Fálkinn - 06.06.1952, Qupperneq 6

6
FÁLKINN
HAND-KATTARAUGA.
EnsJcur b'ilstóri, Robert Parlett,
sem oft hefir verið að því kom-
inn að verða fyrir bil vegna þess
að bílar sem á eftir komu áttu
bágt með að sjá þegar hann gaf
merki með hendinni, hefir nú
fengið sér „kattarauga“ eins og
notað er aftan á reiðhjól, og fest
það á liöndina á sér. Og nú sést
höndin betur, því að kattaraugað
glampar í Ijósinu frá bilnum sem
eftir kemur.
Jim Frey, sem hefir þá atvinnu að
temja allskonar víllidýr og ltenna
þeim sirkus-listir, hefir mörg járn
í eldinum. Hann er nefnilega bæði
málari og ritiiöfundur. 1 hléunum
milli sirkus-sýninganna málar
Jiann oliumyndir af dýrunum sín-
um. Og hann hefir skrifað bók um
dýratamningar. Hérna sést hann
vera að eiga við björn frá Síberíu.
19.
LJÓS og SKUGGAR
Framhaldssaga eftir Adelaide Rowlands.
FRÖNSKU STJÓRNARSKIPTIN
1 Frakklandi hefir verið mynduð
ný stjórn, rjétt einu sinni, og heit-
ir sá Pinay sem er í broddi Jienn-
ar. Gekk stjórnarmyndunin afar
erfiðlega og Auriol forseti þurfti
að ræða Jivað eftir annað við
formenn flokkanna uns samkomu-
lag varð. — Það er einn flokks-
fulltrúinn, Mareél David frá Sósía-
listaflokknum, sem sést hér vera
að veita viðtal fyrir utan forseta-
bústaðinn.
NÝ HATTATÍSKA ?
Sá sem lítur á þessa mynd spyr
kannske sjálfan sig hvort þetta sé
nú nýjasta tískan. Blaðaljósmynd-
ari tók myndina á Orly-flugvell-
inum í París en af skömmum sín-
um tók hann myndina þannig, að
stélið á Constellation-flugvélinni
ber við höfuðið svo að vel má
Jialda að þau séu Jiöfuðföt.
Til vinstri:
DEGAS-SÝNING.
1 London stendur yfir sýning
á málverkum og höggmyndum
Jiins fræga franska málara Edgar
Degas. Eru það listaverk sem
fundust á heimili hans eftir að
hann lést 1917 — Hér sést sýn-
ingargestur vera að skoða eina
af frœgustu styttum Degas: „lý
ára dansmær“,, sem kom öllu í
uppnám þegar hún var sýnd
fyrst, árið 1881.
„Þú mátt ekki véra svona kviðin,
kæra Jane,“ sagði Juditli. „Eg skil
tiifinningar þínar vel, en þú veist,
að unga fólkið verður að fá að njóta
æskunnar — og þeir, sem lenda í góð-
um félagsskap verða sjaldan illa úti.
Eg fæ ekki séð, að nein sérstök hætta
sé á ferðum með bróður þinn. Þú
sagðir einu sinni við mig, að hann
ætlaði að fara í langt ferðalag. Væri
ekki best, að þú færir með honum?
Hann þarf að minnsta kosti að vera
burtu í eitt ár.“
„Já, það er einmitt það, sem ég
gjarna vildi.“ Hún kyssti Judith. „Þú
ert svo góð og ástúðleg. Þú verður
að koma í heimsókn til min. Ef Sir
Henry gctur verið án þín, verður þú
að vera hjá mér yfir helgi. Það er
Mtið hús, sem ég verð í, en það er
vinalegt og snoturt og mér líður svo
vel þar.“
Þegar Jane hafði lokið samtalinu
við Judith, fór hún strax heim til
bróður síns. Þegar þangað kom, var
henni sagt, að hann væri ekki heima.
Hann væri nýgenginn út. En hann
liafði látið þau skilaboð liggja, að
hann kæmi aftur til þess að aka syst-
ur sinni upp í sveit.
Jane hafði ætlað sér að fara i sinni
eigin bifreið, en hún breytti um á-
kvörðun, er hún heyrði, að bróðir
sinn ætlaði að aka lienni. Hún ætlaði
að tala við hann í ró og næði áður
en þau skildu.
En hún varð fyrir vonbrigðum. Það
kom skeyti frá Gerald, þar sem hann
sagðist ekki geta farið með systur
sína af óviðráðanlegum orsökum. En
hann lét þess getið, að hann hygðist
lieimsækja liana við fyrsta tækifæri.
Jane tók saman dót sitt og setti
það út i litlu bifreiðina, sem hún var
vön að aka sjálf. Síðan hélt hún af
stað upp í sveit til litla hússins, sem
hún skoðaði miklu fremur sem lieim-
ili sitt en stóra húsið í borginni. Hún
hefði orðið mjög öróleg, ef hún hefði
vitað, hvers vegna bróðir liennar gat
ekki haldið loforðið um að aka henni.
Það var sök Elísabetar. Hún hafði
einskis spurt um árangurinn af sam-
tali móður sinnar og Hester, en hún
tók strax eftir því hve Hester var
rauðeygð og i mikilli geðshræringu,
þegar hún liitti hana skömmu seinna.
Og það var biðjandi hreimur í rödd-
inni, þegar hún talaði við ungu stúlk-
una, sem lnin gjarna vildi láta sér
þykja vænt um.
„Eg vona, að þér verðið ekki reið-
ar við mig, ungfrú Elísabet, en ég
gat ómögulega neitað móður yðar um
það, sem hún vildi. *Hún var svo vin-
gjarnleg og svo var liún svo falleg.
Þegar hún svo sagði mér, hve fræg
hún væri, þá gat ég ekki annað en
játað öllu sem liún sagði.“
Ilester hafði barið að dyrum á
svcfnherbergi Elísabetar og gekk nú
nær ungu stúlkunni með hálfgerðum
hræðslusvip, en þannig var það allt-
af, þegar hún þurfti að koma nálægt
henni.
Elisabet hafði farið úr ytri fötun-
um, en liafði sveipað um sig kínversku
sjali. Hún gekk um gólf og reykti
vindling.
„Hvers vegna komið þér til mín?
Þér eruð sú, sem ræður, hér í þessu
húsi. En hvað er ég? Aðeins vesal-
ingur, sem lifir af náðarbrauði yðar.
Farið nú ekki að vola, Hester! Eg
segi aðeins það, sem er satt. Ef yður
þykir í raun og veru eins vænt um
mig og þér segið, hefðuð þér ekki
átt að samþykkja allt undir eins.
Þessi kona getur kallað sig móður
mina, ef hún vill, en ég viðurkenni
hana ekki sem slika. Kona, sem
stekkur frá barni sínu í vöggu, verð-
skuldar ekki móðurheitið. Eg get
ekki skilið, livernig þér gátuð sam-
þykkt allt, sem liún sagði!"
Hester liorfði kvíðin og ósæl á
Elisabetu. Greifaynja Pauline Ninetti
hafði heillað hana. Hún hafði verið
svo töfrandi og vingjarnleg. Greifa-
ynjan hafði sagt satt, þegar hún
sagði Elísabetu, að öllum, sem þjón-
uðu lienni, þætti vænt um hana.
Ekki dró það úr, að Hester fannst
Elísabet kuldaleg og fráhrindandi.
Hún fann svo greinilega muninn á
framkomu Pauline Ninetti og hennar.
Það var meira að segja svo, að
Hester létti, er liún hafði fengið móð-
ur Elísabetar í húsið. Henni fannst,
að þar væri komin manneskja, sem
hún gæti talað við óþvingað. Þó að
frú Wakefield, hjálparstúlka Elísa-
betar, væri góð og indæl og virti
Hester mikils, þá fannst Hester, að
þær gætu aldrei orðið vinkonur, ])ar
sem þær voru aldar upp við svo ólík-
ar þjóðfélagsaðstæður.
Þó að Hester sæi, að Paulinc
Ninetti væri tigin kona, þá fannst
henni, að hún væri þó blátt áfram
og ekkert tiltektarsöm i háttum. Og
svo var hún svo innileg í tali. Hester
hafði auðvitað sagt henni, að hún
hefði- sérstaka konu til þess að fylgj-
ast með Elísabetu.
Og greifaynjan liafði á augabragði
sagt með áherslu, að liún ætlaðist
ekki til neinna breytinga á heimil-
inu i því tilliti.
„Eg kæri mig ekkert um að líta •
eftir Elísabetu. Eg er leikkona, lista-
kona, og hefi. aldrei verið öðrum
háð. Eg er frjáls sem fuglinn. Eg
gæti ekki frekar tekið að mér að
fara i skemmtigöngu með ungri
stúlku en karlinum í tunglinu. Látið
þér þessa frú Wakefield verða áfram
fyrir alla muni. Eg skal vissulcga
láta hana á mér heyra, að ég sé glöð
yfir þvi, hve góðan leiðbeinanda ung-
frú Charlbury hafi fengið. Þér skilj-
ið vafalaust, Hester, að ég ætta mér
alls ekki að flíka því, að ég sé móð-
ir Elísabetar. Eg kæri mig ekki um
að vera móðir fullvaxinnar stúllcu,
því að ég lit út fyrir að vera miklu
yngri en ég er, þó að allir sjái að
vísu, að ég er runnin af besta skeiði.
Mér er það líka nauðsynlegt, þar sem
ég leik hlutverk ungra stúlkna. Þess
vegna vil ég láta þetta líta þannig
út, að ég hafi verið í vinfengi við
föður hennar. Eg hafi komið til
London nýlega, og Elisabet hafi boð-
ið mér að dveljast hjá sér og njóta
gestrisni yðar, Hester, undir eins og
hún frétti af komu minni.“
Hester hrisli höfuðið.