Fálkinn - 29.05.1953, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA:
Karl í krapinu
á dráttarvélina. — Vörðurinn kallaði á næsta
varðfyrirliða, sem gægðist gegnum gatið á
stáihurðinni. Hann sá ekki annað en dráttar-
vélina, sem virtist vera ofur meinleysisleg,
og opnaði hiiðið. Dráttarvélin blés í iúður
sinn og brunaði inn í húsagarðinn. Varðmað-
urinn lokaði 'hliðinu og liðsforinginn ætlaði
að fara að snúa lyklinum. En ekkert varð úr
því. Bæði hann og vörðurinn duttu niður
steindauðir, eftir skammbyssuskot frá mönn-
unum í dráttarvélinni.
En lúðurmerkið sem dráttarvélin gaf var
bending til uppreisnarmannanna um að nú
væri leiðin opin inn í vopnabúrið. Og nú þusti
liðið inn, svo að bráðum varð ekki þverfótað
fyrir mönnum í húsagarðinum. En nú réðst
hið fámenna setulið gegn dráttarvélinni og
gestunum. Og úr glugga einum spjó vélbyssa
kúlum og drap marga menn. Ein kúlan hitti
dráttarvélastjórann í bakið og beið ííann bana,
og tveir særðust, þeirra er stjórnuðu vélbyss-
unum á dráttarvélinni. Dráttarvélin var um-
kringd og horfði nú illa fyrir uppreisnar-
mönnunum.
— Bjargi sér hver sem getur, tautaði don
Juan og hoppaði niður af dráttarvélinni og
ætlaði að reyna að komast út. En þá mætti
hann fyrsta mótorhjólinu, sem nú kom-inn í
portið og lét gusurnar ganga úr véibyssunni.
Stjórnarhermennirnir hrundu niður eins og
flugur, en húsgarðurinn fylltist smámsaman
uppreisnarliði, sem loks gat fengið mótor-
hjölaskytturnar til að hætta að skjóta, því eigi
féllu síður vinir en óvinir í hríðinni. Síðasti
þátturinn var háður með byssustingjum.
Nú var írska blóðið í John Cafferty farið
að sjóða. Hann leit kringum sig eftir barefli,
til þess að geta tekið þátt í blóðbaðinu. Dauði
varðforinginn lá fram við hliðið. Don Juan
dró sverðið hans úr slíðrum og vatt sér inn
hringiðuna. Honurn fannst hann verða fyrir
bæði sparki og barsmíð, og fólk öskraði og
bölvaði kringum hann og hann snerist um á
hnakka og hæli. Loks varð líkt og þoku létti
fyrir sjónUm hans og þarna stóð do'ktor
Pacheco og hélt í höndina á honum í hliðinu
að vopnabúrinu. Doktorinn sagði honum að nú
gæti hann farið sér hægt, því að vopnabúrið
væri unnið og þeir sem eftir lifðu af varð-
hernum hefðu gefist upp. Og döktorinn ætlaði
að nota tækifærið til að þakka don Juan fyrir
að hann hefði bjargað lífi hans. Don Juan
glápti á hann eins og naut á nývirki, því að
hann hafði enga hugmynd um hvað doktorinn
var að tala um. Hann spýtti hugsandi frá sér,
leit yfir húsagarðinn, sem var aiþakinn særð-
um og dauðum mannabúkum, og hristi svo
rauða hausinn.
Fregnin um að vopnabúrið væri fallið og
don Richardo orðinn húsbóndi í forsetahöll-
inni barst um bæinn á ótrúlega skömmum
tíma. Hundruð sjálfboðaliða buðu sig fram í
byltingaherinn undir eins og hinn rauði fáni
byltingarinnar sást blakta yfir vopnabúrinu í
fyrsta sinn í fimmtán ár. Sjálfboðaliðunum
var séð fyrir vopnum í skyndi. Klukkan tíu
hafði verið mynduð ný herfylking, búin vél-
byssu'sveitum, og hélt hún nú af stað úr bæn-
um ti-1 að ná sambandi við hermennina frá
San Bruno. Annað lið skipaði sér á víggirð-
ingu kringum vopnabúrið og hindraði að
stjórnarherinn í höllinni kæmist út. Og í höll-
inni var líka Sarros sjálfur hnepptur inni.
Þannig leið fyrri ihluti dagsins. K'lukkan
eltt hafði don Juan, sém nú var orðinn hæst-
ráðandi í vopnabúrinu, afhent siðasta riffil-
inn. Hann var allur ataður í blóði og púður-
leðju, skítugur, sveittur og þyrstur. — Nú
hefði verið gott að fá ’sér glas af köldu öli,
hugsaði hann með sér og andvarpaði, en vís-
aði þessari hugsun þegar á bug, því að hann
mundi bindindisheit sitt. Og nú mundi hann
að hann hafði lofað að skreppa út að ,,La
Estrellita“ og segja Webster fyrstu fréttirnar
af viðureigninni. Hann fór því til doktor
Pacheco á aðalstöðvum hans og fékk að vita
að merkjamaður í vopnabúrinu hefði haft
samband við don Richardo, sem hafði látið
vel yfir hvernig gekk, og að gera mætti ráð
fyrir fullum sigri áður en dagur væri að kveldi
kominn. Og nú fór don Juan úr hernum jafn
fyrirvaralaust og hann hafði gengið í hann,
ti'l þess að rækja skyldu sína við Webster.
WEBSTER og Dolores stóðu á þil-
• farinu allan fyrrihluta dagsins og
horfðu inn yfir bæinn. Logar blossuðu hér
og hvar, vélfoyssurnar spýttu gráu og það
vældi i sprengjukúlunum.
Klukkan tíu varð orustugnýrinn enn meiri,
og virtist vera mestur í miðbænum. Flótta-
menn sem komu út í skipið gátu ekki gefið
nema ósamhljóða og ruglingslegar fréttir, en
Webster þóttist samt ski'lja að don Richardo
vegnaði betur.
Um miðjan dag fór að draga úr orustu-
gnýnum og um klukkan tvö kom Webster
auga á vélbát Lebers með don Juan við stýrið.
Þegar báturinn sveigði upp að skipshliðinni
hrópaði don Juan: — Húrra! Við höfum um-
vkringt djöflana! Eftir tvo tíma er það búið!
— H-ver hefir unnið? kallaði einhver til
hans. Og annar sagði: — Þarf að spyrja að
þvi? Vitanlega uppreisnarmennirnir! Þessi
náungi er írskur, og allir írar eru fæddir upp-
reisnarmenn. Littu á mannskrípið! Hann er
eins og slátrari.
Don Juan hljóp upp skipsstigann og faðm-
aði Webster að sér. — Guði sé lof að það fór
svona, hrópaði hann. — Eg lenti í atinu, hr.
Webster! Það er satt, ég gerði það. Eg komst
nógu snemma i land til að komast í vélbyssu-
deildina, og ég skál segja yður, að þar voru
nú drengir, sem kunnu að berjast! Þetta voru
ljómandi áflog, það segi ég yður satt! Þeir
settu mig á dráttar-vélina og sögðu mér að
raða skothylkjum á 'beltin. En auðvitað gátu
þeir ekki haft mig við þess háttar dútl. Eg
lenti í sjálfri eldhríðinni í vopnabúrinu, og
það kom sér vel fyrir doktor Pacheco að ég
var þar. Hánn á mér að þakka nð hann er
lifandi. Eg náði í stóreflis sverð......
— Þér eruð blóðþyrstur skratti, sagði
Webster og hristi höfuðið. — Eg sagði yður
að þér mættuð ekki skipta yður af þessu
heldur vera í hæfilegri fjarlægð og koma svo
hingað og færa mér fréttirnar. Hugsum okk-
ur að þér hefðuð verið drepinn? Hver hefði
þá átt að segja okkur fréttirnar? Þér vissuð
að við vorum boðin í miðdegisverð í forseta-
höllinni!
— Eg hefði átt að halda mig fjarri! sagði
don Juan móðgaður. Ónei, lagsmaður! Þér
vissuð að mér var það ómögulegt!
— Það var skrítið að þér skylduð muna
það sem ég skapaði yður!
— Deildin mín hafði ekki orðið meira að
starfa, annars er ekkert víst að ég hefði mun-
að eítir yður. Þeir hafa umkringt höllina og
það verða líklega tveir tímar þangað til þeir
taka hana.
— Er svo kyrrt núna að við getum farið
með ungfrú Webster í land? spurði Webster.
— Það er öllu óhætt á Hotel Mateo. Aðal-
her Sarros er nú að reyna að brjótast suður
og vestur til að komast upp í fjöll.
— Láng'ar yður til að komast í land? spurði
Webster Dolores.
— Já, það vil ég helst, svaraði hún.
Þau fóru með don Juan niður í vélbátinn
og si'gldu upp að bryggju. Geymsluhúsdyrnar
hjá Léber stóðu upp á gátt. Þar sat. Leber
sjálfur á naglatunnu innan um alla tómu
kassana og furðaði sig á hvað gerst hefði
þarna í hans eigin húsum.
Á Hotel Mateo sat gestgjafinn fyrir innan
diskinn í ársalnum og reykti langan vindil,
mjög hugsandi. Webster spurði frétta af víg-
stöðvunum, en gestgjafinn yppti öxlum. —
Quien sabe? múldraði hann. Hver veit? Svona
atburðir voru ekkert nýnærni frá hans sjón-
armiði.
Webster fór upp í herbergi sitt og bætti
við sig einni skammbyssu í viðbót, ásamt
skotum. Þegar hann kom niður aftur þóttist
Dolores geta séð á honum að hann langaði
ekki til að halda kyrru fyrir á gistihúsinu.
Hann vildi heldur komast út á götu og spyrja
tíðinda af byltingunni. Og svo stakk hún uppá
að þau skyldu fara saman út í bæ, — þau gætu
farið hliðargöturnar og hypjað sig inn i hús,
ef eitthvað alvarlegt kæmi fyrir. Þannig ’hugð-
ist hún geta afstýrt þvi að hann stofnaði sér
í hættu.
— Mér er illa við að þér stofnið yður í
hættu .... byrjaði hann. En hún tók í hand-
legginn á honum og sagði að þáu gætu farið
varlega.
Don Juan sagði að þeim væri óhætt að
ganga spölkorn niður Calle San Rosario. En
ef þau færu þá götu á enda gæti svo farið
að þau sæi sjón, sem ekki væri neitt þokka-
legt fyrir unga stúlku að sjá. Þau gætu lent
í skotlhríð lííka, því að ýmsir úr stjórnarhern-
um hefðu falið sig í húsum niður við höfnina,
og það gæti farið svo að þeir yrðu ekki upp-
rættir fyrr en á morgun.
Svo lögðu þau af stað með don Juan sem
fylgdarmann. Spottakorn frá gistihúsinu lá
dauður hestur og við hliðina á honum sat
Texasmaður úr vélbyssudeildinni og var að
vinda sér sígarettu með vinstri hendinni. Kúla
hafði farið gegnum hægri öxl og vinstri fót
á honum, en ekki bundið um sár hans ennþá.
Annar Ameríkumaður lá á maganum
nokkru neðar í götunni. Hjá honum hafði or-
ustunni verið lokið í sömu svifum og hún
byrjaði. Og fyrir utan lögreglústöðina lágu
fimm—sex sobrantínar í bláa einkennisbún-
ingnum lögreglunnar. Þeir höfðu verið skotnir
jafnóðum og þeir komu út úr stöðinni til að
taka á móti uppreisnarmönnunum.