Fálkinn - 05.10.1951, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
0 NU M fannst lífinu lokið.
Hann gat ekki afborið það
lengur. Eða svo fannst honum.
Hann þekkti líka endalausar göt-
urnar í New York betur en nokk-
ur lögregluþjónn! Stundum reik-
aði hann um stóru strætin og sá
fínt og kátt fólk og minntist þeirra
tíma, er hann hafði dreymt um
að mega einhvern tíma teljast til
þeirra. Stundum ráfaði hann um
fátækrahverfin innan um úrhrak
og aumingja.
En- hann var ekki einn úr þeim
hóp. Hann taldist ekki til neinnar
manntegundar. Hann var á leið
til hins ókunna, þangað sem svo
margir misheppnaðir menn höfðu
lent. Hann var orðinn þreyttur á
að betla aura fyrir næturbóli og
þreyttur á að biðja um mat. —
Fyrir tólf árum hafði fína fólkið
í Fifth Avenue sönglað dægur-
lögin, sem hann hafði samið. Að
þekkja hann ekki, var það sama
og að fylgjast ekki með tímanum.
Hann hafði verið kallaður kon-
ungur lagsins. Og sú, sem hafði
sungið lögin hans inn í hjörtu
fjöldans hét Lucy ........ Hann
hafði dreymt um að giftast henni.
Einn góðan veðurdag hafði
hann fengið kvef upp úr þurru.
Maður hlær að kvefi. En sumt
kvenfólk er forsjált og fer í rúm-
ið og sendir eftir lækni. Hann fór
í samkvæmi, þó að hann væri
með beinverki í öllum skrokknum
og sviði í hálsinn. Og hann fór í
bíltúr eftir gleðskapinn. Og af
því að honum var heitt, þá tók
hann af sér trefilinn, til þess að
láta sér kólna. Þegar hann kom
heim var hann nærri því meðvit-
undarlaus.
Nokkrum mánuðum síðar fór
hann af sjúkráhúsinu, fátækur og
gleymdur. Það hafði eitthvað bil-
að í honum. Lögin voru horfin úr
honum. Og eitthvað að heyrninni
— hann fékk eiginlega aldrei að
vita hvað það var.
Og Lucy var horfin. — Hann
reyndi að finna hana, en það tókst
ekki. Hún var ættuð úr smábæ
einhvers staðar vestur í landi, og
nú var hún sennilega komin þang-
að aftur. Hann gat ómögulega
munað hvað bærinn hét. Og þeg-
ar hann fór að skilja, að hann
ætti enga framtíð fyrir höndum.
Þá komst hann að þeirri niður-
stöðu að það væri eins gott að
hann vissi ekki hvar hún væri.
Hann gat ekkert — dugði ekki
til neins. Tónlistin hafði verið
honum allt. En nú voru tónarnir
dauðir í sál hans. Það var ekki
heyrnin ein, sem eitthvað var að
— það var eitthvað annað bilað
í honum líka. Innra eyrað hans
heyrði engin lög. 1 fyrstu létu vin-
ir hans hann fá smávegis vinnu
í von um að hann mundi jafna sig
með tímanum. Og þegar það varð
ekki, þá gleymdu þeir honum. Nú
mundi 'hann ekki lengur alla á-
fangana á leiðinni niður á við —
Hann ranglaði á Broadway eitt
rigningarkvöld. Hann var mátt-
laus af sulti. Hugurinn reikaði úr
einu í annað en gat ekki fest sig
við neitt. Enginn leit á hann eða
sinnti honum — hann opnaði bíl-
dyr fyrir dömu, í von um að fá
skilding fyrir, en hún sá hann ekki
heldur. — Hann gekk áfram og
horfði niður með gangstéttar-
brúninni. Allt í einu rak hann fót-
inn í eitthvað. Það skoppaði und-
an og ósjálfrátt beygði hann sig til
þess að taka það upp. Þegar hann
rétti úr sér aftur sundlaði honum
og hann varð að taka á öllu sínu
til þess að halda jafnvæginu. Loks
sá hann það, sem hann var með
í hendinni. Það var einhvers kon-
ar perla úr festi, skær, kringlótt
og talsvert stór. Hann hafði séð
margar stúlkur í öðrum borgar-
hverfum með svona perlulíkingar
um hálsinn.
Hann brosti beiskjulega. Hefði
hann til dæmis fundið einn dollar!
Þá hefði hann getað fengið sér
mat og húsnæði í nótt.
Hann hélt áfram og stakk perl-
unni í vasann. Eftir dálitla stund
datt honum í hug hvað hann ætti
að gera. Það þýddi ekkert að vera
að reyna að lifa áfram.
Hann nam staðar á gangstétt-
arbrúninni og horfði yfir götuna.
Almenningsvagn kom akandi á
hraðri ferð. Hann snaraðist út
á afebrautirna. Aurbretti rakst í
hann og skellti honum. Hann fann
sárar kvalir í höfðinu, og svo
dimmdi kringum hann.
Hann vissi ekki hversu lengi
hann var í þessu myrkri, en smám
saman skynjaði hann hita kring-
um sig og mjúkt rúm, og lágar
raddir, sem pískruðu.
Honum fannst allt svo undar-
legt. Fannst allt heyrast öðruvísi
en hann var vanur, en þó fannst
honum það svo kunnuglegt. Hann
verkjaði í höfuðið, þegar hann
reyndi að hugsa, og þegar hann
lyfti hendinni upp að höfðinu,
fann hann að það var dúðað um-
búðum. Hann reyndi að opna aug-
un, en eitthvað hindraði hann.
Mjúkar hendur snertu hann og
rödd spurði: „Hvernig líður yð-
ur?“
Hann svaraði ekki.
„Þér skuluð ekki vera hrædd-
ur,“ hélt röddin áfram. „Það er
ekkert alvarlegt að augunum í
yður. Við getum tekið umbúðirn-
ar frá þeim eftir viku. En þér
fenguð harðan skell, þegar þér
duttuð á götuna. Maður verður
að fara varlega, þegar maður
ætlar að fara yfir Fifth Avenue.“
Nú mundi hann allt — að hann
hafði ætlað sér að binda enda á
eymdina, auðmýktina og kvíðann.
Honum hafði ekki tekist það vel.
Nú var hann á sjúkrahúsi, og hon-
um var lofað að hann mundi bráð-
um verða hress aftur!
Hress? Hvaða gagn hafði hann
af að verða hress aftur?
Rödd hjúkrunarkonunnar hélt
áfram. „Þér höfðuð engin skilríki
á yður. Má ég spyrja hvað heitið
þér?“
„John Smith,“ svaraði hann um
hæl.
Hann heyrði skrjáfa í penna.
„Og heimilisfang?"
„Hefi ekkert heimilisfang."
Hann fann milt loft um munn-
inn á sér, eina blettinn á andlit-
inu, sem ekki var reifaður. Það
hafði verið vorandi vetur með
krapi og kulda, þegar hann gekk
á Fifth Avenue — nú fannst 'hon-
um komið vor. Vor .... það var
handa fólki með framtíð og dug
— ekki neitt fyrir hann.
Hann hafði einu sinni upplifað
vor, undursamlegra en öll önnur.
Það vor hafði hann stjórnað sinni
eigin hljómsveit, og Lucy hafði
sungið lögin hans.
Honum fannst þau enn hljóma í
hjarta sínu. En nú var honum
ekki neins vors von framar.
Hjúkrunarkonan fór. Skömmu
síðar kom einhver, og sagði að
nú væri mál að fá sér að borða,
og hún skyldi hjálpa honum. Hann
hefði langað til þess að segja að
hann væri ekki svangur, en hann
gat ekki staðist þessa rödd. Þegar
hún heyrðist gegnum þykku reif-
arnar á höfðinu á honum, var hún
svo ótrúlega lík annarri rödd, sem
hann mundi aldrei heyra framar.
Hann lét mata sig. — Hann lét
hjúkra sér eins og barni, og alltaf
var hann að hugsa um Lucy.
Hann sá fyrir sér garð, þar sem
syrenurnar voru í blóma. Þungir
blómaklasarnir fylltu loftið mild-
um ilm, og ilmurinn af grængresi
blandaðist saman við. Hann stóð
við dyrnar á hvítu húsi og horfði
yfir garðinn. Og Lucy stóð við
hliðina á honum.
„Svona hús langar mig til að
eiga,“ sagði hún.
Hann hló. Lítið hús, fimm her-
bergi og eldhús, það var eitthvað
fyrir hann og hana!
„Nei,“ sagði hann, „þú átt að
fá stórt hús með aldingarði og
sundlaug. Allt fyrsta flokks!“
Þá sagði hún: „Syrenuilmurinn
er ekki betri þar.“
Hann hafði hlegið að þessu fall-
ega svari. Sýrenuilmurinn er ekki
betri þar. En hann var ekki að
hugsa um sýrenur heldur um orki-
deur og rauðar rósir og undur-
fagrar nellíkur.
Sýrenur. Já, náttúrulega, um
miðjan vetur, þegar snjór var á
jörðu, hefði hann haft gaman af
að senda henni sýrenutré í potti
— lítið tré með blómaklösum, sem
ekki voru hvítari en hörund henn-
ar og ekki fegurri en æska henn-
ar. Augu hennar minntu hann á
persneskar sýrenur — með fjólu-
bláum litbrigðum. Hann hafði
aldrei séð slík augu í nokkurri
konu. Kanske kom það af því að
hann hafði aldrei horft djúpt í
augu nokkurrar annarar.
Hve mörg ár voru síðan þau
höfðu staðið og horft á garðinn
þennan vordag? Hann reyndi að
reikna það.
„Systir,“ sagði hann og varð
svo undrandi yfir sinni eigin rödd
að hann sagði ekki meira.
„Já, hvað get ég gert fyrir yð-
ur?“ sagði hún.
„Aftur þessi rödd, sem minnti
hann á Lucy. Hann varð að spyrja
um allt annað en hann hafði ætl-
að sér.
„Getið þér sungið, systir?“
Hann heyrði að hún hló ofur-
lítið. „Já, það get ég .... ég hefi
sungið talsvert .... einu sinni
fyrir löngu."
„Eg hefði átt að geta skilið
það,“ muldraði hann. „Með svona
rödd hlýtur maður að geta sung-
ið.“
En það var líkast og hún vildi
helst tala um annað. Hún spurði
hvort hún ætti ekki að lesa í blað-
inu fyrir hann.
„Jú, því ekki það!“ Það var svo