Fálkinn - 28.11.1958, Page 8

8
FÁLKINN
Kerry Kennedy sá úr glugganum
sínum að stúlkan — eða unga daman
— færðist nær og nær hesthúsinu.
Ilvað var hún að vilja þangað? Vitan-
lega liafði hann lesið og heyrt um
undarlegt fólk, sem reyndi að eitra
fyrir veðhlaupahesta — sérstaklega
þá, sem spáð var sigri — til þess að
geta grætt of fjár á veðmálum eftirá.
En hann hafði alltaf haldið að þetta
væri tilbúningur.
En þegar hann sá stúlkuna vera að
laumast þarna, fór hann að hugsa um,
livort ekki gæti verið eittlivað til i
því.
Veðlilaupagæðingarnir lians sex —
en Florie var þeirra fremstur í meira
en einu tilliti — voru eini arfur hans
og framtíð, og þá sjaldan honum datt
í hug að rósamála framtíðina, kom
Floric þar alltaf við sögu. Þessi hest-
ur hafði nokkrum sinnum fengið I.
verðlaun, og ef honum tækist að sigra
í Derbyhlaupinu þá gæti Kerry
Kennedy keypt aftur ættaróðalið, sem
hann hafði misst. En — hvað var
stúlkan að vilja þangað? Hann þreif
keyrið, sem hékk á nagla á þilinu, tók
hattinn sinn og fór út ...
Þetta var í rökkrinu og stúlkan
hafði ekkert að gera — svo mikið var
víst! Hún var ung — nítján eða tutt-
ugu ára, og yfirleitt ljómandi falleg á
að líta — á öðrum stað og tíma! Hör-
undið var frísklegt og augnaráðið vak-
andi og gáfulegt — en honum fannst
þó eitthvað vera í felum í fallegu aug-
iinum i henni.
„Þetta er einkaeign!" sagði hann
við hana og bar keyrið upp að hatt-
barðinu.
Hún brosti — gagnrýnandi. „Og
hatturinn,“ sagði hún neyðarlega —
„er hann ekki einkaeign líka?“
Nú dökknaði andlitið á honum.
Hann skildi vel, að þetta var áminn-
ing, fyrir að hann hafði borið keyrið
upp að hattinum í stað þess að taka
ofan. En — er þörf á að taka ofan
fyrir fólki, sem ryðst inn á annarra
manna lóð í óleyfi? Jæja, hvað sem
því leið, var hún nú löguleg, sú litla
— og kannske var ósvífnin aðeins í
nösunum á henni.
„Einn af hestunum mínum á að
keppa í veðreiðum á laugardaginn, og
í dag er miðvikudagur, skiljið þér.
Því er spáð að liann vinni, og vinnu-
mennirnir mínar segja, að síðustu
dagana hafi grunsamlegir náungar
verið að snuðra hérna kringum hest-
húsið.“
Hún kinkaði kolli og svaraði:
Stnlkan
„Ojæja, en það er ástæðulaust fyrir
siðaðan mann að tapa jafnvæginu fyr-
ir því ...“
„Kannske,“ grcip hann fram í, „en
leyfist mér að spyrja hver þér ... ?
En nú tók liún fram í fyrir honum
og sagði: „Þér kannist kannske við
gamalt orðtak um að það besta hjá
manninum sé hesturinn — ég efast
ekki um að það sé satt!“
Og svo kastaði hún til höfði og
strunsaði burt, og að vörmu spori var
hún horfin út í myrkrið.
En þótt augu hans gætu ekki elt
liana þá gerði hugur lians það. Und-
arleg stúlka þetta! Virtist greind,
hyggin og menntuð. íburðarlaust en
nettilega til fara. En — oft er flagð
undir fögru skinni. Henni gat vel hafa
verið mútað til að eitra fyrir Eloric,
eða að minnsta kosti gera honum
niein, svo að hann gæti ekki keppt á
laugardaginn. Stúlkan leit nógu sak-
leysislega út til að vekja ekki grun,
en það Iiefði einhver bófinn undir
eins gert. Og ekki lék nokluir vafi
á því, að það var hesthúsið hans, sem
hún hafði augastað á. Það lá við að
hann vorkenndi stúlkugarminum, sem
hann hafði rekið á burt! Hann brosti
i kampinn.
„Heldurðu að hún geri það?“ spurði
Hodges, sem sat á Hallemskránni með
hinum virðulega félaga sínum, Pottei'.
„Vitanlega gerir hún það,“ svaraði
Potter. „Ef Florie vinnur ekki hlaupið
— og það gerir hann ekki, ef stúlkan
gerir það sem lnin á að gera — þá fær
hún ...
„Áttu við Elsie Rann?“ tók Hodges
fram í.
„Já, hvern annan ætti ég að meina
... ? Þegar hún hefir gert það sem
henni hefir verið falið, fær hún 500
sterlingspund, og það er ekkert smá-
ræði — unga sjtúlku munar um
minna!“
„En hehlurðu að við getum treyst
henni?“
„Auðvitað getum við treyst lienni!
Hún cr úr sömu sveit og ég. Hún kom
hérna inn eitt kvöldið — ja, það er
líklega hálfur mánuður síðan — og
spurði hvort ég væri ekki David Pott-
er frá Meadows — því að ef svo væri
þá ætti hún að bera mér kveðju. Ég
bauð henni glas af öli og buff, sem
hún gleypti á svipstundu, og svo liðk-
aðist á lienni málbeinið. Maðurinn
sem liún kom mcð kveðjuna frá hefir
eins gott vit á hestum og við báðir
til sgmans, og stelpan er enginn græn-
jaxl heldur, i því tilliti. Svo að þér
er óhætt að treysta Elsie Rann —
eins vel og sjálfum þér.“
Hodges kinkaði kolli. „Gott, þá
sendirðu hana þangað á föstudags-
kvöldið. En fyrst verðum við að fara
þangað og framkvæma nauðsynlegan
undirbúning."
„Vertu rólegur,“ sagði Potter. „Ég
skal láta hana fá meðalið og spraut-
una. Eg skal láta liana æfa sig á að
nota morfínsprautu, svo að hún geti
farið rétt að við hestinn. Og svo skal
þessi Kennedy-garmur verða fyrir
meiri vonbrigðum en -hann Iiefir lifað
nokkurntíma á ævi sinni, þegar hest-
urinn hans verður veikari en svo að
liann geti unnið lilaupið."
Þetta var lúalegt og einfalt bragð,
hugsaði Kennedy með sér, — og verst
var að liann kom of seint — eða nærri
því of seint. Hann hafði verið að tala
við knapann Moore, þeir höfðu verið
að ganga frá áætluninni fyrir morgun-
daginn og tala um sigurinn, sem þeir
bjuggust fastlega við, og svo höfðu
þeir kveikt sér i pípu og talað urn
hvort ekki væri mál að fara að hátta.
Og svo kom hávaðinn, einmitt þegar
hann var kominn' úr fötunum, svo að
hann þurfti ofur litla stund til að
klæða sig aftur.
Mistley, hestasveinninn, sagði eftir
á, að ’hann hefði heyrt einhvern hrópa
á hjálp úti á túni: „Hjálp! Morð! Þeir
eru að myrða mig! Mistley hafði sagt
við félaga sinn að hann yrði að liafa
augun hjá sér meðan hann lilypi út
á túnið til að athuga hvað um væri að
vera — en strákurinn misskildi hann
og hljóp inn til þess að kalla á Kenne-
dy. Og jiess vegna stóðu hesthúsdyrn-
ar opnar og gæslulausar i tvær—þrjár
minútur.
Vitanlega hafði það verið til að
gabba, þetta liróp úti á túninu. Undir
eins og Mistley var kominn þangað
höfðu einhverjir náungar liypjað sig
á burt hlæjandi og horfið út í myrkrið,
og Kerry Kennedy, sem kom lilaup-
andi ofan úr svefnherbergi sinu, liafði
kornið að hesthúsinu galopnu og
mannlausu. Eftir að hann hafði litið
jiar inn, hafði hann sett strákinn á
vörð og hlaupið áfram. Hann lieyrði
grunsamlegt þrusk í runni skammt frá,
rétt við veginn.
Hann fór að þreifa fyrir sér og fann
þá stúlkuna, sem hafði falið sig þar
— stúlkuna frá í fyrradag.
Hann tók fast i handlegginn á
henni og hristi hana. En hún Iiorfði
fast og rólega i augun á honum og
sagði háðslcga:
„Það er, eins og ég sagði yður i
fyrradag — það besta við yður er
tvímælalaust hesturinn yðar!“
Hann varð sótrauður af reiði. „Mig
gildir alveg einu um það — en hvað
viljið þér hestinum mínum?“
Hún losaði á sér handlegginn. „Ef
þér eruð siðaður maður þá er yður
best að láta mig i friði! Við crum
stödd á alfaravegi, og ég geri ráð
fyrir að lögreglan mundi taka svari
minu ef ég kvarta yfir meðferð yðar
á mér.“
„Lögreglan ...“ Það var nepja í
rödd hans. „Ef ég gerði sjálfsagða
skyldu mína mundi ég fara með yður
beint á lögreglustöðina og afhenda
yður þar. En hvað licitið þér annars?“
„Þér getið kallað mig Elsie Rann,“
svaraði hún háðslega og labbaði burt.
Þegar hann kom aftur í hesthúsið
eftir nokkrar minútur sýndi vinnu-
maðurinn honum sprautuna. Hún
hafði legið á gólfinu, við annan aftur-
fótinn á Florie. Sprautan var tóm ...
Þctta var lítil og nett sprauta, hæfi-
leg fyrir kvenmann að handleika ...
hann sá stúlkuna í anda hjá veð-
hlaupagæðingnum. Stunga gegnum
skinnið á lærinu, þrýsta að og strjúka
svo liárið yfir staðinn — og Florian
var úr leik á morgun!
En mundi liann verða úr leik?
Kennedy sendi eftir knapanum Moore,
og þeir rannsökuðu nú hestinn eins
vandlega og tök voru á. Florie var
lieitur — en það var lílca heitt í hcst-
húsinu — enn var eitrið ekki farið
að lirífa. Það mundi ekki verða hægt
að sjá álirifin fyrr en eftir tvo tima
í fyrsta lagi ... eða var svo lævislega
frá þessu gengið, að hesturinn mundi
veikjast i miðju hlaupinu? Þeir sem
stóðu bak við þetta mundu græða
sand af peningum ... ]ivi að flestir
veðjuðu á Florie sem öruggan sigur-
vegara og mundu því leggja mikið
undir — og þcir peningar mundu
lenda hjá þeim, sem veðjuðu á ein-
liverja hornrekuna.
Moore stakk uppá að ná í dýralækni
— en Mistley réð frá því, vegna þess
að enginn vissi hvers konar eitur
Florie hgfði fengið. Ef svo heppilega
færi að ekkert sæi á hestinum í fyrra-
málið, mundi það aðeins skaða sigur-
von Flories, að sögur bærust út um
þetta lilræði.
Kerry Kennedy féllst á þetta —
timinn var of naumur til að láta dýra-
lækni gera tilraunir mcð skepnuna.
Betra að bíða og sjá hverju fram vindi.
írá í fyrradag