Fálkinn - 28.11.1958, Síða 10

10
FÁLKINN

BÆNQST HLUMPUR
Myndasaga fyrir börn
123.
CopyrigKt P. I B Bo* 6 Copenhago

— En hvað þú ert iðinn við þessar fjaðrir. — Þú ert dáleiddur af þessum gömlu fjöðr- — Líttu á þær, Pingo, ganili vinur. Sérðu
Er það til nokkurs? Eigum við ekki að fara um. Hvað ætlarðu að gera við þær. Fleygðu ekki hvaða gagn getur orðið að þeim. Þú
liypja okkur niður bráðum. þeim, Klumpur og reyndu að átta þig. mátt geta þrisvar sinnum.
^32-ia
%■■■■■
— Má ég taka nokkrar fjaðrir. Mér hefir -—Það er skritið, en þær eru fastar í ann- — Æ-æ, þetta fór ekki vel. Fjaðrir eru
nefnilega dottið snjallræði í liug núna. — an endann. — Já, en þú ert svo sterkur, stundum ertnar. Komdu nú aftur, Klumpur,
Já, gerðu svo vel, góði vinur. Klumpur, að þú nærð þeim samt. og byrjaðu á nýjan leik.
— Hjartanlega veikomnir. Ég sá að þið voruð — Eins og þú sérð er þetta mikið úrval, — Maður þarf margar dýnur, sérstaklega
að dásama útsýnið og þótti vissara að leggja dýnuna og i samkvæmum höfum við allir nóg að á þeim tima sem flestir ganga á Everest.
þarna. Ég fæ alltaf gesti þegar einhver er að njóta gera. En ég fleygi þeim þarna og fæ mér nýjar.
útsýnisins.
FYRSTI KÍKIRINN.
Ýmsar uppgötvanir liafa verið gerð-
ar fyrir tilviljun, meðal annars kíkir-
inn. Einu sinni var gleraugnaslípari
í Hollandi sem bét Lippershey að búa
til tvö gler í gleraugu. Þegar hann var
að athuga hvort þau væru vel slípuð
hélt hann þeim livoru fyrir framan
annað, þar sem liann sat við glugg-
ann, og tók þá eftir að allt sem hann
sá úti varð miklu stærra og sýndist
vera nær en áður. Þetta varð til þess
að hann smíðaði fyrsta kíkinn.
Um þær mundir var hinn mikli vis-
indamaður Galilei uppi í ítaliu. Ilann
frétti um þessa uppgötvun og bjó sér
til kiki til að skoða stjörnurnar í.
„Einhvern tíma sér maður inn í ó-
kunna heima með þessu tæki,“ sagði
Galilei, og það reyndist orð að sönnu.
Nú eru kíkirarnir orðnir svo full-
komnir að menn sjá i þeim himin-
tungl, sem eru margar milljónir kiló-
metra i burtu.
— Mér finnst það einkennilegt, Júlí-
us, að i hvert skipti sem við göngum
framhjá Feldinum skulir þú hafa
gleymt veskinu þínu heima!
—0—
gildrunni, sem ég setti í kjallarann!
— Eitt af afbrigðum náttúrunnar.
— Þeir eru aurnu dónarnir þessir
strákar, segir ungmeyjan við pabba
sinn. — Alitaf þegar ég er að fara
heim á kvöldin koma þeir á eftir mér
og taka mig og kyssa mig.
— Þá er ekki annar vandinn en að
taka til fótanna og hlaupa.
— Ég hefi reyiit það. En þá elta
þeir mig ekkil