Fálkinn - 27.02.1953, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA:
Karl í krapinu
11.
alveg rétt. Hann stóð hinu megin við land-
ganginn.
— Hvorn miðann á þjónninn? spurði stýri-
maðurinn.
— Þann sem nafnið Andrew Bowers stend-
ur á.
— Gott, herra Webster, sagði stýrimað-
urinn og skaut ölnboganum í brjóstið á dón-
anum. — Hvað kemur mitt starf þér við?
Bolabítur tók viðskotinu þegjandi. Hann
starði á Webster og glotti djöfullega. —
Buena! sagði hann.
— Hvað er það sem er „buena“? spurði
Webster.
— Við hittum senjor fyrst á eimskipa-
afgreiðslunni. Við hittum senjor í morgun
líka. Quien sabe? Senjor er að fara til Buena-
ventura með „La Estrellita" — er ekki svo?
— Jæja, svo að þið eruð að njósna, þorp-
ararnir?
Bolabítur glotti og kinkaði kolli. Hann hafði
fengið það sem hann vildi, fengið nafn og á-
kvörðunarstað óvinar síns. Webster átti ekki
erfitt með að skilja tilganginn með því, og
lét sér fátt um finnast. Honum hefði þótt
vænst um að atvikið í garðinum hefði engin
eftirköst. En nú var ekki um annað að gera
en taka í hornin á bola. Hann færði sig skrefi
nær honum og spurði ógnandi. — Jæja, þorp-
ari, hver er tilgangurinn með þessu. Ætlarðu
að reyna að beita hnífstungum aftur?
Bolabítur svaraði ekki. En hann leit undan
fyrirlitningaraugnaráði Websters, sem var ís-
kalt og hvasst.
— Heyrið þið, hélt Webster áfram. — Eg
hefi átt í kasti við fénað af ykkar tagi fyrr.
Eg veit hvað þú hefir í huga. Þú ætlar líklega
að hefna þín fyrir útreiðina sem þú fékkst í
morgun. En þú skalt ekki reyna það, því að þá
lendirðu í því að vera borinn fremstur í lík-
fylgd án þess að hafa hugmynd um það.
Bolabitur tók upp vindlingabréf, kveikti í
hjá sér sjálfur og rétti svo Webster bréfið.
Webster vissi að þetta var háttur suðurbúa
þegar þeir vildu sýna öðrum fyrirlitningu.
— Við hittumst aftur, herra Webster,
sagði hann. — Nú, reykið þér ekki?
Wébster tók við farmiðanum hjá stýri-
manninum og stakk þeim í vasann. — Þegar
við hittumst næst maður minn, átt þú áreið-
anlega hægt með að muna mig, sagði hann.
— Eigðu vindlingana þína sjálfur.
Svo tók hann í nefið á Bolabíti, kreisti að
og sneri á, svo að þrællinn lyppaðist niður á
hnén vælandi. Svona hélt Webster um stund
og sneri íér að þeim rauðeygða. — Ef þú
skiptir þér af þessu þá sný ég upp á trýnið á
þér líka!
Bolabítur streyttist við að losna, en fann
að því meira sem hann reyndi því fastar
klemmdi Webster. Svo að hann hætti að brjót-
ast um en vældi af sársauka.
— Nú ættirðu að fara að læra að vera
ekki með nefið ofan í því, sem öðrum kemur
aðeins við, sagði Webster loksins. Hann linaði
á takinu. En með vinstri hendinni sleit hann
eitt hár, sitt hvoru megin úr yfirskegginu á
bófanum, og hélt þeim upp að tárvotum aug-
um hans.
— Nú héfirðu kynnst hvernig hvítur maður
kennir dagó mannasiði, sagði hann. Hafi ég
gefið þér eitthvað til minja um samfundi okk-
ar, þá hefi ég líka tekið dálítið í staðinn. Og
eftir að ég er farinn, mun nefið á þér halda
endurminningunni um mig talsvert lengi.
Og þessi hár úr rottukömpunum þínum, eiga
að minna mig á þig. Þú manst vonandi hér
eftir að það er ekki hollt að vera með nefið
ofan í því, sem ,,gringo-um“ kemur við.
Svo sleppti hann Bolabít, kinkaði kolli til
stýrimannsins og varðmannsins, sem höfðu
skemmt sér dátt við að horfa á aðfarirnar og
hélt áfram upp á þilfarið. I sama bili kom
þjónn og barði á þríhyrnda málmplötu. Það
var merkið um að allir, sem ekki ætluðu með
skipinu yrðu að hypja sig í land.
Webster leit inn í klefann sinn til þess að
ganga úr skugga um að farangur hans væri
þar og fór svo út að borðstokknum til þess
að horfa á þá, sem voru að kveðja. Dagóarn-
ir tve^r stóðu enn við landganginn og var
Bolabítur að þurrka sér um augun með vasa-
klútnum sínum. Félagi hans virtist vera að
athuga síðustu farþegana sem hlupu um borð.
Hann er víst að skyggnast eftir þjóninum
mínum, sem hann heyrði að væri ókominn,
hugsaði Webster með sér.
Klukkan eitt stundvíslega fór skipstjórinn
upp á stjórnpallinn og gaf merki um að taka
landganginn. Nú voru festar leystar, skipið
pípti lengi og leið frá landi út í strauminn í
stórum boga. Webster sá að ■bófarnir gengu
áleiðis upp í bæinn og leiddust. Sá rauðeygði
veifaði til hans.
Webster kveikti sér í vindli og hallaði sér út
á borðstokkinn. En skipið herti á ferðinni og
brátt hvarf New Orleans sjónum.
ÞEGAR hann hafði reykt vindilinn á
• enda, fleygði hann stubbnum fyrir borð
og gekk til klefa síns. Þegar hann var kominn
inn úr dyrunum, heyrði hann mjúka og við-
feldna karlmannsrödd sem sagði: — Hvernig
líður yður?
Webster leit upp og 'korn auga á ungan mann
í gullfallegum bláum silkinærfötum, sem lá á
efri rekkjunni. Hann var með bók í hendinni.
Með hinni hendinni klóraði hann sér á fæt-
inum, og í munninum var vindlingur. Hann
virtist láta eins og hann væri heima hjá sér,
og var brosandi út undir eyru.
Webster stóð um stund og horfði á mann-
inn og þóttist loks vita að hann hefði farið inn
í skakkan klefa.
— Afsakið þér, sagði hann, — ég hefi víst
farið dyravillt. Hann fór út fyrir og leit á
númerið yfir dyrunum. Nei, þetta var númer
34. Hann fór inn aftur og starði á gestinn,
enn forvitnari en áður.
— Það er eins og mér finnst, kunningi, sagði
hann, — áð ég kannist við náttfötin, sem
þér eruð í!
— Eg er ekkert hissa á því, herra Webster.
Því að ég fann þau í einni töskunni yðar, sagði
gesturinn.
— Jæja, og hvernig líður yður annars?
— Eftir atvikum líður mér vel. Má ég bjóða
yður vindling frá yður sjálfum? Eg fann þá
líka í töskunni og get mælt með þeim!
— Þakka yður fyrir, sagði Webster, tók
vindling og settist á legubekkinn. Hann reykti
þegjandi um stund, en svo sagði hann: — Mér
er illa við að vera nærgöngull, kæri klefanaut-
ur, en það væri gaman að vita hvar þér hafið
náð í þessa bók? Er það ekki „Allrar veraldar
vegur“ eftir Samuel Butler? Eg keypti hana í
Denver fyrir nokkrum dögum.
— Mér má standa á sama hvar hún er keypt,
sagði hinn. — Mér finnst bókin góð, hvað sem
öðru líður, og hún er lika úr töskunni yðar.
Þessi taska. er mesti fjársóður, finnst mér.
Webster tók af sér flibbann og fleygði sér
á legubekkinn.
— Kannske þér viljið gera svo vel að hringja
bjöllunni, sem er þarna hjá yður, sagði gest-
urinn. — Mér finnst við ættum að drekka
kynningarskál, og ég held að byrlarinn hérna
um borð sé snillingur að blanda golden fizz.
Eg geri ráð fyrir að þér þekkið þennan fræga
golden fizz, sem þeir blanda í New Orleans.
— Já, hann er ágæt uppgötvun, svaraði
Webster. — Við biðjum um tvo. Eg þarf ein-
hverja hressingu til þess að ná mér eftir
þessa ákomu. Og á meðan við bíðum eftir
þjóninum, fæ ég kannske að líta á farmiðann
yðar?
— Farmiðann! sagði ungi maðurinn. — Eg
hefi engan farmiða! Það var einhver góðsam-
ur maður, sem keypti miða handa mér, og
líklega er hann með hann á sér. Það munduð
ekki vera þér?
— Ja, hver veit......
— Eg vona að þér iðrist ekki eftir það. Eg
hefi verið eins og milli steins og sleggjn út
af því hvernig þessu mundi reiða af. Eg vona
að þér takið þessu eins og göfugum manni
sæmir.
— Hvaðan úr fjandanum eruð þér? spurði
Webster.
— Því miður hefi ég ekki nafnspjaldið á
mér. Og jafnvel þótt ég héfði það, þá væri
það of mikið ómak að þér færuð að lesa það.
Því að foreldrar mínir voru svo örlátir þegar
þau skírðu mig, að þau klíndu á mig öllum
dýrlinganöfnum, sem þau fundu í almanakinu.
Eins og stendur geng ég undir gervináfni.
Eg kalla mig Andrew Bowers.
— Og hvað eruð þér? spurði Webster.
— Herbergisþjónn hjá afar tignum manni,
sem heitir John S. Webster, svaraði hinn og
glettnin skein úr augunum.
Webster stóð upp. Eiginlega hefði hann átt
að reiðast, en hann langaði mest til þess að
skellihlæja. Þó reyndi hann að virðast alvar-
legur. Andrew Bowers blés reykjarstróknum
frá sér.
— Hefi ég ekki séð yður áður? spurði Webs-
ter á báðum áttum.
— Jú, það ættuð þér að hafa gert. Eg ók
yður til skips í leigubíl fyrir hálftíma. Og þér
munið víst að ég bar farangurinn yðar um
borð!
Webster leit kringu msig. — En hvað hafið
þér gert við bílstjórafötin?
— Eg braut þau saman, vafði gömlum dag-
blöðum um þau, og þegar ég sá að þilfarið var
mannlaust gekk ég út á þilfarið í náttfötunum