Fálkinn - 13.02.1953, Síða 8

8
FÁLKINN
SYLVIA
Læknir óskar eftir siðprúðri
stúlku sem vill taka að sér ráðs-
konustöðu og annast fimm ára
dreng. Tilboð merkt „Ekki hjóna-
band“.
C YLVÍA RAVIST kunni auglýsinguna
^ utan að — og það sem meira var,
hún sat nú í lestinni á leið til liins
afskekkta þorps, sem J. Östring, lækn-
ir, bjó í. Ekki hjóna'band! Hún hafði
hlegið að auglýsingunni, hugsað mál-
ið vandlega — og að síðustu sent
umsókn. Sjálf var iiún búin að fá nóg
af 'hjónabandsfyrirætlunum, og orðin
„Ekki hjónaband“ voru hæfilegur end-
ir á síðustu sjö ár ævi liennar. Hún
hafði vprið trúlofuð Helga Weruer
í sjö ár og ’hafði meira að segja verið
búin að sauma allt í búið og merkja
])að snyrtilega með W. Uppsagna-
l>rófið frá honum hafði lika verið
snyrtilegt — eins og hann sjálfur.
„Eg v’eit ekki hvort þú getur eða
vilt skilja mig, Sylvía. Eg vona það.
Eg vildi gefa ár af ævi minni til að
þetta hefði ekki þurft að koma fyrir.“
Þannig hafði staðið í bréfinu!
Sylvía brosti kuldalega. Hann var
óneitanlega hugulsamur. Hún hafði
þegar gefið mörg ár ævi sinnar!
Sylvía Ravn opnaði töskuna sína
og tók upp spegil. Hún virti andlit
sitt rannsakandi fyrir sér, eins og
hún sæi það nú í fyrsta skipti. Ó,
nei, hún liktist ekki framar ungri
lífsglaðri stúlku. Sjö ár er langur
tími. Efi og áhyggjur, og að lokum
sorg og beiskja, höfðu markað fín-
gerðar hrukkur á hvelft enni hennar
og þreytudrætti kringum blá augun
og munninn. Þó var hún aðeins
tuttugu og átta ára.
Hún litaðist um í tómum klefanum.
Hlátrasköll og grammofónglamur
ómaði gegnum vegginn úr næsta klefa.
Sylvía varð hugsað til gömlu systr-
anna, sem hún hafði lijúkrað — hún
hafði tekið þá atvinnu til að komast
að heiman í örvæntingu sinni yfir
heitrofunum. Önnur þeirra dó en hin
var flutt á gamalmennahæli. Sú er
leiðin okkar flestra, hugsaði Sylvía
þunglyndislega. Fyrst gamalmenna-
hælið, síðan kirkjugarðurinn. Meðan
aðrir spila á grammofón.
Hún átti enn nokkurra klukku-
stunda ferð fyrir höndum. Þetta var
fyrsta ferð hennar til þessa hluta
landsins. Lestin þaut fram hjá hvít-
flekkuðum fjallshlíðum, drungalegum
djúpum skorningum, hvítum kyrrlát-
um vötnum, sem voru umkringd
dökkurn greniskógum.
Það kom enginn inn í klefann á
leiðinni, og hún lagðist fyrir á bekk-
inn og gróf andlitið í kápunni sem
hékk við gluggann. Hún var þreytt,
þvi að hún hafði vakað hálfa nóttina
áður við að ljúka við fella pilsið sem
hún var í. Og svo hafði það orðið of
stutt! Hún lokaði augunum, andvarp-
aði og gróf andlitið enn dýpra í káp-
unni. Það var verið að leika fjörugan
Straussvals á grammofóninn. Hún
fann tárin renna niður vangana.
Skrölt lestarinnar var reglubundið og
svæfandi, og innan skannns sofnaði
hún.
Þegar hún vaknaði heyrði hún karl-
mannsraddir í ’klefanum .... Hvar
var hún? Hverjir voru þessir tveir
menn, sem stóðu og horfðu á hana.
Allt í einu áttaði ’hún sig. Hún ’hlaut
að vera komin á l'eiðarenda, annar
mannanna var lestarstjórinn en hinn,
hár og herðabreiður maður í leður-
jakka, var eflaust læknirinn. Og þarna
lá hún úfin og syfjuð í fellda pilsinu,
sem huldi varla hnén. Verst af öllu
var þó að þeir virtu hana brosandi
fyrir sér.
„Afsakið, ég hefi víst sofnað,“ stam-
aði hún og stóð upp, en hana svimaði
og hún lét fallast niður í sætið aftur.
Læknirinn tók varlega undir herðar
liennar.
„Eruð þér of þreyttar, eða þolið
þér ef til vill ekki að ferðast með
lest?“ Læknisleg umhyggja lýsti sér
í rödd hans.
„Nei .... jú .... ég á við .... ég
er dálítið ....“
„Það er ekkert að lienni, lestar-
stjóri, hún er aðeins dálitið ringluð.
Þakka yður fyrir hjálpina.“
„Ekkert að þakka. Ungfrúin er auð-
sjáanlega að ná sér. Góða nótt.“ Lest-
arstjórinn tók ofan og fór.
Östring læknir settist á bekkinn á
móti Sylvíu og horfði rannsakandi
á hana.
Allt of ung! hugsaði hann gramur.
Nákvæmlega sarns konar stúlka og
hinar þrjár sem höfðu verið hjá hon-
um síðan hann varð einn. Gátu stúlk-
ur ekki skilið að „Ekki hjónaband"
var sagt í fyllstu alvöru. Þær héldu
eflaust allar, að það væri einhver
fyndni. Nú, jæja, hann varð þá að
láta hana fara líka. En það var erfið-
lei’kum bundið að vera alltaf að skipta
um, og eflaust slæmt fyrir Jan litla
.... þau gátu að minnsta kosti ekki
setið hér alla nóttina.
„Jæja,“ sagði hann ákveðið. „Getið
þér gengið sjálfar út i bifreiðina, eða
á ég að bera yður?“ Sylvía flýtti sér
að standa upp og strauk um leið hárið
frá enninu. Þegar birtan féll á andlit
hennar sá hann, að hún var fölleit
og það mótaði fyrir hrukku á enni
hennar og þreytusvip til munnsins.
Sylvía kynntist vorinu í þorpinu.
Vegirnir voru brúnir og blautir og
einstaka blóm gægðust undan snjó-
sköflunum. Síðan kom sumarblíðan,
og það var eins og blómin kepptust
við að springa út og blómstra á sem
skemmstum tíma. Hún hafði notið
sumarsins, en nú var komið fram i
september, og farið að kólna í veðri.
Sólin skein enn á björtum bláum
himninum, og ennþá voru kvöldin
fögur og kyrrlát.
Eitt slíkt fagurt síðsumarkvöld var
Östring læknir á leiðinni frá sjúkra-
vitjun. Hann hafði sagt Sylvíu, að
hann kæmi ekki heim, þar sem hann
liefði lofað að spila heima hjá lög-
fræðingnum. Himinninn var djúpblár,
næstum fjólublár. Eins og augu henn-
ar, hugsaði hann .... þegar þau
dökknuðu af reiði yfir stríðni hans.
Hann botnaði ekkert í henni. Þau
höfðu nú búið i næstum hálft ár undir
sama þaki, en þrátt fyrir það var
faún jafn kuldaleg og fjarlæg í við-
móti og fyrsta daginn. Hann hafði
aldrei kynnst slíku áður. Hún fékk
sjaldan bréf svo að varla var því til
að dreifa að hún væri trúlofuð ....
Hann fleygði gramur vindlingnum út
um glugga bifreiðarinnar. Það var
heimskulegt að brjóta heilann um
þess háttar. Hún var köld sem is. En
hann gat ekki varist þessum liugs-
unum, þær voru orðnar að vana,
hættulegum vana á hinum einmana-
legu ferðum hans.
Hrukkan milli augna hans dýpk-
aði er hann rifjaði upp fyrir sér liðin
ár ævi sinnar. Hann hafði verið ham-
íngjusamur í hjónabandinu með Doris.
Hlægilega, ’bjánalega hamingjusamur
í fimm ár. Þegar 'hann komst að því,
að hún hafði svikið hann af mestu
léttúð með hverjum sem hafa vildi,
varð hann skyndilega bæði gamall
og beisklyndur. Doris, grannvaxin og
með barnslega sakleysislegt andlit,
hafði táldregið hann og gert að at-
hlægi. Hún hafði þegar í stað sam-
þykkt að gefa honum eftir skilnað,
en erfitt hafði það allt verið engu
að siður. Það var eins og hinn ungi
og laglegi Jan Östring hefði um leið
skilið við lífsgleði sína. Eftir var
starfið, alvaran og ábyrgðin af drengn-
um. Átti hinn litli, granni, stóreygði
Jan að fara algerlega á mis við móð-
urkærleika og blíðu. Þrátt fyrir allt
hafði Doris alltaf liugsað vel um
hann. Hann liafði vanist þvi að ung
hlýleg rödd kallaði til hans út i garð-
inn, og hann var vanur því að lionum
væri sýnd blíða. Östring læknir gat
ek'ki hugsað sér strangan skipunar-
tón i barnaherberginu. Þess vegna
hafði 'hann reynt að fá sér ungá ráðs-
konu.
Östring læknir hafði fljótlega kom-
ist að raun um, að nóg var af ungum
vingjarnlegum stúlkum, sem vildu
annast Jan litla. Hefðu þær aðeins
látið þar við sitja. En ástúð þeirra
takmarkaðist ekki við drenginn.
Ekkert getur bakað karlmanni meiri
gremju en heitar ástarbylgjur, sem
hann ekki kærir sig vitund um.
Hann hafði haft þrjár ráðskonur
á einu ári. Og hann þekkti orðið
hættumerkin. Fyrst órofinn straumur
nýrra fallegra kjóla og svuntna, siðan
angandi blóm á skrifborðinu. Við mal-
borðið sat hann á móti brosandi rauð-
máluðum vörum, eftirvæntingin lá i
loftinu, daður og tvíræðar setningar.
Þegar hann hélt áfram að vera stuttur
í spuna og fráhrindandi, misstu þær
skjótt áhugann, bæði á lionum og móð-
urlausum drengnum.
En núna! Nú gat hann verið ánægð-
ur. Sylvia Ravn hélt heimilinu i full-
komnasta ásigkomulagi, drengurinn
dáði hana, framkoma hennar var hlé-
dræg og óaðfinnanleg — svo óaðfinn-
anleg að honum gramdist það!
Honum gramdist dökku kjólarnir
sem hún klæddist jafnan. Hvers vegna
gekk hún aldrei um hinar hlýju stofur
i Ijósbláum kjól? Östring læknir
kveikti sér í nýjum vindlingi. Og svo
hárgreiðslan! Hárið strengt aftur í
járnharðan linút i hnakkanum.
Kvöld eitt hafði hann komið að
henni óvörum i eldhúsinu þar sem
hún var að þurrka nýþvegið liár sitt.
Rauðgullnir lokkar umkringdu and-
litið, og varir og vangar voru rjóðir.
Þá hafði hún verið falleg. En daginn
eftir var hún aftur orðin að litlausri
afturkembdri gamalfrænku, fjarlægri
og kuldalegri. Það lá við að hann
sturlaðist yfir því ....
Hann vissi að það var hlægilegt og
ósanngjarnt að hugsa þannig, og
gremja hans í eigin garð fékk útrás
í háðslegum atliugasenidum. Þegar
reiðin roðaði vanga hennar og fékk
augu hennar til að dökkna, skamm-
aðist hann sín. En þá stundina var
hún að minnsta kosti lifandi kona, í
eitt skiptið hafði hún meira að segja
sagt Oionum til syndanna og barið í
borðið .... það eina sein hvarflaði
að ’honum þá, var að taka hana í faðm
sér, kys'sa hana og biðjast fyrirgefn-
ingar, segja henni ....
En hann reyndi það aldrei. Hon-
um fannst 'hann vita livað hún myndi
segja: Þér hafið vist ekki fulla stjórn
á yður, herra læknir! Honum fannst
hann heyra ískuldann í rödd hennar,
Og svo myndi hún kveðja Jan litla
með ástúð, taka saman farangur sinn
og fara.
Östring lælcnir ók hægt, myrkrið
breiddist eins og mjúk, stjörnum stráð
ábreiða yfir ásinn og fjörðinn. Hann
sá glytta í hvíta húsið sitt og svartan
greniskóginn að baki þess. Þarna inni
var hún. Skyldi hún líka vera fjar-