Fálkinn - 27.08.1954, Page 9

FÁLKINN
9
— Já, og mér finnst hún svo alúð-
leg og góðleg — Jörgen.
— Þei þei, Inga, þú þarfl ekki aS
segja neitt, þaS er óþarfi.
ViS vorum inni í bakherberginu.
Allt í einu lét hann fallast í stólinn
og tók báSum höndum fyrir andiitiS
— Drottinn minn, hvaS á ég að
gera? sagði hann. — Mér þykir svo
óumræðilega vænt um þig. Þú skilur
mig — þú fylgist með hugsunum mín-
um — þú virSir skoðanir minar. Þig
get ég talað við.
— Já — en liún eiskar þig, sagði
ég. Ég varð að kreppa hnefana til
að hafa stjórn á mér.
— En við þá — þú og ég? Erum
við réttlaus?
— Þú getur ekki farið frá henni.
Hún mundi verða ósjálfbjarga án
þín.
— Ég get séð um að lienni verði
vel borgið fjárhagslega, þvi að sjálfur
kæri ég mig ekki um peninga. Versi-
unin getur vel staðið undir þremur.
— Fjórum, Jörgen, skaut ég inn í
með áherslu.
Hann leit forviða á mig.
. — Þú gleymir Gerðu litlu, sagði ég.
— Já-en .........
— Já, þú gleymir henni vegna þess
að liún er svo lítil og svo liænd að
móður sinni. En biddu nokkur ár, og
þá getur svo farið að hún verði þér
betri félagi en nokkur annar. Enda
er hún af þínu eigin lioldi og blóði.
Hann var staðinn upp og þrammaði
eirðarlaus um gólfið.
— Ég skil þig, sagði hann hreim-
laust. — Eg hugsa eingöngu um sjálfan
mig. Ég hefi ekki einu sinni spurst
fyrir um tilfinningar þínar. Eg hélt
bara að það væri sjálfsagt að .......
— Ég hefi engan rétt til að láta
tilfinningar mínar fá yfirhöndina i
þessu máli, sagði ég. En ekki skil ég
enn hvaðan mér kom þrek til að segja
það.
— Má ég skilja það svo sem þú .... ?
Hann sneri sér vonglaður að mér.
En ég liélt áfram með sömu hörðu
málmhljómsröddinni: — Ég er svo
ung ennþá. Mér eru allir vegir færir.
Mér er óhætt.
— En svaraðu mér einu, Inga, að-
eins einu .... Nú stóð hann fast að
mér, svo nærri mér liafði liann aldrei
verið áður. — Ég verð að vita vissu
mína, mér er styrkur í því, hvernig
svo sem fer. Elskar þú mig?
Ég gerði það á því augnabliki. Eins
heitt og hægt er 'að elska nokkurn
mann. En ég gat ekki svarað því að
í sömu andránni lieyrðum við að
einhver kom inn í búðina, og eiginlega
létti mér við að verða að fara fram-
fyrir. í búðinni var ungur maður, sem
spurði eftir bókinni „Hvert liggur
— Enginn skal fá mig til að ganga
undir stiga. Það er ólán!
leiðin min?“ sem þá var nýkomin út.
Ég hlýt að hafa verið eitthvað 'hjá-
kátleg, því að hann liorfði svo ein-
kennilega á mig. En ég fann bókina,
bjó um hana skjálfhent og tók við
peningunum.
Leiðin mín, liugsaði ég með mérr Ja,
hvert liggur liún?
Nýir gestir komu, það fór að líða
að lokunartíma og nóg að gera. Og
svo bættist það ofan á að frú Gerhard-
sen kom aftur, hún hafði verið hjá
vinkonu sinni og drukkið te, sagði
hún, og ætlaði að verða manninum
sínum samferða heim.
Og þannig komst ég á burt þann
daginn, án þess að við Jörgen töluðum
orð saman frekar. Og ég tók með
mér allt sem ég átti þarna. Því að ég
hafði kastað teningunum, þó mig tæki
það sárt. Ég veit ekki hvort ég gerði
það vegna frú Gerhardsen, eða Gerðu
litlu, sem ég hafði aldrei séð — eða
vegna sjálfrar mín.
Ég fór heim til móður minnar sama
kvöldið, hún var sú eina sem ég gat
grátið hjá. Já, því að gráta — var
það eina sem ég gat gert. Og eftir
nokkurra daga hvíld fékk ég atvinnu
heima, og þegar ævintýrið var komið
í fjarska fór ég til baka í höfuðstaðinu
og fékk mér atvinnu. — Ekki hjá
Jörgen, heldur ....
— Vonin er það, sem ung stúlka
er rikust af, jafnvel þegar örvænting-
in steðjar mest að. Og einn daginn
hitti ég Sverri. Ég heillaðist mest af
því live þróttmikill og blátt áfrain
hann var, hve raunsær hann var og
glaðlyndur. Hann vílaði ekki og var
aldrei angurvær. Hann var svo stór
og sterkur, manni varð brátt rótt er
liandleggir hans snertu mann. Við er-
um um það bil jafngömul. Nú höfum
við verið gift i mörg ár og eigum lítinn
dreng, sem er Ijóshærður og bláeygur
eins og Sverrir. Við eigum mörg sam-
eiginleg áhugamál, höfum gaman af
útiveru — og bókum, guði sé lof! Ég-
minnist oft orða Jörgens: bækur eru
bestu vinirnir.
Þegar ég stóð þarna inni í bóka-
versluninni á ný og horfði í augu
Jörgens, var ég viss um að ég iðrað-
ist ekki eftir neitt af því, sem fyrir
hafði komið. Allt var svo óvirkilegt
þarna inni, fjarrænt eins og anda-
heimurinn. Jörgen var orðinn tals-
vert ellilegri, hann var fölari en áður.
En jafn fallegur. Augnablik fengum
við að vera i næði, meðan Sverrir
var að atliuga bækur á borðinu og
tala við konuna, sem hafði komið eftir
mér. Hún var góðleg og vinaleg.
Ég spurði Jörgen livernig honum
liði.
— Vel, Inga, sagði hann, en dökku
augun voru enn angurværari en áður.
— Manstu það sem þú sagðir einu
sinni um Gerðu litlu? Þú gafst mér
umhugsunarefni þá. Sérstaklega fyrst
eftir að þú fórst og mér leið sem verst.
Kannske var það mér að kenna að við
Gerða þekktumst svo lítið. Að
minnsta kosti fór ég að leggja kapp
á að þekkja og skilja hana. Ég fór
t. d. að athuga, að ég hafði líka barna-
bækur hérna. Og svo fór ég að reyna
að vekja lestrarlöngunina lijá henni,
og nú .... Nú er hún orðin besti fé-
laginn minn og gleður mig á liverjum
degi. Getur verið að það liefði aldrei
farið svo ef þú liefðir ekki sagt þetta
og ekki farið frá mér.
— Hefðir þú farið frá lienni þá,
mundir þú aldrei liafa fyrirgefið þér
það, sagði ég og hugsaði til mins
eigin auðs, drengsins míns.
— Nei, sagði liann, — nei, ég held

DON JUAN -
frægasti kvennabósi veraldar flekaði
1003 konur
I Frakklandi er allmikið talað
um málaflutningsmann einn, sem
heitir Charles Colonna d’ Anfri-
ani frá Marseille. Hann kvað vera
síðasti lifandi afkomandi Don
Juans, hins heimsfræga kvenna-
bósa, og hefir lagt fyrir sig að
grúska í plöggum þeim, sem liann
hefir komist yfir um forföður
sinn. Iíemst hann að þeirri nið-
urstöðu að Don Juan hafi flekað
1003 konur. Talan er ótrúlega
nákvæm!
Fyrsta konan sem hann komst
yfir var vinkona gamals biskups.
Don Juan hafði þá ekki séð konur
öðru vísi en með þykka slæðu eða
bak við rimaglugga. Þá var það
einn dag að glæsilegur vagn nam
staðar á götu hjá honum og hann
sá undurfagran kvenfót koma út
úr vagninum. Don Juan hljóp til
og hjálpaði dömunni, en henni
varð fótaskortur og liún datt í
fangið á lionum. Kvöldið eftir
bauð hún honum heim.
Vinur Don Juans giftist konu,
sem liann elskaði, en hún elskaði
hann ekki. Eitt kvöld þegar vin-
urini^ var á dýraveiðum klifraði
Don Juan inn um gluggann lijá
henni. Þegar liann var að fara
burt liitti hann vininn og sagði:
„Ég er að koma frá konunni yð-
ar. Til liamingju! Þér eigið fal-
legasta líkamann í Sevilla!“ Eig-
inmaðurinn dró korðann úr
slíðrum, þeir börðust og eigin-
maðurinn féll.
Þarna ertu, þorparinn!
Annað skipti lél liann hljóm
sveit leika fyrir utan rimaglugga
hjá stúlku, sem liann vildi kom-
ast yfir. Og svo söng liann sjálfur
dillandi ástarljóð á milli. Þetta
endurtók hann nótt eftir nótt, uns
hann sá loksins, að gluggatjaldið
var dregið til hliðar. Kvöldið eftir
klifraði hann eins og köttur inn
um gluggann og fór ekki aftur
fyrr en sú útvalda hafði lofað
honum að láta dyrnar vera ó-
læstar næsta kvöld. Og dyrnar
voru opnar vikum saman. En eitt
kvöldið kom faðir stúlkunnar
honum á óvart og hrópaði: „Þarna
ertu, þorparinn!“ Þeir háðu ein-
vígi í dimmum ganginum og Don
Juan veitti miður, en loks tókst
honum að reka korðann gegnum
gamla manninn. Þetta var einn
af mest metnu borgurunum í
Sevilla. Faðir Don Juans varð
skelfdur er liann heyrði þetta og
sagði syni sínum að flýja, ef hann
vildi lífi halda. Og Don Juan
flýði til Flandern.
Tilgangurinn helgar meðalið.
Þar gekk liann í herþjónustu
og slundaSi kvennafar. Ilann
beitti alls konar brögðum og slægð
til að koma vilja sínum fram.
En liann vann líka afrek í her-
þjónustunni og þess vegna var
honum leyft að koma til Spánar
aftur og gefnar upp sakir. Og nú
gerðist hann nautabani. Og vitan-
lega þyrptist kvenfólkið á nauta-
ötin til að sjá Don Juan. En allt
í einu varð hann veikur. Allir
heldri eiginmenn á Spáni glödd-
ust, því að nú hugust þeir geta
átt konur sínar i friði. Og þeir
gerðu sér von um að Don Juan
mundi vitkast við veikindin og
taka upp sæmilega hegðun.
En þá gerðist hneykslismál og
allir eiginmenn frá Madríd til
Róm urðu óstyrkir í hnjánum.
Don Juan var ekki fyrr kominn
á fætur en liann birti skrá um
allar þær konur, sem hann hafði
flekað. Þær voru 1003. Og jafn-
framt voru á listanum nöfn eig-
inmanna liinna giftu og friðla
hinna ógiftu. Meðal annars voru
á listanum nöfn eins keisara og
margra prinsa, hertoga, greifa,
borgara og verkamanna.
Eftir að hann var orðinn þri-
lugur gerðist mikil breyting á
honum. í San Jorge-kapellunni
i Sevilla sá hann undurfagra
mær, dóttur Don Camillo de
Mendoza. Og nú varð liann ást-
fanginn i fyrsta sinn.
Hann játaði allar syndir sínar
fyrir henni og bað hana um að
giftast sér. Og hún tók honum.
Og eftir það lifði kvennabósinn
mikli kyrrlátu lífi í hjónabandi,
og var fyrirmyndar eiginmaður.
Þegar hún dó varð liann ekki
mönnum sinnandi. Hann seldi
liöll sina og skipti andvirðinu
milli fátækra. Og sjálfur dó hann,
þetta mikla kvennagull, sem ein-
stæðingur i fátæklegum klefa.
Svona segir Colonna d’ Anfri-
ani sögu forföður sins, og er hún
býsna frábrugðin þeirri útgáf-
unni, sein flestir þekkja af óperu
Mozarts um Don Juan. Þar er
söguhetjan látin farast i logum
vítis. *

ekki. Eða réttara sagt: ég veit það.
Hann horfði fast í augun á mér.
— Og — konan þín? spurði ég hik-
andi.
Hann brosti. Það er • svo sjaldan
sem ég liefi séð Jörgen brosa: — Eins
og vant er. Blíð og ánægð — elskar
góðan mat.
— Má ég kynna þig manninum mín-
um? spurði ég. — Við erum hérna
til að versla. Sverrir ætlar að gefa
mér bók, sein heitir „Hvert liggur
leiðin min?“ Hann segir að hún sé
svo góð.
— Var lnin ekki á boðstólum þegar
þú — ég meina .... ég liélt að þú
hefðir lesið hana fyrir löngu.
— Það væri eigi að síður gaman að
lesa hana aftur, sérstaklega þegar
maður er farinn að eldast.
Hann liorfði á mig og loks sagði
hann: — Já, þú ert víst farin til þess.
Eða að minnsta kosti þroskaðri en
Framhald á bls. 10.