Fálkinn - 05.02.1960, Qupperneq 11

FÁLKINN
11
☆ ☆☆ LITLA SAQAN ☆☆☆
Þegar frúin ætlaði út
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
VIÐ ætluðum í leikhúsið og ég
hafði tvístígið á þröskuldinn —
tveggja vindlinga tíma og biðið
þolinmóður eftir að Gunsa snotraði
sig upp í fegurðardrottningu.
Loksins skellti hún svefnherberg-
ishurðinni og opinberaðist í stigan-
um. — Þá er ég tilbúin, auglýsti
hún.
Ég skellti á mig hattkúfnum og
opnaði útidyrnar.
— Bíddu svolítið, sagði hún, —
ég held að skórnir meiði mig. Ég
ætla að fara í aðra skó.
Hún hvarf upp stigann aftur og
ég tók enn á engil-þolinmæðinni
minni og hélt áfram að tvístíga á
dyramottunni.
— Allt í lagi! Nú skulum við
reyna að komast af stað!
Við fórum út. Ég lokaði dyrun-
um.
— Æ, hanzkarnir mínir! Bara
eina sekúndu ....
Hún skaust inn aftur og hvarf upp
í svefnherbergið. Það var rigning.
Ég fór inn fyrir og hélt áfram að
slíta mottunni.
— Nú er ég tilbúin! Hún færði sig
í svörtu nethanzkana sína meðan
hún var að hlaupa niður stigann.
— Bíddu svolítið, sagði hún og
veifaði öðrum þumalfingrinum upp
að nefinu á mér. Þumalfingurinn
stóð út úr hanzkanum, nakinn og
pervísalegur.
Ég verð sjálfsagt að ná í aðra
hanzka, það er gat á þessum. Höf-
um við tíma til þess?
Ég leit á klukkuna.
— Nógur tími. Klukkuna vantar
fimm mínútur í átta, og þetta byrj-
ar ekki fyrr en klukkan átta. Við
komumst þetta vel á fimm mínút-
um, ef við ökum 380 kílómetra á
klukkutíma.
En hún var fyrir löngu horfin úr
kallfæri. Ég þrammaði 17 sinnum
yfir mottuna, en þá tilkynnti hún
enn: — Allt til!
— Við verðum líklega að fara að
snúa mottunni, sagði ég, — hún er
farinn að slitna. Svo komumst við
að bílskúrnum og ég lyfti upp hurð-
inni.
— Æ, gleraugun mín! Ég gleymdi
gleraugunum mínum!
Hún þaut á spretthlaupi að for-
stofudyrunum. Og svo á sprett til
baka. — Lykilinn, ljáðu mér lykil-
inn þinn, augnablik.
Hún fékk hann og hljóp aftur.
Mér datt í hug, að kannske hefði
hún tekið upp á þessum hlaupum
til að grenna sig.
— Allt í lagi! Við skulum flýta
okkur að komast af stað!
Ég settist inn í bílinn. Hún fór að
gramsa í litlu silfruðu tuðrunni
sinni -— Varaliturinn? sagði ég.
— Þú hefur gleymt varalitnum, er
það ekki?
— Jú„ Hún kinkaði kolli eins og
sekur syndari, — hann er að
minnsta kosti ekki hérna.
Og inn fór hún exm.
Fjórum mínútum og 30 sekúnd-
um yfir átta, skreið hún lafmóð —
upp í sætið við hliðina á mér.
— Varaliturinn var í annari tösku
.... þeirri litlu, svörtu, skilyrðu.
Ég skil ekki hvernig hann hefur
komizt þangað! Afsakaðu að ég lét
þig bíða, en ég gat ómögulega mun-
að hvar ég hafði lagt töskuna, —
þá litlu svörtu, skilurðu ....
— Ertu tilbúin?
— Já, við skulum endilega kom-
ast. Hefurðu aðgöngumiðana?
Ég kinkaði kolli. Svo ræsti ég
hreyfilinn og bak-slagaði út. Hún
renndi kveðjuaugum til húsdyr-
anna.
— Ljósið! Ég hef gleymt að
slökkva í svefnherberginu!
Hún hoppaði út. Áður en myrkrið
gleypti hana sá ég að hún tók af
sér eyrnagullið. Líklega var hún
með þau, sem meiddu.
Ég beið í 5 mínútur. 6 mínútur.
— 6 mínútur og 30 sekúndur. Þá
kom hún. — Hér er ég. Æ, við skul-
um komast af stað, ég er lafmóð af
þessum erli en nú . . . . Æ, drott-
inn minn! Ég skildi töskuna mína
eftir inni, Hef ég tíma til að ....
Ég kinkaði kolli, blíður og ljúfur,
eins og ég er vanur.
Framh. á 14. síðu.

tfr Víiri Henl4
Ekki Mallorca -
heldur ELBA!
EWa, sem er frœyust fyrir aö
Napoleon sat þar einu sinni 100
daga í stofufangelsi og strauk svo,
er fögur ey og oft nefnd um leið
og Iichia og Capri, sem þylcja
merkilegar eyjar og margir gorta
af að liafa séð. En Elba hefur
dregist aftur úr og þangað koma
fœrri. En nú cetla þeir á Elba aö
láta hendur standa fram úr erm-
um og fara að keppa við Mallorca
um feröamenn — einkum Norð-
urlandabúa, sem eru miklu hrifn-
ari af Mallorca en aðrar þjóðir.
Elba er ekki nema 2244 fer-
kílómetrar, svo að það er ódýrt
að kanna hana endanna á milli.
Þar hafa ýmsir verið, bœði Grikk-
ir og Rómverjar, Fransmenn og
Spanjólar og Tyrkir og Þjóð-
verjar, svo að margskonar minjar
má þarna líta.
Útlendingar voru alls ekki vel
séðir á Elba öldina sem leið en
nú er annað liljóð í strokknum
segir Ferðamannastofnunin þar.
Hingað til eru það einkum ítalir,
sem hafa lagt leið sína þangað
og labbað um lyngheiðarnar og
striplast í fjörunni. En á síðustu
árum eru útlendingar farnir að
koma þangað, og telja það mesta
kostinn að þar sé rólegt og engin
œrsta, eins og vant er þar sem
mikið er um ferðafólk.
Fyrir stríðið var stofnuð stál-
smiðja á Elba, sem grœddi fé, en
bceði Þjóðverjar og vesturveldin
sprengdu hana í agnir á stríðs-
árunum. Síðan hefur verið ör-
birgð og atvinnuleysi á Elba, og
þessar 30.000 sálir sem þar búa,
hafa. lapið dauðann úr skel, og
ekki haft annað en vínber og
járngrýti til að lifa á. Því að
miklar járnnámur eru þarna i
jörðu.
Árið 1948 voru aöeins fjögur
sœmileg gistihús til á Elba. En
síðan hafa gistihúsin þotið upv
eins og gorkúlur um alla eyjuna,
og hefur verið svo vel vandað til
þeirra að ferðafólkið er ánœgt cg
talar vel um hólmann þegar það
kemur heim. Svo að gestakoman
ágerist ár frá ári.
Á siðasta ári eyddu 225.000
manns fríinu á þeim 45 fyrsta
flokks gistihúsum, sem nú eru á
eyjunni, eða þá á heimilum fólks,
sem hefur herbergi til leigu. —
Ferðafélagið sér um móttöku
gestana og selur ferðina ásamt
svo ag svo langri dvöl fyrir á-
kveðið verð, fyrirfram.
Góð skip ganga milli Elba og
Porteferraio á meginlandinu og
gestir geta tekið bílinn sinn með
sér. Vegirnir eru sœmilega góðir,
og er m.a. hœgt að aka upp á
rœsta tindinn á eyjunni; hann
heitir Capannafjall og er 1200
metra hár. Þaðan sér maður yfir
allan hólmann.
Verðlag á öllum greiða er mjög
hóflegt, og þeir sem vilja geta
haft með sér tjaldið sitt.
Fagra valkyrjan
Há og grönn, Ijóshœrð og falleg
amerísk stúlka, 29 ára, var að
lœra tónlist í Kaupmannahöfn í
fyrravetur. Hún lenti í klandri og
komst fyrir sakadómarann og var
sektuð um 250 krónur og dœmd
til að greiða manni nokkrum 500
krónur í meiðslabœtur. Hún borg-
aði umsvifalaust.
Hún hafði átt heima í matsölu
í Friðriksgötu í Kaupmannahöfn
í fyrravetur og verið í sambýli við
danskan kvenstúdent í herbergi.
En í sömu matsölu leigði skrif-
stofumaður einn. Honum leist vel
á báðar stúlkurnar, einkum þá
amerísku, og sœtti hverju lagi til
að gera sig blíðan við þcer og
gerðist stundum nœrgöngull, því
að náttúran er náminu ríkari.
Svo var það einn daginn að sú
ameríska stóð í eldhúsinu og var
að elda sér súpu. Sá ástleitni kom
inn. Og nú afréðu sambýliskon-
urnar að sýna honum í tvo heim-
ana. Lenti nú í svœsnum áflog-
um þangað til húsmóðirin skakk-
aði leikinn. Þá hafði pilturinn
misst eina framtönn, sú ameríska
hafði fengið stœrðar glóðarauga,
en sú danska heilahristing. Rétt
á eftir hitti sú ameríska piltinn
frammi á ganginum og enn sló
í brýnu. Er óljóst hvað gerðist,
nema að sú ameríska skvetti úr
sjóðheitri súpuskál svo að piltur-
inn brenndist, þar á meðal í
hlustinni. Svona er ástin stund-
um.
VÍtið þér ...?
að bætt heilsufar er farið að
valda vandkvæðum?
Vegna aukins þrifnaðar og kunn-
áttu læknanna verður fólk nú miklu
eldra og hraustara en áður var.
Fólkið, sem kemst á ellistyrks- eða
eftirlauna-aldur, er margt hvert
fullvinnandi, en hið opinbera sér
fyrir því, án þess að nýta starfsorku
þess. Nú fara kröfur hækkandi um
það, að þetta fólk fái eitthvað að
starfa, í staðinn fyrir að láta sér
leiðast. Málið er nú í athugun hjá
UNO.
VD 9'1
að með tilraunum á spendýrum
er reynt að komast að raun um,
hvernig geimfarþegum fram-
- tíðarinnar muni líða út í Ijós-
vakanum?
Farþegum í geimförunum, sem
þjóta um ljósvakann, mun finnast,
að þeir hafi ekki nema eina þyngd
og skynja ekki hvað er upp og hvað
er niður. Til þess að fá nasasjón af,
hvernig fólki muni finnast þetta,
hafa verið gerðar tilraunir með
kettlinga og mýs. Segulmögnuðu
járnsvarfi var sallað á lappirnar á
þeim og kvikindin svo látin ganga
neðan á járnplötu, þ. e. með bakið
niður. Þau áttu mjög bágt með að
átta sig á göngunni, og línuritin af
hjartslætti þeirra sýndu, að þau
voru mjög þreytt eftir tilraunirnar.
HEFURÐU HEYRT
um Skotann, sem fór út á hlað
á Þorláksmessu, hleypti af skoti og
sagði börnunum, að jólasveinninn
hefði framið sjálfsmorð?