Fálkinn - 25.06.1954, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
i. u,Annars hefði hann ekki farið að spyrja
fasteignasalann um hús Richards."
Ann settist á bríkina á stól Williams. „En
hvernig komst hann á snoðir um að Richard
hafði leigt húsið?“
Crane gat ekki svarað því.
„Hann hefir heyrt einhverjar lausafregn-
ii, “ sagði Williams, „en mikið hefir hann ekki
vitað úr því að hann spurði um hvernig frú
Maxwell liti út.“
Crane leit til Ann og sagði: „Við erum orð-
in sammála um að John hafi komist að kunn-
ingsskap Richards og Carmelar og hafi drepið
Richard þess vegna.“
„En hver myrti John?“ spurði Williams.
„Við höfum hugsað okkur að hann hafi
fengið samviskubit og fyrirfarið sér sjálfur,"
sagði Ann.
„En er ekki hugsanlegt að Carmel hafi drep-
ið manninn sinn?“ spurði Williams.
„Hvað hefði henni gengið til þess?“ spurði
Ann.
„Hún elskaði Richard og vildi hefna morðs-
ins.“
Crane horfði hugsandi ofan í tómt glasið
sitt. „March gamli heldur að hún hafi drepið
hann. Hann heldur að hún hafi drepið þá
báða.“
„Heldur hann kannske að hún hafi ætlað
sér að drepa alla fjölskylduna, svona smátt
og smátt?“ spurði Williams.
„Ég gleymdi nú alveg að spyrja hann að
því,“ sagði Crane.
Eftir miðdegisverðinn voru Ann og Crane
að drekka kaffi við arininn. Eldurinn brann
glatt.
„Mér líkar ekki að vera njósnari," sagði
Ann allt í einu.
„Finnst Þér væsa um okkur?“ spurði Crane
forviða. „Og svo kostar þetta fina hús og allt
annað okkur ekki einn eyri.“
„Þetta er dauðs manns hús,“ sagði Ann.
„Ertu kannske hrædd við afturgöngur?"
„Ég veit ekki hvað það er. Mér finnst bara
öll þessi kynlegu mannslát svo óhugnanleg
.... Það fer hrollur um mig þegar ég hugsa
um þetta litlausa og lyktarlausa eiturloft, sem
laumast ofan í lungun og drepur fólk.“
„Þá er þér best að vera ekki að hugsa neitt
um það.“
„Væri ég March mundi ég vera síhræddur.
Það er líkast og einhver álög hvíli á fjöl-
skyldunni.“
„Þú berð að minnsta kosti ekki nafnið
Ma. ... “ Crane þagnaði því að í þessum svif-
um var Peter og Carmel vísað inn í bókastof-
una til þeirra. Carmel fleygði minkafeldinum
sínum á sófann, settist hjá Crane og teygði
úr grönnum skönkunum.
Eftir liverju bíða stúlkurnar?
Hún var í kvöldkjól úr svörtu flaueli, svo
vönduðum að Crane þóttist vita að hann hefði
verið dýr. Um vinstri úlnlið hafði hún arm-
band með rúbínum og demöntum.
„Þér komið þá ekki sem innbrotsþjófur í
kvöld,“ sagði Ann er hún heilsaði Peter.
„Nei.“ Hann brosti út undir eyru. „Ég byrja
aldrei að vinna fyrr en eftir miðnætti.“
„Þá má ég kannske bjóða ykkur í staupinu,"
sagði Crane.
„Erindi okkar var eiginlega," sagði Peter
þegar öll höfðu fengið í glösin, „að ......“
Crane tók fram í. „Þér eruð vitanlega kom-
inn til að fá aftur bílinn, sem þér lánuðuð
okkur.“
„Því liggur ekkert á.“
„Hann er svolítið skaddaður, en hann geng-
ur þó,“ hélt Crane áfram.
„Það er bara gat á einni rúðunni,“ sagði
Ann. „Það hrökk steinn . .. . “
„Nei, nei,“ tók Crane fram í. „Það var
byssukúla. Okkur Ann var sýnt banatilræði.“
Það varð ekki annað séð en þau héldu að
hann væri að gera að gamni sínu, og meðan
Ann var að hella koníakinu í glösin sagði
Carmel: „Við komum eiginlega til að segja
ykkur að golfklúbburinn heldur dansleik næst-
komandi laugardag.“ Crane tók eftir garden-
íuilminum af henni.
„Pabbi hefir innritað ykkur í klúbbinn,"
sagði Peter, „og okkur datt í hug að þið vilduð
koma með okkur.“
„Auðvitað langar okkur til þess,“ sagði
Ann.
„Sérstaklega ef þið viljið koma með okkur
í Rauða köttinn á morgun,“ sagði Crane.
„Með mikilli ánægju,“ sagði Carmel.
Skömmu síðar fóru Ann og Peter fram í eld-
hús og Crane varð einn með Carmel. Hann
hafði gert sér ljóst áður að hún var töfrandi
kona, og núna þegar hann sat við hliðina á
henni í sófanum varð honum það ljósara en
nokkurn tíma áður.
„Segið þér mér — er gardeníu-ilmur af
öllum líkum í Marchton?“ spurði hann.
Hún sneri sér að honum. „Hvað eigið þér
við?“ Hún starði á hann. „Æ, þér eruð að
hugsa um það sem þér hlustuðuð á í dag?“
„Já.“
„Talmadge talar of mikið.“
„Já, en einhver sagði mér að það hefði líka
verið gardeníuilmur af manninum yðar.“
„Er það nokkuð undarlegt?“ Hún horfði
heiftaraugum á hann. „Hann var þó alltaf
maðurinn minn.“ Hún hallaði sér að honum,
og hann fann glöggt gardeníu-ilminn. „Hver
sagði yður það?“*
„Ég má víst ekki segja yður það.“
„Ég þykist víst vita hver það hefir verið.“
Hún horfði á hann og honum fannst hann geta
séð vott af hræðslu í augnaráðinu.
„Þér eigið kannske óvini.“ Hann langaði til
að spyrja hana nánar, en var hræddur við að
láta bera á því að hann væri forvitinn. Hann
kaus heldur að láta hana halda að hann vissi
eitthvað.
Hún leit á hann aftur. „Hvers vegna viljið
þér vita það?“
„Ég veit ekki,“ sagði hann. „Mér datt það
svona í hug.“
„Þér haldið að eitthvað sé grunsamlegt við
dauða Richards og Johns,“ sagði hún hægt.
„Kannske."
„Þér hafið rétt fyrir yður. Það er grun-
samleg-t.“ Hún hélt áfram og lækkaði róminn.
„John framdi sjálfsmorð.“
„En hvers vegna . .. . “ byrjaði hann en
þagnaði brátt því að Peter og Ann komu inn
aftur úr eldhúsinu. „En hvers vegna eru ekki
skemmtanirnar haldnar í klúbbhúsinu í
bænum?“
„Vegna þess að húsakynnin eru ekki nógu
stór,“ sagði Carmel.
„Nú held ég að ég hypji mig burt, svo að
Crane geti fengið fullan svefn í nótt,“ sagði
Peter glaðlega. „Pabbi verður fjúkandi vond-
ur ef hann kemur of seint á skrifstofuna."
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM - Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10-12
og 1-6. Blaðið kemur út á föstudögum. Áskriftir
greiðist fyrirfram. - Ritstjóri: Skúli Skúlason. Fram-
kv.stjóri: Svavar Hjaltested. - HERBERTSprent.
ADAMSON
Skiljanleg gremja.