Fálkinn - 06.05.1960, Blaðsíða 5

FALKINN
5
hvað hún hafði haft fyrir stafni
undanfarið, spurðu hana, svaraði
hún: — Ég var í fríi í Wien. Þær
öfunduðu hana, og einhver blaða-
maðurinn skrifaði í slúðurdálki sín-
inn: „Lady Jean hefur yndi af að
skemmta sér í Wien.
Lady Jean, sem er 26 ára, líkar
illa þegar verið er að trúlofa hana
í blöðunum. Fyrir þremur árum var
það staðhæft að hún væri í þann
veginn að giftast lord Montagu af
Beaulieu.
— Eingöngu af því að hann hef-
ur boðið mér út með sér nokkrum
sinnum, sagði hún gröm. Þegar hún
sagði blaðamanni að Montagu hefði
verið góður vinur fjölskyldu henn-
ar árum saman, skrifaði blaðamað-
urinn: — Nú verða tengdir milli
þessara ætta, þegar lady Jean gift-
ist lord Montagu, og bætti við: —
Lady Jean sagði að giftingardagur-
inn væri ekki ákveðinn ennþá ...
Þá varð lady Jean reið: — Það
voru ekki meiri ástir milli okkar en
drottningarinnar af Saba og Alex-
anders mikla. Við erum kunningj-
ar, og ekkert annað.
Lady Jean er ekki dutlungafull,
en það er engu hægara að spá
hvað hún gerir, en segja fyrir um
veðrið. Eitt kvöldið var biðið eftir
að hún kæmi í samkvæmi hjá „káta
hópnum“, sem er klúbbur ungs
hetðarfólks. En engin lady Jean
kom, og loks símaði einhver til
hennar og spurði hvort hún „væri
ekki komin á fætur“. En enginn
svaraði. Svo var sent heim til henn-
ar, en þar var allt læst.
Það uppgötvaðist ekki fyrr en eft-
ir viku hvað var að, og þá fyrir
tilviljun. Lady Jean hafði vakað
alla nóttina yfir veikri telpu í hús-
kofa í Eastend. Faðir barnsins,
hafnarverkamaður hafði farið heim
til hennar, því að barnið var alltaf
að kalla á lady Jean í óráðinu.
Lady Jean hleypti sér í gamla
kápu yfir samkvæmiskjólinn, sem
hún var komin í, símaði í bíl og fór
með manninum heim til hans. Og
þar sat hún alla nóttina. En hún
vill ekki tala um þessháttar. —
Þetta er einkamál mitt og kemur
ekki öðrum við.
Lady Jean var ein í kvenna-heið
ursverðinum við krýningu Eliza-
bethar drottningar. En hún starfar
í skuggahverfum borgarinnar. Hún
fer að heiman kl. 7,30 á hverjum
morgni, í svörtum ullarsokkum og
dökkgráum ullarkjól og heldur í
skuggahverfin. Oftast heldur hún á
tösku með alls konar fatnaði, sem
hún hefur safnað hjá kunningjun-
um handa börnunum.
Hún gerir þetta ekki af því að
henni finnist það spennandi. Frá
1954 til 1958 vissi almenningur ekki
af þessu, og aðeins fáir af þeim
sem hún hjálpaði vissi hver hún
var. Fólkið kallaði hana bara Jane.
— Fólki hættir svo við að mis-
skilja tilgang manns, ef maður er
úr aðalsstétt. Það heldur að maður
geri þetta til þess að vera „öðruvísi
en aðrir“ eða láta bera á sér. En ég
geri þetta eingöngu af því að mér
þykir vænt um börn, vænna en um
nokkuð annað í veröldinni. Mest af
því, sem ég geri í fátækrahverfun-
um snýst um börnin. Og ef ég gift-
ist einhvern tíma langar mig að
eignast tólf eða fleiri, segir lady
Jean og brosdr.
Það kom glöggt í Ijós hve gam-
an hún hefur af börnum, eitt sinn
MAÐURINN BAK VIÐ ORÐIÐ « 15
Hertoginn af Alba og
„Duc D'Albe“
Ferdinand Alvarez af Toledo,
hertogi af Alba var urn langt
sJceiö ímynd mannvonskunnar í
meövitund allra Hollendinga.
„Blóðráðið“ sem hann stofnaði i
Hollandi dœmi yfir 10.000 manns
til dauða. Allir hrœddust grimmd
hans.
Stóplar, sem reknir eru niður
í skipalagi til að festa við þá
skip, eru kallaðir ,,duc d’albe“.
■ Það var vafamál hvort þeir eru
nefndir eftir hertoganum, og að
hann sé upphafsmaður að þeim.
Hertoginn var stjórnmálamaður
og hermaður og mun lítt hafa
fengist við verklegar fram-
kvœmdir. Það var hann sem
gerði út flotann til að taka Eng-
land 1588, flotann sem veðrin
eyddu.
Önnur skýring á nafninu er
líklegri. Hollendingar hafa löng-
um verið miklir hafnargerðar-
menn og hafa orðið að nota
staura til að reka niður í hinn
mjúka jarðveg. Það þykir líklegt
að þeir hafi tekið upp „duc
d’áble“-nafnið á staurunum.
Samkvœmt þeirri skýringu er
heitið upprunalega „Duik, Alba",
eða „Niður með þig, Alba“, eða
„Varaður þig, Alba“. Sagan seg-
ir að þegar verkamennirnir voru
að reka staurana niður í höfn-
unum eða í undirstöður undir
hús, sem allstaðar þarf að hafa
í Amsterdam og viðar, hafi þeir
haft fyrir sið að hrópa „Niður
með þig, Alba“ í hvert skipti sem
þeir létu fallhamarinn dynja á
staurnum til að koma honum
niður. Þá kölluðu þeir í kór:
„Auik, Alba!"
Það er líklegt að þessi saga sé
sönn. En þó hún vœri það ekki
þá er svo mikið víst að víðsvegar
um heim eru staurar eða staura-
hvirfingar, sem skipum er lagt
við í höfnum, alltaf kallað „duc
d’Albe".
Þannig hefur nafn hins a.l-
rœmda harðstjóra fengið vist í
fjölda mörgum málum, án þess
að menn geri sér Ijóst hvaðan
það er sprottið.
jsiwsíHiWM'jwyvu'
:o«öe;5Gt50íSGGöocí5;;ööíX5öí>oeaooo»ööooööíiíXiööOööoyöooöt;oí5t
er hún var á leið til að skemmta sér
ásamt kunningja sínum. Þetta var
rétt fyrir Cuy Fawkes-daginn, nóv-
ember-ærslin, en þá langar öll börn
til að sprengja púðurkerlingar og
kínverja.
Einhverjir snáðar komu til þeirra
og báðu um aura fyrir púðurkerl-
ingum. Förunautur hennar stjakaði
við þaim og börnin hörfuðu frá,
vonsvikin. Þá kallaði lady Jean til
þeirra og gaf hverjum þeirra shill-
ing.
— Hvers vegna ertu að eyða pen-
ingum í strákana? spurði förunaut-
urinn.
— Hefur þú aldrei verið barn?
spurði hún lágt . . .
Hún fór á skemmtunina með hon-
um um kvöldið, en síðan afþakkaði
hún alltaf þegar hann bauð henni
út með sér.
— Ég vil ekki vera með mönnum,
sem haga sér svona við börn, sagði
hún.
Fólk, sem ekki þekkir lady Jean
eins og hún er, heldur að hún sé
manneskja, sem hafi ekki gaman
af neinu nema veizlum og gleðskap.
En þetta nægir ekki. Hún hefur oft
tekið þátt í gleðskap, og honum
talsvert svakafengnum, en hneyskl-
issögur, sem sagðar hafa verið um
hana í því sambandi eru ósannar.
Til dæm-is var hún í samkvæmi
„Káta klúbbsins" í Chelsea, sem
varð ærið tryllingslegt. Einn gest-
anna nefbrotnaði . ..
Lunúnablöðin voru ekki sein á
sér að segja frá því, að lady Jean
væri við þetta nefbrot riðin. Að
vísu ekki berum orðum, en þau
dylgjuðu um það. Lady Jean hafði
ótvíræðar sannanir fyrir því að
þetta var lygi, en samt gerði hún
ekkert til þess að bera þetta af sér.
Hún fól vini sínum að benda blöð-
unum á, að hún hefði verið farin
úr samkvæminu að minnsta kosti
hálftíma áður en nefbrotið varð. Og
lady Jean hefði farið vegna þess, að
hún þurfti að heimsækja veika
konu, sem var ein heima, og vera
hjá hennd um nóttina. Blöðin birtu
leiðréttinguna og buðust til að
borga skaðabætur. Hún bað þau um
að kaupa mat og föt handa „börn-
unum mínum í Eastend“ fyrir pen-
ingana. Hún vildi ekki taka við
þeim sjálf.
Og fólk var fljótt á sér að segja,
að hún væri svo rík, að hana mun-
aði ekkert um peningana. Lady
Jean hatar að vera kölluð „erfingi“.
Ef það er nokkuð, sem ég er ekki,
þá er það einmitt erfingi, segir hún.
Þegar faðir hennar, 8. markgreifinn
af Londonderry, dó árið 1955, rann
mestur hluti eigna hans til bróður
hennar. Lady Jean fékk aðeins líf-
eyri, sem nemur 10—12 sterlings-
pundum á mánuði ...
Það er að vísu ekki nema rúmt
ár síðan lady Jean var formaður í
hálfgerðu ærslafélagi í Chelsea.
Hún var kosin í stöðuna vegna þess
að allir treystu henni. — Þedm
finnst að ég sé eins konar móðir
þeirra, segir hún. — Segja mér frá
öllum sínum vandkvæðum og biðja
mig um ráð.
Þess vegna var það ekkert undar-
legt, að Antany Beauchamp, maður
vandræðakvendisins, Söru Chur-
chill hringdi til hennar skömmu áð-
ur en hann fyrirfór sér. — Beau-
champ var frægur ljósmyndari og
var þá skilinn að borði og sæng við
Söru (dóttur Sir Winstons). Kvöld-
ið, sem hann fyrirfór sér langaði
hann til að tala við einhvern um
vandræði sín. Þess vegna símaði
hann til þeirrar sem hann treysti
bezt, lady Jean. Enginn veit hvað
hann sagði við hana, því að þess
var ekkd krafist að hún bæri vitni
í réttinum, sem varð eftir sjálfs-
morðið. Hún telur sig bundna þagn-
arskyldu.
— Fólk treystir mér að segja mér
leyndarmál sín. Ég væri lélegur
vinur ef ég kjaftaði þeim í aðra,
segir lady Jean.
En hún varð hrædd eftir að hún
hafði slitið símtalinu við Beau-
Framh. á 14. síðu.
Fræg ítölsk listakona, Novella Paragini, málar mynd af lafði Jean,
Lafði Jean er komin af Maríu Stuart,