Fálkinn - 27.02.1953, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGAN :
FJÓRAR
rétt við dyrnar, sem hann reyndi
alltaf að ná í. Þar gat hann staðið
nokkurn veginn öruggur og hafði
vegginn til að styðja bakið við þessa
tíu tíina, sem innstaðan var.
— Hugsum okkur ef ég dytti! Hugs-
um okkur ef ég dytti!
Þessi tilhugsun skelfdi hann alltaf
þegar hann var rekinn inn á kvöld-
in. Það lá við að luin gerði hann
brjálaðan. Ef hann dytti þarna í emj-
andi, hrindandi þvögunni, mundi
hann aldrei standa upp aftur — hann
yrði troðinn til bana. Trench hafði
séð lík fanga, sem troðist Iiöfðu undir,
vera dregin út úr fangelsinu á hverj-
um morgni. Og sjálfur var hann lág-
ur vexti. Þess vegna barðist hann
cins og sært dýr fyrir því að komast
i hornið sitt, hann sparkaði með
Iilekkina á fótunum, lirinti frá sér
með olnbogunum, klóraði og barði.
Og yfirkominn af mæði komst liann
svo í hornið sitt, og þar varð hann
svo að verja alla nóttina.
— Hugsum okkur ef ég dytti! Hann
saup hveljur. — Drottinn minn! Og
svo hrópaði hann til næsta manns, því
að annars heyrðist ekki til hans í
liávaðanum: — Ert það þú, Ibrahim?
Og svo heyrðist hrópað á móti: —
Já, effendi!
Trench létti við það. Arabinn
Ibrahim var orðinn vinur hans í
neyðinni. Fangarnir i Omdurman
fengu ekki fæði. Allt var komið undir
því að þeir ættu peninga eða einhverja
miskunnsama vini í bænum. Stundum
fékk Trench peninga á laun frá vinum
sínum, sem fengu innfædda menn til
að smygla þeim, en stundum átti liann
ekkert og þá var Ibrahim vinur hans
þrautalendingin. Þeir hjálpuðu hvor
öðrum eftir megni og þeir stóðu hlið
við hlið á nóttinni.
22.
FJAÐRIR
— Já, effendi, hér er ég. Trench
fann hönd á handleggnum á sér í
myrkrinu.
í einu horni fangelsisins voru
stympingar enn ferlegri en venja var
til og fangarnir stóðu svo þétt að
þegar einum var ýtt inn í þvöguna
komst hreyfing á alla hina. Allir
börðust fyrir því að standa í fæt-
urna, það hringlaði í lilekkjunum og
fangarnir stundu, en gegnum allt
þetta heyrðust vein og öskur, sem svo
þögnuðu allt i einu. Þá vissi maður
að einhver hafði verið troðinn i hel.
Allt þetta gerðist í svarta myrkri.
Trench hafði staðið þarna tvo tima
i hræðilegum ódaun og svækju, og
ennþá voru átta tímar þangað til
dyrnar yrðu opnaðar og hann gæti
komist undir bert loft, lagst fyrir
og sofnað. Hann tyllti sér á tær til
að verða jafnhár hinurn, og hann
reyndi að draga andann. Hálsinn var
skrælnaður, tungan bólgin og stirð
eins og þurrkuð gráfíkja. Honum
fannst ekki liægt að búa til verra
helvíti en þetta fangelsi var, þetta
ágústkvöld í Omdurman. Það eina
sem hann gat hugsað sér verra var
að vera brenndur lifandi.
— Hugsum okkur ef ég dytti, stundi
hann einu sinni enn. En í sama bili
opnuðust dyrnar og Idris-es Saiber
kom inn.
— Rýmið till öskraði hann. —
Rýmið til! Og svo kastaði hann log-
andi hálmviskum inn til fanganna til
að fá þá til að hörfa undan. En þeir
stóðu í kös og gátu ekki fært sig
undan eldinum.
— Rýmið til! öskraði Idris. Hinir
fangaverðirnir létu svipuólarnar
hvína í loftinu yfir föngunum og nú
varð ofurlitill auður blettur innan
við dyrnar. Á næstu sekúndu var
manni fleygt inn og liurðinni skellt
í lás.
Trench stóð rétt við dyrnar. Hann
hafði séð nýja fangann sem snöggvast,
mágran, ungan mann, með þunga
hlekki. Það var svo að sjá sem hann
hefði liðið miklar kvalir.
— Hann verður troðinn undir!
stundi Trench.
Eösin þrýsti að honum og bölvið
og ragnið varð enn háværara en áður.
.Astæðan lil þess var sú að nýl fanginn
hafði komið. Hann hélt dauðahaldi
í hurðina, með munninn upp að rifu,
til þess að fá ofur lítið loft. Þeir sem
bak við hann stóðu reyndu að stjaka
lionum burt til að ná i stæðið hans
sjálfir. Þeir hrintu og spörkuðu uns
liann hrökklaðist þangað sem Trench
stóð.
Venjuleg samúðarkennd gat ekki
lifað í martröðinni í fangelsinu. Á
daginn gat það komið fyrir að einum
fanga væri hlýtt til annars, og þeir
hjálpuðu liver öðrum eftir megni. En
á nóttinni var hver sjálfum sér næst-
ur. Trench var eins og hinir. Sjálfs-
bjargarhvötin var það eina sem
nokkru skipti. Ilann hugsaði aðeins
um að verja sig.
— Burt! hrópaði hann hryssings-
lega. — Burt, annars lem ég þig með
hlekkjunum! Hann reyndi að 'Iyfta
höndunum til að síá, og i sama bili
heyrði hann fangann scgja eitthvað
sundurlaust á ensku.
— Dettu ekki! hrópaði Trench og
greip í handlegginn á lionum. — Ibra-
liim, hjálpaðu mér! Hann má ekki
detta!
Og í öskrandi og organdi ólátunum
í pestarholunni streittist Trench við
að hjálpa landa sínum til að standa.
Það var undursamlegt að heyra sitt
eigið mál eftir alla þessa mánuði.
Hann gat ekki heyrt hvað hann
sagði, því að hávaðinn var svo mikill.
En hann skildi óm af orðum, sem voru
honum svo ósegjanlega mikils virði.
Hann sá í huganum græn engi, bláan
himin og niðandi læki. Sem snöggv-
ast gleymdi hann alveg að liann var
að sálast úr þorsta, að hann gat varla
andað í svækjunni, að hann var hálf-
MONTGOMERY OG SIRKUSMÆRIN.
— Montgomery marskólkur var ný-
lega gestur í hádegisveislu, sem haldin
var í London í tilefni af því að
Olympía var að hefja sirkussýningar.
Þarna var hann kynntur ölluin helstu
skemmtikröftunum og sést hér á
myndinni vera að tala við eina stúlk-
una, sem sýnir listir á reiðhjóli.
kraminn í troðningunum. En hann
fann að ntaðurinn var að síga, og aftur
hrópaði hann til Ibrahims: — Hjálp-
aðu mér! Hann má ekki detta!
Ibrahim var kraftamaður og gott
að eiga stoð hans. Hann ýtti þeim
næsta frá uns þeir öskruðu: — Eruð
þið orðnir vitlausir?
Nú varð ofurlitið rúm í króknum
og þeir settu Englendinginn upp að
veggnum og stóðu fyrir framan hann,
svo að hann yrði ekki troðinn undir.
Trench heyrði við og við eitthvað
tautað á ensku.
— Eg er hræddur um að hann deyi
í nótt! sagði Trench við Ibraliim. —
Hann er með hitasótt.
— Sestu á gólfið hjá honum, sagði
Arabinn. — Eg skal verja ykkur.
Trench settist á liækjur í horninu
en Ibrahim hélt vörð. Nú gat hann
heyrt hvað maðurinn sagði. Hann var
með hálfgerðu óráði en röddin var
biðjandi. Allt var sundurlaust sem
hann sagði.
— Eg sá ljósin frá skipunum spegl-
ast í vatninu, við heyrðum hljómsveit
líka, þegar við fórum framhjá bryggj-
unni. Ilvað var lnin að leika? Það
var ekki forleikurinn — og ég hehl
varla að ég muni nokkuð annað lag.
— Hann hló liásri röddu. — Þú sagð-
ir alltaf að ég væri svo ósöngvinn.
Það sem þú lékst var það eina sem
ég skildi. Manstu hæðina með trjánum
á hægri hönd þegar við sigldum út
úr víkinni — kannske þú hafir gleymt
henni? Og litln matstofuna, þar sem
við borðuðum nokkrum sinnum, við
tvö ein .... áður en allt cyðilagðist
.... Það var svo einkennilegt að sigla
út á haf og vita þig svona langt burtu.
Það er ekki rétt að maður eigi að
líða svona, sagðir þú mórguninn þann.
En vélin í skipinu gekk áfram og
áfram, eins og ekkert hefði gerst —
ævintýrið var eins og gullblettur langt
i fjarska — svo var bara haf og saltur
vindur — og allt sem þurfti að gera.
Sóttheiti maðurinn ungi reis upp
við dogg og þuklaði á brjóstinu á sér
eins og hann væri að leita að ein-
hverju. — Allt sem þurfti að gera,
já, endurtók hann í hálfum hljóðum.
HNEYKSLISMÁL Á DÖFINNI. — í New York er nú á döfinni hneykslismál, sem vekur mikla athygli. Ungur
maður, Minot Jelke að nafni, sonur vellauðugs sinjörlíkisframleiðanda, hefir um skeið haft miklar tekjur af
stúlkum, sem hann hefir fengið til að selja ýmsum auðugum mönnum blíðu sína. Réttarhöld í máli þessu hafa
farið fram fyrir luktum dyrum að mestu, en þó hefir það kvisast, að ýmsir þekktir menn séu við málið riðnir
sem „viðskiptavinir“ vændiskvenna þeirra, sem Jelke hefir hagnast á. Eitt aðalvitnið er I’at Ward, sem áður
var trúlofuð Jelke, en hún hefir skilað „húsbóndanum" 10—15 þús. dollurum eftir 20 vikur. Veiðarnar hafa
stúlkurnar einkum stundað í dýrustu og íburðarmestu skemmtistöðum orgarinnar. — Önnur myndin hér að
ofan er af Minot Jelke (til vinstri), en hin af Nancy, sem var drjúgur tekjustofn fyrir Jelke. Kvenlögreglu-
þjónn er að tala við hana.