Fálkinn - 03.06.1960, Blaðsíða 2

2
FALKINN
Höfum fyrirliggjandi eftirtaldar vörur frá
Sovétríkjunum:
Rúðugler
Masonite
þilplötur
Trétex
Baðker
Hjólbarðar og slöngur
á flestar tegundir bifreiða og landbúnaðarvéla.
Rafmagnsperur
,,Oreol“ 1000 tíma perur.
„Krypton“ gasfylltar perur. EySa minna raf-
magni en vanalegar perur og endast lengur.
Kaupendur af ofangreindum vörum, hafi
samband við okkur sem fyrst.
Mars Trading Company h.f.
Klapparstíg 20, sími 1-73-73.
lllÉBSIÍfflgi
ap ■ a
wJBPnesss

Þessar litlu stúlkur í smábílunum gefa merki um að ræsa stóru bílana, í
samkcppninni, sem árlega er haldin fyrir langleiðabílstjóra í Frakklandi
>f Skrítiur >f
Vinnupilturinn var með fulla
kerru af kartöflum, sem hann ætl-
aði að selja niðri á Plani. Hestur-
inn var tregur í spori þegar kom
ÓSTAÐFEST HEIMSMET. — Það kann ekki að sýnast neinn galdur lengur að smíða svo-
kallaðan lyftingarbíl eða bát, sem hægt sé að nota. En hitt er annað mál, hve auðvelt er að
gera þá hraðskreiða. — Svissneski verkfræðingurinn Karl Weiland þykist hafa stígið stórt
spor í áttina. Hann komst nýlega í meira en 70 km. hraða á bátnum „Ilcn“, sem hann hefur
smíðað, og segir að það sé heimsmet, á svona farkosti.
KAUPIÐ OG LESIÐ FÁLKANN
niður á Hverfisgötuna, því að hann
var óvanur Reykjavíkurlífinu og
hálfhræddur. Og strákurinn lét svip-
una dynja á honum. Gömul kona,
sem sá þetta, víkur sér að drengn-
um og segir:
— Þú kemst aldrei til himna-
ríkis, ef þú berð hestinn þinn.
— Ég ætla alls ekki til Himna-
ríkis. Ég ætla niður á Plan.
★
Nýr prestur var kominn í kallið,
og svo skyldurækinn, að hann fór
undir eins að húsvitja. Á einum
bænum var 99 ára gömul kerling,
og presti fannst hann þurfa að tala
lengi við hana, enda var hún hress
og heyrnargóð og engin elliglöp far-
in að koma á hana.
Presturinn spurði: — Hafið þér
átt heima hérna í sókninni alla yð-
ar ævi, Guðríður mín?
Gamla konan þagði um stund og
hugsaði sig um. Loks svaraði hún:
— Nei, ekki ennþá.
★
Gumbur í Ási hafði verið í kaup-
staðnum og séð mjaltavél. Honum
fannst þetta mesta þing, og þegar
hann kemur heim, segir hann við
konuna sína, að þessa vél ætli hann
að kaupa.
— Hefurðu nokkra peninga til að
borga hana með? spyr konan.
— Já, við getum selt beljuna. Hún
verður óþörf, því að við fáum nóga
mjólk úr vélinni.
★