Fálkinn - 13.02.1953, Side 6

6
FALKINN
FRAMHALDSSAGAN:
FJORAR
Sutch stöðvaði hestinn á miðjum
veginum. Nú reyndi hann ekki lengur
að ieyna gleði sinni yfir þessari góðu
frétt. Hann gleymdi alveg að Durr-
ance var þarna viðstaddur. Hann sat
þögull og með sælli gleðitilfinningu
en hann hafði nokkurn tíma fundið á
ævi sinni. Hann var kominn yfir sex-_
tugt og kominn á þann- aldur að blóð-
ið var farið að renna hægar í æð-
unum, og maður tekur gleðifréttun-
um með meiri hægð en áður. En nú
fylltist hjarta hans svo ríkri gleði, að
honum fannst hann vera orðinn ung-
ur í annað sinn.
Fyrir fimm árum hafði hann staðið
á bryggjunni i Dover og séð skip
hverfa út í þoku og myrkur. Þá hafði
hann beðið skaparann um að lofa sér
að lifa þangað til dagurinn mikli rynni
upp. Og nú var hann runninn upp!
Hjarta hans barðist af þákklæti. Sólin
var allt í einu orðin heitari og hon-
um fannst liann sjá svo marga nýja
liti í náttúrunni, sem hann hafði ekki
tekið eftir áður.
Allá tíð siðan kvöldið sem Harry
Feversham liafði trúað þonum fyrir
vandfæðum sínum, hafði Sutch furid-
ist þung sekt hvíla á sér. Harry vár
sonur Muriel FeVersham, einmitt þess
vegná hafði Sutch átt að ganga hon-
um í móðurstað.í uppvextinum. Þeg-
ar hann sá hve skilningslitill faðir
hans var. En það liafði hann vanrækt,
og honum fannst hann oft sjá ávítun-
arsvíþ á andliti Muriel, þegar því
skaut upp í huga honum.
Nú fannst honum þungri byrði létt
af sér, er hann frétti um afrek Harrys.
20.
FJAÐRIR
bannaði Willoughby að minnast einu
orði á þetta við mig. Hún lét hann
fara á burt áður en ég vissi að hann
hafði komið. Yður þykir það miður?
bætti iiann við.
Sutch lirökk við. Það var satt að
hvarf hans. Sutch tók eftir að hann
minntist ekki á fjórðu fjöðrina, sem
Ethne hafði bætt við hinar þrjár.
Að öðru leyti þekkti hann alla söguna
út- i æsar.
Nú vóru þeir komnir heim til liðs-
foringjans. Húsið var afskekkt. Sutch
fór með Durrance út í hesthúsið og
lýsti fyrir honum gæðingunum sin-
um, einnig hvernig garðinum væri
háttað og hvaða blóm væri þar.
Durrance minntist ekkert á erind-
ið ennþá. Hann var hættur að tala
um Harry, en talaði þeim mun meira
um garðinn liðsforingjans. Og áhugi
hans fyrir garðinum var engin upp-
gerð. Þeir áttu báðir það sameigin-
legt, eins og Sutch hafði sagt, að verða
að hverfa frá fram,tiðarstarfi. Annar
var gamall, hinn ungur, og sá ungi
vildi læra hvernig sá gamli hefði
fengið árin til að liða. Sama einveru-
lífið var nú framundan hjá Durrance,
og nú vildi hann fræðast um hvernig
Sutch hefði farið að.
Þeir fóru inn i húsið. Durranye
minntist ekki enn á erindið. Þeir átu
miðdegisverð saman og drukku port-
vín. Enn sagði Durrance ekkert.
Það var Sutch sem varð að fitja upp
á efninu aftur. Hann hafði verið að
velta einhverju fyrir sér undanfarna
klijkkutíma.
— Harry verður að koma heim til
Englands aftur, sagði hann. — Nú
hefir liann fengið fulla uppreisn,
En svo varð hann sneyptur, því að
heimkoma Harrys yrði í mesta máta
óþægileg fyrir Durrance. Honum þótti
því skrítið þegar Durrance svaraði
um hæl, ofur rólega:
— Eg var að bíða eftir að þér
segðuð þetta. Eg vonaði að þér, mund-
uð skilja að Harry verður að koma
heim, þó að ég segði ekkert í þá átt.
Það er einmitt út af þessu, sem ég
kom liingað núna.
Sutcli létti mikið. Hann liafði verið
viðbúinn þvi að heyra andmæli eða
hikandi samþykki, en þetta var eitt-
hvað annað. — Heimkomg hans verð^
ur hvorki yður né konunni yðar tjl
óþæginda, úr því að ungfrú Eustace
hefir gleymt honum, sagði hann.
Durrance hristi höfuðið. — Hún
hefir áreiðanlega ekki gleymt hon-
um.
— En hún þagði jafnvel eftir að
Willoughby hafði fært henni fjöðrina.
Hún minntist ekki einu orði á það
við yður.
— Hún sýnir hollustu til hins ítr-
asta^ svaraði Durrance. — Hún hefir
trúlofast mér, og hvorki hugsunin um
Harry eða möguleikinn á þvi að verða
gæfusöm getur knúið hana til að rjúfa
heit sitt. Eg þekki 'hana. En ég veit
líka að liún batst mér aðeins af með-
aumkun með mér, eftir að ég var
orðinn blindur. Eg veit að hún hefir
ekki gleymt Harry.
Sutch liallaði sér aftur í stólinn og
brosti. Hann hefði getað hlegið hátt.
Hann spurði ekki um aukaatriði,
hann efaðist ekki um orð Durrance.
Hann var himinlifandi af stolti yfir
því að Harry Feversham var ekki
gleymdur stúlkunni, þrátt fyrir niður-
lægingu og. langa fjarveru. Hún var
sannarlega trygg og einlæg. Og þessa
stundina fannst Sutch lmn vera gædd
öllum mannlegum dygðum. Durrance
var vitanlega ofaukið, það var ekki
vilji örlaganna að hann væri með í
þessum leik. Sutch var grimmur, því
að hann elskaði hinn unga vin jsinn
meira, en. allt annað í veröldinni.
— Yður þykir vænt um að Ethne
liefir. ekki gleymt honum, sagði Durr-
ance rólega. — Það er kannske dá-
Fregnin kom alls ekki flatt upp á hann,
en þessi ákafa gleði hans sýndi best.
hve innilega hann liafði vonað þetta.
— Eg vissi að hann mundi ekki
bregðast! sagði hann. — Mér þykir svo
innilega vænt um að þér komuð hing-
að í dag, Durrance ofursti! Það var
nefnilega meðfram mér að kenna að
llarry Feversham var sakaður um
bleyðimennsku. Eg hefði getað leyst
frá skjóðunni — einnritt eitthvert
Krimsamkomukvöldið á Broad Place
— og þá hefðu orð mín getað valdið
miklu. En ég þagði. Síðan hefi ég allt-
af verið að ásaka sjálfan mig. Eg er
yður óendanlega þakklátur fyrir, að
þér sögðuð mér þetta. Þekkið þér nán-
ari atvik að þvi? Var Willougliby liöf-
uðsmaður í hættu staddur, og bjarg-
aði Harry honum?
— Nei, ekki var það nú alveg svo-
leiðis.
— Blessaður, segið þér mér það
allt!
Hann vildi ekki missa af einu ein-
asta orði. Durrance sagði frá bréfum
Gordons, og hvernig Feversliam hafði
fundið þau aftur.
— En hvað það var gott að þér
komuð! sagði gamli niaðurinn aftur.
— Þér sjáið að ég er ekki kominn
til að spyrja sömu spurninganna seru
í klúbbnum forðum. Þvert á móti, Nú
er ég konrinn til að gefa yður upp-
lýsingar.
Sutch lét hestinn lötra af stað aftur.
— Svo að ungfrú Eustace sagði yður
söguna og sýndi yður fjaðrirnar, sagði
liann hugsandi.
— Alls ekki. Hún minntist ekki á
það einu orði, hún faldi fjöðrina og
honuin þótti það miður, hann yar af-
brýðisamur gagnvart Durrance og
fannst sjálfsagt að Harry væri hæst
settur í hjarta ungu stúlkunnar. Það
var hennar vegna, sem Harry hafði
ráðist í þetta dirfskufulla ferðalag.
Þess vegna voru honum það vonbrigði
að hún skyldi ekki samstundis hafa
sagt Durrance fréttina og rofið hjú-
skaparheitið við hann. Vitanlega hefði
það verið sárt fyrir Durrance, en við
því var ekkert að segja,
— Hvernig komust þér að öllu
þessu? spurði Sutch.
— Annar maður sagði mér það. Eg
frétti að Willoughby hefði komið og
að hann hefði fært Ethne hvíta fjöð-
ur. Það skiptir engu máli liver sagði
mér það. Á þann hátt ko’mst ég á
sporið. Eg leitaði Willoughby uppi
i London. Hann er lítið greindur
maður og reyndi eftir megni að hlýðn-
ast því sem Ethne hafði skipað hon-
um, en ég veiddi samt upp úr honjim
það sem ég þurfti. Og afganginn af
sögunni náði ég í með því að leggja
tvo og tvo saman. Ethpe var stundum
ekki nógu gætin. Yður furðar á hvern-
ig ég gat komist að þessu öllu af
eigin ramleik?
Sutch kipptist við í sætinu. Auð-
vitað var það tilviljun að Durrance
hafði getið svo rétt upp á þvi serii
hann var að liugsa um, en samt var
það nú hálf óviðkunnanlegt.
— Eg liefi alls ekki sagt að mig
furði á því, sagði Sutcli.
— Nei, en þér eruð nú hissa samt.
Eg hefi aldrei séð jafn vel og síðan
ég varð blindur. Durrance fór nú að
tala aftur um Harry Feversham og
d-
STRÍÐIÐ í INDO-KÍNA. —• Að heita má síðan heimsstyrjöldinni lauk hafa Frakkar átt í höggi við sjálf-
slæðismenn og kommúnista í Indó-Kína og hefir þessi viðureign kostað fjölda mannslífa og svo mikið fé,
að Frakkar rísa varla undir því. En þessari ^tyrjöld hefir verið veitt minni athygli en ella mundi vegna
Kóreustyrjaldarinnar. — Nú hafa Frakkar tilkynnt að þeir geti ekki haldið styrjöldinni áfram nema með
hjálp sterkari þjóða, og bæði Bandaríkin og Bretland munu nú veita Frökkum styrk til að berjast áfram,
til þess að varna kommúnistum aðkomast suður að hafi. — Hér sjást franskir hermenn vera að gera hús-
leit í þorpi nálægt vígstöðvunum, Það kom á daginn að hermenn úr andstöðuhreyfingunni höfðu falið sig í
húsum innan um heimafólkið, og það eru þessir menn sem verið er að taka höndum.