Fálkinn - 27.08.1954, Side 6

6
FÁLKINN
FRAMHALDSGREIN. / ^ \
KVEIVHETJAIV
FRÁ AIASKA
VETUIÍ GENGUR í GARÐ.
eftir, þangað til barnsins er von, svo
að það virðist nægur tími vera til að
búa í haginn fyrir það. Ég þykist líka
viss um, að mamma sé búin að prjóna um dýrin, sérstaklega fallegu litlu dá-
og sauma eitthvað á litla angann og dýrin. í morgun skaust lítil hind með
svo mun frændfólkið hafa mig í huga. kálfinn sinn fram hjá skálanum. Sá
Ég var búin að skrifa mömmu og litli virtist nærri þvi eins stór og
yngstu systur minni og segjfe þeim, móðirin. Hindarkálfar eru svo há-
hvernig ástatt væri. Og svo vissi Lloyd fættir og spengilegir og dökk, ávöl
það auðvitað líka. höfuðin eru svo skennntileg á að Hta.
Það hefir stytt upp og veðrið er
yndislegt. TVEIR HRAFNAR flugu yfir í dag til
Ég vaknaði i dögun, kveikti upp, en , að forvitnast um, hvað ég væri að
fór ekki í rúmið aftur, eins og venju- gera, og mér virtist sem þeir hefðu
lega. Ég stóð við gluggann og virti nóg að skrafa um.
fyrir mér, hvernig dauf morgunskím- Hrafnar eru vitrir fuglar. Þeir eiga
an varð að dýrðlegu geislaflóði, sem það til að elta veiðimann hálfan dag
hellti sér yfir snævi þakta fjallstopp- í von um æti úr úrgangi villibráðar-
ana. Útsýnið úr skálaglugganum liér innar. Sumir fullyrða, að þeir reyni
upp frá er undursamlegt og snertir oft að vísa veiðimanninum á dýrin,
viðkvæmustu og bestu strengi hjart- en ég dreg það mjög í efa.
ans.
Já, ég ann þessu landi — hinum- NÚ ER liðinn meira en mánuður frá
litla heimi, sem liggur milli mín og óveðrinu- og skriðufallinu, og ennþá
Big Sleeve, með ógrynni af eyjum og hefir enginn komið til að svipast um
skerjum, fjörðum og flóum, ám og eftir okkur. Mér dylst það ekki, að
vötnum, skógi klæddum fjallshlíðum ástandið er íslcyggilegt og það á eftir
og nöktum snævi þöktum fjallstind- að versna. Það er komið frain í des-
um — að ógleymdu útfirinu — leir- ember og veturinn því furðu seint á
unum, sem ná langt út frá fjarðar- ferð. Ég vil ekki, að ég teppist hérna
botnunum. upp frá af völdum snjóa, svo að ég
Mér hefir ávallt þótt gaman að hefi ákveðið að fara niður i skálann
fylgjast með sjávarföllunum. Þau við ströndina á morgun.
gleyma aldrei að koma. Og ég er orðin
allglögg á veðrabrigði hér um slóðir. FERÐIN til strandar var erfið og tók
En vænst af öllu hérna þykir mér lengri tima en ég bjóst við. Ég renndi
Þetta er sönn saga um einstæða
reynslu barnshafandi konu. —
Martha Martin og eiginmaður
hennar, Don, hafa fundið gull-
námu í óbyggðum Alaska og
dveljast þar á sumrin. Þegar þau
eru að búast til heimferðar í nóv-
ember eitt árið, lendir Martha í
aurskriðu og slasast. Don hafði
brugðið sér frá á litlum báti, og
Martha veit ekkert um afdrif
hans. Eitthvað hefir komið fyrir
hann. Sjálf verður hún að horfast
í augu við veturinn, einveruna
og óttann. Og í febrúar á hún von
á barni. — Fylgist með þess-
ari frásögn úr dagbókarblöðum
Mörthu Martin.
ÉG HEFI spelkurnar áfram við hand-
legginn, því að ennþá treysti ég fæt-
inum ekki of vel, og ef ég skyldi detta
er ekki vert að hætta á neitt.
Barnið virðist vera hraust. Ég finn
talsverðar hreyfingar, sérstaklcga þeg-
ar ég er háttuð. Hún (ég held, að það
verði telpa) geymir augsýnilega æf-
ingarnar sínar þangað til ég hefi lokið
mínum. Hún hefir orðið að þola ýmis-
legt linjask, litla skinnið, svo að það
má teljast furðulegt, að hún skuli
hafa haldið lífi.
Ég er ekkert farin að hugsa fyrir
fötum á barnið. Eg liafði ætlað að
geyma það allt saman, þangað til ég
kæmi lieim. Það eru nú tveir mánuðir
mér það sem ég gat, og eiginlega var
gott færi mestan hluta leiðarinnar.
En einu sinni fór ég of geyst, missti
vald á sjálfri mér og rak veika fótinn
í tré.
Það var svo sárt, að tár koniu fram
í augun á mér. Fóturinn var svo við-
kvæmur á eftir, að ég gat varla snert
hann. Ég reyndi ekki að renna mér
meira og ekki var um það að ræða,
að ég gæti gengið. Þess vegna varð ég
að skríða rneiri hluta leiðarinnar.
Strax og ég komst niður úr skógin-
um, svipaðist ég um eftir bátnum, sem
Don hafði farið á. En á ströndinni var
ekkert að sjá. Þegar mér varð litið
til neðri skálans, sá ég að dós liafði
verið sett yfir reykháfinn, og þá vissi
ég undir eins, að Sam hefði komið til
að leita að okkur, og sett dósina yfir
strompinn. Don hefði ekki farið án
þess að leita mín í efri skálanum.
Ég vonaði, að ég hefði rangt fyrir
mér að því lej’ti, að Sam væri kominn
og farinn aftur. Döpur í bragði og
þreytt á sál og líkama skreið ég til
skáladyranna.
Sam hafði lokað dyrunum ramlega!
Mér fannst dauðinn blasa við mér.
Ég gat tæplega dregið andann.
Dyrnar eru bundnar aftur með leð-
urreim, sem er dregin gegnum gat
og vafið utan um tolla. Sam gerir það
alltaf svo rækilega, að það er erfitt
að leysa leðurreimina. Það má alltaf
sjá það á frágangi dyranna, hvort
Sam hefir gengið jiar síðastur um.
Skjálfandi og fálmandi losaði ég
leðurreimina og opnaði dyrnar. Vindl-í
ingastubbar voru um allt. Vindlingar
Sams. Þegar hann er áhyggjufullur
reykir hann mikið og fleygir stubbun-
um frá sér hvert sem er.
Hann liafði áreiðanlega verið nokk-
urn tíma i skálanum og reykt mikið.
Ég taldi stubbana. Það voru fimmtíu
og átta stubbar með brúnleitu bréfi,
eins og Sam reykti alltaf, og þrír með
hvitu bréfi, en þannig vindlinga reykti
Sam aldrei.
Einhver lilaut að hafa komið þarna
með Sam. Maður sem reykti vindlinga
með hvítu bréfi. Það gat ekki verið
Don.
BÍLASTÆÐIN. — í þýskum stórborg-
um eins og öðrum, eru vandræði með
að koma bifreiðunum fyrir. I Frank-
furt er farið að nota bið-klukkur, eft-
ir amerískri fyrirmynd, til að reyna
hvort þær bæta nokkuð úr. Sá sem
leggur bílnum sínum segir t.il hve
margar mínútur hann þurfi að standa,
og ef hann kemur ekki aftur áður en
tíminn er liðinn kemur rautt ljós, sem
þýðir að nú verði að færa bílinn á
burt. — Hér sést umferðarlögreglu-
þjónn vera að líta eftir klukkunni.
SÚREFNI HANDA ÍÞRÓTTAMÖNN-
UM. — Því miður er metasýkin orðin
svo útbreidd hjá íþróttamönnum og
almenningur orðinn svo kröfuharður,
að nú er þess krafist af þeim, sem í
rauninni er mannlegum mætti um
megn. Til þess að auka þrótt íþrótta-
manna hefir verið gripið til þess að
fjörga þá með súrefnisinntöku áður
en þeir keppa. Hér sést svissneskur
knattspyrnumaður, sem verið er að
„súrsa“ fyrir leikinn.
PRINSINN SEM FÓRST. — Nikulás
prins af Júgóslavíu, sem átt hefir
heima í Englandi árum saman, fórst
nýlega við bifreiðarslys í Englandi.
Hann var frændi Marínu, ekkju her-
togans af Kent, sem fórst í flugslysi
á leið til Islands á stríðsárunum. Niku-
lás prins var góður vinur Elizabethar
fyrrum Englandsdrottningar og sást
oft með henni á skemmtistöðum í
gamla daga. Hann var um skeið for-
ingi í enska flughernum — „Royal
Air Force“.
Á SIKILEY. — Þessi íturvaxna unga
mær, sem nýtur lífsins í fjörunni á
Sikiley, heitir Lolanda Marcon og er
ítölsk leikkona. Hún er að leika í
kvikmynd af lífinu á Sikiley fyrir
amerískt sjópvarp.