Fálkinn - 23.11.1951, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
Framhaldssaga eftir Jennifer Ames.
Janet Taman
Spennandi ústarsaga, viðburðarik og dularfull. —
— Eg vona, að þér hafið ekkert á móti
því, að ég þrengi mér inn á yður og hjóði
mér sjálfum til morgunverðar, dr. Kurtz?
sagði hann glaðlega. Eg var alls ekki viss
um, að ég fengi neitt á gistihúsinu svona
seint, cn ef svo væri, þá væri áreiðanleega
ekki góðan mat að fá.
Austurríkismaðurinn gat rétt aðeins stillt
sig með mestu herkjum.
— Þér eruð velkomnir, lierra Clinlon,
og ég vona að þér gerið yður að góðu, það
sem við höfum upp á að bjóða. En ann-
ars — þér verðið að fyrirgefa, þótt ég
segi þetta — þá tökum við alls ekki á móti
gestum hérna. En fyrst þér eruð á annað
horð komnir hingað, þá skuluð þér vera
velkomnir.
— iÞakka yður fyrir! Þetta er mjög vin-
gjarnlegt af yður, svaraði Freddie. Má ég
setjast hérna? — — Og hvar er Lawton
vinur olikar, núna?
— Eg vissi ekki, að þér væruð góðvinur
Lawtons, svaraði Kurtz þurr á manninn.
— Við liöfum verið talsvcrt saman. Við
hittumst oft í þorpinu, þcgar ég hjó lijá
Wymans-fólkinu.
— Jæja, einmitt það. — — Dr. Kurtz
spratt á fætur. — Eg hið yður að afsakamig.
Eg þarf áð gera ýmislegt. Stofustúlkan mun
hera matinn inn fyrir ykkur, og þar sem
þér farið vafalausl strax að loknum morg-
unverði, ,ætla ég að kveðja yður núna.
— Mér liggur ekkert á. Eg er i orlofi og
hefi ekkert sérstakt við daginn að gera.
Mér datt í hug, að við Janet gætum farið
í sjóinn aftur seinna í dag.
— Eg lel það ekki hyggilegt af henni
að fara i sjóhöð í hitunum, sagði dr. Kurtz.
Og sem læknir verð ég meira að segja að
hanna lienni það. Þér vitið það ef til vill
ekki, en hún hefir alls ekki verið hraust
þennan tíma, sem hún hefir verið hér, og
ég vil eindregið ráðleggja henni að fara
upp á herbergið sitl strax eftir morgun-
verðinn og hvila sig.
— Alls ekki slæm hugmynd! Fólk verð-
ur alltaf þreytt og syfjuð eftir sjóbað að
morgni dags, einkum þegar heitt er i veðri.
Ef þér liefðuð ekkert á móti því, vildi ég fá
að leggja mig á legubekk liérna einhvers
staðar, meðan ég híð eftir Janet.
.Tanet sá, að hin litlu svörtu augu dr.
Kurtz leiftruðu af reiði. Hann beit á vör
svo að það sæist síður, að hann titraði.
— Eg er viss um, að það fer miklu het-
ur um yður í gistihúsinu, herra Clinton, og
svo tölcum við yfirleitt alls ekki á móti
gestum hérna, eins og ég sagði j7ður áðan.
Eg vil, að ungfrú Janet njóti góðrar hvild-
ar, og J)að er því þýðingarlaust fyrir yður
að ætla að bíða eftir henni. Að svo mæltu
gekk hann til dyra, eins og málið væri
útrætt.
— Við Janet ræðum saman um það á
eftir, og ef þér eruð því ekki mótfallnir
þá ætlum við að taka ákvörðun um, hvað
við gerum. — — En vel á minnst, meðan
Janet hvílir sig, ættuð þér nú að sýna
mér, hvernig umhorfs er í sjúkrastofun-
um hérna. Mig langar til að skrifa grein
um stofnunina.
Dr. Iíurtz snerist á hæli í dyrunum, og
Janet sá, að liann var ofsaheiður.
— Þér viljið, að ég-------byrjaði hann,
en þagnaði fljótt. Síðan breytti hann um
raddblæ og hélt áfram: — Eg kæri mig
ekki um nein blaðaskrif eða auglýsingu
fyrir stofnunina. En annars þakka ég yður
fyrir gott boð. En ég er hræddur um, að sá
tími yrði aðeins til leiðinda fyrir okkur
báða, ef ég færi að sýna yður um í hús-
inu. ------Jæja, eins og ég sagði áðan, þá
er ólíklegt, að ég sjái yður aftur, svo að
ég ælla að kveðja yður. Hann hneigði sig
og fór út úr borðslofunni.
ÞAÐ lítur ekki út fyrir, að ég sé neitt sér-
staklega vinsæll hjá gestgjöfum mínum hér
um slóðir, sagði Freddie brosandi, þó að hann
væri annars órólegur á svipinn.
— Þarna sjáið þér, að það hefði verið betra
fyrir yður að fara beint á gistihúsið, eins og
ég vildi, svaraði Janet. Eg er hrædd um, að
yður finnist 'hann hafa verið ruddalegur.
— Fáist þér ekki um það. Stundum verða
blaðamenn að kæra sig kollótta um slikt. Eg
ætla að leita mér að afsökun fyrir því að
dveljast hérna áfram, hvað svo sem sá gamli
segir.-----En til að byrja með skulum við
hringja á stofustúlkuna og fá eitthvað að
borða hjá henni.
Janet stóð á fætur til þess að hringja. —
Ennþá er ég nú samt þeirrar skoðunar, að
best væri fyrir yður að fara, Freddie, sagði
hún lágri og áhyggjufullri röddu.
— Skipun er skipun! Hann brosti ofurlitið.
Ef til vill auðgar maturinn hugmyndaflugið.
Það gerir hann oft.
ÞAÐ var nú samt ekki maturinn, sem gaf
honum hugmynd að afsökun, heldur veðrið.
Meðan þau sátu að snæðingi, varð Janet litið
út um gluggann. — Það var heppilegt, hve
við tókum daginn snemma til þess að fara í
sjóbað. Það lítur út fyrir, að það fari að
rigna.
Freddie leit út líka.
— Já, sem ég er lifandi maður. Það er að
gera óveður. Á síðustu fimm mínútunum
hafði gjörsamlega skipast veður í lofti, en
slíkt kemur oft fyrir í hitabeltislöndunum.
Svört ský hafði dregið fyrir sólu og það
dimmdi óðum. Regnið óx sífellt, uns komið
var reglulegt syndaflóð. Tvær innfæddar
stúlkur komu þjótandi inn i borðstofuna til
þess að loka gluggunum. Þó að rúðurnar
héldu vætunni úti, þá var það nú ekki al-
gott því að þær lokuðu loftið úti líka, svo
að sífellt þyngdi inni. Andrúmsloftið varð
fljótt mollulegt og vont. Janet hafði aldrei
orðið vör við slíkt áður. Það var eins og hún
væri þjökuð bæði á sál og líkama. Hið kæf-
andi loftleysi ætlaði að gera út af við hana.
Til þessa hafði hún reynt að glæða þann litla
vonarneista, sem ennþá leyndist með henni,
en nú var eins og öll von væri úti, fannst
henni.------Kvöldið áður hafði maður dáið
í þessari dapurlegu stofu. Þó að faðir hennar
hefði ekkert verið við það riðinn, mundi hann
áreiðanlega verða dreginn inn í það, og þá
yrði ekki lengur hægt að leyna því, hver
hann væri í raun og veru. Honum yrði varpað
í fangelsi á ný, og hún yrði að hverfa heim til
Englands eftir að hafa farið til Jamaica til
þess eins að krækja sér í dapurlegar minning-
ar, sem fylgja mundu henni æ síðan.
Hún hlýtur að hafa verið niðurdregin á
svipinn ekki síður en hún var andlega niður-
beygð, því að Freddie kom og lagði hönd sína
á hennar. — Vertu kát, Janet! Þegar allt
virðist sem svartast, þá birtir bráðlega til.
Þetta hljómar ef til vill hversdagslega, en
samt er það satt. Littu á, þó að regnið streymi
niður, þá birtir bráðum til. Og þegar á allt er
litið, þá er hér með fundin afsökun fyrir því,
að ég fer ekki strax. Hvað ætti ég, gigtveikur
maðurinn, að gera út í svona veður?
Janet horfði á hann. Hún öfundaði hann.
Allt var þetta aðeins ævintýri fyrir hann, en
fyrir hana var þetta blákaldur raunveruleik-
inn. Auk þess hafði hún áhyggjur út af því,
hvað dr. Kurtz mundi taka til bragðs, ef hann
yrði kyrr. Hún hafði alltaf verið hrædd við
hinn háa og granna austurríska lækni, og um
morguninn hafði hann verið þannig á svipinn,
að henni fannst sérstök ástæða til þess að
óttast hann. Hvað hafði hann í huga? Hvaða
áformum bjó hann yfir?
— Farið upp á herbergi yðar, ef þér viljið,
Janet. Hafið engar áhyggjur af mér. Eg ætla
að skoða mig örlítið um hérna, sagði Freddie,
er þau voru búin að borða.
— Já, ég held að ég ætli að leggja mig of-
urlitla stund, sagði hún.
— Ef þér heyrið einhvern skell, þá er það
bara ég, sem hefi verið rekinn á dyr út í
bleytuna. Annars er ég nú alls ekki viss um,
að dr. Kurtz geti fleygt mér á dyr, þó að
hann feginn vildi. Hún sá, að hann varð al-
varlegri á svipinn, er hann sagði þetta.
— Eigið þér við, að þér ætlið að verða
hérna áfram?
Það mátti í senn greina kvíða og létti í
rödd hennar. Það var mikið öryggi í því að
hafa félaga í húsinu, þangað til faðir hennar
kæmi heim, en það gat líka gert illt verra.
Hún kærði sig ekki um að hafa hann í húsinu,
þegar faðir hennar kæmi aftur. Það gæti
aukið á hættuna fyrir hann. Þess vegna
fannst henni, þegar öllu væri á botninn hvolft,
að henni bæri að taka á sig þá hættu að vera
ein í húsinu með dr. Kurtz og senda Freddie
burtu fremur en að stofna föður sinum í
hættu með því að samþykkja nærveru
Freddies.
— Þér þurfið alls ekki að vera að hugsa
um mig, sagði hún hægt. Það gengur ekkert
að mér. Haldið þér kannske að-----------
Hann tók aftur hönd hennar og þrýsti hana