Fálkinn - 04.03.1960, Side 12

12
FALKINN
FRAMHALDSSAGA
tívenkatarihh
m
*
44
m
„Jú-ú, það erum við,“ svaraði læknirinn inni-
lega. „Ég veit ekki hvernig ég ætti að bjarga
mér á sjúkrahúsinu án Elsie, mamma. Hún töír-
ar ágætt te fram úr skýjunum, og er mér ómet-
anleg stoð á skurðstofunni.“
„Svoleiðis á það að vera, Philip,“ sagði frú
MacDonald fjörlega. „Til hvers er konan sköp-
uð, ef ekki til þess að hjálpa karlmönnunum?
En ég hef alltaf haldið að hún héti Harrison, sú
sem hjálpar þér við uppskurðinn.“
Nú varð stutt þögn. Elsie leit varlega til lækn-
isins til að sjá hvernig hann brygðist við, er hann
væri minntur á keppinaut hennar. Hún sá að
magurt andlitið fölnaði. Læknirinn tók svo hart
á kökubitanum, að hann molnaði milli fingranna
á honum.
„Ungfrú Harrison er hætt að vinna hjá mér,“
svaraði hann stutt.
„Jæja,“ sagði gamla konan. „Ég hélt að hún
væri svo einstaklega dugleg.“
„Af ýmsum ástæðum taldi ég nauðsynlegt að
fá annan í hennar stað. Á morgun tekur ungur
maður, sem heitir’ Mathew Coke, við starfinu
hennar."
„Ojæja. Þú veizt bezt sjálfur hvernig þú vilt
haga því,“ svaraði móðir hans. „Allt þetta, sem
snertir sjúkrahús, er eins og kínverska í eyr-
unum á mér.“
„Ég fullvissa yður um, að það var brýn nauð-
syn til að láta ungfrú Harrison fara,“ tók Elsie
Smith fram í. „Ég held yfirleitt að kvenfólk sé
ekki fallið til þess að vera læknar. Það er allt
annað að vera hjúkrunarkona.“
Frú MacDonald laut fram í stólnum og tók
hendinni um hnéð á Elsie.
„Segið þér mér nú svolítið af sjálfri yður,“
sagði hún. „Ég hef áhuga fyrir öllu, sem Philip
hefur áhuga fyrir.“
„Það er nú fátt um mig að segja',“ sagði Elsie
hæversk. Hún lygndi aftur augnalokunum. „Ég
geri bara það, sem hann sonur yðar skipar mér.
Hann er framúrskarandi skurðlæknir og ég er
viss um að enginn stendur honum á sporði.“
„Þetta eru nú öfgar, Elsie,“ sagði hann og
reyndi að eyða þessu.
„Allir vita, að þú ert duglegur læknir, Philip,“
sagði gamla konan.
„Allir á sjúkrahúsinu bera mikla virðingu fyr-
ir honum og dást að honum,“ sagði Elsie. „Allir
— nema nokkrir stúdentabjálfar, þar á meðal
ungfrú Harrison. En nú verð ég því miður að
fara. Sjúklingarnir bíða eftir kvöldvitjuninni."
„Verðurðu að fara strax?“ sagði læknirinn
vonsvikinn. „Er enginn til að taka þetta að sér
— rétt í þetta sinn?“
„Þú mátt ekki freista mín, Philip,“ sagði Elsie
fastmælt. „Þú veizt svo vel, að ég trúi aldrei
öðrum fyrir því, sem ég á að gera. Ég væri ekki
í rónni ef ég vissi ekki að sjúklingarnir fengi
góða meðferð. Verið þér sælar, frú MacDonald,
og þakka yður innilega fyrir. Það var ljómandi
skemmtilegt að fá að koma á svona heimili. Og
bollurnar voru dásamlegar."
„Þá skal ég biðja hana mömmu um að kenna
þér að baka þær, einhverntíma,“ sagði MacDon-
ld um leið og hann opnaði dyrnar fyrir henni.
„Jæja, vertu sæl, Elsie. Við sjáumst á morgun
á skurðstofunni."
Hann sneri sér að móður sinni er hann heyrði
hælaskelli Elsie úti í anddyrinu, og brosti
ánægjulega.
„Jæja, mamma, geturðu neitað því að hún sé
lagleg? Er hún ekki yndisleg?“
Gamla konan leit upp frá prjónunum. Ofurlít-
il hrukka var 1 enninu á henni. „Jú, víst er hún
lagleg — en ég man eftir annarri laglegri stúlku,
sem marði í þér hjartað fyrir fimmtán árum,
drengur minn.“
„Þú átt við Clare?
„Já.“
„Það er liðið hjá fyrir löngu. Ég hugsa, að ég
mundi ekki þekkja hana þó að ég mætti henni
á götu einhvern daginn.“
„Jú, víst mundir þú gera það,“ svaraði frú
MacDonald rólega. „Maður gleymir seint stúlku,
sem hefur bakað manni raun.“
„Hvers vegna ertu að segja þetta núna,
mamma? Það er ekki um hjúskap að ræða hjá
mér og Elsie Smith. Ég dáist hins vegar að
henni vegna þess að hún er lagleg, og af því að
hún er dugleg hjúkrunarkona.
„Margir hafa gifst fyrir minna en það. En
þetta er málefni sem mér kemur ekki við. Farðu
nú upp og hafðu fataskipti, góði minn. Klukkan
er bráðum sjö.“
Þegar hann var farinn út fór frú MacDonald
að fletta kvennablaði, sem flutti jafnan kjafta-
sögur af heldra fólki. Hún fletti blaðinu hægt
unz hún sá mynd af konu, með ólundarlegt en
mjög frítt andlit. Hún var á að gizka þrítug. Text-
inn undir myndinni sagði frá því, að lafði Milsd-
on, sem hefði staðið framarlega í samkvæmis-
lífinu í New York í tíu á.r, væri nýkomin til
Englands og ætlaði að setjast þar að.
„Mikið þykir mér ef hann hefur gleymt henni,“
sagði hún við sjálfa sig. „Ég held að það væri
okkur öllum fyrir beztu að þau sæjust aldrei
framar. Philip hefur lagt mikið á sig til þess
að komast áfram. Nú má ekkert eyðileggjast hjá
honum, þegar hann er kominn fast að markinu.“
Ný auðmýking.
Philip MacDonald hlakkaði af heilum hug til
fyrsta uppskurðarins morguninn eftir. Loks átti
hann að hafa karlmann sér til aðstoðar. Aldrei
framar skyldi hann gegna þessum tízkuduttl-
ungum, að hafa kvenmann sem aðstoðarlækni.
Coke hafði verið beztur í flokki Sonju, næst
á eftir henni sjálfri, og af prófvitnisburði hans
mátti sjá, að hann væri æðrulaus og mjög aðgæt-
— Er Rauði Órn eJcki tilbúinn?
Strœtisvagninn er að Jcoma.
inn. Einmitt svoleiðis mann vildi MacDonald
hafa, laginn, rólegan og samvizkusaman. Þegar
hann kom gegnum vinduhurðina inn 1 skurð-
stofuna, var hann sannfærður um að aðstoðar-
maðurinn sem byði hans væri gerólíkur sjálfs-
birgingslegu stúlkunni, sem hafði komið til hans
fyrsta daginn sem hann var í sjúkrahúsinu.
Því varð ekki neitað að Matthew Coke var áf
annarri gerð en Sonja. Hann var kraftalegur,
hár og klunnalegur. Hreyfingarnar stirðlegar.
Andlitið var breitt og freknótt. Hann brosti
feimnislega til yfirlæknisins.
„Allt í lagi, sir,“ sagði hann. Röddin var mjó
og blísturkennd, eins og stundum í sterkum
mönnum.
„Þökk fyrir, Coke,“ svaraði MacDonald með
miklu kurteisari hreim en Sonja hafði fengið að
heyra. „Við getum þá byrjað.“
Coke fór að snúast kringum hann með fast
að því þrælslegri undirgefni, og rétti honum
skakkan hníf. MacDonald bandaði frá sér. Coke
rétti honum annan hníf, sem einnig var óbrúk-
legur. Yfirlæknirinn hnyklaði brúnirnar og gekk
sjálfur að áhaldaborðinu.
„Þér hefðuð átt að láta systur Elsie raða verk-
færunum," sagði hann dálítið hvasst. „Ég er
ekki vanur svona mistökum."
„Það var hún, sem raðaði þeim,“ svaraði stúd-
entinn órór.
Ónotaleg þögn varð um stund. Elsie roðnaði
er hún sagði:
„Ungfrú Harrison hefur alltaf tekið til verk-
færin.“
„Jæja,“ muldraði yfirlæknirinn og kipraði
saman varirnar, „Þér sjáið þá um það framvegis,
Coke, að réttu verkfærin séu lögð fram. Ég á
alltaf annríkt og má ekki eiga á hættu að verða
fyrir töfum, þegar ég er að gera uppskurð, sem
mikið liggur á.“
Manngarmurinn reyndi að gera sitt bezta, en
eftir vikuna var MacDonald orðinn alveg gáttað-
ur á honum. Coke var eins og hvolpur en ekki
vantaði hann undirgefnina. Hann másaði og blés
í hnakkann á yfirlækninum þegar uppskurður-
inn stóð sem hæst, og einu sinni missti hann
töng á gólfið, svo að sótthreinsunin varð ónýt.
Eftir hvern uppskurð saknaði MacDonald meir
og meir grannrar, fálátrar stúlku, sem vissi allt-
af óskir hans án þess að hann segði þær. Hann
þurfti á Sonju að halda, ekki aðeins vegna þekk-
ingar hennar heldur líka vegna þess hugboðs,
sem hún hafði um það, sem var að gerast — þessa
dularfulla, óskýranlega hæfileika sem ekki verð-
ur lýst með orðum, en sem tengir fólk saman í
leik og alvöru, svo að það verður samræmd ein-
ing.
Laugardagsmorguninn var MacDonald í öng-
um sínum. Hann sat á skrifstofunni og var að
búa sig undir erfiðan heilaskurð. Hann átti að
byrja klukkan þrjú, og þegar MacDonald leit yf-
ir athuganir sínar komst hann að þeirri niður-
stöðu, að honum væri ómögulegt að gera hann
nema hann hefði Sonju Harrison til aðstoðar.
Hann gerði Coke o.rð og sagði honum upp
vistinni með svo vægum orðum sem hann gat,
og sagðist skyldi útvega honum stöðu hjá öðrum
skurðlækni. Og næst var að ná í Sonju. Á laug-
ardögum voru engir fyrirlestrar, svo að hún
kom ekki í sjúkrahúsið, en hann gat fengið heim-
ilisfangið hennar hjá dyraverðinum.
„Mér dugar ekki heimilisfangið. Hafið þér
ekki símanúmerið hennar?“ spurði MacDonald
óþolinmóður.
„Ég held ekki að ungfrú Harrison hafi síma,
sir. Fæstir stúdentarnir hafa efni á því. En á
ég ekki að senda dreng með skilaboð til hennar?
Það er ekki mjög langt til hennar.“
MacDonald hugsaði sig um sem snöggvast.
Hann hafði skilist þannig við hana fyrir viku,
að hann var hræddur um, að hún mundi ekki
sinna beiðni hans. Það var aðeins um eitt að
velja: að fara sjálfur og tala við hana. Hann
stökk út í bílinn og ók eins og gikkur mjóu
göluna upp með ánni, þangað sem Sonja átti
heima.
Gömul kona, sem var mjög vel til fara, opn-
aði fyrir honum. Hann var dálítið forviða á um-
hverfinu, er hann kom inn í forstofuna. Hann
hafði búizt við sterkum litum og vindlingareyk
og glymjanda í útvarpinu. Annie gamla fylgdi