Fálkinn - 05.09.1952, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
hefði ekki notið við hefði ég ef til vill beðið
bana.
— Mér þótti vænt um að ég gat orðið að
liði, sagði hann.
— Bridget sagði mér að þér hefðuð átt
tal við föður minn þá um nóttina. Má ég
spyrja hvers efnis það samtal var? hélt hún
áfram alvarleg.
— Eg skildi föður yðar þannig, að hann
óskaði að samtalið væri algert einkamál.
— Hvað segið þér? hrópaði hún og spratt
upp enn reiðari. — Á að halda því leyndu
fyrir mér .... dóttur hans?
— Ef þér eruð þá dóttir hans? sagði R:c-
hard rólega.
Augun skutu neistum og liendur hennar
skulfu. En hún stillti sig og beiskjubros kom
um munninn:
— Þér hafið þá heyrt þann heimskulega
söguburð.
— Já, það vill svo til, sagði hann.
— Og þér trúið honum?
— Eg hvorki trúi eða efast. Hvað kemur
þetta mér við?
— Já, einmitt, sagði hún. — Þetta var vit-
urleg spurning. Hvað kemur það yður við. En
heyrið þér Redgrave. Eg hefi alvarlegar á-
stæður til að spyrja um hvað þið faðir minn
töluðuð um laugardagsnóttina.
Augu hennar urðu biðjandi, en það hvarf
á næsta augnabliki. Þó nægði þetta til að
sigra Richard. Fyrir einni mínútu hafði hann
haldið að hann gæti ráðið við hana. En nú
var það hún sem réð við hann.
— Eg skal segja yður það, sagði hann blátt
áfram. Og hann sagði henni allt samtalið, af-
dráttarlaust.
— Faðir minn sakaði yður þá ekki um að
vera atvinnunjósnari? spurði hún þegar hann
hafði lokið máli sínu.
— Nei, svaraði Richard hálf vandræðalega.
Hann áfelldist yður ekki heldur fyrir að
hafa komist inn á heimili okkar undir fölsku
flaggi?
— Nei, svaraði Richard, enn vandræða-
legri.
Nú varð þögn um stund.
Hún var róleg og starði út um gluggann.
— Eg hefði gaman af að vita hvers vegna
hann gerði það ekki? Eg las nýlega þessi orð
í frægri bók: „Oss virðist morðinginn ekki
jafn fyrirlitlegur og njósnarinn. Morðinginn
getur hafa framið verknaðinn í augnabliks
æði. Hann kann að iðrast og einsetja sér að
bæta ráð sitt. En njósnarinn er og verður
njósnari, dag og nótt, í rúminu sínu, við borð-
ið sitt eða hvar sem hann fer. Fúlmennska
hans gegnsýrir líf hans á hverju augnabilki."
— Ætlið þér að bera það upp á mig að ég
sé atvinnunjósnari? sagði Richard, honum
fannst hann verða að verja sig.
FELUMYND
Hvar er bíleigandinn?
— Eg ber það ekki aðeins upp á yður
heldur skal ég sanna að það sé svo, sagði hún.
Svo bætti hún við: — Herra Redgrave, hvers
vegna gerðust þér til að njósna um okkur?
Eg treysti yður í tvo heila daga og mér féll
vel við yður. En undireins og ég sá yður fyrir
aftan mig í skúrnum, rann sannleikurinn upp
fyrir mér. Það var aðallega ástæðan til þess
að ég féll í ómegin. Hvers vegna gerðuð þér
þetta, herra Redgrave? Föður mínum féll vel
við yður. Og ég .... ég .... Hún þagnaði.
Svo sagði hún æst: — Maður með yðar hæfi-
leikum gæti eflaust fengið sér heiðarlegri at-
vinnu en að gerast njósnari!
Hún horfði á hann, var ekki reið lengur,
en ásakandi.
— Eg er einkagrennslari en ekki njósnari,
svaraði Rchard stutt. — Atvinna mín er í
alla staði heiðarleg.
— Þurfum við að togast á um orð? hróp-
aði hún vanstillt. — Við héldum í sakleysi
okkar að þér væruð gentleman.
— Eg dirfist að segja að ég sé það, sagði
Richard. »
— Sannið þér það! hrópaði hún.
— Eg get sannað það á hvern þann hátt
sem þér óskið.
— Eg þigg það loforð, sagði hún. — Eg
ók til London til að skora á yður að hætta
þessu snuðri, sem þér hafið tekið að yður —
ég veit ekki fyrir hvern.
— Eg get ekki sagt yður hver það er, sagði
hann ólundarlega.
— Hvers vegna ekki?
— Ein spurning býður annarri heim, sagði
hann. — Hvernig komust þér að þeirri niður-
stöðu, að ég væri atvinnunjósnari, sem þér
kallið svo?
— Eg þurfti ekki annað en spyrjast fyrir,
svaraði hún. — Þegar ég fékk heimilisfangið
yðar kom hitt af sjálfu sér. Og þér ættuð að
vera fús til að vera gentleman, á þann hátt
sem ég stakk upp á? Eg hefði átt að hugsa
mig betur um, þá hefði ég skilið að þessi ferð
til London yrði fýluferð. Og samt var eitt-
hvað í andlitinu á yður, sem taldi mér trú um,
að þrátt fyrir allt ....
— Ungfrú Craig, sagði hann alvarlegur.
— Eg get ekki afsalað mér þessari rannsókn
núna, því að ég er þegar búinn að því. Eg
kom til London í morgun með þeim fasta á-
setningi að gera ekki meira í málinu, og um
miðjan dag í dag lét ég viðkomandi vita af
því.
— Þá skjátlaðist mér með öðrum orðum
ekki, muldraði hún.
Sér til mikillar furðu heyrði hann grátstafi
í röddinni.
— Yður hefir ekki skjátlast alveg, sagði
hann og brosti.
— Hvað olli því að þér hættuð að njósna
um okkur? spurði hún og horfði fast á hann.
— Ja, hvað á ég að segja? sagði hann. —
Samviskan, kannske . .. . þó að fólk flest muni
halda, að menn í minni stöðu hafi ekki of
mikið af henni. Kannske gerði ég það vegna
þess að þér endurgulduð tilfinningar mínar
í yðar garð, ungfrú Craig.
— Tilfinningar — í minn garð?
— Já, sagði hann djarflega. — Þér voruð
að segja áðan að yður hefði fallið vel við mig.
Hún móðgaðist ekki heldur brosti hún. Hún
átti hugrekki ærlegs hjarta.
— Og leyfið mér að segja yður, ungfrú
Craig, að ég vil gera allt sem í mínu valdi
stendur til að hjálpa yður, hélt hann áfram,
og var nú mjög alvarlegur. — Mér kemur
ekkert við hvers konar örðugleikum þér eig-
ið í. Þér megið treysta á mig.
— Hvernig vitið þér að ég á í örðugleik-
um?
— Eg veit það ekki, sagði hann. — Mér
finnst það bara á mér. Ungfrú Craig, lofið
mér að hjálpa yður.
— Þér vitið ekki hvað þér eruð að tala
um, sagði hún á báðum áttum.
Hann spratt upp og tók um hönd hennar,
litla sólbrennda hönd.
— Lofið mér að hjálpa yður, endurtók
hann.
— Bara að þér vissuð hvers konar vand-
ræðum ég er i! sagði hún og sneri sér undan.
Hann sá að hún grét. Hún kippti ósjálf-
rátt að sér hendinni.
— Eg vil hjálpa yður! hrópaði hann.
Njósnarinn — fyrirlitlegi njósnarinn heimtar
að fá að hjálpa yður. Segið mér allt!
Hún rétti úr sér og starði á hann.
ADAMSON
Adamson steikir egg.