Fálkinn - 23.09.1955, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
... þetta verður síðasta kvöldið okkar saman ... við skulum nota það
vel ...

r •
trui ft Astmft
★ * * Jf

ÞAU voru nærri því ein í horninu
á hálídimmum strætisvagninum, og
liklega hefir enginn séð að þau kysst-
ust. Það var langur koss.
„Við erum ástfangin,“ sagði Jerry,
„hvort þér likar það betur eða verr.“
Hún brosti og þrýsti sér að honum,
en sagði ekki neitt. Hún vissi að það
var satt.
„Hvað eigum við að gera?“ sagði
liann.
Hún hristi höfuðið. Þau höfðu
drukkið kampavin um kvöldið, þó að
þau hefðu ekki efni á því, en nú voru
áhrifin að hverfa, og gáskinn farinn
að fjara út.
„Við verðum að vera skynsöm,"
sagði hún. „Við verðum að gæta að
okkur vel í tvo daga ... og svo verðum
við að reyna að gleyma hvort öðru.“
„Hvers vegna heldurðu að það sé
skynsamlegt?" hvíslaði hann.
Hún yppti öxlum. „Þú heyrðir
sjálfur hvað pabbi sagði.“
Hann kinkaði kolli. Hann mundi
vel allt það, sem Caven gamli hafði
sagt um kvöldið. Jerry hafði komið
heim til hennar í fyrsta skipti, og hafði
verið kynntur foreldrum hennar. Það
var í fyrsta skipti, sem hann hafði
boðið Patty út með sér, áður höfðu
þau al-ltaf hitst í matsal vöruhússins.
„Jæja, og hvað eruð þér, herra
Slanley?“ hafði Caven spurt. Jerry
svaraði að hann' væri verkfræðingur.
„En þér hafið enga stöðu?“ „Nei, ég
hefi unnið ígripavinnu fyrir Vöru-
liúsið,“ svaraði Jerry. „En nú hefi ég
fengið stöðu í Suður-Ameríku,“ „í
Suður-Ameriku?“ tók herra Caven
upp og hnyklaði brúnirnar. „Þér ætt-
uð að reyna að fá stöðu hérna heima,
helst hjá þvi opinbera. Þá fær maður
eftirlaun og er tryggður ævilangt.“
„Já, sagði Jerry og glotti út í annað
munnvikið, „en þess konar stöður eru
ekki á hverju strái.“
„Þú ert að hugsa um orð föður þíns
um örugga stöðu og eftirlaun?“ sagði
Jerry lágt.
„Já,“ sagði Patty. „Það hlýtur að
vera indælt að hafa eitthvað öruggt
til að byggja tilveruna á.“
„Ég veit vel, að þessi staða í Suður-
Ameríku er fremur óviss,“ sagði Jerry.
„En þú verður að muna eitt, Patty
.. þú ert eina manneskjan í veröld-
inni, sem mér þykir vænt um, og það
er hræðileg tilhugsun, að eiga ekki að
fá að sjá þig í sex mánuði. Ég vil
nauðugur missa af þér.“
Hún kyssti hann.
„Við skulum ekki tala um þetta
núna, Jerry,“ svaraði hún. „Hvort ég
elska þig eða ekki, þá verð ég að
vera þar sem ég er. Afgreiðslustaðan
í Vöruhúsinu er ekki nema bráða-
birgða-úrlausn — einhvern tíma hlýt-
ur sá dagur að koma, að ég geti notað
prófið mitt og fái kennslukonustarf.
En þangað til verð ég að vera þar
sem ég er.“
„Við höfum ekki langan umhugsun-
artíma,“ sagði hann. Það var annar
hreimur í röddinni, það var hægt að
heyra bak við róleg orðin, að hon-
um var mikið niðri fyrir. „Annað
kvöld fer ég til Washington til að
tnka við fyrirskipunum. Og hinn dag-
inn ... er það orðið of seint.“
Hún svaraði ekki, en kyssti hann
aftur.
Þegar þau voru komin að dyrun-
um hjá henni, tók liann um höndina
á henni og hélt fast, eins og -liann
vildi varna henni að fara frá honurn.
„Patty, ertu fastráðin í þessu?“
Það er auðvelt að ljúga þegar mað-
ur finnur ekki til sársauka og hefir
tilfinningarnar á valdi sínu, en þegar
æsing og efi býr i manni, iætur sann-
leikurinn alltaf til sín lieyra, hvort
manni líkar betur eða verr.
„Ég veit það ekki með vissu,“ sagði
lnin, „en ... en við verðum að vera
skynsöm, Jerry.“
„Skynsöm? En elskarðu mig ekki,
Patty?“
„Hvernig ... hvernig á ég að vita
það, Jerry? Við liöfum aldrei talað
ýtarlega um þetta fyrr en i kvöld.“
„Það er satt.“ Röddin var róleg og
stillileg. „En sex mánuðir án þín ...
ó, við vitum ekkert um framtíðina,
Patty. Maður á að grípa gæfuna með-
an hún gefur færi á sér — annars
missir maður hana.“
„Jerry ... þú gerir þetta svo erf-
itt ...“
„Ég vil aðeins að þú horfist í augu
við sannleikann. Við elskum hvort
annað. Þú verður að giftast mérl“
„Já, en ... Jerry ...“ Nú grét hún.
„Þú mátt ekki reka svona mikið á
eftir. Jú verður að lofa mér að taka
ákvörðun sjálf. Þetta er ekki hægt.
Það er ómögulega hægt.“
Hún kippti að sér liendinni, opnaði
dyrnar og flýtti sér inn. Hurðin skall
að stöfum hak við hana.
Á leiðinni í Vöruhúsið, morgun-
inn eftir, liugsaði hún aðeins um hann,
og að hún ætti að fá að sjá hann
aftur. Hvernig átti hún að heilsa lion-
um? Átti hún bara að segja „góðan
daginn“, -létt og kæruleysislega? Hún
losnaði við þær áhyggjur, því að þeg-
ar rafmagnsbjöllurnar hringdu var
Jerry enn ókominn.
Patty fór ósjálfrátt á sinn stað í
leikfangadeildinni. Viðskiptavinirnir
fóru að koma, fyrst dræmt og síðan
fleiri og fleiri. Mest voru þrengslin
við borðið, sem rafmagnsjárnbraut-
irnar voru afgreiddar við.
„Haldið þér að lítill drengur, sem
liggur í rúminu geti leikið sér að raf-
magnsjárnbraut?“ spurði gráhærður,
gamall maður, með ofur raunaleg
augu.
„Það fer eftir því, hve veikur hann
er,“ sagði Patty og útskýrði fyrir
manninum. hve einföld gerðin væri
á þessu leikfangi. Ekki annað en setja
tengilinn í samband ...
„Biily er þvi miður mikið veikur,“
sagði maðurinn annars hugar. „En
hann langar að eiga rafmagnsjárn-
braut ... Hvað kostar þessi? ... Þessi
faliega, með átta vögnunum ...?
Patty nefndi verðið.
,JÞað er dýrt,“ sagði maðurinn. „En
mig larigar svo mikið að gleðja liann
. . .skiljið þér, við vitum ekki hvort
hann kenist nokkurn tíma á fætur aft-
ur. Læknirinn segir okkur að híða
og vera róleg, en það hefir hann sagt
l síðasta hálfa árið ...“
„Þér gætuð byrjaðmeð því að kaupa
dráttarvagninn og til dæmis einn vagn
að auki. Og hringur, sem vagnarnir
geta ekið á í sífellu, kostar ekki eins
mikið og heil samstæða af teinum. Og
þér getið fengið þessu skipt fyrir
annað, ef drengurinn yðar liefir ekki
gaman af því.“
Maðurinn spurði aftur um verðið, og
svo fór að liann keypti það, sem Patty
hafði ráðlagt honum.
„Þér getið alltaf fengið vagna í við-
bót, ef þér viljið," sagði hún meðan
hún var að búa um böggulinn. „Og
svo vona ég að drengurinn nái bráð-
lega heilsu aftur ...“
„Já, guð gæfi að það gæti orðið,“
sagði maðurinn. „Þakka yður fyrir
þægilegheitin.“
Um leið og hún rétti manninum
reikninginn, sagði rödd bak við hana:
„Nei, þú ert þá þarna! Góðan dag-
inn, Patly!“
Hún var fljót að líta við.
„Hvar hefirðu verið, Jerry?“ Hún
gekk frá bögglinum og rétti mannin-
um hann. Og nú fyrst gat hún litið
á Jerry. Honum virtist vera órótt, og
kringum munninn á honum voru ein-
hverjir kippir, sem hún liafði elcki
séð fyrr.
„Ég hefi setið við að skrifa farm-
skírteini í allan morgun," sagði hann.
„Reyndar hefi ég hringt til tveggja
verktakafirma líka og boðið fram mína
ómetanlegu aðstoð.“
Hún horfði forviða á liann.
„Hefirðu þá sótt um stöðu hérna
i bænum ... ég hélt að það væri af-
ráðið, að þú .. .“
Hann tók eina rafmagnsbrautina og
fór að skoða hana, eins og hann væri
kaupandi.
„Ég vil lielst verða hérna, af viss-
um ástæðum. Ég veit ekki hvort þú
getur giskað á hverjar þær ástæður
eru?
„Ó, Jerry,“ sagði lnin bara.
„Ungfrú, eruð þér viðlátin?" spurði
kona, sem kom arkandi inn að borð-
inu með stóra búðartösku.
„Já, nú skal ég koma,“ sagði Patty.
Það var rétt svo að liún fékk ráðrúm
til að renna augunum til Jerrys.
Klukkan fimm stóð hann fyrir ut-
an dyrnar og beið eftir henni. Hann
tók undir arm liennar og þau gengu
saman fram götuna. Þetta var í fyrsta
skipti sem þau höfðu leiðst frá Yöru-
liúsinu, eins og kærustupar. En núna,
þegar allt var úti, gat þetta komið út
á eitt.
„Ég fer með lestinni til Washington
i nótt,“ sagði hann er þau höfðu geng-
ið dálitla stund. „Kemurðu á brautar-
slöðina? Mig flangar svo mikið til að
þú komir. En hins vegar skaltu ekki
koma til skips annað kvöld.“
„Þú verður að lofa mér því, að gera
ekki þá vitleysu að sleppa stöðunni
í Suður-Ameriku, Jerry,“ sagði hún
alvarleg. „Kannske það sé framtíðar-
staða, og þá máttu ekki láta hana
ganga úr greipum þér.“
Henni fannst kokið herpast saman.
„Ég vil ekki lofa þér neinu,“ sagði
hann. „Ur þvi að þú vilt ekki koma
með mér, væri líklega vissast að ég
yrði kyrr. Mér væri sama livað ég
fengi að gera — ég mundi taka öllu.“