Fálkinn - 26.03.1954, Page 9

FÁLKINN
9
einan með gimsteinana, og þess
vegna sneri hann sér til stofnunar
minnar. Og nú er ég kominn. Við
eigum að verða samferða til Ed-
inborgar og verða á sama gisti-
húsinu. Fjögur augu sjá betur en
tvö, er ekki svo?“
V V V
Hafi Henderson hugsað seint
þá hugsaði hann þó að minnsta
kosti ýtarlega. Það var ekkert
grunsamlegt þetta, að lávarður-
inn teldi vissara, að þeir væru
tveir með gimsteinana. En hins
vegar var það gerólíkt húsbónda
hans að skipta um skoðun. Hvað
átti hann að halda um þetta?
Þessi Barnes gat vel verið þjófur.
Hann starði á nafnspjaidið eins
og það væri baneitrað, og svo lét
hann á sér heyra, að hann efaðist.
„Þér kallið yður einkanjósnara,
herra Barnes, en hvers vegna
gætuð þér ekki verið eitthvað
annað, til dæmis glæframaður?"
Barnes stökk alls ekki upp á
nef sér við þetta.
„Hugsum okkur að ég væri
það? Hvað haldið þér að ég
mundi gera við yður þá?“
Henderson klemmdi töskuna
fastar miili hjánna.
„Mér er ómögulegt að segja um
það. En ég veit hvað ég mundi
gera við yður.“
Þetta voru fá orð í fullri mein-
ingu, en gesturinn lét sem þau
væru sögð í gamni. Hann renndi
augunum til töskunnar og þau
horfðu lengi á hana. Svo sagði
hann:
„Ég verð að reyna að sannfæra
yður með því að segja yður hvað
lávarðurinn sagði við meðeiganda
minn. Hann sagði nákvæmlega
svona: Maður á alltaf að gera
það, sem fólk býst síst við. Það
óvæntasta. Fólk heldur vitanlega
að ég sendi gimsteinana í pósti eða
hafi þá í farangrinum okkar, en
ég sendi þá með þeim af þjónum
mínum, sem ég trúi best. Fólki
dettur það ekki í hug, að minnsta
kosti þeim, sem gerast fingra-
langir í eigur annarra. Ég læt
gimsteinana i litla tösku og Hend-
erson fer með töskuna. Það er
allt og sumt!“
Henderson þótti að vísu gott
að frétta að hann væri sá, sem
lávarðurinn treysti best. En hann
var ekki sannfærður ennþá.
„Lávarðurinn," sagði hann,
„lávarðurinn mun hafa sagt yður
hvernig þér ættuð að haga yður.
Þér eigið kannske að taka við
töskunni sjálfur?"
En Barnes bandaði með hend-
inni:
„Fyrir mig hefir ekkert verið
lagt annað en halda vörð.“
Henderson lagði töskuna á
hnén á sér.
„Jæja, það er gott. Því að lá-
varðurinn sagði við mig, að ég
mætti ekki undir neinum kring-
umstæðum sleppa hendinni af
töskunni, hvorki dag eða nótt
.... Ég get ekki bannað yður
að sitja í sömu lest og ég, eða
dveljast á sama gistihúsi, en tösk-
unni sleppi ég ekki. Og ég ætla
mér ekki að sofa í nótt, herra
Barnes, — þér getið reitt yður á
það.“
V V V
Svo fóru þeir að tala um ann-
að — um veiðar og fiski og um
landbúnað og loks um glæpi, og
vitanlega var Barnes vel heima í
þeirri grein. Hann sagði Hender-
son svo ýtarlega frá ýmsum glæp-
um, að hann var alltaf að herða
takið á töskunni.
En það var komið kvöld þegar
lestin kom á leiðarenda og far-
þegarnir ruddust úr. Henderson
þrýsti töskunni fast upp í hand-
arkrikann og fór beina leið til
gistihússsendils, sem hafði nafnið
Continental á húfunni. Og Barnes
elti hann eins og tryggur hundur
og þeir urðu samferða inn í gisti-
húsvagninn. Eftir nokkurra mín-
útna ferð voru þeir komnir inn
í ársal Continentals, og nú leyfði
Henderson sér að varpa öndinni.
Það var eins konar öryggi í allri
þessari birtu og fólkinu í kring.
Bara að hann gæti nú fengið her-
bergi, sem hægt væri að læsa. Þá
var hann öruggur.
Barnes tók í handlegginn á
honum.
„Og nú ætla ég að biðja yður,
Henderson, að íhuga tillögu, sem
ég ætla að gera,“ sagði hann. „Af-
hendið mér töskuna. Ég segi yð-
ur það satt, að það eruð þér, sem
þjófarnir eru að elta, en ekki ég.
Og hverju munduð þér svara lá-
varðinum, ef þeir gerðu aðsúg að
yður í nótt? Lávarðinum, sem
sendi mig á eftir yður, til að ráða
yður heilt og hafa umsjón með
yður. Þjófarnir leita ekki hjá mér
— Hvernig líst yður á þetta?“
V V V
Þeir borðuðu kvöldverð saman,
eftir að Henderson hafði fengið
herbergi í gistihúsinu. Og á eftir
fengu þeir sér kaffi úti í horni á
ársainum. Henderson var vitan-
lega með töskuna.
„Hr. Barnes,“ sagði hann, „ég
hefi verið að íhuga þessa tillögu
yðar — að þér takið við tösk-
unni . . . . “
Barnes sperrti eyrun.
„Ég veit svei mér ekki hvað
gera skal. Ef það er ósk lávarðar-
in að þér takið við gimsteinunum,
þá er mér vitanlega nauðugur
einn kostur að ganga að því. Og
ég hefi verið að hugsa um þetta
allt, sem þér sögðuð mér í lest-
inni um rán og morð og þess
háttar. En ef ég afhendi yður
töskuna þá verð ég að biðja yður
um að setja mér einhverja trygg-
igu. Það er aldrei of varlega
farið.“
Barnes kinkaði kolli í sífellu.
„Þetta er laukrétt hjá yður,
herra Henderson — það er aldrei
of varlega farið. Það er einmitt
orðtakið mitt. Og auðvitað get
ég látið yður fá tryggingu, þó að
hún verði ekki nema hégómi í
samanburði við gimsteinana. Mað-
ur er ekki vanur að hafa stórfé
með sér á ferðalagi. Bíðum nú
við .... hann tók upp vasabók-
ina sína .... allt og sumt, sem
ég hefi á mér í peningum, er rúm
hundrað pund. Og svo hefi ég
vitanlega úr — gullúr — og þenn-
an hring.“
Hann lagði fjársjóðinn á borð-
ið. Það var sannarlega erfitt að
átta sig á þessum Henderson. Nú
tók hann töskuna undan hand-
leggnum á sér og rétti Barnes
hana. Svo stakk hann seðlunum,
úrinu og hringnum í vasann, tók
hendinni fyrir munninn og geisp-
aði.
„Þetta var ljómandi, skal ég
segja yður, herra Barnes, því að
nú finnst mér ég geta verið ró-
legur. Að minnsta kosti þarf ég
ekki að hafa áhyggjur af gim-
steinunum. Ég skal reyna að vaka
meðan ég get, en ef ég kynni að
sofna, þá veit ég að þér vakið.“
Og Barnes fullvissaði hann um
að heiður stofnunar sinnar lægi
við, og hann mundi vissulega ekki
gera sig sekan í þeirri glópsku að
sofna. Og svo buðu þeir hvor öðr-
um góða nótt. Og Henderson af-
læsti herberginu sínu vandlega.
V V V
Tveimur tímum síðar var barið
á sömu dyrnar og þegar Hend-
erson opnaði stóð hann augliti til
auglits við tvo lögregluþjóna,
ásamt einum starfsmanni gisti-
hússins.
Það var stutt en alls ekki
skemmtileg frétt, sem þeir færðu.
Maðurinn, sem hafði innritað sig
í gestabókina undir nafninu Bar-
nes, var alræmdur glæpamaður.
Og af því að hann hafði komið í
gistihúsið með Henderson lang-
aði lögregluna til að athuga, hvort
hann hefði ekki gert eitthvað illt
af sér við hann. Maðurinn var
horfinn af gistihúsinu.
Henderson brosti skrítnu brosi.
Og svo sagði hann þeim frá gim-
steinum lávarðsins og frá tösk-
unni, sem hann hafði falið Barnes
til geymslu.
Lögregluþjónarnir hristu höf-
uðið og ármaðurinn yppti öxlum
og vandræðasvipur kom á hann.
„Ég grunaði hann undir eins,“
sagði Henderson, „en þetta var
allra þægilegasti maður, svo að
ég lét hann fá töskuna . .. .“
„Og alla gimsteinana?“ and-
varpaði ármaðurinn.
Framhald á bls. 14.
— Ég er alltaf vön að segja, að ég
liafi keypt hann af sjómanni, en okk- •
ar á milli sagt hefi ég sjálf kennt
honum livert einasta orð sem hann
kann!
— Nú liöfum við verið gift í sex
daga, Eiríkur, en nú lield ég að þú
sért hættur að elska mig!
— Nei, ég elska ])ig ósköpin öll,
Gudda mín. En jafnvel skaparinn
sjálfur hvíldist sjöunda daginn.
Frúin: — Veistu að vínkaupmaður-
inn er að draga sig eftir einni dóttur-
inni okkar?
Hann: — Pað kemur sér vel. Úr því
að hann er vínkaupmaður tekur hann )
auðvitað elsta árganginn.
Maður nokkur keypti sér hús á
landamærum Rússlands og Rúmeniu.
En hann var ekki alveg viss um i
hvoru landinu það væri, enda var
hann krafinn um skatta frá báðum
löndunum.
Hann ráðgaðist um málið við lög-
fræðing, sem komst loksins að þeirri
niðurstiiðu að lnisið væri í Rúmeníu.
— Guði sé lofl sagði maðurinn.
— Pað hefði ckki þolað einn rússnesk-
an vetur í viðbót!
— Ha — finnst þér kalt núna? Þá
ættirðu að koma til Alaska. Þar var
svo kalt að þegar ekki var nema 30
stiga frost iak af þökunum.
— Jæja, svo að þér viljið giftast
dóttur minni? Eg hefi orðið mér úti
um ýmsar upplýsingar. um yður.
— Og ég um yður, herra forstjóri.
— Jæja, þá lölum við ekki meira
um það.
— Þetta er sannarlega góðs viti og
bendir á að einhver líftóra sé í hon-
um ennþá.
f