
Á valdi þeirrar einmanalegu tilfinningar,
sem stöðugt fylgir á eftir brottför einhvers,
fór Lina upp í herbergi sitt til þess að þvo
nokkur pör af sokkum. Hún hafði áhyggjur
vegna systur sinnar og var þreytt eftir að
hafa ekki sofið nema fjóra tíma í staðinn fyrir
átta.
Hún hafði varla sett sokkana í fatið þegar
vinnukonan birtist í dyrunum.
„Það er maður niðri, sem vill finna yður,
frú. Eg vísaði honum inn í viðhafnarstofuna."
„Þakka yður fyrir, Mary.“
Lina fór niður. Henni datt ekki í hug, að
maðurinn gæti verið neinn annar heldur en
Ronald, enda þótt henni þætti það dálítið
skrítið að Mary tilkynnti hann ekki með nafni.
Hún opnaði dyrnar að viðhafnarstofunni og
gekk inn.
Það var Johnnie.
„Halló, kisumunnur.“ Hið viðfeldna bros
Johnnies var feimnislegt og vandræðalegt.
„Johnnie!11
Lina hafði orðið næstum því máttlaus í
hnjáliðunum. Henni tókst að ná sér í stól, og
greip dauðahaldi um bak hans. Hún barðist
við að ná valdi á sjálfri sér. „Hvað í veröldinni
er þér á höndum? Hvað vilt þú? Rödd hennar
var þó að minnsta kosti köld og ákveðin.
„Þig! Kisumunnur, þetta þýðir ekki. Eg get
ekki lifað án þín. Eg get það einfaldlega ekki.
Hlustaðu á mig — ég elska þig. Engin önnur
kona hefir nokkra þýðingu fyrir mig. Eg hefi
ekki litið á annað kvenfólk síðan þú fórst. Þær
þreyta mig. Þú ert einasta konan í heiminum,
sem skiptir máli fyrir mig. Eg veit að ég hefi
komið hrottalega fram við þig. Eg sver að ég
skal koma öðruvísi fram ef þú kemur til mín
aftur. Viltu ekki hætta á það, kisumunnur?"
Hann reyndi til að taka hana í faðm sinn,
en Lina bandaði honum frá sér.
„Þetta er talsvert frábrugðið því, sem ég
heyrði þig segja síðast,“ sagði Lina og tókst að
sýnast kuldaleg og fráhrindandi.
„Eg veit það, elskan min. Eg var brjálaður
það kvöld. Eg get ekki ímyndað mér hvað kom
mér til að tala þannig til þín. Það sem ég sagði,
var ekki satt, varla nokkurt orð. Eg ætlaði
bara að særa þig. Eg var brjálaður.“
„Sumt af því sem þú sagðir var sannarlega
brjálæðiskennt."