Fálkinn - 10.10.1958, Síða 13

FÁLKINN
13
— Þú ættir að vera mér þakklátur fyrir að
ég er að reyna að hjálpa þér, sagði hún. —
Þetta var ágæt ráðagerð, og ég sagði aðeins,
að kannske gætir þú talið hana á að fara
með þér ...
— Jú, einmitt. Þú sást hvernig það fór!
— Þú tefldir á tvær hættur, sagði hún. —
Hlustaðu nú á mig. Hún studdi hendinni á
handlegginn á honum. — Ég get fallist á að
þú hafir verið óheppinn, en þú mátt ekki
flækja þér í meiri vandræði. Eitt get ég gert
fyrir þig. Eg get léð þér peninga til að kom-
ast til Englands — og þér væri hollast að ná
í flugvélina, sem fer í fyrramálið. Þegar sá,
sem þú keyptir bílinn af, kemst að því að þú
ert farinn, gerir hann sig ánægðan með að
fá bílinn aftur. Og að því er hinar skuldirnar
snertir, skal ég veðja um að hann frændi
þinn sér um þær fyrir þig, þótt ekki sé nema
til þess að láta ekki skugga falla á sig. Auk
þess er langt til Englands og Portúgalar þurfa
góðan umhugsunartíma í hverju máli.
— Heyrðu, Olivia, sagði Tony og horfði
á hana með aðdáunarsvip. — Við hefðum
getað komið ýmsu fram í sameiningu. Verst
að við skulum bæði vera svona auralaus.
— Já, það er hörmung, sagði hún. — Eg
skal hitta þig á flugvellinum — með farmiða
handa þér.
Hann hugsaði sig um í svip. En honum voru
öll sund lokuð og ekki annars kostur en þiggja
tilboð hennar. — Eg skal borga þér þetta aft-
ur, sagði hann. — Bara að ég geti selt kvik-
myndarhandritið.
Þegar á allt var litið átti Tony þetta inni
hjá henni, hugsaði hún með sér á heimleið-
inni, hálftíma seinna. Hún þóttist vita, að
hún mundi aldrei fá peningana aftur. Mun-
urinn á henni og Tony var sá, að hann vildi
ná í Melanie en hún vildi losna við hana.
Það leit illa út hjá honum, en nú voru allar
horfur á, að hún mundi vinna sína orrustu.
Hún fann að hann átti þennan flugmiða hjá
henni.
Þegar þau komu heim steig Brett út úr
bílnum og hjálpaði Melanie út. Hún hljóp sem
hraðast undan honum en hann elti hana inn.
Þegar hún gekk i áttina til stigans kallaði
hann í hana.
— Viltu koma hérna inn með mér, sem
snöggvast? Ég þarf að tala við þig um dálít-
inn hlut.
Hún hikaði stundarkorn og fór svo með
honum inn í blómastofuna, og hann kveikti
á lampanum.
— Getum við ekki biðið til morguns? spurði
hún.
Ef hann hefði ekki verið svona reiður,
mundi hann hafa séð að hún var í þann veg-
inn að lognast út af, en afbrýðin brann í hon-
Þraut
Hvað eru börnin mörg?
(1 síðustu þraut voru efsta húsið til liægri
og neðsta til vinstri eins).
um og gerði hann blindan og tilfinningar-
lausan fyrir öllu nema sínum eigin sáru von-
brigðum.
Hann hafði treyst henni — hann hafði
haldið, að þessi skæru augu gætu ekki logið.
En hún hafði frá öndverðu villt honum sjón-
ir. Hún hlaut að hafa verið ástfangin af þess-
um svikahrapp.
Enginn vafi gat leikið á því að hún var sek.
Hún hafði verið ástfangin af Goring í Lon-
don og hafði haft stefnumót við hann og farið
bak við frænku sína. Hún hafði kysst hann
hérna úti í garðinum ...
Hann gekk að arninum og sneri bakinu að
henni.
— Brett ....
Hann leit snöggt við og sá að Melanie stóð
við hlið hans.
— Viltu ekki hlusta á mig? spurði hún. —
Ég gaf honum ekki festina. Framhaldið á
sögunni er hreinn og beinn tilbúningur.
— Hvernig náði hann í festina? spurði
Brett.
— Hann hlýtur að hafa fundið hana.
Fjanda korninu, hugsaði hann ólmur með
sér. Hann langaði til að trúa henni, en veittist
það mjög erfitt eins og á stóð.
— Ég skal segja þér þetta allt. Og svo þuldi
hún upp það sem henni og Tony hafði farið
á milli, en hún sá enga breytingu á andlitinu
á Brett. — Trúir þú mér ekki? spurði hún.
— Hvernig á ég að geta trúað þér? Goring
sagði sjálfur ofur skilmerkilega frá því
hvernig hann hefði fengið festina. Þú játar
að hann hafi komið til þín til að biðja um
hjálp ...
— En ég sagðist ekki geta hjálpað honum.
— Þú hafðir enga peninga. En þú hafðir
safírana.
— Ég gaf honum ekki festina, sagði hún
ofur rólega.
— Hvað varstu að gera heima hjá honum
í nótt?
— Ég fór ... Olivia ...
— Já, ég veit það. Hún sagði mér að hún
hefði ekki getað varnað þér frá að fara. Hún
reyndi að fá þig ofan af því.
— Sagði hún það? Melanie kreppti hnef-
ana. Eldur brann úr augunum. — Lygalaup-
urinn sá!
Hann hleypti brúnum. — Enn fleiri lyga-
laupar?
Nú flaut út af. — Einhvern tíma muntu
komast að sannleikanufti! hrópaði hún í
bræði. — Þú sakar mig um lygi og óheilindi.
Ég vil ekki vera hér á heimilinu degi lengur!
— Ekki það? Og hvert hefir þú þá hugsað
þér að fara? Hvar færð þú tækifæri til að
hitta Goring aftur? Hefirðu hugsað þér að
elta hann — til Englands — eða til Ameríku?
— Kannske! svaraði hún í þráa. — Mig
gildir einu hvert ég fer — eða með hverjum
— ef ég aðeins get komist á burt frá þér. Og
nú fer ég ...
— Ekki held ég það. Hann þreif í öxlina
á henni og sneri henni að sér. — Framvegis
gerir þú það, sem ég óska ...
— Nei, ég geri það ekki. Hún sleit sig af
honum. — Eg klaga fyrir Studholme mála-
flutningsmanni, — hann er meðráðamaður
minn líka ...
— Hann er ekki löglegur meðráðamaður
þinn. Auk þess verður hann mér algerlega
sammála þegar hann heyrir um þetta.
Hún starði á hann frýjandi, hvössum
augum.
— Ég vil ekki vera hér — og ég vil ekki
hlýða þér.
Hann yptti öxlum. — Það er réttast að þú
farir upp í herbergið þitt.
En nú var hún öll í uppnámi. — Eg vil
það ekki! hrópaði hún. — Eg hata þig! Eg
vil heldur svelta í hel en vera deginum leng-
ur hérna á heimilinu. Ef Goring frændi hefði
vitað hver hrotti þú ert mundi hann aldrei
hafa látið mig fara hingað. Ég vil ekki sofa
í þessu húsi eina einustu nótt lengur ...
— Ef þú vilt endilega halda áfram að haga
þér eins og óviti, verður þú að sætta þig við
að farið verði með þig eins og óvita, sagði
hann. Og áður en hún vissi af hafði hann
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af'
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1 V-i—G. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Hjaltestcd. — Sími 12210.
HERBERTSprent.