Fálkinn - 27.08.1954, Síða 7

FÁLKINN
7
Tveir menn höfðu komið þangað,
en hvorugur þeirra hafSi gengiS hin
fáu skref inn ströndina til aS gæta aS
því, hvort báturinn væri farinn. En sú
erkileti og hugsunarleysi! Jafnvel
heimskingjarnir líta þó eitthvaS i
kringum sig. Hví í ósköpunum gátu
þeir ekki gert þaS lika?
Ég á erfitt meS aS lýsa tilfinningum
minum þessa stundina. Mér fannsl
sársaukinn í fætinum magnast og þaS
fór skjálfti um allan likamann. Ég
gat varla dregiS andann.
Sú vissa, aS Don hefSi ekki komiS
aftur og Sam væri kominn og farinn.
hafSi nærri þvi gert mig sturtaSa. Ég
verS aS skrifa — hamast viS aS skrifa
— til þess aS ég missi ekki alveg
.stjórn á mér og þaS vit, sem guS hefir
gefiS mér. Ég verS aS hafast eitthvaS
aS, en ekki sitja hér aSeins og stara.
Hugsanagangurinn er þó ennþá
sæmilega skýr, en mig skortir allan
framtaksvilja. Ég geri ekkert. Eg geng
af vitinu, ef ég hefi mig ekki upp í
aS gera eitthvaS.
HvaS get ég gert?
Hvert get ég fariS?
Ég verS aS fá hjálp. En hana er
enga aS fá. HingaS kemur enginn aS
vetrarlagi. Ég er alein og þaS rignir
— köldu regni, hálfgerSu slyddukrapi.
ÞaS gæti veriS, að indíánarnir
kæmu, en ekki nærri strax, ekki fyrr
en meS vorinu. ÞaS eru meira en tutt-
ugu og fimm mílur til indiánaþorps-
ins. í fyrra koniu þeir hingaS í
febrúar.
BARNIÐ mitt mun fæSast i febrúar.
Ég þarfnast hjálpar núna. Eg get ekki
beSið þangaS til i febrúar. F.nginn
mun koma til mín í tæka tiS til aS
bjarga barninu. Ég mundi hjálpa mér
sjálf, ef ég aðeins vissi, hvaS ætti
að gera. Hvar eru nú gáfurnar og
greindin? Hvers vegna veit ég ekki,
hvað ég á að gera? Hvers vegna segir
guð mér ekki, hvað ég á að gera.
GóSi guð, komdu mér í skilning um,
hvað eigi að gera og þá skal ég leggja
mig alla fram um það.
HvaS á ég að gera?
ÉG GET farið aftur upp i efri skál-
ann, en guð varðveili mig frá því að
þurfa að klifa brattann þangað upp
eins og ég er á mig komin eftir ferð-
ina niður. Mér finnst koma til mála
að skríða á höndum og hnjám, þótt
annar fóturinn sé óvirkur. Þegar ég
hugsa betur um það, finnst mér það
þó útilokað.
Ég get verið um kyrrt í skálanum
liérna niður frá. Hann er vel byggður.
En hér eru engin rúmföt, aðeins
nokkrir seglbútar. Eldiviður er litill,
en öxi er hérna. Matvæli eru svo sem
til hálfs mánaðar, svo að ég yrði sjálf
að afla mér fæðu eftir það.
En ég gæti líka farið niður í bátinn.
Það er nóg af öllu þar. Að vísu mundu
vatnsbirgðirnar ganga fljótt til þurrð-
ar, en það rignir mikiS. Kol og eldi-
viður mundu heldur ekki endast mjög
lengi, þó að auðvelt væri að treyna
það með þvi að lialda spartega á því
og nota kolin ekki nema til suðu. Einn-
ig gæti ég safnað rekavið og ýmsu
braki, sem talsvert er af í fjörunni.
Báturinn er kaldur og rakur og mig
verkjar í sárinu, þegar mér er kalt.
Þess vegna yrði ég að halda mig i
koju, þegar eldurinn væri dauður.
ÞaS er litið rúm i bátnum, en það
er líka auðvelt að lialda litlu herbergi
sæmilega hlýju. Ég gæti búið um borð
i skipinu, en hvernig mundi ég fara
að, þegar barnið mitt fæddist.
Ó, Don, hve ég þarfnast þín!
Don sagði, að óbyggðirnar og öræf-
in væru indælir staðir. Guð hefði-
komið þar fyrir öllu því, er maðurinn
þyrfti. Hann sagði, að hæðirnar og
skógarnir og hafið sæi fyrir skjóli,
fæðu og klæðum hverjum þeim, er
hefði skilning á að færa sér þessi gæði
í nyt.
Don hafði kennt Lloyd og mér að
gera eld úti, þótt rigning væri. Hann
hafði kennt okkur að veiða dýr og
renna efm- fiski, finna ætar rætur,
blöð og ber. Og hann liafði komió
okkur í skilning um duttlunga hafsins
og kennt okkur að. stjórna báti. ViS
kunnum að stýra, fara eftir sjókorti
og nota kompás.
Ég gæti stjórnað bátnum. Eg get
það! Eg get það! Og ég ætla að gera
það! Ég fer heim á bátnum. Eg hefi
verið bænheyrð. Nú veit ég livað ég
á að gera.
ÉG KOM um borð í gær, rétt fyrir
rökkrið, og eldurinn hefir logað síð-
an. Mér líður vel liérna í bátnum. Eg
gleðst við tilhugsunina um að fara
heim. Ég rauia með sjálfri mér og
snarkið í eldinum, suðiS í katiinum og
regnið, sem bylur á bátnum, verður
aS hljómlist í huga mínum. Hér ætla
ég að vera, þangað til ég kemst heim.
Litla kænan var full af vatni, þar
sem hún iá á ströndinni, skammt frá
flæðarmálinu. Ég tók negluna úr og
vatnið rann niður. ÞaS kostaði mig
talsverða erfiðisvinnu að draga kæn-
una á flot.
iÞegar ég komst um borð í skipið
borðaði ég góSa máltíð af eggjum og
kartöflum.
Ég hugaði að vélinni og kappkost-
aði að hita bátinn vel upp, svo aS
hann þornaði að innan og vélin væri
ekki ailtof köld. Siðan ætlaði ég mér
að setja vélina í gang og halda af stað
heimleiðis.
Ég hefi liorft á Don setja vélina í
gang og ég iiefi iíka séð Lloyd gera
þaS. Ég lieyrði Don útskýra fyrir
Lloyd, livað þyrfti að gera og iivers
vegna. Ég veit það, sem með þarf, til
að geta komið vélinni af stað.
Þegar hún er komin í gang, þarf
ég aldrei að drepa á lienni, fyrr en
ég er komin heim. Meðan báturinn er
að þorna að innan og vélin að iiitna
dálítið betur, ætla ég að gera ýmislegt
annað.
Fyrst ætla ég að steypa styrktarpípu
utan um handlegginn. Don hefir allt-
af sement um borð, því að hann segir,
að þaS geti alltaf komið gat á bátinn
og þá sé ágætt að setja sement í gatið.
Ég ætla að gera niér umbúðir um
handlegginn úr þessu sementi.
Mig vantar sand til að blanda sam-
an við sementið, en ég ætla mér að
nota annað í staðinn. Ég ætla að gera
tilraun með nokkrar mismunandi teg-
undir, sem ég hefi, og nota það, sem
reynist best. í tveimur tilraununum
liefi ég liveiti saman við sementið,
maismjöl i tveimur og haframjöl i
tveimur. Ég hefi helmingi meira
sement i annarri blöndunni af hvorri
tegund en í liinni og ég mæli allt
nákvæmlega með teskeið.
Steypan er nú komin utan um
handlegginn og ég bíð aðeins eftir
því að liún harðni. Ég notaði mais-
mjölblönduna. Hveitiblandan iiarðn-
aði ekki og haframjölsblandan vildi
molna.
ÞAÐ TÓK langan tima að fá hinar
í SPOR MÓÐUR SINNAR. — Caroline
litla er aðeins 9 mánaða. Hún er dótt-
ir enskra fimleikahjóna og er aldrei
kátari en þegar móðir hennar er að
æfa hana á hverjum morgni. Líklega
verður hún fræg með tímanum.
FÖGNUÐUR í ENGLANDI. — Hinn
1. júlí var matvælaskömmtun afnum-
in að fullu í Englandi eftir að hafa
verið í gildi í 14 ár. Gerðu ýmsir sér
dagamun í tilefni af því. M. a. gaf
kjötútflutningsnefnd Nýja Sjálands
kgl. spítalanum 50 dilkaskrokka. Þessi
stofun er í Chelsea og er elliheimili
gamalla hermanna. — Hér sést vist-
maður með citt lambið.
nýju umbúðir nægilega harðar og ég
vildi ekki hætta á neitt í því sambandi.
Ég sá tvö dádýr uppi á ströndinni,
liind og kálf. Þau voru gullfalleg. Mér
finnst gaman að horfa á þau og ég
vona að þau láti sjá sig oftar.
Einu sinni tókst mér að lokka hind
með kálf alveg til mín. Við vorum þá
í könnunarferð hátt uppi í hlíðinni.
Ég sat grafkyrr, en kallaði til
þeirra, og þau gengu á hljóðið, fá-
ein skref í einu. Móðirin sperrti eyr-
un og hafði gát á öiiu, en kálfurinn
gekk óhræddur við lilið hennar. Þau
komu svo nálægt -mér, að ég gat virt
þau vel fyrir mér.
Þegar ég hætti að kalla, sneru dýrin
við og stukku út í skóg.
Ég hefi ýmsar aðrar góðar endur-
minningar, sem verma mér, bæði um
menn og dýr og jafnvel ýmsa hiuti.
NU ER næsti dagur runninn upp um
borð í bátnum. Veðrið er kaldara, en
samt heldur áfram að rigna. Það
snjóar hins vegar i fjöll og ég sé, að
REIÐHJÓLA-ÚTVARP. — Sumir eru
svo gerðir að þeir kunna ekki við
þögn kringum sig. Jafnvel þegar þeir
aka í bifreið eru þeir ekki ánægðir
nema þeir hafi útvarp í bílnum, meira
að segja þótt fleiri séu saman og séu
símasandi. Nú hefir hugvitssamur
maður smíðað útvarpstæki, sem ætlað
er til að nota á reiðhjólum. Viðtækið
er hólkurinn, sem festur er við stýris-
stöngina, en hátalarinn er líkastur
lugt, en snýr þó að hjólreiðamannin-
um. Strauminn fær tækið frá rafhlaði,
sem geymt er í sérstakri tösku á reið-
hjólinu.
GOTT AÐ DÝFA SÉR finnst þessum,
sem er að baða sig með húsbóndan-
um, en hann er töframaður og þeir
sýna sig saman í sirkus.
* * *
snjólínan færist æ neðar. Ég vona,
að ég lendi ekki i hríð á leiðinni.
Ég bið þess, að rigningin breytist
ekki í snjókomu næstu daga.
Umbúðirnar um handlegginn eru
enn að þorna, en það gengur hægar
en ég bjóst við. Þær fara þægilega
á handleggnum og ég er ánægð yfir
því, að ég skyldi liafa ráðist í að gera
þær.
Ég hefi smurt vélina, sett oliu á
hana og farið yfir einstaka hluta henn-
ar, eftir því sem ég hefi best vit á
og liafði séð Don gera. SveifluhjóliS
er liðugt og allt virðist vera í besta
lagi.
Þrjátíu og ein klukkustund er lang-
ur tími. Ég verð áreiðanlega orðin
þreytt og syfjuS að lioniim loknum.
í dag ætla ég þvi að livíla mig eins og
ég get og sofa „fyrir mig fram“. Ég
ætla líka að sjóða mat fyrir leiðina,
því að ég hefi engan tíma til þess
að matbúa fyrir mig á leiðinni.
Framhald í næsta blaði. •