Fálkinn - 22.10.1954, Síða 9

FÁLKINN
9
skæra augnaráðið og sama hakan. Hún
dóttir þín er lík þér, góði -minn,“
hvísiaði hún blítt. Svo setti hún mynd-
ina á borðið og lagði aftur augun.
Það var eins og hún heyrði rödd
hans, er hann var að segja henni frá
Tullu.
„Ég elska þetta barn. Hún er lík
mér. En vitanlega verður Gerður að
fá hana — börnin lenda venjulega hjá
móðurinni við hjónaskilnað. Og Gerð-
ur elskar hana líka, en liún élurj hana
upp á sama hátt og hún var alin upp
sjálf — gerir úr henni smáborgara-
lega tepru. Og hún gæti orðið lista-
kona! Ég veit það, ]jó hún væri ekki
nema sex ára þegar við Gerður skild-
um. Við áttum ekki saman. Hún var
borgaraleg fram í fingurgóma, og ég
var ólæknandi lausingi. Við t'jarlægð-
umsl meira og meira. Eg skildi ekki
viðhorf hennar til lífsins og hún vildi
ekki einu'sinni reyna að skilja mig.
Hún vildi að ég gengi í verslunar-
fyrirtæki föður hennar, að ég skildi
segja skilið við leikhúsið. En það gat
ég ekki.
Loks var það aðeins ástin til Tullu
sem batt okkur, en okkur kom saman
um, að barninu væri vorkunn. Við
rifumst oftar og oftar og Tulla var
orðin svo stór að hún hlaut að vera
farin að skilja að samhúð okkar var
öðruvísi en hún átti að vera.
Svo skildum við og Gerður hélt
Tullu. Hún fluttist heim til foreldra
sinna og i fyrstu kom ég þangað við
og við til að sjá Tullu. En þegar frá
leið gekk það svo erfiðlega fyrir oklc-
ur að skilja aftur, þegar við sáuinst,
að ég hætti þessum heimsóknum alveg.
Ég vona hennar vegna að hún hafi
fyrir löngu gleymt föður sinum. Og
nú á hún nýjan föður, — smáborgara-
legan kaupsýslumann.
Robert hafði talað með beiskju um
hið misheppnaða fyrra hjónaband sitt
þá sjaldan hann minntist á það. Inga
hafði reynt að fá hann til að gleyma,
og hið stutta hjónaband þeirra hafði
verið einn samfelldur hamingjudagur.
Þau voru bæði listamenn. Þau elskuðu
leikhúsið og skildu hvort annað.
Nú voru átta ár síðan Robert dó.
Átta starfsár og hún hafði reynt að
gleyma sorginni. Og nú hafði hún liitt
dóttur hans. Rut Korsgaard var sú
Tulla, sem Inga hafði aldrei vitað
skírnarnafnið á, vegna þess að hún
vildi elcki spyrja.
Og nú ætlaði hún að reyna að gefa
dóttur Roberts tækifærið.
1 fyrstu hafði hún afráðið þetta
vegna þess að hún var dóttir Roberts,
en nú — nú var það blátt áfram af því
að hún var lieilluð af stúlkunni.
Bara að hún fengi nú þetta tæki-
færi! Bara að leiklnissstjórinn vildi
reyna hana! Hann gat ekki komist hjá
því, fannst Ingu. Það var ekki völ á
neinni annarri til að taka við hlut-
verkinu.
Jú, liann gat ekki komist hjá því.
Hann simaði til Rut og bað hana um
að prófa undir eins. Hann bjóst við
að liafa mikið umstang út af henni,
jafn ómöguleg og hún var á lokaæf-
ingunni. En frumsýningin hafði geng-
ið vel, það mundi hann, og unga stúlk-
an hafði sjálfsagt allgóða hæfileika.
Rut kom. Það koinu tár í augun á
henni þegar hún frétti að Inga væri
veik. Hún spurði þegar hvort eitthvað
alvarlegt gengi að henni, og hún gerði
sér auðsjáanlega ekki fyllilega grein
fyrir hverju hún var að svara þegar
hún var spurð hvort hún vildi taka
að sér aðalhlutverkið — með fimm
tíma fyrirvara.
Leikhússstjórin'n Jmrrkaði svitann
af enninu. Hann gerði það oft meðan
hann var að lesa öll hin hlutverkin i
leiknum, en honum létti er hann varð
þess vís að Rut kunni hlutverk Ingu
eins vel og lnin kunni s:tt eigið hlut-
verk.
,yÞetta er gott,“ sagði liann án þess
að nokkur hrifning lieyrðist í rödd-
inni, en samt var hreimurinn þannig
að Rut varð glöð.
Það varð ekki fyrr en hún stóð á
götunni og aðeins tveir tímar voru til
sýningarinnar, sem hún gerði sér
grein fyrir hvað hún hefði gert. Hún
átti að leika aðalhlutverkið — hið erf-
iða hlutverk Ingu .......
Hvers vegna liafði hún ekki beðið
leikhússstjórann að láta einhverja
aðra gera það? Hvernig í ósköpunum
stóð á því sem komið var. Hún gat
ekki snúið við. Og Inga var veik —
veslings Inga ......
Rut keypti blóm og fór heim til
Ingu, og hún var ekki í rúminu en
. sat við píanóið og var að spila. Rut
starði á hana og var forviða.
„Þú ættir að hvila þig núna,“ sagði
Inga brosandi. „Það er stórt hlutverk
sem biður þín i kvöld.“
„Já, en — ert þú ekki veik? Hvað
gengur að þér? Hvers vegna.........?“
Rut horfði forviða á hana og litaðist
svo um í stofunni. Hún hafði aldrei
komið heim til Ingu áður.
Allt i einu hrökk hún við. Ilún hafði
rekið augun i ljósmynd í þungri silfur-
umgerð. Hún gleymdi öllu öðru og
færði sig að myndinni. Tók hana upp
og starði — þögul og undrandi......
„'Þetta er maðurinn minn,“ sagði
Inga lágt. „Hann er dáinn — það er
langt síðan.“
Rut var í þann veginn að segja að
hún vissi það ....... vissi það vel.
En hún beit á vörina — eins og hún
gerði oft — og þagði.
„Hann — hann er Ijómandi falleg-
ur maður. Þið hljótið að liafa verið
hamingjúsöm,“ sagði hún lágt.
„Við vorum það,“ sagði Inga og ])að
var hiti í röddinni. „Ég elskaði hann
heitt, þó ég væri miklu yngri en hann.
Það var fyrir hann sem ég lék á fyrstu
frumsýningunni minni.“
„Ó, einmitt,“ sagði Rut lágt og setti
myndina á sinn stað.
Þær viku samtalinu að öðru og Rut
gleymdi kviðanum fyrir kvöldinu.
Þegar hún kvaddi Ingu til að fara í
leikhúsið vissi hún að hún gat leikið
hlutverkið.
í miðri sýningunni kom liún auga á
Ingu. Hún sat i stúku — alein. Við
hliðina á henni stóð auður stóll, og
Rut skildi að hún væri ein sins liðs í
leikhúsinu. Hún hafði klætt sig og
farðað sig þannig að erfitt var að
þekkja hana. „N'áttúrulega,“ hugsaði
Rut með sér. En í augum Rut gerðist
undur. Hún sá mann sitja í auða stóln-
um við hlið Ingu. Háan mann með
sterka höku og skær, grá augu. Nú tók
hann um höndina á Ingu og svo hvarf
hann.
Svo að hann varð þá liamingjusamur
að lokum, hugsaði Rut með sér. Og
það hafði hann verðskuldað.
Hún hugsaði til móður sinnar. Kon-
unnar sem hafði nærri þvi gerspillt
lifi lians. Og hún hugsaði til mót-
spyrnunnar sem hún hafði orðið fyr-
ir, er liún fór að tala um að verða
leikari, þegar hún var fjórtán ára.
Fyrst nú — tveimur árurn eftir að
móðir hennar var dáin — hafði hún
getað látið draum sinn rætast. F.n þá
lá við að djörfungina brysti.
En bæði faðir minn og ég kynntumst
henni, heillastjörnunni *- leikkonunni
miklu — og hún varð bjargvætturinn.
Hún er ekki aðeins mikil leikkona,
hún er ekki síður mikil manneskja,
hugsaði Rut með sér er hún hiustaði
á lófaklappið í salnum. Hún liafði
sigrað i hlutverkinu og það átti hún
Ingu að þakka.
Ég get kannske ekki þakkað henni
á réttan hátt, hugsaði Rut með sér. En
eitt get ég gert — ég get hagað þvi
svo að hún fái aldrei að vita, að hann
er faðir minn. Því að það veit hún
ekki. Ef hún vissi það mundi hún
hafa sagt mér það.
Hann hefir aldrei minnst á mig við
hana, vegna þess að hann hefir haldið
að henni mundi liafa þótt það miður
að vita af mér. Ég ætla ekki að minn-
ast á það heldur — en ég ætla að halda
áfram þar sem hann hætti. — Elska
hana. *
Á 17. öld bar það oft við að grafir
voru rændar af hjátrúarfullu fólki,
sem vildi ná í mannabein. M. a. voru
þau talin lækna „dysenteri". Beinin
voru möluð og gefin inn í rauðvíni.
Kötturinn er fullvaxta þegar hann
er þriggja missira, og liann getur orð-
ið 914 árs, ef ekkert óvænt kemur fyr-
ir hann.

•3
%
S.
■3

*
%
%

L-í

„Þriíjo hver itölsk hvihmynd shflileg“
¥
■3
‘T/’AÞÓLSKA kirkjan i Ítalíu
liefir sína eigin kvik-
myndaritskoðun og hún þykir
ströng. í fyrra voru gerðar 147
kvikmyndir í Italíu, en af þeim
voru aðeins 10 leyfðar börnum.
Ritskoðunin skiptir myndunum í
fjóra flokka: Þær sem ætti að
banna, þær sem hægt er að leyfa
með ákveðnum skilyrðum, þær
sem leyfast mega fullorðnum og
þær sem allir mega sjá, án þess
að biða tjón á sálu sinni.
í fyrra dæmdist meira en þriðj-
ungur af hinum 147 kvikmynd-
um „skaðlegar", en jafn margar
sýningarliæfar með ákveðnum
skilyrðum. Skrár um þessar
myndir eru festar upp á kirkju-
dyrunum, en spurning er hvort
það verkar ekki þveröfugt við
það sem ætlast er til, og verður
auglýsing fyrir myndina. Því að
ritskoðun kirkjunnar hefir ekki
vald til að banna sýningar kvik-
mynda. Og í ítaliu sækir fólk
kvikmyndahús betur en í flestum
löndum álfunnar.
„Surrealistiski" málarinn Salva-
dor Dahli hefir í elli sinni gerst
kirkjumálari í kaþólskum sið. En
hann er líka kvikmyndahöfundur
og um þessar mundir er verið að
taka fyrstu kvikmynd lians í
Ítalíu. Anna Magnani leikur aðal-
hlutverkið, stúlku sem verður
ástfangin — í hjólbörum! Dahli
segir að þetta verði snilldarleg-
asta myndin, sem nokkurn tíma
hafi sést. Margt er þar kynlegt
fleira en ofurástin á hjólbörun-
um, t. d. sjást fimm svanir springa
eins og púðurkerling, þar sem
þeir eru á flugi. Og mestri hæð
nær myndin er þeir Karl Marx,
Nietsche, Siegmund Freud og
Lúðvík II. syngja skoðanir sínar
undir óperulögum eftir Bizet. Þeir
standa i fjöru á litilli eyju meðan
þeir eru að kyrja, en bak við þá
sést ævagömul kerling i svörtu
pilsi og nakin fyrir ofan mitti.
Hárið hefir verið rakað af henni,
en sem hatt notar hún eggjaköku.
Það þarf vafalaust mikla skerpu
til að skilja hvert Dalili stefnir
með þessari mynd og vafi hvort
hann veit það sjálfur. En það
verður fróðlegt að sjá í hvaða
flokk kaþólska kirkjan skipar
þessari hugarsmíð kirkjumálar-
ans.
HVAÐ BORGAR HOLLYWOOD
HÖFUNDUNUM?
ÞAÐ er stundum stórfé sem
kvikmyndafélögin í Hollywood
borga fyrir handrit að myndum,
sem líklegt þykir að verði stór-
gróðafyrirtæki. Hitt skiptir minna
máli, hvort leikritið hefir nokk-
urt bókmenntalegt gildi. — Hæstu
ritlaunin, sem greidd hafa verið
fyrir kvikmyndahandrit, eru þau
sem Charles Lindberg fékk fyrir
bókina „Spirit of St. Louis“. Það
voru milLjón dollarar.
Irving Berlin fékk tæpa hálfa
milljón dollara fyrir kvikmynd-
unarréttinn að „Annie get your
Gun“ og Mary Chase rúma hálfa
milljón fyrir „Harvey“.
En surnt fá kvikmyndafélögin
fyrir litið. Kvikmyndin „Héðan
til eilífðarinnar" eftir James Jon-
es var borguð með 50 þús. doll-
urum, en kvikmyndafélagið hefir
til þessa grætt kringum 10 milljón
dollara á myndinni. En þó varð
gróðinn ekki minni á „Gone by
the Wind“, sem Margaret Mitchell
fékk þó öllu minna fyrir. „Ég sá
hann deyja“ eða „The Robe“ er
þó sú myndin, sem mest hefir
gefið af sér hingað til og á þó
eftir að gefa meira. Sýningar-
tekjurnar af henni eru orðnar
milli 200 og 250 milljón ísl.
krónur.
JOAN FONTAINE SÝND
SOFANDI.
.TOAN FONTAINE hefir verið að
leika í „Boccaccio“ suður á Spáni
og Spánverjar eru hrifnir af
henni. Einn morguninn er hún
vaknaði í herbergi sínu á litlu
gistihúsi stóðu fimmtán ungir
menn í svefnherberginu og góndu
á hana. Hún varð uppvæg og
kærði fyrir gestgjafanum, en liann
svaraði þvi til að þessir piltar
hefðu endilega viljað sjá hana
sofandi og það vildu fleiri. Hann
hefði því selt aðgang að svefn-
herberginu á nóttunni og alls
væri hann búinn að hleypa 200
manns inn, og þó að aðgangs-
eyririnn væri dýr þá hefðu færri
komist að en vildu. — En gest-
gjafinn varð súr á svipinn þegar
Joan heimtaði að hann skilaði
sér hverjum eyri, sem hann hafði
fengið fyrir þessar nætursýn-
ingar.
¥
s

V
í

%
%