Fálkinn - 16.01.1953, Blaðsíða 4

ALLEGAN vormorgun árið'
1187 þyrptist öll Lun-
dúnaborg út á Finsbury
Field, en á þeim víðu
völlum voru fiinar kon-
unglegu burtreiðar háðar. Nú átti að
keppa í bogfimi þar, og höfðu mikl-
ar sögur farið af iþvi hve dýrmæt
verðlaun sigurvegararnir ættu að
liljóta. Það var tilkomumikil sjón að
horfa y.fir völlinn. Á þrjá vegu höfðu
verið settar upphækkandi bekkja-
raðir með skrautlegum stúkum handa
konungsfólkinu og aðlinum fyrir
annarri hliðinni miðri. En á fjórðu
liliðina voru tjöld með alls konar lit-
um. Hver bogamannasveit hafði silt
tjald.
Fólksfjöldinn var fyrir löngu kom-
inn í sæti sín og beið með óþreyju,
þangað til stóra hliðið hjá tjöldunum
var allt i einu opnað upp á gátt. Kall-
ari í gullbryddum skarlatsklæðum
kom inn, ríðandi hvitum hesti. Lét
hann lúður sjnn gjaila og komu nú
sex fánaberar ríðandi inn á völlinn
og svo sjálf konungshjónin. Á eftir
Hinrik II. og Eleanor drottningu komu
synir þeirra tveir, Ríkliarður, sem
síðar var kallaður ljónshjarta og Jó-
Itann, sem kunnur er i sögum undir
kenninafninu landlausi. Þau settust í
konungsstúkuna öll fjögur, og nú
hófst keppnin en fagnaðarlætin gullu
við frá fjöldanum.
Hinir miklu yfirburðir Englendinga
í skotfimi með langboga höfðu síð-
ustu hundrað árin fært þeim marga
sigra á meginlandinu, og í dag voru
þarna saman komnir allir bestu boga-
menn landsins til úrslitakeppni. Kon-
ungurinn varð æ broshýrri eftir því
sem bogmennirnir úr varðsveit lians
sköruðu meira og meira fram úr öllum
liinum, og hann varð enn lirifnari en
aðrir áhorfendur er eftirlætisgoð lians
tvö, þeir Gilbert og Tepus stóðu að
lokum sem sigurvegarar. Fagnandi
laut hann að drottningunni. Ilún hafði
upp á síðkastið oft ymprað á því að
til mundi vera sá bogmaður er sigrað
gæti Gilbert, og þetta hafði konungi
gramist mjög.
— Þarna sérðu, sagði hann hreyk-
inn. — Enginn getur sigrað mína
menn. Þeir eru bestu bogmenn i
heimi. Eg slcal veðja fimm hundruð
pundum um það!
— Eg tek þvi og veðja sömu upp-
hæð um mína menn, sagði drottning-
in öllum á óvænt og benti Marian
Fitzwalter hirðmey sinni, sem sat i
stúkunni rétt hjá.
—• Þína menn?'
Hinrik konungur horfði á drottn-
inguna eins og álfur úr hól. En hún
vildi ekki gefa neina skýringu.
— Mér ieiðist orðið ailt þetta gort
af Gilbert og Tepus, sagði liún bara.
— Þess vegna bað ég Marian um að
ná í tvo vini sína, sem ég hugsa að
geti sýnt bogamönnunum þínutn í
tvo heimana.
Hún hvislaði nú einhverju að Mari-
an og síðan hvarf hirðmærin á burt.
Undrunarkliður heyrðist frá mann-
fjöldanum þegar kallarinn kom fram
á ný og tilkynnti að úrslitakeppni
skyldi fara fram milli sigurvegaranna
og tveggja manna, sem drottningjp
hefði valið. Hverjir voru þessir menn?
Fólk ræddi um það i óða önn, en svo
varð allt hljótt í einni svipan. Hlið-
ið opnaðist og inn komu tveir menn
en á undan þeim kona ríðandi. Þau
stefndu beint að konungsstúkunni.
Fólk þekkti von bráðar konuna —
hún var engin önnur en Marian
Fitzwalter, hirðmær drottningarinn-
ar og dóttir jarðsins af Huntingdon.
En enginn þekkti mennina tvo. Annar
þeirra var grannur vexti og bar sig
eins og aðalsmaður, hinn var risi að
vexti svo að alls staðar hefði verið
tekið eftir honum. Báðir voru þeir
i grænum veiðimannaklæðum og höfðu
að vopni boga og örvar og stutta
veiðihnífa. Þeir tóku ofan líúfurnar
og lineigðu sig djúpt fyrir konungs-
hjónunum, síðan hjálpuðu þeir Marian
af baki.
— Yðar liátign, sagði hún við
drottninguna. — Þetta eru mennirnir
sem þér senduð mig eftir. Þeir eru
komnir hér til að bera liti yðar í
samkeppninni.
Eleanor drottning laut fram og gaf
hvorum þeirra um sig mittisband,
grænt með gyllingu.
— Robert Fitzooth! sagði hún hátt
og skýrt við grannvaxna manninn.
— Eg þakka þér og vini þinum fyrir
þennan greiða!
— Robert Fitzooth! Það er Robin
Hood og einn af útilegumönnum hans!
var nú hvíslað frá eyra til eyra í
öllum liópnum. Og sumir þóttust geta
sagt með vissu, að risinn sem fylgdi
honum væri enginn annar en Jón
kuggun, hinn nafntogaði *trúnaðar-
maður Robins Hood, sem ge'kk honum
næstur að völdum.
I nokkur ár höfðu hinar furðuleg-
ustu sögur um Robin Hood og afrek
lians flogið landsendanna á milli. All-
ir vissu að hann hét réttu nafni Ro-
bert Fitzooth og að faðir hans hafði
verið konunglegur yfirskógarvörður
Sberwoodskóganna við Nottingham.
En föður hans hafði verið bolað burt
fyrir róg voldugra manna, og Robin
hafði orðið að flýja og leggjast út i
skógunum eftir að hann hafði vegið
mann, er hann átti hendur sinar að
verja. Smám saman höíðu aðrir út-
lægir menn safnast kringum hann,
og höfðu þeir stofnað ræningjaflokk
sem aldrei hafði átt sinn líka. Þeir
rændu vitanlega menn sem áttu leið
um Sherwoodskógana, en aldrei aðra
en þá sem fengið höfðu auð sinn
með óheiðarlegu móti, og Robin gaf
ávallt peningana sem hann hafði rænt,
fátækum mönnum og þurfandi. Borg-
arstjórinn í N’ottingham hafði hvað
eftir annað gert út her manns til að
handsama útlagana, en alltaf hafði
farið svo að þeir voru ginntir eins
og fifl. Útlagarnir voru jafn kænir
og þeir voru djarfir og fimir með
bogann. Um Robin var sagt að hann
væri frábær skytta, en samt voru
þeir fáir sem trúðu að hann gæti
staðið þeim Gilbert og Tepus snún-
ing.
Allir héldu niðri í sér andanum af
eftirvæntingu og horfðu á konung-
inn. Hann var orðinn sótsvartur af
reiði og sneri sér nú snöggt að
drottningunni.
— Er það satt sem þú segir, að
þetta sé Robin Hood?
— Já, svaraði drottningin. — Og
ég hefi gefið honum konungslieit um
að hann megi fara frjáls ferða sinna
eina viku.
— Eg verð að halda það loforð,
sagði konungurinn og reyndi að bæla
niðri í sér bræðina. — Við skulum
láta keppnina byrja.
Það var illgirnisleg tilhlökkun í
röddinni þegar hann sagði þetta. Auð-
sjáanlega bjóst hann við að bogmenn
lians mundu gefa drottningu og skóg-
armönnunum það svar er þau seint
mundu gleyma.
Ný skotskifa var sett upp og Tepus
skaut fyrstur. Fyrsta örin lians hitti
rétt utan við svarta blettinn í miðju,
önnur innan við brúnina á honum
og sú þriðja beint í miðju. Þetta var
ágætt afrek því að færið var langt,
og fólk gerði góðan róm að. Nú gekk
risinn Jón kuggur fram. Fyrstu tvær
örvar hans lentu rétt fyrir innan örv-
ar Tepusar, sú þriðja beint í miðdep-
ilinn við siðustu örina hans. Þetta
var aðdáanlegt, en fögnuðurinn komst
í algleyming er Gilbert skaut öllum
sínum örvum í niiðdepilinn á nýrri
slcífu. Engum datt í hug að liægt væri
að gera betur, þó að örmjótt bil væri
í miðju á milli örvanna.
— Vel af sér vikið, Gilbert! sagði
Robin Hood og lyfti boganum sinúm.
— Ef þú liefðir getað skotið einni
örinni þinni þarna, annarri þarna og
þriðju þarna, þá hefðir þú getað kall-
að þig besta bogmann i Englandi.
Þessi gamanyrði drukknuðu alveg
i fagnaðarlátum þeirra sem horfðu á.
Því að nú komu örvaskot sem tóku
öllu fram. Tvær fyrstu örvarnar lentu
hlið við hlið inni á milli örva Gil-
berts, en sú þriðja fleygaði sig milli
hinna tveggja fyrstu, svo að í fjar-
lægð virtust örvarnar þrjár vera eins
og ein stór.
Konungur stóð upp og var hinn
reiðasti, rigsaði á burt frá drottning-
unni án þess að mæla orð, settist á
bak hesti sínum og reið burt og synir
hans og lífvörður nieð honuin. En
þetta dró ekkert úr fögnuði fjöldans,
og Marian var öll eitt bros er hún
stóð við filið drottningarinnar meðan
hún var að afhenda verðlaunin, sem
Rohin Hood og Jón kuggur fengu.
Hirðmærin hafði verið leiksystir
Robins meðan þau ólust upp, þangað
til liann var gerður útlægur.
— Það er ráðlegast að þið riðið
sem fyrst inn í Sherwoodskóga aftur,
sagði drottningin. — Hans hátign
mun að vísu virða þá friðhelgi sem
ég hefi veitt ykkur, en liann er reið-
ur og mun vafalaust leggja kapp á
að ná i ykkur undir eins og friðhelgi-
tíminn er liðinn. Eg lieiti ykkur þvi
að ég skal siðar gera allt sem mér
er unnt til að bliðka hann, og þegar
á reynir býst ég við að hann muni
náða aðra eins bogsnillinga og þið
eruð.
Þau Robert og Marian skildu með
miklum trega, en vonuðu að fá að
sjást bráðlega aftur. En örlögunum
þóknaðist ekki að haga þvi svo. Það
gekk ekki eins greitt og drottningin
hafði haldið að sefa reiði konungs-
ins, og árið 1189 varð hann bráð-
kvaddur og Ríkharður Ijónshjarta,
sonur hans, settist í hásætið. Nú af-
réðu útilegumennirnir í Sherwood-
skógum að sækja um náðun. Þeir
höfðu bestu trú á Ríkharði, eins og
allur almenningur, og töldu víst að
liann mundi verja almúgann gegn á-
gengni voldugra hrappa. En Rikharð-
ur fór krossferð áður en þeir gátu
komið umsókninni á framfæri, og Jó-
liann bróðir hans, hinn versti mað-
ur, tók við ríkisstjórninni. Nú varð
ofbeldi höfðingjanna verra en verið
bafði nokkurn tíma áður og nýir hóp-
ar útlægra manna leituðu á náðir
Robins Hood. Hetjudáðir hans voru
færðar i frásögur, og nýjar sögur af
afrekum hans og félaga hans — Jóns
kuggs, Villa rauða og bróður Tueks
— flugu landsendanna á milli.
Marian Fitzwalter var ein þeirra
sem varð fyrir ofsóknum Jóhanns
landslausa. Eftir að hann hafði rekið
fö$ur 'hennar í dauðann og gert allar
eignir hans upptækar, fór hann að
líta girndarauga til hennar sjálfrar.
Henni var því nauðugur einn kostur
að flýja, og einn haustdag náði hún
fundi Robins Höod i Sherwood-skóg-
unum. Útilegumennirnir tóku henni
með miklum fögnuði, og í gömlu
hetjuljóðunum segir frá hvernig hún
tók þátt í ýmsum hættulegustu ferð-
unum þeirra, og klæddist þá jafnan
karlmannshúningi. Það var lika hún,
sem að lokum þekkti hinn kynlega
gest, sem ári síðar fór að gera vart
við sig í Sherwoodskógunum.
Þessi duiarfulli maður var tvimæla-
laúst mjög tiginn, því að framkoma
hans var öll með svo miklum ágætum
að menn báru lotningu fyrir honum.
Ekki vottaði fyrir ótta i svip lians
er útilegumennirnir umkringdu hann,
og hann lét þá fara með sig i felu-
stað þeirra án þess að sýna nokkurn
mótlþróa. En hann var ófáanlcgur
til að segja til nafns síns, og Robin
Hood gafst loks upp við að hafa það
upp úr honum. Hins vegar var honum
boðið að taka þátt í einni hátiðinni
sem útilegumennirnir voru orðnir
frægir fyrir. Hinar ágætustu kræsing-
ar voru bornar fram kringum bál,
sem gert var i skóginum, sögur voru ^
sagðar og sungin kvæði og leikið á
lút, og á eftir höfðu útilegumennirnir
skotkeppni með þeim ágætum að ó-
kunni gesturinn varð orðlaus af
undrun. Það leyndi sér ekki að hann
notaði bæði augu og eyru, og sér-
staklega eftirtektarsamur varð hann
þegar talið barst að Jóhanni prins
og öllum bellibrögðum lians.
— En hvaða álit liafið þið á Rik-
harði? spurði hann upp úr eins
manns hljóði.
— Honum erum við trúir og fyrir
hann erum við fúsir að fórna lífi
okkar, sagði Robin með áherslu. —
Þegar liann kemur aftur frá landinu
helga ætlum við að biðja hann um að
náða okkur og ganga i þjónustu hans
ef hann vill við okkur taka.
Allir útilegumennirnir tóku undir
þessi orð með fögnuði.
Það fór bros um alvarlegt andlit
gestsins, og nú rétti liann úr sér.
— Er þá enginn hér sem þekkir
mig? spurði hann hátt og snjallt.
Þá var eins og liula væri dregin
frá augum Marian.
— Þetta er Rikharður konungur
sjálfur! hrópaði liún með óttabland-
inni gleðirödd. — Þér liafið breytst
Robin Hood
Frá því á miðöldum og fram á vora daga hafa sagnirnir um Robin Ilood
(Hróa hött) og kappa hans notið frábærra vinsælda i Englandi. Flestir
telja Robin Hood sögulega persónu og sagnirnar um hann eru ágætt
kvikmyndaefni. Og Walt Disney hefir gert mynd um hann, sem þó er
ekki alls staðar í samræmi við söguna. En hér verður sagan sögð efíir
gömlu heimildunum.