Fálkinn - 13.02.1953, Side 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA:
Karl í krapinu
9,
— Jú, þér munduð sjálfsagt gera það, herra
Geary. En það er dálítið í þessu öllu, sem
mér er ekki fyllilega ljóst, og sem ég ætla að
biðja yður að útskýra nánar.
— Já, alveg sjálfsagt!
— Hvernig stendur þá á því að þér eruð svo
ólmur í að besti vinur yðar, Jo'hn Stuart
Webster, komi hingað úr því að þetta er svona
hræðilegur staður? Það mun þó ekki vaka
fyrir yður að drepa hann til þess að ná í pen-
ingana hans?
Billy roðnaði upp í hársrætur, þegar hann
fann hvernig hann hafði gengið í sína eigin
gildru. Meðan hann var að reyna að finna ráð
til þess að bjarga sér úr klípunni hélt Dolores
áfram:
— Er það frú eða ungfrú Wilkins? Þér hafið
kallað hana sitt á hvað, og þegar ég minnti
yður á að hún væri ungfrú voruð þér mér
sammála. Líklega er hún hvorugt. Og svo
voruð þér að tala um „Mömmu Jenks“. Og að
endingu, herra Geary, finnst mér að þér, sem
eruð mér allsendis ókunnugur, berið grun-
samlega mikla umhyggju fyrir velferð minni.
Eg er ekki sá fáráðlingur að ég trúi kóleru-
sögunni yðar. Eg hefði verið til með að trúa
stjórnarbyltingarsögunni, því að ég veit að
byltingar eru eins konar þjóðaríþrótt hér í
landinu. En þegar þér berið á borð fyrir mig
kóleru og þess háttar, herra Geary, þá tekur
út yfir allan þjófabálk. Úr því að vinur yðar
John S. Webster hættir á að koma hingað,
þá ætti mér að vera óhætt líka.
— Þekkið þér Webster? spurði Billy og
gapti. — Eg .... ég ... . kom hingað til þess
að aðvara hann líka!
Dolores færði sig skrefi nær Billy og horfði
hvasst í augun á honum. — Því miður get
ég ekki trúað því, sagði hún. — Þér eruð
vafalaust allra vandaðasti unglingur, að und-
anteknu því að hugmyndaflugið er í meira
lagi. Það vildi svo til að ég stóð nálægt yður
þegar þér komuð úr landi og töluðuð við bryt-
ann. Þegar þér spurðuð hvort Webster væri
um borð ljómaði andlitið á yður af eftirvænt-
ingu. En þegar þér ’heyrðuð að hann væri
ekki á skipinu urðuð þér svo súr á svipinn að
ég sárvorkenndi yður.
— Já, auðvitað hefði ég haft gaman af
að hitta gamlan vin minn, greip Billy fram í,
en hún hélt áfram:
— Þér eruð álíka áreiðanlegur, herra
Geary, og hitamælarnir í Los Angeles. Og ef
þér hafið nokkurn tíma átt heima í borg, sem
hefir aðaltekjur sínar af veðráttunni, þá skilj-
ið þér hve áreiðanlegur þér eruð. En nú skul-
um við koma okkur saman, herra Geary. Ef
þér haldið að ég sé svo mikill fáráðlingur að
ég leggi á flótta ef éinhver segir ,;bö-hö“, eftir
að ég er kominn upp að f jöru á ættjörð minni,
þá eruð þér álíka greindur og þér eruð greind-
arlegur. Eg ætla mér í land, jafnvel þó að það
yrði það síðasta sem ég gerði þessa lífs. Og
þegar ég kem í land ætla ég að tala við síma-
stöðina. Síðan fer ég á eimskipafélagsafgreiðsl-
una og lít á farþegalista síðustu þriggja skip-
anna, sem hafa farið norður. Og ef ég finn
ekki nafn Henriettu Wilkins á neinum af þeim
listum, þá fer ég beina leið í Calle de Concordia
númer 19 ....
— Eg gefst upp skilyrðislaust, sagði Billy.
— Eg hefi logið þessu öllu, frá upphafi til
enda. Eg gleymdi að þótt þér séuð fædd hér í
landinu og af innlendum foreldrum, þá hafið
þér alist upp í Bandaríkjunum. En ég ætla
að biðja yður að trúa því að ég laug allri
þessari vitleysu til þess að gera annarri mann-
eskju greiða. Persónulega langar mig síður
en svo til þess að þér farið héðan aftur ....
að minnsta kosti ekki fyrr en ég fer héðan
líka. Ungfrú Ruey .... hér kem ég seki synd-
arinn!
— Allt er fyrirgefið, með einu skilyrði!
— Og hvað er það?
— Segið mér nú allan sannleikann.
Og Billy sagði henni allt. Hann leyndi engu.
Þær konur eru til sem menn með heimsins
besta pókersnjáldur dirfast ekki að gabba.
— Eg vildi miklu heldur setjast í sett og
ösku eins og Job sálugi og hirða sár mín en
að segja yður þetta, ungfrú Ruey, sagði Billy
að lokum. — En þér komist að sannleikanum
fyrr eða síðar hvort sem er. Mamma Jenks
er engin dama, og það veit hún. En .... ég
fullvissa yður um, að þér þurfið ekki að
skammast yðar fyrir hana samt.
— Með öðrum orðum, sagði Dolores bros-
andi, — hún á hjarta úr gulli?
— Já, tuttugu og fjögra karata, sagði Billy
með sannfæringu.
— Og ég get með öðrum ekki sest að í E1
Buen Amigo, hr. Geary?
— Nei, ekki finnst mér það. Það er betra
að mamma Jenks komi til yðar. E1 Buen
Amigo er blátt áfram slordónahótel. Gestir
mömmu Jenks eru vægast talað úrhrak.
— En þá verðið þér að haga því þannig að
hún komi hingað um borð. Hvenær get ég
hitt hana?
Billy taldi að réttast væri að mamma Jenks
fengi dálitinn undirbúningstima svo að hann
ákvað að þær skyldu hittast klukkan tíu dag-
inn eftir. Og Dolores fannst skynsamlegast
að láta Billy sjá um allan undirbúninginn.
— Eigið þér heima í E1 Buen Amigo?
spurði Dolores.
— Já, ég hefi átt heima þar um tíma. Þang-
að til fyrir hálfum mánuði sem gestur en nú
er ég leigjandi. Nú get ég nefnilega borgað
fyrir mig, svo er vini mínum Jack Webster
fyrir að þakka.
— En þér eruð varla einn í afhrakinu í
Sobrante, herra Geary?
— Eg var það um eitt skeið, sagði Billy
skömmustulegur. — En Jack Webster kom
undir mig fótunum. Þér skiljið .... peninga-
valdið og allt það.
— Hafið þér ekki frétt neitt af Webster?
— Nei, ég skil ekkert hvað af honum hefir
orðið. Hann sagðist ætla að koma með fyrsta
skipi, en ég hlýt að fá skeyti frá honum ein-
hvern næstu daga. Ungfrú Ruey, hafið þér
nokkurn tíma orðið fyrir því að mæla yður
mót við manninn sem þér metið mest allra
í heimi og svo hafi maðurinn af einhverri
dularfullri ástæðu forfallast? Ef svo er þá
getið þér sjálfsagt ímyndað yður hvernig skap
ég komst í þegar ég fann ekki nafn Websters
á farþegalistanum. En þér hittið vafalaust
gamla John Stuart þegar hann kemur hingað
til Buenaventura.
— Gamla John Stuart? spurði hún. — Hve
gamall er hann?
— Þrjátíu og níu eða fjörutíu. En hann
er af þessari tegund, sem verður hundrað ára,
og þá verður einhver að gera út af við hann
með öxi. Hann kemur hingað til Sobrante til
að hjálpa mér að koma á laggirnar námu-
fyrirtæki.
— Það er spennandi, herra Geary. Mig furð-
ar ekki þó að yður félli þungt að 'hann kom
ekki. Segið þér mér eitthvað frá honum.
— Nei, sagði Billy. — Eg vil ekki segja
frá honum. Eg vil láta hann tala fyrir sér
sjálfan. Við vorum svo góðir vinir þegar við
vorum saman í Colorado, en svo hljóp ég á
mig, hagaði mér eins og flón og fór á burt
án þess að kveðja hann. En jafnvel það hefir
ekki móðgað hann eða spillt vináttu okkar.
Fyrir tveimur vikum, þegar ég lá veikur og
auralaus og í sárustu örvæntingu, átti sér-
leyfi sem er mikils virði en ekki svo mikið
sem einn centavo til að kaupa mér einn ban-
ana fyrir — þegar ég var blátt áfram fjöru-
lalli og lifði á góðsemi mömmu Jenks, tókst
mér loksins að ná sambandi við Jack. Eg sagði
honum hvernig ástatt væri fyrir mér. Og ég
skammast mín ekkert fyrir að segja ýður
að þegar svarið kom frá honum grét ég eins
og barn. Hérna er það, sagði hann og rétti
’henni símskeytið frá Webster, sem hafði
breytt nóttu í dag hjá Billy Geary. Dolores
las það.
— Það er engin furða þó yður þyki vænt
um hann, sagði hún. Konan hans hlýtur að
tigna hann.
— Hann á enga konu, andvarpaði Billy. —
Eg held varla að hann hafi nokkurn tíma orð-
ið ærlega skotinn, fressið að tarna. Hann er
víst alveg skotheldur.
— Og hvað mömmu Jenks snertir, sagði
Dolores og breytti umtalsefni upp úr þurru,
— þá var sannarlega gaman að þér gátuð gert
henni greiða eftir að hún hafði reynst yður
svona vel meðan þér voruð fátækur.
— Já, það er víst um það, sagði Billy. —
Eg fæ aldrei launað henni það eins og skyldi.
— Eg gæti hugsað mér að þér hefðuð far-
ið á stúfana og keypt ósmekklegan hattkúf
handa henni.
— Ænei, það gerði ég ekki, af ákveðinni
ástæðu. Enda notar kvenfólkið ekki hatta
hérna. — En ég skal segja yður hvað ég
keypti handa henni. Og nú þykir mér svo vænt
um að ég gerði það. Hún notar það á morgun
þegar hún kemur að hitta yður. Eg keypti
svartan silkikjól og gamlan knipplingskraga,
gullnælu og skjaldbökukamb. Og svo leigði
ég opinn vagn og ók með hana fram og aftur
um Strandgötuna svo að hún gæti hlustað á
hljómleikana.
— Hafði hún gaman af því?
— Já, meira en lítið, sagði Billy af sann-
færingu. Eg hugsa að það sé fyrsta ævintýrið
sem hún hefir lifað síðan hún varð ekkja.
— Slagæðin í Billy var ekki komin í samt
lag þegar hann kom aftur heim í E1 Buen
Amigo. Eldur hafði kviknað í honum, svona
á borð við malaríuhita. Hann eyddi engum