Fálkinn - 13.02.1953, Qupperneq 5

FÁLKINN
5
Ccynivopn Joe Smiih
Lauslega þýtt úr Readers Digest.
JOE SMITH var 'liæggerður og rólynd-
ur maður um fimmtugt. Hann var
fréttamaður hjá blaði i New York og
skrifaði hversdagslegar greinar um
störf ýmissa undirnefnda innan vé-
banda Sameinuðu þjóðanna.
Smitih var kvæntur og átti fjögur
börn. Var 'hann þeim góður faðir.
Hann átti stórt hús nálægt aðalbæki-
stöðvum Sameinuðu þjóðanna á Man-
hattan. Og hann hafði leigt tvö her-
bergi manni að nafni Pyotr Votic-
henko, þingfulltrúa frá einum hinna
svonefndu aiþýðulýðvelda.
Joe Smit'h hafði vonað, að sér
tækist að kynnast Pyotr Votichenko
eitthvað, en sú varð raunin á, að hann
sá honum bregða fyrir örsjaldan utan
byggingar Sameinuðu þjóðanna. í
fyrstu hafði hann 'stöðvað hann öðru
hverju á göngunum þar og boðið hon-
um að 'borða með sér, en Votichenko
hafði jafnan svarað hiklaust og án
þess að brosa: „Nei.“
Herbergi Votichenkos voru ' alveg
aðskilin frá ibúðinni sjálfri. Ætíð,
þegar hann þurfti að hafa samband
við Smith, til dæmis þegar hann þurfti
að kvarta undan einhverju, notaði
hann símann. „Halló," sagði hann,
„það er Votichenko. Eg sá rottu i
baðherberginu." Joe Smith kvaddi
rottubana nokkrum sinnum á vett-
vang með eyðingartæki sín, en þeir
urðu aldrei neins varir.
Leigjandinn átti líka til með að
segja: „Það er Votichenko. Eg get ekki
sofið fyrir hávaða í börnunuin yðar.“
Og Joe Smith sagði börnunum að
framvegis mættu þau ekki vera með
skvaldur eftir klukkan 9 á kvöldin.
Smith var samt vanur að segja:
„Góðvild og kurteisi vinna Votichenko
brátt.“
En Votiohenko var ekki auðunninn.
Kvöld eitt, þegar hann hafði verið
leigjandi í húsinu í heilt ár, kom liann
i fyrsta skipti inn i ibúð Smiths. Það
var einkennilegt atvik.
„Hvað! iHerra Votiohenko,“ sagði
Smith og stóð á öndinni af undrun.
„Og Weiss lögregluþjónn! Er nokk-
uð að?“
Weiss var greinilega i vandræðum
og vissi ekki, hvað hann átti eiginlega
að segja þvi að hann þekkti Smith
vel. „Mér þykir þetta mjög leitt,“
sagði hann. „Herra Votichenko
hringdi á stöðina og bar fram kæru.“
„Kæru?“ sagði Smitli. „Eg skll
ekki.“
Votidienko stóð við hliðina á lög-
regluþjóninum og sagði ekkert. And-
litið var rautt og augun ólundarleg.
„Herra Votiohenko segir, að ein-
hver hafi brotist inn i herbergið hans
i dag.“
Smith hörfaði aftur á bak, eins og
og ýmsar finar reikular oliur og sölt,
en mjög lítið af sútunarsýru. Af henni
er miklu meira i Brasilíukaffi, en þar
er hins vegar aðeins Vt% af koffeini.
1 næsta blaði verður sagt frá með-
ferð kaffisins i ýmsum löndum, og
ennfremur frá hinum þjóðardrykkn-
um: te-inu.
hann hefði verið barinn. „Eg get
ekki trúað þessu.“
„Mér finnst þú ekki iíklegur til þess
að hafa gert það,“ sagði Weiss. „En
mér var aðeins falið að aðvara þig,
þar sem Votiohenko segir, að ekkert
hafi horfið."
„Herra Votichenko,“ sagði Smith,
„trúið þér því í raun og veru —?“
Votichenko gekk burtu. Lögreglu-
þjónninn starði á eftir honum, en leit
svo spyrjandi og ráðleysislega á
Smith. „Mér er þetta 'hulin ráðgáta,"
sagði hann. „En mér er skylt að taka
tillit til ’hans, þar sem hann er sá,
sem hann er. Góða nótt, herra Smith,
og gleymum þessu.“
Smith fór aftur inn i dagstofuna
og settist niður.
„Jæja, aldrei hefi ég ....“ byrjaði
konan hans.
„Ekki ég heldur,“ sagði Smith. „En
ég held, að ég 'skilji hann. Hann er
hræddur.“
„Við hvað?“ spurði konan lians.
„Við það, sem kann að verða sagt.
Ekki hérna, heldur í heimalandi hans
og meðal félaga hans, sem eru í sendi-
nefndinni. Hann verður að kappkosta
að sanna, að honum geðjist ekki að
okkur. Hann verður að mynda skel
utan um sig.
„Joseph!“ hrópaði hún æst. „Jos-
eph Smith, þú verður að koma þess-
um manni út úr húsinu undir eins.“
„Eg skal tala við hann,“ sagði Joe
Smith.
Daginn eftir hitti Smith Votichenko
á einum af göngunum i byggingu
Sameinuðu þjóðanna. „Eg þarf að
segja dálítið við yður,“ sagði Smith.
Votiohenko hvessti augun, en stóð
kyrr.
„Sjáið þér til,“ sagði Smith. „Eg
skil, að við getum ekki átt nein vin-
samleg samskipti og þér verðið —
eða yður finnst, að þér verðið — að
gera vissar ráðstafanir. En ég vil að-
vara yður. Engin lögregla oftar og
ekkert slíkt ónæði.“
Votichenko horfði á hinn ákveðna,
litla mann og yppti öxlum. „Ha!“
sagði hann. „Þér eruð nasistahundur.“
„Jæja,“ sagði Smith. „Eg er ekki
að óska eftir því, að yður geðjist að
mér eða fjölskyldu minni. En þér
skuluð vara yður á þvi að leita eftir
vandræðum."
„Vara mig á hverju?“ sagði Votic-
henko.
Smith talaði rólega. „Mér er alvara.
Eg gæti komið yður fyrir kattarnef.“
Hann tók sér málhvild og virtist telja
á fingrum sér. „Eg gæti gert það með
orðum. Ef til vill með tiu orðum.
í kvöld ætla ég að nota tvö af þess-
um tíu orðum.“
Blóðið þaut fram i kinnarnar á
Votichenko, en samt reyndi hann að
hlæja.
„Þér lesið,“ sagði Smith spyrjandi.
„Blöðin á ég við?“
Votichenko hélt áfram að hlæja.
Siðla dags settist Smith niður við
ritvélina sína og byrjaði að skrifa
greinpum starfshætti undirnefndar
þeirrar, sem fjallaði um menningar-
sambönd rikjanna. Votichenko var
fulltrúi i þeirri nefnd. „Hinn við-
mótsþýði og elskulegi Votichenko,
fulltrúi frá ....“
Kvöldið eftir sat Smith í dagstof-
unni 'heima hjá sér, þegar síminn
hringdi. „Halló! Það er Votichenko.
Eg hefi lesið hina viðbjóðslegu lyga-
sögu ykkar. Eg banna yður að nefna
nafn mitt framar.“
„Það er ómögulegt að hlita því
banni,“ svaraði Smith. „Eg hefi þegar
skrifað framhaldið í blaðið á morg-
un. Þar eru tvö orð, sem kunna að
vekja athygli yðar. Góða nótt.“ Orðin,
sem hann átti við, voru „tillögugóð-
ur“ og „samvinnuþýður".
Daginn eftir hringdi Votichenko
aftur. Röddin var óttablandin, þótt
bitur væri. „Herra Smith,“ sagði hann.
„Eg banna yður ...'.“
„Banna?“
„Eg bið yður ....“
„Já, það orð fellur mér vel i geð.“
„Viljið þér vera svo góður að skrifa
ekki meira?“
„Það er ómögulegt. Eg hefi þegar
skrifað —“
„Já, en ég bið yður,“ hrópaði
Votidienko næstum því. „Það skal
verða bundinn endir á öll vandræði.
Eg heiti þvi.“
„Eg veit ekki,“ sagði Smith. „Orð
yðar
„Verið þér nú bónljúfur."
„Jæja, gott og vel. En ég verð að
biðja yður að minnast þess, að ég
hefi ennþá sex orð í varasjóði. Eg
hefi aðeins notað fjögur.“
„Eg skal minnast þess.“
Smith lagði heyrnartólið á, hringdi
síðan á ritstjórnarskrif'stofurnar og
bað um að strika út orðin „vingjarn-
legur“ og „vinveittur vesturveldun-
um“, sem hann hafði notað um Pyotr
Votichenko í grein sinni.
Seinna um kvöldið sagði hann konu
sinni, að nú hefði hann jafnað reikn-
ingana við Votich'enko. „Hann ónáðar
okkur ekki framar. Á ég annars að
segja þér nokkuð?“
„Hvað?“
„Ef ég kærði mig um, gæti ég gert
út af við flesta kommúnista í heimin-
um. Þá, 'sem eru utan Rússlands að
minnsta kosti. Eg gæti komið þvi svo
fyrir, að hvert skipið á fætur öðru
sigldi með kommúnista austur fyrir
„járntjald“ til þess að þeir yrðu
skotnir.“
„Ertu genginn af vitinu?"
„Nei, þetta er bara ofurlítil hug-
detta. Eg geri ekki ráð fyrir að það
verði nokkurn tíma n'eitt meira úr
þvi.“
SYLVÍA. Framhald af bls. 9.
„Eg læt sjálfur Jan í rúmið,“ sagði
hann. „Bíddu mín í stofunni .... viltu
gera það, Sylvia?“
Hún sat hreyfingarlaus og hélt að
sér höndum. Hjarta 'hennar barðist
ótt, logarnir í arninum glóðu eins og
rauðar, skínandi stjörnur ....
Hún vissi ekki 'hve lengi hún sat
þannig, og heyrði ekki þegar dyrnar
voru opnaðar.
En þegar hún leit upp stóð hann
við hliðina á henni.
Hann líktlst meira en nokkru sinni
áður feimnum dreng. Hárið féll fram
á ennið og Jan litli hafði skekkt háls-
bindið hans.
„Jæja,“ sagði hann. „Nú veistu
hvernig málum er háttað. Ferðu þá?“
Sylvía rétti honum báðar hendurn-
ar, augu hennar skinu eins og stjörn-
ur. „Jan litli er þér kjarkmeiri,“ sagði
hún blíðlega. „Og ég sem hélt ....“
Það skipti engu máli lengur hvað
— Segið þér mér nú alveg eins og
er, Pusi minn: — Er nokkuð á milli
hennar dóttur minnar og yðar?
— Þakka þér fyrir, Gústaf. Þetta
hefði ég aldrei getað gert einn.
Hann ber merki starfsins.
hún hélt, nú þegar hún hvíldi í faðmi
'hans. Eittlivað kalt og hart losnaði
frá 'hjartarótum hennar. Henni fannst
hún aldrei hafa verið kysst fyrr.
„Hugsaðu þér, við liöfum lokað
okkur livort inn í sínum ís'skáp í allt
þetta dásamlega sumar,“ sagði hann
að lokum. „En 'hvað við höfum verið
heimsk .... mig grunaði ekki ...1“
Hann þagnaði og varð vandræðalegur
á svip.
Sylvía brosti.
„Þig grunaði ekki, og mig grunaði
ekki .... en nú vitum við.
Hún leiddi hann að opnum glugg-
anuim og horfði upp í istjörnubjartan
himininn. Það þaut í trjánum í garð-
inum.
„Það kemur sumar aftur .... mörg
sumur,“ 'hvislaði hún og grúfði höf-
uðið við öxl hans.