Fálkinn - 30.05.1952, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
„Þetta er auma veðrið . . sagði Óli.
BERT RUUNE:
Mlllí sjö 09 tíu
Kerðist atvik, sem virtist ætla að breyta ævikjörum sex persóna. — En hvaða númer var á Seðlinum?
ÞAÐ var fýlingsbylur þegar þeir komu
út á götuna, og það næddi gegnum yfir-
frakk'ana. Enginn frakki stóðst þann
næðing nema enski yfirfrakkinn hans
Eiríks Lund. Hann J)retti upp krag-
ann og hneppti aS í hálsinn og togaSi
iiattinn niSur á enniS.
„Þetta er hundaland sem við lifum
í,“ sagði hann. „MaSur ætti að flytja
búferlum til SuSur-Afríku — eSa
Nýja Sjálands. Þar er góSa veSráttan,
og þar býr siSaS fólk, alveg eins og
iiér.“
„Ef ég ætti frakkann þinn mundi
ég sætta mig viS aS eiga heima á Sval-
barSa,“ sagði Óli Hellmark. „Leyfist
mér að spyrja . . . .“
„Ensk alull, fimm hundruS og þrjá-
tíu krónur, keyptur fyrir stríS,“ sagSi
Eiríkur, „þú færS varla annan eins
frakka liér á landi.“
„ÞaS er of dýrt fyrir mig.“
Jóhann Lien saup hveijur og leit á
klukkuna. Þeir liöfSu unniS hálfa
stund yfir tímann, allir þrír. Einu
hhmnindin við þaS var, aS þá var ekki
eins mikill troSningur i strætisvögn-
unum, en hins vegar gengu þeir strjál-
ar. Lien leið ekki vel. Hann yrSi aS
fara aS eins og Askestad og liggja í
rúminu á morgun. Hver veit nema
gamla lirossalækningin — koníak,
flóuS mjóik og aspírín gæti bætt hann.
Hann var scm sé deildarstjóri og mátti
illa láta sig vanta.
Eiríkur ihóaSi í bifreiS. „Egþoli ekki
þetta veSur,“ sagSi hann til aS afsaka
sig. „Leitt aS viS eigum ekki samleiS,
annars hefSuS þiS getaS setiS í. Ver-
iS þiS bless!“
Hann hoppaSi inn í bifreiSina. Óli
mændi á eftir honum.
„Skyldi Eiríkur hafa fengiS arf?“
sagSi hann. „Vetrarfrakka fyrir finnn
hundruS og þrjátíu, ný föt, og svo ek-
ur hann nærri því alltaf í bifreiS. Eg
skil ekki hvernig hann hefur efni á
því meS þessi sultarlaun, ekki síst
þegar liann verSur aS gefa meS frá-
skildu konunni sinni.“
„ÞaS kemur okkur ekkert viS,“
sagSi Jóhann. Honum var illa viS
slúSur.
„Nei . . .' þaS segirSu satt. — Vertu
sæll!“
Óli fór alltaf gangandi heim, hvern-
ig sem viSraSi. Hann átti heima
skammt frá skrifstofunni, og svo spar-
aSi hann hvern eyri sem hann gat,
því aS hann ætlaSi aS fara aS gifta
sig.
ÞaS fór kuldalirollur um Jóliann.
Ætli þaS færi ekki svo aS hann yrSi
aS leggjast í bæliS alveg eins og
Askestad. Og einmitt núna, meSan árs-
reikningurinn var á döfinni. Jæja,
kom þá strætisvagninn, svo að hann
slapp viS aS bíSa og skjálfa. Þegar
liann væri búinn aS borSa ætlaði hann
að hátta og biSja Mögdu um aS hita
eitthvaS ofan í sig.
Bara aS Magda væri nú í góSu skapi
þegar hann kæmi heim. ÞaS var aldrei
á vísan aS róa meS þaS.
Nei. Hún var súr. Hún var meS
hettuklútinn og strigasvuntuna. ÞaS
var óbrigSult merki. Hún var nákvæm-
lega jafn gömul í útliti og samkvæmt
kirkjubókinni. Þrjátíu og átta ára.
„Sæll!“ sagSi hún stuttaralega. „Ertu
kominn?“
„Klukkan er fimm,“ svaraSi hann
undirgefinn. ,,ÞaS er réttum hálftíma
seinna en vant er.“
„Æ —■ yss, maSur gleymir tímanum
þegar maSur þvær stórþvott. Og svo
varð ég líka svo annars hugar áðan.
Hann Steini kom heim með svo slæmar
einkunnir áðan — bæði í reikningi og
móSurmáUnn."
„Þetta eru vandræði meS strákinn.
En það er ekki von á þvi betra þegar
hann lónar úti á liverju kvöldi.“
„Eg er nú búin að skamma hann,“
sagði Magda, „en þaS skaðar ekki þó
að þú jafnir svolitiS á honum gúlana."
Jóhann andvarpaði. „Ekki í dag. Eg
er svo þreyttur.“
„Það er gamla sagan,“ sagði Magda
í vigahug og tók höndunum um hupp-
ana. „Þú ert alltaf of þreyttur til aS
sinna fjölskyldunni þinni. Hér hefi ég
stritaS eins og púlsklár i allan dag og
var að gera mér von um að þú mund-
ir bjóða mér í bió i kvöld. En þú ert
náttúrulega of þreyttur til þess líka!“
„Já,“ svaraði Jóhann. „Eg held ég
sé lasinn.“
Magda hefði ekki veriS frá þvi að
segja eitthvaS meira, en lienni datt
ekki neitt liæfilegt í hug. Og hugsum
okkur ef liann væri nú veikur, í raun
og sannleika! Þess vegna fannst lienni
ráðlegast aS þegja. Það var þegjanda-
legt í stofunni meðan þau voru aS
eta.
Magda lét ólundina í sér bitna á
Steina, en Jóhann fékk aS vera í
friði.
Síminn hringdi meðan liann var aS
lesa kvöldblaðiS. Hann stóð upp og
varp öndinni.
„Lien!“ Það var hás röddin í
Henning Askestad, sem hann heyrði í
símanum, en honum virtist óvenju
mikið niðri fyrir. „Þú munt hafa
hlustað á útvarpið?"
„Nei,“ svaraði Jóhann dauflega.
„Veistu ekki að við höfum unnið
fimmtíu þúsund? ÞaS er satt. Fimm
fjórir fjórir sjö níu. ÞaS verða tólf
þúsund og fimni hundruS á mann!
Eg er með 39 stiga hita í kvöld, en
sárlangar til að klæða mig og fara
út að skemmta mér.“
„Ertu alveg viss um þetta?“
„Hvort ég er! Eg ætti að geta trúað
minum eigin eyrum.“
„Farðu í rúmið aftur,“ sagði Jó-
hann ákveðinn. „Þú ættir eftir að fá
lungnabólgu núna, þegar svona mik-
ið er að gera á skrifstofunni. Við
skulum fara eitthvað og skemmta
okkur, allir fjórir, þegar þú ert kom-
inn á fætur.“
Hann flýtti sér fram til Mögdu.
„Við höfum unnið í happdrættinu.
Fimmfíu þúsund. Tólf þúsund og
fimm hundruS á mann! Og við sem
gleymdum að hlusta á fréttirnar.
Þeir sima sjálfsagt bráðum Lund eða
Hellmark til að segja fréttirnar líka.
Nú getum við keypt vélbátinn sem
við vorum að tala um.“
Hann tók utan um.Mögdu og hring-
sneri henni, en hún streittist á móti.
„Mótorbátinn! Þér er varla alvara
að eyða jieningum í mótorbát þegar
húsið er komið að hruni. Okkur
vantar nýtt áklæði á stofuhúsgögnin
og dúkurinn er gatslitinn. Og ég liefi ,
lengi óskað mér nýs lampa í stofuna,
en við höfum aldrei haft efni á þvi.
Ef þú kaupir mótorbát þá sigli ég
minn sjó.“
„Ert það þú eða ég sem- hefi unniS
peningana?" spurði Jóhann byrstur.
„Ætli ég hafi ekki leyfi til að gera
hvað ég vil við mína eigin peninga!“
„Ætli ekki það 1“ sagði Magda og
þóttist vera ofur róleg. „Keyptu þér
bara mótorbát. Ætli ég geti ekki
gengið i kápunni minni einn veturinn ,
enn, þó að hún hangi varla saman.
Og hvað ætli það komi þér við að
hann Steini þarf peninga til að
mennta sig. Þér finnst þú hafa efni
á að kanpa mótorbát, en Steini og ég
eigum að velta og snúa liverjum tí-
eyringi, þegar eitthvað þarf að
kaupa."
„Jæja, hefi ég afskipt ykkur? Eyði
ég peningunum sem ég vinn fyrir
með súrum svita, til þess að skemmta
sjálfum mér. Hefi ég veitt mér nokk-
urn skapaðan hlut síðan við gift-
umst? Hafið þið ekki alltaf sctið.fyr-
ir? Svaraðu!"
Hún svaraði ekki en glotti bara,
svo að hann fór inn i stofuna og
skellti á eftir sér liurSinni.
UNNUSTAN hans Óla Hellmarks var
í heimsókn lijá lionum þegar Aske-
stad hringdi. Hún hafði brasað mið-
degismat handa þeim, og þau voru
að drekka kaffi og reyktu og byggðu
loftkastala þegar liringt var.
Þegar Óli kom inn til Sirri eftir
hringinguna hoppaði hann af gleði.
„Gengur eitthvað að þér?“ sagði
liún.
Hann hlannnaði sér á stólinn og
blés.
„Manstu MiðjarðarhafsferSina, sem
við vorum að tala um? Hvenær get-
urðu verið ferðbúin?“
„í fyrramálið,“ svaraði hún.
„Viltu kannske heldur einbýlis-
liúsið?“
„Þakka þér fyrir, — helst hvort-
tveggja.“
„Þú færð ekki nema annað. Þú
getur valið um.“