Fálkinn - 27.08.1954, Page 12

12
FÁLKINN
JONATHAN LATIMER:
GARDENÍU
Það var Peter, sem kom henni í opna skjöldu
í bílnum með Richard, en í myrkrinu hélt
Carmel að það væri John, af því að málróm-
urinn var svo líkur.“
„Og þegar Peter kom aftur inn í klúbbhús-
ið,“ sagði Williams, „hafði Richard fengið
gasið.“
„Og nú fór John að gruna Peter,“ sagði
Crane, „og það kostaði hann sjálfan lífið.“
„En bréfið um sjálfsmorðið, þá?“ sagði
Ann. „Þetta bréf hefir verið til.“
„Hver þekkti rithönd Johns? Hver gat
stælt hana?“
Eftir langa þögn sagði Ann: „Peter, geri
ég ráð fyrir.“
Ungfrú Kirby varð alls ekkert hissa
þegar Crane hringdi til hennar á laug-
* ardaginn klukkan kortér yfir þrjú
og sagði, að nú yrði hann að fara.
„Ég hefi þraúkað fimm mínútum lengur
en í gær,“ sagði hann hreykinn.
Ungfrú Kirby hafði ekkert sérstakt að segja
við því, og Crane náði í hattinn sinn og frakk-
ann og hvarf út úr dyrunum. Hann kom inn
í skrifstofu Simeons March í leiðinni.
Gamli maðurinn virtist lítill og pervisaleg-
ur þar sem hann sat við stórt skrifborðið og
sneri bakinu að háum glugga. En það voru
engin veikleikamerki á röddinni, sem urruðu
framan í Crane: „Jæja, hvað hafið þið ung-
frú Fortune afrekað síðustu dagana?"
„Við höfum verið að athuga vinkonusafn
herra Richards.“
„Hvað haldið þér að þið hafið upp úr því?
Það vita allir að Richard var mesti kvenna-
bósi.“
„Við töldum að það gæti gefið upplýsingar
í málinu.“
„Það er ónýt timaeyðsla. Þér vitið hvern
þér eigið að athuga."
Hrukkótt og dökkt andlitið á Simeon March
minnti á Indíánahöfðingja og dökku blettirnir
voru eins og ör eftir högg.
„Náið þér í Carmel,“ sagði hann.
Crane þóttist viss um að einhver sérstök
ástæða væri til þess að gamli March hataði
Carmel svona óstjórnlega, og hann spurði:
„Hvers vegna eruð þér svona viss um að hún
hafi framið morðin, March forstjóri?"
„Lítið þér bara á hana,“ urraði sá gamli.
„Hún gengur klædd eins og götuflenna.“
„Það getur satt verið, en það er samt á-
stæðulaust að gruna hana um að hafa myrt
Richard."
Simeon starði á hann um stund eins og
mannýgt naut, og svo tautaði hann: „Jæja,
það er kannske eins gott að ég segi yður alla
söguna."
Án þess að taka vindilinn út úr sér urraði
hann út úr sér langri sögu um mjög mikið
einkasamtal sem hann hafði heyrt, milli
Carmel og Richards nálægt f jórum mánuðum
áður en hann dó. John hafði verið í ferðalög-
um að staðaldri, og hann hafði leigt njósnara
FRAMHALDSSAGA.
13.
ILMURINN
til að líta eftir Carmel þegar hann var ekki
heima.
„Og líta eftir Richard líka?“
Gamli maðurinn hristi höfuðið. Njósnar-
inn hafði sagt að Carmel væri býsna oft með
Richard, og þess vegna hafði Simeon farið
til hennar og sagt, að sem tengdafaðir hennar
gæti hann ekki sætt sig við að hún og Ric-
hard höguðu sér eins og þau gerðu. Hann
hafði hótað henni að segja John frá öllu sam-
an, ef þau hættu ekki stefnumótum sínum
þegar í stað. Hún svaraði að hún væri alls
ekki ástfangin af Richard, en Simeon hafði
ekki slakað á. „Ef ég heyri eitt orð um að
þið hafið verið ein saman, skal ég sjá um að
þú verðir rekin úr borginni," hafði hann sagt,
og loks hafði Carmel lofað að slíta öllum
samvistum við Richard.
„En hvers vegna drap hún hann?“ Crane
gat ekki haldið þessari spurningu til baka
lengur.
„Hann hélt áfram að eltast við hana,“ sagði
Simeon March og leit til Crane íbygginn, „og
þess vegna var henni nauðugur einn kostur
að stúta honum.“
„Þá hefði hún gert hreint fyrir sínum dyr-
um og hefði ekki haft neina ástæðu til að
drepa John.“
„Jú. Hún drap hann af því að hún elskaði
hann ekki og vildi losna við hann. Hún vissi
að ég mundi þvertaka fyrir að þau fengju
hjónaskilnað."
Crane sagði: „Þetta finnst mér of einfalt.
Carmel hefði átt að drepa annan manninn af
því að hún elskaði hann, og hinn af því að
hún elskaði hann ekki, ef ég skil yður rétt?“
„Ég borga yður ekki einn eyri fyrir heim-
spekilegar hugleiðingar," hreytti gamli mað-
urinn út úr sér. „Það eina sem ég heimta
er að þér afhjúpið Carmel."
„Ég sé að þér hatið hana,“ sagði Crane.
„Munduð þér ekki hata konu, sem hefði
drepið son yðar?“
„Jú, ef ég væri viss um að hún hefði gert
það.“
„Ég er viss um það!“ öskraði Simeon March.
„Þér eigið bara að ná í sannanirnar. Það er
það, sem ég krefst af yður. Sannanir!" Hann
stóð upp og beygði sig fram að Crane. „Var
það fleira, sem þér vilduð vita?“
Crane hörfaði ósjálfrátt undan. „Já, ég vil
vita hvers vegna þér notið ekki Talmadge
March sem málaflutningsmann."
Simeon March starði á hann um stund
og sagði svo: „Hann er of ungur.“
„Er hugsanlegt að hann sé í peningavand-
ræðum?“
„Nei, hann hefir peninga eins og sand.“
Crane létti þegar samtalið var afstaðið og
var ekki síður feginn því, að þessi gamli fauti
skyldi ekki vera húsbóndi hans nema um
stundarsakir. Hann gekk út að dyrunum en
nam svo staðar og spurði: „Hafið þér minnst
á það við nokkurn, að þér grunið Carmel?"
„Já, við málaflutningsmann minn, Dorn-
bush dómara. Hann veit um það.“
„Getur hugsast að hann hafi haft orð á
því við aðra?“
„Áreiðanlega ekki. Hvers vegna spyrjið þér
um það?“
„Það ganga svo kynlegar sögur í bænum?“
„Um Carmel?“
,,Já.“
Gamli maðurinn barði i borðið. „Það skal
ég binda enda á. Við líðum ekki að fólk slúðri
um manneskju innan March-fjölskyldunnar
.... jafnvel ekki um morðingja eins og
Carmel!“
Þegar Crane kom heim sat Ann við arin-
inn í stofunni. Það gljáði í græn augun á
henni í bjarmanum frá eldinum, og hárið var
gulgyllt éins og þroskað hveiti.
„Góðan daginn,“ sagði hún og stakk bók-
merkinu í opnuna. „En hvað þú kemur
snemma heim.“
Hann sneri bakinu að eldinum. „Já, ég var
svo einmana. En nú er ég það ekki lengur,
eftir að ég er kominn heim til þín.“
„Hvað segirðu, Bill!“ Hreimurinn í rödd
hennar varð hlýr. — „Þetta er verulega fal-
lega sagt.“
„Og svo datt mér líka í hug, að þú værir
kannske einmana."
„Ojæja, ég bjarga mér nú alltaf.“
„Og svo var eitt enn .... ég var að velta
því fyrir mér hvort þú vildir lofa mér að fá
einn martini."
Hún þeytti bókinni í hann en hitti ekki.
„Það var þá raunverulega ástæðan til þess
að þú komst heim!“
„Nei, ég var svo einmana líka.“
„Mundu að þú hefir lofað mér að drekka
ekki.“
„Aðeins einn hristing. Æ, gerðu það!“
Hann horfði biðjandi á hana. „Ég er svo
þreyttur. Ég hefi unnið svo mikið í dag.“
„Ég leyfi mér nú að efast um það,“ sagði
Ann. „ Eg sé ekki að þú gerir annað en koma
heim, leggjast á sófann og biðja um kokkteil."
„Þú veist ekki hvað þessir kæliskápar eru
erfiðir."
„Nei, það geri ég að vísu ekki,“ játaði Ann.
„Það er þá best að þú fáir einn martini."
Fimhent byrlaði hún honum hressinguna og
setti ólívu í glasið. „En bara einn, mundu
það,“ bætti hún við um leið og hún rétti
honum glasið.
Crane smádreypti á því og sagði henni frá
tali sínu við Simeon March. „Hann þykist
viss um að sjá Carmel í gálganum," sagði
hann að lokum.
„Hvað skyldi hann segja ef hann heyrði
söguna hennar Carmel?"
„Hann mundi ekki trúa henni.“
„Alice March er eina manneskjan sem ég
gæti trúað Carmel til að drepa,“ sagði Ann.
„Mig skyldi ekki furða þó að hún réðist á
hana einn góðan veðurdag. Og svo held ég
að Donovan sé við þetta riðinn. En það skal
ég nú ganga úr skugga um bráðlega." Ann
virtist vera einbeitt og hafa stórræði í huga.
„Ég held að þér væri ráðlegra að fara til
New York en fara að etja kappi við bófa-
félög.“
„Því ræð ég sjálf, þakka þér fyrir!“
Crane sá að þýðingarlaust var að deila við
hana núna. Hann dáðist að hugrekki hennar,
og auk þess var hann nokkurn veginn viss