Fálkinn - 12.11.1953, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
atburðir sem þessir, væru algengir
hérna megin Ermarsunds, liann kvað
Frakland allra landa friðsælast og
Frakka mjög HiglilýSna. Hann var
ekki í neinum vafa um aS hinum meg-
in Ermarsunds væri ástandiS ekki
jafn gott. Eins og allir vissu ríkti
hungursneyS í Englandi ....“
ViS andmæltum þvi kröftuglega.
„ÞaS gleSur mig aS svo er ekki,“
sagSi Monsieur Boudet. Hann leit
ísmeygilega á okkur. „Eg er að brjóta
heilann um hvort hugsanlegt sé aS
Monsieur og Madame hafi haft kaffi
meSferSis þaSan?“
Sem betur fór hafSi A'lice frænka
ráðlagt mér aS háfa kaffi meS til
Frakklands. Eg sótti einn pakka og
gaf honum. Hann þakkaSi mér meS
mörgum fögrum orðum og ég svar-
aSi: „Ekkert að þakka.“
„EruS þér búinn að komast aS því
liver átti hnífinn sem frú Frenier var
myrt með?“
Eg bar þessa spurningu fram fyrst
og fremst til að storka Martin, sem
hafði leyft sér að skipa mér aS láta
máliS afskiptalaust.
„Já, mademoiselle Suzy þekkti hníf-
inn. Hann hefir jafnan verið geymdur
i glerskápnum i setustofunni.
Eg hélt áfram að spyrja hann. Eg
varð að nota tækifærið, meðan hann
var í þakklætishug vegna kaffigjafar-
innar. Eg minntist þess snögglega að
ég átti einnig í fórum mínum enska
vindlinga. Þeir gátu ef til vi'll komið
einnig í góðar þarfir ....“
„Hefir yður tekist að finna töslcu
frú Frenier? Eg minnist þess að þeg-
ar hún var í Jersey bar hún jafnan
mjög fallega tösku úr hvitu lcðri með
gulllás."
„Nei,“ sagði Boudet. Þrátt fyrir
kaffið hleypti hann brúnum.
„Mig minnir að ég hafi áður sagt
yður, aS það er mitt að spyrja og
annarra að svara.“
„Vissulega,“ sagði ég vingjarnlega,
„Mér varð aðcins á að fara að brjóta
heilann um þessa tösku?“
„Hvað þýSir þaS — að brjóta heil-
ann um,“ spurði Boudet. „ÞýSir það
að yður hafi þótt hún falleg?“
„Nei, það þýðir aðeins að ég hafi
hugsað mikiS um hana. Eg gæti nnn-
ars — þegar um lrægist hjá yður
Monsieur Boudet — veitt yður nokkra
HEIMSMEISTARATIGN. — í London
var nýlega heimsmeistaramót fyrir
„model“-svifflugur, en það hefir ver-
ið mörgum flugfræðingum góður skóli
að spreyta sig á að smíða þær sem
bestar. Hér sjást fjórir unglingar,
hver frá sinni þjóð, ræða um sigur-
horfurnar.
tilsögn í ensku. Eg á auðvitaS ekki
við fyrir borgun —eingöngu til gam-
ans.“
„Dásamlegt,“ sagði Boudet og ljóm-
aði allur. Það var auðséð á honum
að hann tók eklci fyrst og fremst eftir
því „móðurlega" í fari mínu. Martin
glápti reiðilega á mig.
JARÐARFÖR Mollý Frenier átti að
fara fram daginn eftir réttarrann-
sóknina. Það var þegar búið að yfir-
heyra alla og skýrslur höfðu verið
undirskrifaSar. Lögreiglan hafði enn
svefnherbergi Mollý á valdi sínu, en
að öðru 'leyti var daglegt líf í húsinu
að færast í venjulegt horf undir stjórn
læirra .Tosephinc og Pierre.
Litla hvítmálaða herbergið, sem
var fyrst lil vinstri þegar komið var
upp stigann, hafði verið útbúið fyrir
Denis. Hann sat við morgunverðar-
borðið með okkur og einnig Monsieur
Dugand. Suzy gegndi húsmóðurskyld-
unurn af mestu prýði. Mér varð tíð-
litið á hana. Eg vissi nú — þólt lög-
fræSingurinn hefði ekki látið nein
orð falla — að þær Iielen voru mjög
auSugar.
Helen sendi mér feimnislega ást-
úðlegt augnatillit öðru hverju. Það
leyndi sér ekki, að hún hafði tilhneig-
ingu til að leita styrks og uppörvunar
hjá öðrum. Ef hún giftist .Túlíusi yrði
hann að fara með völdin.
„ViS skulum koma út,“ hvislaði
Martin að mér að máltíðinni lokinni.
Það stóð ekki á mér. Helen hafði
farið upp til að hvíla sig, og viS
Martin tókum til sundboli og hand-
klæði. Við leigðum litinn vé'lbát og
von bráðar vorum við á hraSri leið
yfir flóann. Mér varð ótrúlega létt
i skapi, hressandi hlærinn og gljá-
andi vatnsflöturinn fengu mig til að
gleyma áhyggjunum. Martin er mjög
leikinn að stýra báti. Mér hlýnaði
um hjartaræturnar þegar ég horfði á
hann; ljósblá skyrta hans var óhneppt
i hálsinn og sólin skein á útitckið
hörund hans. Eg var í blá- og hvít-
röndóttum kjól og berhöfðuð með hár-
ið blaktandi í golunni.
Þegar við komum til Dinard bund-
um við bátinn við fornfálega bryggju
og st'igum í land. Dinard var vissu-
lega hrífandi staður, og hefðum við
komið þangað undir öðrum kringum-
stæðum hefðum viS eflaust orSið enn
hrifnari. Frá bryggjunni fórum við
í eins konar lyftu upp á klettinn. SíS-
an gengum við eftir sandbornum stig
fram hjá háum liúsum með grænum
gluggahlerum og. gluggakössum full-
um liinna TitskrúSugustu blóma. Við
gengúm einnig fram hjá gulu stór-
hýsi, spilavitinu, og siðan eftir mörg-
um stuttum þvergötum og skoðuSum
verslanir sem höfðu mikið úrval alls
kyns listmuna og fatnaðar á boð-
stólum. Og hvar sem litið var sáum
við sólbrennt ferðafólk i litskrúðug-
um sumarfötum.
Þegar við höfSum fengið nóg af að
litast um í búðunum fórurn við niSur
að baðströndinni. Við afklæddumst í
röndóttu sóltjaldi, óðum út, syntum
og busTuðum. Himinninn var skínandi
blár og gulir smábátar sigldu allt
í kring um okkur.
Við vorum i hátiðaskapi þcgar við
klæddumst á ný og síðan fórum viS
á veitingahúsið Old France og drukk-
um te undir sólhlif sem var í laginu
eins og útsprunginn túlípani. Snotur
afgreiSslustúlka bar okkur teið og
eigandi veitingahússins, myndarlegur
og skemmtilegur maður, sýndi okkur
mikla alúð og umhyggju. Þessa s.tund-
ina var mjög auðvelt að gleyma, eða
öllu heldur erfitt að muna, allt hið
illa sem við höfðum komist i snert-
ingu við síðustu dagana, hina óráðnu
morðgátu.
Martin, kjáninn sá arna, varð til
að eyðileggja alla ánægjuna fyrir mér.
„ITér er dásamlegt að vera,“ sagði
hann. „Mér þykir fyrir þvi að við
skyldum ekki bjóða Suzy með okkur.
Hún hefði haft mikla ánægju af því.“
„Hvað mig snertir finnst mér'al-
veg nógu ánægjulegt án hennar,“ sagði
ég þóttalega.
Martin leit kuldalega á mig. Hann
kveikti sér í vindlingi, en honum láð
ist að bjóða mér lika.
„Rosie, þú ert ekki sanngjörn gagn-
vart veslings barninu!" sagði hann.
„Eg hlýt að viðurkenna að hún liegð-
aði sér ekki sem best á dansleikn-
um forðum, en slíkt getur jafnan hent
hugsunarlaust barn. Eg skil ekki hvað
getur fengið jafn faTlega stúlku og
þig til að vera svona uppsigað við
hana.“
„Eg rnyndi ekki telja mig fallega i
sambandi við Suzy,“ sagði ég. Martin
var svo ósvífinn að brosa.
„Hættu nú elskan mín,“ sagði hann
letilega. „Þú ert falleg og þér er það
vel ljóst. Því verður ekki neitað að
Suzy er óvenju hrífandi stúlka, en
það er ekki þess vegna, sem ég her
umhygigju fyrir henni. Hins vegar
virðist mér hún þurfa á hjálp að
halda. Hún þarf að hafa karlmann
til að vernda sig.“
„Hún hefir þá nú tvo — Dcnis og
Sebastian."
„Eg er ekki frá þvi að þnð þurfi
einmitt að vernda hana fyrir þeim.“
Eg sá út um gluggann að við vor-
um skammt frá hótelinu. Hotel Rien-
venu stóð letrað meS gylltum stöfum
á rauða framhlið þess.
„ViS skulum koma viS einhvers
staðar og fá okkur glas af víni áður
en við förum heim,“ sagði ég.
Við skoðuðum nokkrar verslanir i
viðbót og éig sætti lagi að teyma
Martin í áttina að Hotel Bienvenu. Eg
hafði i hyggju að liefna min á hon-
um. Hann hafði bannað mér að skipta
méi' nokkiuð af lausn mörðmáTsins.
TIví skyldi ég taka þnS til greina?
Eg vissi mætaveT að ég bjó yfir tnls-
verðum leynilögregluhæfileikum og
hví skyldi ég ekki notfæra mér þá.
ÞaS tók mig ekki langan tíma að fá
skrifstofustúlku liótelsins til að snjalla
við mig. Eg sá að Martin hrökk i kút,
]iegar ég spurði hana hvort ekki væri
laust herbergi á hótelinu.
Því miður, sagði stúlkan, hvert
herbergi var fullsetið.
„ÞaS var leilt,“ sagði ég. „Við höld-
um þá til Bláskóga, og eins og'málum
cr háttað ....“
Eg þurfti ekki að segja meirn.
Martin til mikillar gremju beindist
athygli allrá að okkur! Skrifstofu-
stúlkan lét dæluna ganga á frönsku
og var svo óðamála aS ég vissi að
Martin myndi ekki skilja hana.
„GuS minn góður.“ sagði luin.
„Hvílikur sorgáratburSur. ÞaS er ekki
talað um annaS í Dinard. Þetta er
eflaust verk þorparanna í La Rande
Voleur. Eg skal segja yður frú, einn
fastagesta hótelsins fór oft í héim-
sókn til Bláskóga. Hann var þar
meira að segja nokkrum klukku-
stundum áður en þessi hræðilegi at-
burSur átti sér stað. Og lögreglan
kom liingaS til að yfirheyra hann!
Það var hræðilegt fyrir veslings
Monsieur Sebastian. Frú Frenier var
vinkona móður hans, svo að þnð var
ekkert óeðlilegt að hann heimsækti
hana. En ég sagði við hann í morgun:
RÁÐ VIÐ HITANUM. — Hér sést
ameríska leikkonan Margaret Lynn
Munn vera að gefa góð ráð til að
standast hitann. Klæðast skal dýrind-
is baðfötum og setjast á stærsta skaft-
pottinn sem til er í eldhúsinu. Síðan
tekur maður könnu fulla af ísköldu
vatni og hellir varlega yfir sig. Ef
þú gerir þetta og hefir ljósmyndara
nærri verður þú alveg ný manneskja
—segir Lynn Munn.
ÞÖKK FYRIR GESTRISNINA!
Fyrir nokkru var liðið ár siðan Far-
úk leitaði hælis í Italíu, eftir að Naguib
hafði úthýst honum. f tilefni af því
gerði hann sér ferð í Quirinalið, sem
áður var konungshöll, og skrifaði
nafn sitt í gestabókina, með þakklæti
fyrir meðferðina á sér. — Hér sjást
þau Farúk og dóttir hans skrifa.
DUGLEGUR HUNDUR. — Juno er
af „grand danois“-kyni og eigandinn
er áttræð kerling, Judith Mmodhouse.
Þegar hún fer í reiðlúr á morgnana
lætur hún Juno sækja hestinn. Juno
er talsvert hreykinn af dugnaði sín-
um, og skín það út úr myndinni.