Fálkinn - 16.07.1954, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
með að sofa til fóta um kvöldið, held-
ur fann sér miklu betri stað í oln-
bogabótinni á honum, og í hvert skipti
sem hann sneri sér flutti hundurinn
sig líka. Þeir sváfu vært fram á
morgun.
Daginn eftir hafði Gullie afráðið að
sýna hve góður varðhundur hann
væri. Hann beit ekki póstinn alvar-
lega — glefsaði bara í buxurnar hans.
Honum leist eklti á manninn frá raf-
magnsveitunni heldur. Georg varð að
halda hundinum meðan maðurinn las
á mælinn. Hins vegar fór ágætlega
með Gullie og landshornamanni, sem
kom til ’að biðja um 25 aura fyrir
kaffibolla.
Seinni part dagsins liringdi maður,
sem vantaði liundinn sinn.
— Hvcrnig var hann litur? spurði
Georg önugur.
— Svartur, sagði maðurinn liikandi.
Og rétt á eftir hringdi kvenmaður
og sagðist hafa misst elghund. Og svo
hringdi aftur. Georg öskraði í símann:
— Já! Hver er hað?
Röddin var ungleg og reið — kven-
rödd. Eruð þér vanur að svara svona
í símann?
— Ég hefi annað að gera en gegna
í sima allan daginn. — Hvað viijið
þér?
— Það skal ég segja yður. Þér eruð
maðurinn, sem hefir lokkað hundinn
minn til yðar, og mér líður svo illa
út af honum. Ef þér hafið verið slæm-
ur við hann þá skal ég ......
— Augnablik, sagði Georg. — Getið
þér ekki reynt að stilla yður? Þér
liafið týnt hundinum yðar, en þér er-
uð ekki sú eina, sem það gerir. Fólk
eyðileggur símann hérna með sífelld-
um hringingum. Það hefir allt týnt
hundinum sínum, en ég hefi ekki fund-
ið nema einn hund ..........
— Það er minn, svaraði röddin sigri
hrósandi. — Og nú kem ég og sæki
hundinn undir eins.
— Hvernig á ég að vita hvort það
er yðar hundur? Gerið svo vel að
segja mér livernig hundurinn yðar
iítur út?
— Ég heiti Harriet Gresham, sagði
hún. — Og hundurinn er indælasta og
gáfaðasta, bliðasta veran sem nokk-
urn tima .... Og nú klikkaði röddin.
— Hvers konar hundur er það?
— Hann er gulur — gulur cocker
spaniel og gegnir nafninu Gulltoppur.
•—- Jæja, það getur hugsast að það
sé hundurinn sem ég fann.
— Ég kem undir eins, sagði hún.
Georg fór inn i stofu og kveikti sér
í sígarettu. Þetta var víst allt rétt.
Meira að segja nafnið.
Mjúkt trýni boraðist inn í lófann á
honum og tvö hlý brún augu liorfðu
íhugandi á hann.
— Jæja, sagði Georg. — Sú sem á
þig er vist ekki sérlega góð mann-
eskja, en hún á þig samt, og við því
er ekkert að gera.
Guiltoppur skreið upp í fangið á
honum og svo sátu þeir og biðu skiln-
aðarstundarinnar — báðir hryggir
í huga. Þegar hringt var fór Georg
til dyra með Gúlltopp á handleggn-
um. Unga stúlkan við dyrnar rak upp
fagnaðaróp: — Gulltoppur — elsku
Gulltoppur! Og svo fór hún að há-
gráta.
— Komið þér inn, sagði Georg
vandræðalega. Gulltoppur hljóp niður
á gólf og hoppaði upp á framréttar
hendur stúlkunnar. Eftir dálitla stund
sat hún í sófanum með hundinn í
fanginu og þurrkaði tárin af aug-
unum.
— Mér hefir liðið svo illa, snökti
hún — ég hefi ekki sofið í tvær nætur.
— Ef yður þykir virkilega vænt um
hundinn yðar, ættuð þér að liafa betur
gát á lionum, sagði Georg.
Unga stúlkan horfði á hann. Hún
var litil og grannvaxin með grá augu
og jarpt hár. KjóIJinn einfaldur og
hörundið gljáandi eftir tárin.
— Ég var í sendiferð fyrir hana
mömmu, sagði hún. — Ég átti fri
frá skrifstofunni, og var með svo
marga böggla að ég missti ólina á
Gulltopp — og svo stökk hann eitt-
hvað út í buskann. Ég leitaði að hon-
um marga klukkutíma — ég fór á
dýraspitalann og á lögreglustöðina, og
ég hringdi til allra sem ég þekkti og
fannst hugsanlegt að hefðu séð hann
— og svo hefir hann alltaf verið hjá
yður!
— Ég stal honum ekki, sagði Ge-
org. — Hann kom inn og vildi ekki
fara aftur.
Unga stúlkan brosti og rétti honum
höndina. — Ég bið yður að afsaka
hve reið ég var i símann, sagði hún.
Georg tók í hönd hennar og fann
að liandtakið var hlýtt og fast. — Ég
bið yður líka að afsaka, sagði hann.
— Ég var sannast að segja önnum
kafinn við matseldina .........
— Hvað gáfuð þér honum?
— Sitt af hverju. Bjúgu og egg og
mjólk og ananas og rjómaköku og ....
— Hann má ekki fá kökur eða sæt-
indi, sagði Harriet byrst.
=— Þér skuluð segja honum það
sjálfum, sagði Georg og brosti. — Haf-
ið þér kannske ekki orðið vör við að
þetta er einbeittur liundur?
Harriet skellihló. — Nú verðum við
að fara, sagði hún. Ég skal senda yður
póstávisun fyrir fundarlaununum.
— Sumt er ekki hægt að fá fyrir
peninga, sagði Georg. — Viljið þér
ekki kaffisopa áður en þér farið?
— Ef þér hafið ekki mikið fyrir þvi,
sagði hún hikandi. — En eiginlega
hefi ég ekkert nærst síðan Gulltopp-
ur týndist. Ég var svo hrædd um að
hann væri .... að ég sæi hann aldrei
aftur.
Þau fóru fram í eldhús öll þrjú, og
Georg hitaði kaffi og snmrði brauð.
— Ég kallaði hundinn Gullie, sagði
hann meðan hann var að hella i boll-
ana.
— Veslingurinn, honum hefir víst
liðið illá, sagði Harriet og gaf Gull-
toppi sneið af bjúga.
— Nei, ekki aldeilis, sagði Georg.
— Sannast eð segja beld ég að Gull-
toppur sé mjög fljótur að kynnast
fólki.
— Já, hann er ósköp gæfur og gæl-
inn, en honum er illa við manninn
frá rafma,gnsveitunni.
— Já, og póstinn líka, sagði Georg.
Þau hlógu bæði.
— Það er best að ég fái lieimilis-
fangið yðar og símanúmerið ef ske
kynni að hann kæmi aftur, sagði Ge-
org og tók upp blað og blýant. Hann
skrifaði og hún stóð upp og bjóst
til að fara. Georg fylgdi henni til
dyra.
Þegar þau komu út á gangstéttina
mændi Gulltoppur lengi á Georg. Það
var auðséð að hann var á báðum
áttum.
— Svei mér ef ég held ekki að
hann liafi kunnað vel við sig lijá yður,
sagði stúlkan og brosti.
LITLA SAGAN
HAROLD DUKES:
Kímnigáfa
HAROLD hafði verið sérvitringur alla
sína ævi. Tiltektir hans höfðu ergt
marga en skemmt öðrum. Það er að
segja, þær höfðu ergt þá, sem urðu
fyrir þeim. En það voru einkum hans
nánustu. Og þeir reyndu að sætta sig
við brellurnar hans. Það voru tvær
gildar ástæður til þess. Önnur sú, að
Harold Turner var mjög rííkur maður,
og hin sú, að hann var kominn býsna
nálægt grafarbakkanúm, sem kallað
er, og horfurnar á arfi voru mjög
lokkandi. Eina fólkið sem hann hafði
andúð á var það, sem ekki hafði
kímnigáfu og kunni ekki að meta
græskulaust gaman, en vegna þess að
ættingjar lians voru mjög hátíðlegt
fólk, sem tóku bæði sjálf sig og ver-
öldina hátiðlega, urðu brosin likust
grettum, þegar Harold gamli var að
gera að gamni sínu. Og hann var allt-
af að því. Hann hafði það til að setja
púður í vindlana sem hann bauð gest-
um, svo að allt sprakk og sá sem
reykti varð svartur í framan af púður-
reyk. Þetta var að vísu alveg hætlu-
laust, því að Harold vildi ekki gera
ketti mein. — Eða hann sleppti 5
hvitum músum i kvennaboðum. Hann
ætlaðist til að þeir sem urðu fyrir
þessu tæki undir hlátrasköllin háns.
En þeim gramdist þó að þeir reyndu
að brosa, og hvísluðu svo hann heyrði
ekki: „Mikið barn getur þetta verið.—
maður á hans aldri!“
En nú töluðu allir vel um hann og
um brekin hans og barnslundina.
Hann var nefnilega dauður og allir
ættingjarnir voru samankomnir í bið-
stofu fornvinar hans, Burk Pliilips
málaflutingsmanns. Arfsvonin bliðk-
aði þau í skapi og þau voru alúðleg
innbyrðis og þreyttust ekki á að lof-
syngja þann látna. Jesse Durant einn
sat úti i liorni og horfði á hitt fólkið.
Hann var nefnilega svarti sauðurinn
í fjölskyldunni, kvæntur konu, sem
hinir ættingjarnir kölluðu ómerkilega
leikkonu. Samkvæmt skoðun þeirra
voru nefnilega allir leikarar ómerki-
legir, sem ekki voru frægir. Sjálfur
var Jesse málari og leit björtum aug-
um á lifið — liræðilegur klessumálari,
skiljið þið — eins og hin fjöskyldan
sagði. En sannleikurinn var sá að
Jesse og konan hans lifðu í sælli sam-
búð, þó að stundum væri þröngt i búi.
Nú sat liann þarna með skjannarautt
hálsbindi og í brúnum fötum, en allir
hinir ættingjarnir voru vitanlega
svartklæddir. Jesse horfði á þá með
vorkunnarsvip. Hann vonaði að ein-
hver slatti lenti hjá sér, það játaði
hann með sjálfum sér. Það var nefni-
lega liáfjara i sjóðnum hans núna.
Djúp þögn varð þegar Philip mála-
flutingsmaður kom i dyrnar og bað
gestina um að koma inn i skrifstofuna.
Andlitin lögðust í sorgarfellingar, en
auragræðgin skein þó úr augunum.
Málaflutningsmaðurinn fór að blaða i
skjölum og ættingjum hans fannst
hann fara óþarflega hægt að því. Svo
stóð hánn upp og sagði:
— Ég leyfi mér þá að lesa upp
erfðaskrá liins látna vinar mins og
skjólstæðings Harolds Turner. Hún
er mjög stutt. Svo ræskti liann sig og
leit yfir hópinn, sem sat og liallaði

lét eftír ih S4 MMjólii
jj
$
'V'
%
\
en giftist aldrei!
%
%
%

■Á
SARAH HYSLOP frá Leith í Skot-
landi fékk 54 biðla úm ævina og
tók þeim öllum. Hún bjó sig undir
brúðkaupið í hvert skipti og lét
sauma sér brúðarkjól, en upp að
altarinu kom hún aðeins einu
sinni. Og það var i fyrsta skiptið.
En þá kom brúðguminn ekki. Og
það fannst henni mesta hneysan,
sem hún hafði upplifað. Unnusti
hennar og eini maðurinn, sem
hún hafði elskað brást henni á
síðustu stundu. Og hún sór hefnd:
að allir karlmenn sem hún kæm-
ist i náin kynni við skyldu verða
fyrir sömu sneypunni og liún
hafði orðið og verða að athlægi
lijá heilum hóp brúðkaupsgesta.
Enginn hafði liugmynd um
þessa hefnd þegar hún átti að
giftast aðstoðarpresti safnaðarins
árið 1886. Hún hljóp á dyr frá
brúðgumanum þegar þau áttu að
fara upp að altarinu, og strauk
til London. Hún var fögur og að-
laðandi svo að ekki skorti hana
biðlana. Sjö þeirra urðu fyrir þvi
sama sem aðstoðarpresturinn:
brúðurin strauk frá þeim úr
kirkjunni. Þegar prestur einn
neitaði að lýsa til hjónabands með
henni i tíunda skiptið fluttist
Sarali til Cheltenham og gabbaði
þar nokkra biðla. En svo varð
lienni ekki vært þar og þá fór hún
til Dublin. Næst settist liún að i
París og þóttist vera ekkja. Eng-
inn aðdáandi var of ríkur eða fá-
tækur fyrir hana. Eftir að hafa
gabbað kaupmannsson tók hún
aðalsmanni og fór eins með hann.
Á einu ári tókst henni að gabba
11 brúðgumaefni og eftir tiu ár
hafði liún 53 vonsvikna menn á
samviskunni. En svo hætti hún
þessum leilc eftir að brúðguminn
hafði snúið á hana með þvi að
mæta ekki i kirkjunni.
Svo settist hún að i Mentori
og varð fræg fyrir karlmanna-
hatur sitt. Hún vék jafnan úr
vegi ef hún sá lcarlmann nálgast.
Vinnukonur hennar urðu að
sverja henni að vera aldrei við
karlmann kenndar. En það skritn-
asta í fari liennar vitnaðist ekki
fyrr en eftir að hún var dáin.
Franska 1‘greglan kom inn í
íbúðina, sem hin áttræða pipar-
mey hafði átt heima i, og fann
þar 54 brúðarkjóla hangandi i
röð. Á hvern kjól var fest mynd-
n af manninum, sem hún hafði
gabbað í það skiptið sem kjóllinn
var saumaður.
Þó naut einn maður góðs af
liinni einrænu piparmey. Sarah
Hyslop arfleiddi eldakonuna sína
að öllum fjármunum sinum. En
eldakonan hafði verið gift árum
saman — vitanlega á laun! *

%
%
%
%■
jjt
Framhald á bls. 14.
Framhald á bls. 10.