Fálkinn - 28.11.1958, Side 6

6
FÁLKINN
ROBIN DOUGLAS HOME
píanóleikarinn, sem vill eiga prinsessuna
Eitt kvöldið fyrir nokkrum ár-
um sátu þeir saman í liðsforingja-
skálanum í Scots Greys ungi her-
toginn af Kent og Robin Douglas
Home. — Minnstu ekki á kvenfólk
við mig, kunningi, sagði Robin, —
ég er kvenhatari. Kannske lít ég
öðrum augum á hjónabandið þeg-
ar ég er orðinn gamall, en við
skulum gleyma því núna.
Hertoginn brosti, og Charles,
yngri bróðir Robins hristi höfuð-
ið. — Bíddu þangað til þú situr
í daufu ljósi eitthvert kvöldið og
hlustar á lokkandi tónlist og allir
kringum þig eru í rómantískum
hugleiðingum, sagði hertoginn, —
þá kemur einhver í laumi inn í til-
veruna þína, og þú ert glataður.
Douglas Home kapteinn hló
tröllahlátur. Hálfrökkur og veikir
tónar! Hvílík fjarstæða að halda
að það ætti að freista min.
Þegar hann fór úr hemum eftir
að hafa starfað sem liðsforingi í
fimm ár, hafði Robin Douglas
steingleymt þessum orðum hins
tigna hertoga af Kent. Hann
hafði um annað að hugsa, t. d.
að græða peninga- Hann fór að
vinna í auglýsingastofu í London
en gekk illa að láta kaupið
hrökkva fyrir þörfum sínum.
Þá datt honum í hug ráð til að
auka tekjurnar. Hann hafði
glamrað á píanó árum saman. Því
ekki að gera sér mat úr því? Að
vísu andmælti hin stranga móðir
hans, lafði Margaret, og frændi
hans, sem var jarl og foringi
íhaldsflokksins í neðri málstof-
unni, þessari hugmynd eindregið.
En Robin sat við sinn keip.
Fyrir mörgum árum mundi öll
fjölskyldan hafa fengið tauga-
áfall við þá tilhugsun að angi af
þeirri göfugu fjölskyldu ætti að
vinna fyrir sér, og jafn fráleit
hugmynd og að maður sem héti
Douglas Home ætti að gerast
píanisti í náttklúbb, tók vitanlega
engu tali. En háu skattarnir í
Englandi og ekki síst erfðafjár-
skatturinn lamaði enska aðalinn
svo, að hann varð að finna nýjar
leiðir til að geta haft ofan í sig
að éta. Svo að lafði Blandford,
vinur og hollráðanautur Robins
brosti bara þegar hann spurði um
álit hennar á því að hann færi að
leika á píanó í náttklúbb.
— Drengur minn, sagði hún —
ég mundi blátt áfram dást að hug-
rekkinu í þér og styðja ákvörðun
þína um að verða þér úti um at-
vinnu. Það er engin minnkun að
því að vinna fyrir sér. Ef þú vilt
skal ég gefa þér vottorð um að þú
sért duglegur pianisti. Hvað seg-
irðu um Casanovaklúbbinn? Ég
þekki Rico Dajou, svo að lína frá
mér gæti kannske hjálpað þér ...
— Það var fallega mælt, sagði
Robin og svo skrifaði hann bréf
til Casanovaklúbbs Rico Dajous í
Grosvenor Street í London- —
„Ef yður kynni að vanta píanista
ætla ég að biðja yður um að
minnast mín.“
Og samtímis fékk klúbburinn
bréf frá lafði Blandford, með
ágætum meðmælum með Robin.
Tveimur dögum síðar fékk hann
símskeyti um að gefa sig fram í
klúbbnum.
Stúdentinn frá Eton og fyrr-
verandi kapteinn í hinni frægu
hersveit Scots Greys Reginment
settist við pianóið í klúbbnum
fyrsta kvöldið jafn heimavanur
og hann hefði verið þar alla sína
ævi.
Hann var hvorki lífsleiður, eins
og margir af gestunum kringum
hann, eða rembilátur og taldi sig
hafin yfir aðra, heldur eins og
hann sjálfur orðaði það: — Aðeins
maður sem reynir að verða sér úti
um lífsuppeldi með heiðarlegu
móti.
Hann spilaði sitt af hverju af
því sem hann kunni, rómantísk
lög í rómantískum búningi ... 7/
I Fall in Love ... I’m in the Mood
of Love ... Some Enchanted Ev-
ening •. . Unga fólkið í salnum
hópaðist að honum. Hann var
hvorki Chopin né Paderevski —
ekki einu sinni Liberace, en Robin
kunni tökin á nótunum, hafði
töframátt hvað það snerti, svo að
áheyrendur komust í hrifningar-
ástand. Á einu kvöldi varð hann
Seint að kvöldi 4. mars s.l. vetur kom Robih Douglas Home til Stokkhólms,
til þess að sýna sig aðstandendum unnustunnar. Svo mikið af forvitnu
fólki hafði safnast saman á flugvellinum að lögreglan átti fullt í fangi að
koma Robin undan óskemmdum.
Margrét Svíaprinsessa.
einn af vinsælustu náttklúbba-
píanistunum í London, en róman-
tík var þó ekki til í honum. Það
var annað mikilsverðara, sem
hann var að hugsa um. Kaupið
fyrir vinnuna í auglýsingastofunni
á daginn og í klúbbnum á nóttunni
nam samtals 2.500 pundum á ári.
Hann leit björtum augum á fram-
tíðina.
Þó að Robin starfaði í nátt-
klúbbnum breytti það engu um
vináttu hans og hertogans af Kent
og annarra ungra Breta með blátt
blóð í æðum. Um helgar fór hann
oft til Coppins, bústaðar Kent-
hertogans, til að hvíla sig og
skemmta sér með vinum sínum,
og dansa við Alexöndru prinsessu,
systur hertogans. En einustu ytri
virðingarmerki hans voru Eton-
hálsbindið og innsiglishringurinn
með kjörorði fjölskyldunnar:
Tryggur til æviloka.
Nú var lafði Margaret Douglas
Home orðin upp með sér af syn-
inum og skemmti gestum sínum
á aðalsheimili sínu í Kensington
með þessu líkum ummælum:
— Ég hugsa eingöngu um ham-
ingju sonar míns. Hann er svo á-
nægður með að bjarga sér sjálfur.
Ég get ekki séð að það sé óvirð-
ing að þvi að starfa í náttklúbb.
Því ætti það að vera. Er ekki
betra að vinna en að vera öðrum
til byrði?
Víðar í Englandi fóru hertogar
og jarlar að dæmi Robins. Sumir
opnuðu dyr ættaróðals síns fyrir
þeim, sem vildu borga 2 sh. 6
pence fyrir að sjá alla gömlu ætt-
argripina og fá tebolla og bollu
í kaupbæti. Skattar og erfðafjár-
gjöld skópu nýja tíma hjá hinum
fornu aðalsættum.
1 frístundurh sínum var Robin
að hnoða saman visum. Hann
hafði alla tíð haft gaman af bók-
menntum, og ein mesta hetja
hans í æsku var frændi hans,
William Douglas Home, Ijóða-
smiður og leikritaskáld, og eitt
verk hans lærði Robin utanbókar.
Sumarið 1956 var hann orðinn
svo vinsæll að hið fræga Berkeley