Fálkinn - 11.03.1960, Blaðsíða 8

8
FALKINN
Bara að hún heíði ekki slegið hann. Það var svo ósæmandi og svo óþarft.
DELIU var meinilla við hvernig
móðir hennar brosti alltaf út
í annað munnvikið, þegar hún —
Deha — gaf tilfiriningunum lausan
tauminn. Það var eins og hún segði:
Þetta er allt í lagi, en þú kemst á
aðra skoðun þegar þú ert orðin
þroskaðri. Ég veit það. Ég var svona
sjálf. — Alveg eins' og nokkur
manneskja hefði nokkurn tíma
kvalizt eins og Delia kvaldist núna.
— Það er hræðilegt að eiga heima
undir sama þaki og Bob, þegar ég
veit að ég get aldrei gifzt honum,
sagði hún einn daginn þegar hún
var að hjálpa móður sinni til að
taka til á eldhúsborðinu.
— Hvers vegna geturðu ekki gifzt
honum, væna mín? Hami pabbi
þinn gerir hann bráðum að meðeig-
anda í fyrirtækinu. Það færi vel á
því. Ég vissi ekki að hann hafði
beðið þín.
— Æ, hann er alltaf að biðja mín,
sagði Delia óþolinmóð. Og vegna
vegna þess að ég bíð stundum á fót-
um til að hita handa honum te þeg-
ar hann kemur seint heim úr sjúkra-
vitjunum, og af því að það hefur
komið fyrir að ég hef stoppað sokk-
ana hans, og af því að ég varð einu
sinni dálítið skrítin þegar við vor-
um úti í tunglsljósi. Þess vegna
heldur hann að eg verði afbragðs
læknisfrú.
— Heldurðu að þú gætir ekki
orðið það? Nú kom þetta bros í
munnvikið, rétt einu sinni. — Þú
ættir að hafa reynsluna, úr því að
þú ert læknisdóttir.
— Já, það er einmitt mergurinn
málsins. Ég veit hvernig læknisæv-
in er, og Bob er alveg jafn niður-
sokkinn í starfið og hann pabbi er.
Ef hann verður meðeigandi í lækn-
ingastofunni verð ég alveg sams
konar þræll hans eins og ....
— Eins og ég er? sagði móðir
hennar hljóðlát.
— Æ, sagði Delia og leit undan
er móðir hennar leit fast á hana. —
Þú ert öðruvísi. Það er eins og þú
unir því vel. Þú hefur líklega van-
ist því snemma að fórna þér fyrir
aðra, af því að þú varst hjúkrunar-
kona, en ég vil helzt lifa eðlilegu
lífi. Ég vil njóta lífsins. Ég var að
tala við Charles um þetta nýlega,
og hann sagði, að ef fólk þorði að
haga lífsháttum sínum þannig, að
það sýndi sjálfu sér eftirlæti, mundi
færra af ógæfusömu fólki vera til
í heiminum.
— Charles?
— Charles Webber. Ég hef hitt
hann talsvert oft í lækningastof-
unni upp á síðkastið. Hann er mála-
flutningsmaður stofunnar. Þú þekk-
ir hann eflaust í sjón. Hann er einn
af sjúkhngum pabba.
Móðir hennar hristi höfuðið. —
Ég kem honum ekki fyrir mig. Er
þetta viðkunnanlegur maður?
— Hann er afar viðfeldinn og af-
ar ríkur. Hann býður mér oft 1 há-
degisverð og honum fellur skrambi
vel við mig — eða líst öllu heldur
skrambi vel á mig. Ég á að borða
með honum miðdegisverð í kvöld í
Mayfair. Það var þess vegna, sem
ég vildi ekki hjálpa þér með stór-
þvottinn í dag, sagði hún.
— Jæja? Þú ert undarlegt barn.
Hvers vegna sagðir þú mér ekki að
þú hefðir öðru að sinna, í stað þess
að verða önug?
— Maður er ekki „undarlegt
barn“ þegar maður er orðinn tutt-
ugu og eins. Delia óskaði að hún
hefði verið klædd þannig að það
samsvaraði aldrinum betur — í stað
þess að vera í gömlu langbrókinni.
— Og ég sagði þér það ekki, vegna
þess að mér sýndist þú svo þreytu-
leg, að það lá við að mér dytti í hug
að verða heima, og hjálpa þér með
þetta andstyggilega strit í skrifstof-
unni.
— Barnið mitt! Móðir hennar
þrýsti henni að sér. — Þú átt vitan-
lega að fara úr því að þú hefur
lofað því. Miðdegisverður á gilda-
skála? Það hlýtur að vera gaman.
Á ég að ljá þér feldinn minn og
perlufestina?
Svona var það alltaf, hugsaði
Delia með sér meðan hún flýtti sér
að hafa fataskipti. Hvenær sem hún
var komin á fremsta hlunn með að
segja, að hún vildi helzt flytja burt
af heimilinu og leigja sér herbergi
sjálf, var einhver svo góður við
hana, faðir hennar eða móðir, að
hún gat ekki hugsað til að fara frá
þeim.
Og svo var það Bob. Hún gat ó-
Ifiín vilHi
liia i‘ið iiiii) «i/ ii!í.svt ti’f/iir
hwtn tgtvti aintíitaii t'ts
ALDREI. NE
mögulega gifzt honum. Aldrei, nei
— aldrei! Og þess vegna var það
taugaraun að hafa hann á heimil-
inu. Hann var svo aðlaðandi — á
sinn klaufalega hátt — svo vænn og
alltaf viðbúinn að rétta henni hjálp-
arhönd.
ÞAÐ sannaðist líka núna eins og
oftar, því að þegar hún kom — nið-
ur í forsalinn í fyrsta raunverulega
kokkteilkjólnum sínum, sem naut
sín ennþá betur vegna perlufestar-
innar og loðna jakkans, var Bob
þar og bauðst til að aka henni þang-
að sem hún ætlaði að fara.
— En ég ætla alla leið til Mayfa-
ir! Hún reyndi að segja þetta eins
og það væri svo sem ekki umtals
vert.
— Þangað ætla ég líka. Hann
brosti. — Ég á erindi á St. Georgs-
spítalann, ef þú villt það heldur.
— Það var mjög heppilegt, sagði
hún með semingi. Nú þurfti hún
ekki að hlaupa á strætisva^nabið-
stöðina og blása af mæði þegar hún
kæmi í veitingastaðinn.
Hún óskaði bara að Bob hugsaði
betur um aksturinn en liti ekki
svona oft til hennar.
— Ég hef aldrei séð þig í öllu
stássinu þínu fyrr, sagði hann. —
Er það einhver viðhafnarsamkoma,
sem þú ætlar á?
— Nei, ég ætla bara að borða
með honum Charles. Hún vonaði að
hún segði þetta nógu blátt áfram
— eins og hún hefði ekki þurft að
spara í marga mánuði til þess að
geta eignast kjól, sem væri notandi
við slíkt tækifæri. — Charles Webb-
er, skilurðu.
— Málaflutningsmanninum?
Hann hló.
— Já. Er það nokkuð hlægilegt?
— Seisei-nei. Hann er bara tals-
vert miklu eldri en þú. Og auk þess
er hann ekki þannig gerður, að fólk
dirfist að kalla hann „Charles“. Og
svo er hann ímyndunarveikur svo
um munar. Seinast þegar hann át
yfir sig og fékk innanskömm, hélt
hann að hann gengi með æxli í mag-
anum og heimtaði að láta röntgen-
Ijósmynda sig. Hann pabbi þinn var
sárgramur yfir að þurfa að eyða
tíma í þettá.
Delia fann hvernig henni þykkn-
aði í skapi, en reyndi að láta borg-
inmannlega. — Æ, svona eruð þið
læknarnir! Þið eruð alltaf að brýna
fyrir fólki að það verði að láta
skoða sig í tæka tíð, og svo skopist
þið að því, þegar það gerir það.
— Hm! Þetta hitti.
Bob tókst loks að komast út úr
mestu umferðarþvögunni og fann
loks stað, sem hægt var að nema
staðar á, skammt frá Hyde Park. —
Miðdegisverðurinn mun vera klukk-
an átta? Hann stöðvaði hreyfilinn.
Þú munt ekki hafa hugsað þér að
koma löngu fyrir tímann og þurfa
að sitja og bíða eftir borðherran-
um?
Deha hló og komst við af hugul-
semi hans.
— Ég þarf manneskju eins og þig,
hélt hann áfram og teygði hand-
legginn aftur fyrir bak á henni. —
Ég þarf manneskju eins og þig til
að sjá um að ég verði ekki einn af
þessum kaldlyndu heimilislæknum,
sem aldrei trúa orði af því, sem
sjúklingarnir segja. Ég mundi aldr-
ei þora að fara að starfa upp á eig-
in spýtur án þín. Þú ættir að sýna
mér ofurlitla meðaumkvun.
— Æ, góði Bob, byrjaðu nú ekki
á þessu aftur! Ég hef sagt þér að
það er þýðingarlaust.
— Þessi Charles — er það alvara,
Deha?
— Já, það er alvara, sagði hún.
— Hann hefur — hefur víkkað sjón-
deildarhring minn. Hann hefur
kennt mér að meta tónhst og vín
og góðan mat.
— Ertu að romsa það sem hann
hefur sagt?
— Stundum hata ég þig, Bob Gib-
son.
Bob dró hana allt í einu að sér
og faðmaði hana ákaft. — Stund-
um elska ég þig þó að þú hagir þér
eins og kjáni, tautaði hann. Hann
kyssti hana þangað til hún hætti
að finna hjartaslátt sinn, en loks
reiddi hún töskuna sína og barði
hann í hausinn með henni.
— Skepnan þín! Hún þreifaði
eftir handfanginu á bílhurðinni, en
þá sleppti hann henni.
— Vertu róleg, sagði hann kulda-
lega. Hann hélt vasaklút upp að
eyranu, en þar blæddi úr honum.
— Ég er læknaður!
Svo ók hann áfram. Delia tók
spegilinn úr töskunni sinni með
skjálfandi höndum og reyndi að
laga á sér andlitsfarðann, sem hafði
aflagast. Bób ók áfram steinþegj-
andi og Delia hélt báðum höndum
fyrir andlitið. Bara að hún hefði
ekki slegið hann. Það var svo ó-
sæmandi og svo óþarft. Ef hún
hefði ekki stritað á móti, mundi
hann hafa stillt sig og ekkert héfði
gerzt. Nú var ekki sjón að sjá and-
litið á henni, og harm mundi aldrei
fyrirgefa henni. Hún var í vafa um
hvort væri meira virði.