Fálkinn - 20.03.1953, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
fEAMHALDSSAGAN
25.
FJORAR FJAÐRIR
— Hann kemur aldrei aftur, sagðiV
Trench angurvær.
— Hann kemur — svo framarlega
sem iiann er lifandi, sagði Fevers-
ham, sem hafði óbifanlega trú á
Arabanum. — En skyldi hann vera
lifandi?
Sjöundi mánuðurinn leið til enda.
Einn morguninn komu tveir menn úr
lifverði kalífans og töluðu við Idris.
Farigavörðurinn kom til Englending-
anna tveggja.
— Guð er í sannleika góður hinum
vantrúuðu, sagði hann — Þið eigið að
fá að koma fyrir auglit kalífans. Mikl-
ir hamingjumenn eruð j)ið!
Treneli og Feversham stóðu upp
en voru ekkert lirifnir.
— Hvað skyldi hann vilja okkur?
Er úti um okkur? var spurningin sem
báðum datt í hug. En hvort þeim var
það ljúft eða ieitt urðu þeir að fara
með varðmönnunum í kalífabústað-
inn.
— Er þetta dauðinn? sagði Fevers-
ham lágt.
Trench yppti öxluni og hló ólnign-
anlega. — Nei, þeir drepa okkur ekki
strax, svaraði hann.
Þeir voru leiddir inn á stóra völl-
inn fyrir framan musterið og áfram
inn í hús kalífans. Furstinn mikli sat
á lágum dívan, og við liliðina á hon-
um stóð skeggjaður Grikki. Kalífinn
sagði þeim í stuttu máli, að héðan í
frá ættu þeir að vinna í púðurgerð-
inni. Um að gera að framleiða sem
mest púður til að hnekkja kúgun
Tyrkja.
Feversliam var kominn á fremsta
iilunn að segja að hann hefði ekki
hugmynd um livernig púður væri bú-
ið til, en áður en hann gat sagt nokk-
urt orð heyrði hann að Trench sagði
frá því á reiprennandi arabisku, að
liann væri sérfræðingur i púðurgerð.
Kalífinn tók það gott og gilt, og end-
urtók að þeir ætlu báðir að vinna að
púðurgerðinni undir umsjón Grikkj-
ans. Jafnvel í þgssari litlu veröld,
sem liét Omdurman, var þó einn góð-
ur maður til. Grikkinn hafði frétt að
tveir Englendingar væru í liinu ili-
ræmda fangelsi, og af mcðaumkun
með þeim hafði hann látið i ljós við
kalifann, að þeir mundi geta komið
að gagni í púðurgerðinni. Og hvenær
sem liægt var klöraði liann yfir skyss-
urnar sem þeir gerðu.
— Eg hefi ekki hundsvit á púður-
gerð, sagði Trench við Feversham. ■—
Iín með þessu móti fáum við þó að
koma út úr fangeisinu á hverjum degi,
þó að við verðum að fara þangað aftur
að kvöldi. Hver veit nema við fáum
einhvern tíma tækifæri til að flýja?
Púðurgerðin var í norðurhluta
bæjarins á árbakkanum fyrir utan
bæjarmúrinn. Á hverjum morgni var
föngunum lileypt út úr fangelsinu og
svo stauluðust þeir upp að ánni með
hringlandi hlekkina. Og á hverju
kvöldi fóru þeir aftur sömu leið —
ailtaf fyrir utan bæjarmúrinn.
Enginn vörður var látinn fylgja
þeim, því að flótti var óhugsandi. í
hvert skipti skimuðu þeir eftir Arab-
anum í bláu kápunni. En mánuðurnir
liðu, nú var komið fram í maí, og
sumarið kom.
— Það hlýtur eitthvað að hafa
komið fyrir Abou Fatma, sagði Fev-
ersham. — Kannske hefir iiann verið
handtekinn í Berber. Eitthvað hefir
tafið hann.
— Hann kemur aldrei, sagði
Trenclr.
Feversham gat nú ekki lengur lát-
ist liafa trú á að þeir gætu nokkurn
tima flúið. Hann vissi ekki að Abou
Fatma hafði fengið sverðshögg á
lærið þegár hann flúði um Berber á
heimileiðinn frá Omdurman. Einn af
gömlu fangavörðunum liafði Jiorið
kérinsl á hann, svo að hann mátti
hrósa happi að sleppa með sverðs-
liöggið. Síðan liafði hann legið á
spitala og batinn kom seint.
Feversliam frétti ekkert af vini
sínum Abou Fatma, en í mailok fékk
hann ávæning af því, að verið væri
að gera tilraun til að bjarga þeim.
Eitt kvöldið er þeir Trencli og hann
gengu um þrönga sundið milli bæjar-
múrsins og púðurgerðarinnar var
livíslað til þeirra að nema staðar.
Trench beygði sig þegar og lét sem
liann hefði rekið fótinn í stein og
meitt sig. í sama bili gekk ókunnugur
maður hjá og lét blaðsnepil detta.
Þetta var kaupmaður frá Suakin,
sem hafði verslun við Omdurman.
Trencli tók miðann, faldi hann i lóf-
anum og haltraði áfram við hliðina á
Feversham. Ekkert nafn eða heimils-
fang stóð á blaðinu. Þegar þeir voru
komnir framhjá geymsluskúrnum og
höfðu bæjarmúrinn á hægri liönd og
Níl á vinstri, settist Trench. Það var
mannmargt á árbakkanum og alltaf
gengu einhverjir framhjá þeim.
Trench fór að atliuga á sér fótinn. Um
leið braut hann blaðið sundur i lóf-
anum og las upphátt það sem skrifað
var á það. Hann gat varla lesið fyrir
geðshræringu og Feversham varla
heyrt, af sömu ástæðu.
„Maður réttir ykkur eldspýtustokk.
Treystið honum. — Sutch."
— Hver er Sutch? spurði hann svo.
— Mjög góður vinur minn, svaraði
Harry Feversham. — Getur hugsast
að liann sé hér í Egyptalandi? Skrifar
hann nokkuð um það?
— Nei, En úr því að það var kaup-
maðurinn Mohammed AIi, sem kom
með skilaboðin, má ganga að því
nokkurn veginn vísu að hann sé i
Suakin. Maður með eldspýtustokk I
Hugsum okkur! Ivannske við hittum
liann í kvöld?
En svo leið mánuður þangað til
að það gerðist eitt kvöld að Arabi
gekk framhjá þeim á árbakkanum og
sagði: — Eg er maðurinn með eld-
spýturnar. Kem á morgun á sama tíma
að geymsluskúrnum. Og um leið og
hann gekk hjá fleygði hann frá sér
eldspýtustokk.
Feversham ætlaði að beygja sig til
að taka hann upp en Trench stöðvaði
hann. — Snertu liann ekki! Og svo
steig liann á stokkinn.
— Sutch! muldraði Feversham. —
Að hann ætli að hjálpa okkur! Eg
skil bara ekki hvernig hann veit að
ég er hérna.
Trench skalf af geðshræringu en
liann þorði ekki að minnast einu orði
á þetta nýja flóttaáform. Hann reyndi
að láta eins og ekki væri um neinn
flótta að tala. Ilann fann nefnilega
að hann þoldi ekki fleiri vonbrigði.
Þeir sváfu ekki mikið um nóttina.
Vonin var of rík í huga þeirra til þess.
Feversham lá á bakinu og starði á
stjörnurnar. Honum fannst allt í
einu að hann svæfi lieima í garðinum
á Broad Place, og að hann þyrfti ekki
annað en hreyfa höfuðið ofurlitið til
að sjá dökku trén á hægri hönd. Hann
sofnaði ckki fyrr en kominn var' dag-
ur, en eftir tæpan klukikutima var
tekið i hann.
Trench stóð yfir honum, óttasleg-
inn. — Hugsaðu þér ef þeir halda
okkur hérna í fangelsinu i dag. Hvað
eigum við þá að gera?
— Hvernig ætti þeim að detta það i
liug? spurði Feversham, en smitað-
ist um leið af óttanum við að Idris
fengi kannske nýja skipun frá kalíf-
anum.
En Idris kom og opnaði hliðið án
l>ess svo mikið sem líta á þá. Enijj-
andi og organdi rifust fangarnir um
að verða sem fyrstir út. Meðal þeirra
kom einn froðufellandi og æddi yfir
lilaðið og rak höfuðið fast í múrinn.
— Hann er brjálaður, sagði Trench.
Nokkrir fangaverðir fóru og tóku
manninn.
Trench hafði ekki þá stjórn á sjálf-
um sér sem hann var vanur, og lét
dæluna ganga, stundum samliengis-
laust.
— Það hefi ég líka óttast, Fevers-
liam — að ég missti vitið. Eg gæti
sætt mig við að deyja hérna, þó illt
sé, en að verða brjálaður .... Hann
skalf eins og hrísla. — Ef þessi mað-
ur með eldspýturnar svíkur okkur,
Feversliam, þá er ég ekki viss um
hvernig fer fyrir mér. Hugsa sér að
vera maður i dag og froðufellandi vit-
firringur á morgun — ég get ekki
liugsað til þess!
Últ LANI>I VANAFESTUNNAR. — Englendingar halda trútt við fornar venjur og hafa gaman af íburðarmikl-
um skrúðgöngum, einkum ef gömul hefð er á þeim. Og „blátreyju“- skrúðgangan hefir fengið hefð á sig. í
henni taka þátt drengir og telpur frá barnaheimulum Christs Hospitals í Horsham og Hertford. Frá kirkjunni
St. Sepulchre í Holborn ganga börnin í skrúðgöngu til borgarstjórasetursins, Mansion House, en þar leysir
borgarstjórinn sjálfur þau út með gjöfum. — Hér sjást börnin á leið til borgarstjórans.