Fálkinn - 03.12.1954, Page 8

6
FÁLKINN
CAREY SMITH: (5)
TRINIDAD
FRAMHALDSSAGA.
FRÁ STRÍÐSÁRUNUM. — En eru að
finnast ósprungnar sprengjur í jörðu
í Berlín. — Fyrir nokkru var eyðilögð
þar flugsprengja, sem var talin sér-
lega hættuleg. Var gips sett utan um
sprengjuna áður en hún var sprengd
og 200 hálmsekkjum hlaðið í kring,
til að varna grjótflugi.
VINSÆL ÞRENNING. — Tvíburar
Ingrid Bergman og Robertino sonur
hennar eru um þessar mundir mest
Ijósmynduðu börn í London, en þar
eru þau á meðan hin fræga móðir
þeirra er að kvikmynda Jeanne d’ Arc,
'í myndinni „Jeanne d’ Arc á bálinu“.
Hér eru þau að leika sér í einum garð-
inum í London. Stóri bróðir er að
kyssa Ingrid, en hin telpan heitir
Isabelle.
FAIRBANKS YNGIÍI í ÞÝSKALANDI.
Douglas Fairbanks jr. er kominn frá
Hollywood til Miinchcn til að leika
í nokkrum stuttkvikmyndum handa
ameríska sjónvarpinu. Hér sést hann
nýkominn á flugvöllinn.
að halda? Hann laug, þessi sótraftur!
Neal hafði fengið gjafastaup í kránni,
sagði hann, hann hafði drukkið fyrir
meira en 100 dollara. Steve hitnaði
af gremju þegar hann hugsaði til þessa
smeðjulega lygalaups.
Og nú var hann ráðinn i hvað liann
skyldi gera. Undir eins og birti af
degi skyldi hann heimsækja fantinn
og pína hann til sagna. Hann mundi
geta orðið margs vísari af lionum.
ÞEGAR birti læddist Steve út úr hús-
inu án þess að vekja nokkurn. Hann
vildi ekki láta aðra komast að livað
hann ætlaðist fyrir. Það reyndist erf-
iðara að finna Carribbee en hann
hafði haldið. Hann varð að leita fyrir
sér í ýmsum daunillum sundum áður
en hann fann liúsið. Dyrnar voru ó-
læstar og enginn vörður við þær. Steve
komst inn i náttklúbbinn hindrunar-
laust. Salurinn var mannlaus og stól-
arnir i hlöðum meðfram veggjunum.
í vínkránni stóð maður og var að
fást við flöskur, og við dyr beint á
móti sat langur sláni og liafði lagt
lappirnar upp á borð og góndi upp
í loftið. Þegar Steve sýndi á sér snið
til að ganga framhjá honum og inn
gegnum perluforhengið rétti maður-
inn út höndina og spurði:
— Hvað vilt þú?
— Hitta húsbóndann, sagði Steve.
— Er þér verr við það?
Maðurinn góndi á liann, og svo hitti
hann á réttu spurninguna.
— Hefir l>ú mælt þér mót við hann?
Steve hló. — Á þessum stað? Ertu
að reyna að vera fyndinn?
Langi sláninn kippti löppunum nið-
ur af borðinu, snöggar en Steve hélt
að hann væri maður til.
— Bíddu hægur ....
En Steve rak hnefann í bringuna á
honum og keyrði hann niður á stól-
inn aftur.
— Vertu ekki að standa upp. Þú
þarft ekki að gera þér ómak mín
vegna.
Hann snaraðist gegnum perlufor-
hengið og opnaði fyrstu dyrnar sem
liann sá. Og heppnin var með honum.
Þarna inni sat litli, feiti náttkhibbs-
dólgurinn Wittol við furðulega skraut-
legt skrifborð og var að tala i sima.
En undir eins og hann kom auga á
Steve sleit hann samtalinu og spratt
upp úr stóInUm.
— Hvað viljið ]>ér hér?
Hann var hræddur, hnipraði sig eins
og rotta og svörtu augun voru gljá-
andi. Steve svaraði ekki. Hann gekk
að skrifborðinu, dró handfylli sína
af seðhun upp úr vasanum og þeytti
þeim í felmtrað andlitið á Wittol.
— Þarna er borgunin.
Wittol 'kipptist undan og fálmaði
vandræðalega eftir seðlunum, sem
flögruðu niður á gólfið.
— Bo-borgun ....
— Fyrir skuld bróður míns, sagði
Steve kuldalega. — Fyrir það sem
hann drakk í kránni, ef það hefir þá
verið nokkuð. Og svo vil ég vita hvað
gerðist daginn sem bróðir minn dó.
Wittol neri saman höndunum, allur
á iði.
— Daginn sem .... Hvað gerðist
.... Það gerðist ekkert sérstakt þann
dag, hann var eins og allir aðrir
dagar ....
— Það er lygi, urraði Steve.
Hann snerist á hæli og steig eitt
skref í áttina til dyra, en litli gest-
gjafinn kom eins og elding fram fyrir
skrifborðið og greip í handlegginn á
honum.
— Hvert eruð þér að fara, herra
Emery?
Við þessa spurningu datt Steve
nýtt í hug.
— Til lögreglunnar, svaraði hann
harkalega.
— Nei, bíðið þér svolítið. Ég skal
segja ....
Hann hélt dauðahaldi í liandlegginn
á Steve, eins fast og hann gat. Steve
ýtti lionum frá sér, en hann gerði
ekki alvöru úr hótuninni um að fara,
hann beið. Gestgjafinn sá að enn var
tækifæri og reyndi nú að jafna sig
eftir hræðsluna. Munnurinn komst
ósjálfrátt i sama gamla lagið og
smeðjubrosið kom undir svarta yfir-
skegginu.
— Ég sé að þér eruð of greindur
til að taka hálfan sannleikann góðan
og gildan, sagði hann mjúkt. — En
þér verðið að skilja, herra Emery,
að hún er mér mikils virði, peninga-
lega.
Steve hnyklaði brúnirnar.
— Er það kona Neals sem þér
meinið?
— Nú, svo að þér hafið hitt hana.
Ágætt, herra Emery, ágætt. Þá skiljið
þér það betur. Þvílikur kvenmaður
— þvílikur kvenmaður.
Hann smjattaði og skellti tungunni
í góm, en þegar hann sá svipinn á
Steve flýtti hann sér að bæta við:
— Þér skiljið eflaust, herra Emery,
að það er erfitt fyrir karlmann að vera
öruggur um aðra eins konu. Hvernig
getur hann vitað hvort aðrir eigi ekki
ilök í henni. Það er ómögulegt!
Hann dró djúpt andann og virtist
hryggur sem snöggvast. En Steve vatt
sér að honum og mannkrílið hörfaði
undan eins og hann hefði fengið rýt-
ing i brjóstið.
— Moldvarpa, sagði Steve hægt. —
Dirfistu að segja að hún — að hann
.... Að það hafi verið vegna þess
að ....
— Ég hefi ekki fullyrt neitt. Eg hefi
ekki nefnt neitt nafn.
Wittol titraði af hræðslu. — En þér
hljótið að skilja ....
— Þetta er nóg, sagði Steve.
Hann sneri frá honum og fór. Hratt
perluforhenginu til hliðar og tók svo
fast í það að sumir þræðirnir slitn-
nðu og perlurnar hrutu eins og baun
ir um allt gólf. Hann hélt áfram gegn-
um salinn án þess að lita til hægri
eða vinstri, og skellti hurðinni á eftir
sér.
Ilonum datl ekki í hug að efast
um að það væri satt, sem Wittol hafði
gefið í skyn. Maðurinn hafði verið
svo hræddur, að hann þorði ekki að
segja annað en það sem satt var.
Steve var langstígur fram götuna
en skeytti ekki i hvaða átt hann fór.
Hendurnar voru krepptar i buxnavös-
unum og hann var álútur.
Nú vissi hann sannleikann um
Chris.
En hann vissi ekkert um sámtalið
sem Wittol átti undir eins og Steve
var kominn út úr dyrunum. Og hann
vissi ekki heldur að bak við Iiann,
upp við húsvegginn, læddist langi slán-
inn frá Carribbee hljóðlaust eins og
skuggi.
ÞEGAR Chris sá að Steve var horfinn
varð hún hissa og svo hrædd. Hún
spurði Dominique, en svarta konan
vissi ekki hvert hann hefði farið,
því að herbergið hans var tómt þegar
hún kom inn til lians með morgun-
kaffið. Því meira sem Chris hugsaði
um hvar Steve gæti verið niðurkom-
inn því hræddari varð hún. Hún gekk
fram og aftur um stofugólfið. Nú
iðraðist hún þess mjög að hún hafði
ekki rofið þagnarheit sitt við Smythe
og sagt Steve hvernig í öllu lá. Þá
hefði hann getað gert sér Ijóst að
hann væri í hættu, og verið var um
sig. En nú gengi hann kannske beint
í gildruna.
— Þessi herra Emery er maður,
sagði Dominique rólega. — Hinn var
ekki nema skuggi af honum.
Chris varð hissa, hún vissi ekki
hverju hún átti að svara. Eitthvað
í hug liennar hélt því fram að
Dominique hefði rétt fyrir sér, en
hún vildi ekki kannast við það. Það
var ekki heiðarlegt gagnvart Neal.
— Ég hefi ekki hugsað neitt um
það, sagði hún stutt.
— En það er samt umhugsunarverl,
svaraði Dominique um liæl. — Þegar
einum degi lýkur byrjar annar nýr.
Chris tók eftir hreimnum í orðum
kerlingar, og gegn vilja hennar fór
hlýr ylur um hana, eins og bjart lof-
orð um að lífið liefði eitthvað gott
STERK- — Elvie Paulsen heitir þessi
dama, og sýnir á fjölleikahúsi í
Þýskalandi. Það er ekki fyrir karl-
menn að komast í krumlurnar á henni,
og hér á myndinni sést hún „hand-
leika“ manninn sinn, sem þó er 75
kíló. En það skrítna er, að þegar
Elvie fæddist vóg hún ekki nema sex
merkur, og varð að liggja í upphitaðri
bómull í margar vikur.