Fálkinn - 24.06.1960, Blaðsíða 12

12
FALKINN
llllllllimil JENNIFER AMES: IBIIIIIIIIIIIIIISGIIIIIIIIIIIIIIIIIIimBIIIIIIIIIIIIIIIIIIISIIIIIIIiaillllll
BHÚÐUHLEITm
llllllilliIliIIIIIIIIIIIIIIIII!IllllllHIIi!IlIIIIilII!l!ill!il!l!llliIIillll FRAMHALDSSA6A llllilllililll
— Ef ég geri yður ekki of mikil óþægindi með
þvií, frú Dennison, tek ég boði yðar með mikilli
gleði.
— En hvað það var gaman! sagði Freda. —
Vertu nú ekki svona alvarlegur, Adrian, annars
máttu búast við að mér sinnist við þig! Það
liggur við að maður haldi að þú ættir að eiga
heima hérna og láta þér leiðast. En ég skal reyna
að halda, að þú hafir aðeins verið að hugsa um
að ég hefði ónæði af þessu. En mér er aldrei ó-
næði að gestum, heldur unun að þeim. Komið
þið nú, stelpur! Hún tók Helgu og Kötu sína und-
ir hvorn arm. — Þá er þetta útkljáð mál. Við
komum við í Miðbænum og afþökkum herbergið
þitt, Kata.
Hún fór nokkur skref en sneri svo aftur til
karlmannanna.
— Þú ert eflaust með bílinn þinn hérna, Adri-
an. Geurðu ekki skotið dr. Williams þangað sem
hann ætlar að fara? Og gleymdu ekki að við
búumst við ykkur báðum klukkan átján.
Bíll Dennisons var opinn Bentley, nýjasta gerð.
Kata hafði orð á hve fallegur hann væri og
Freda kinkaði kolli:
— Okkur líkar hann að minnsta kosti vel. í
augum þessara vísindasnobba erum við flug-
fólkið eintóm flón, en það erum þó við sem eig-
um bílana og húsin, svo að við látum okkur í
léttu rúmi liggja þó að þeir Mti niður á okkur.
Hún hló og bætti við: — Mér þykir vænt um
að Adrian áttaði sig í tæka tíð, og fór að vinna
fyrir okkur í stað þess að láta hola sér niður í
einhverja skrælnaða stjórnardeild.
— Áttu við sams konar starf og Frank hafði?
Freda brosti og þrýsti að handleggnum á henni.
. — Ég meinti það ekki þannig, góða. En ég
held að áður en þetta hræðileg kom fyrir með
Frank, hafi hann verið farinn að líta á ýmislegt
sömu augum og Adrian. Við töluðum ýmislegt við
hann, maðurinn minn og ég, og mér fannst á
honum að hann væri orðinn staðráðinn í að koma
til okkar.Þú veizt að við borgum miklu betra
kaup en ríkið.
— Það gerið þið vafalaust, svaraði Kata og
gaut augunum til gljáandi bílsins um leið. Þetta
sem Freda hafði sagt um að þau höfðu talað ým-
islegt við Frank, vakti forvitni hjá henni. En
henni datt ekki d hug að halda, að hann mundi
hafa yfirgefið leyniþjónustuna, hvað sem í boði
hefði verið.
En Adrian hafði gert það, og hvað sem þeirri
sundurþykkju leið, sem nú var orðin milli hans
og hennar, átti hún samt bágt með að átta sig
á því. Hún sagði upphátt:
— Þér minntust á það áðan að maðurinn yðar
væri húsbóndi Adfians — er það svo að skilja að
Adrian starfi í flugfélaginu?
— Já, vissirðu það ekki? En meðal annarra:
ég vona að þér sé ekki ver við að þúa mig —
við erum orðin svo ameríkaníseruð hérna, og
höngum ekki í titlatoginu eins og heima ... Já,
Rod er einn af forstjórunum í Talcon Aircraft
Corporation. Og Adrian vinnur bæði í skrif-
stofunni og sem flugmaður. Rod er stórhrifinn
af honum. Og það erum við reyndar bæði, sagði
hún svo og breytti um róm.
Kata fór að brjóta heilann um, hvort hún ætti
að draga ályktanir af þessari rómbreytingu. Hún
leit snöggt til frú Dennison, sem brosti á móti og
ræsti bílinn.
Innan skamms voru þær komnar inn á bæinn,
sem var hinn þokkalegasti, með lágum húsum
og breiðum götum með trjáarröðum á báðar
hliðar.
— Kanntu vel við þig hérna, Freda?
— Já, alveg lgómandi vel. Ekki eingöngu af því
að loftslagið er svo ljómandi gott, tært og þurrt
— varla nokkur raki í loftinu, heldur líka af því
að hér er mikið samkvæmislíf. Öll stóru flugfé-
lögin hafa skrifstofur hérna, svo að nóg er af
fólki til að umgangast. Og svo eru allir þessir vís-
indamenn, sem gera tilraunir með fjarstýrðu
vopnin. Þeir eru yfirleitt allra viðfelldnustu
menn. Og svo eru hér nokkrir liðsforingjar, kenn-
arar og kaupsýslumenn. Allir hafa sína klúbba og
fjörugt samkvæislíf. Nýlega höfum við eignast
ágætan golf-völl. Leikur þú golf, Kata?
Kata brosti.
Það er golf-völlur rétt við húsið okkar í Surr-
ey. Frank og Adrian og ég lékum þar oft á laug-
ardögum eða sunnudögum.
— Já, mér hefur skilist að þið hafið verið mikl-
ir mátar, sagði Freda. — Þess vegna er mér svo
óskiljanlegt að Adrian skyldi ekki hafa hug-
mynd um að þú kæmir hingað.
— Þetta bar svo bráðan að, sagði Kata. — Ég
réðst ritari hjá dr. Williams aðeins hálfum mán-
uði áður en við fórum.
— En samt, sagði Freda, — úr þvá að þið vor-
uð svona góðir vinir .. . Hún þagnaði í miðri
setningunni.
Helga hallaði sér aftur í horninu, hún hafði
ekki tekið þátt í samtalinu, enda hafði Freda
aldrei beint orðum sínum til hennar. Hún hafði
aðeins talað við Kötu.
Kata reyndi að tala við Helgu um aldingarð-
inn, sem þæcr voru að aka framhjá, en hún svar-
aði varla. Hún var vör um sig eins og svo oft
áður á leiðinni. Kata hafði haldið að hún yrði ró-
legri þegar hún væri komin á áfangastaðinn, en
nú virtist Helgu órórra en nokkurn tíma áður.
Ef þessu heldur áfram, hugsaði Kata með sér,
sleppir hún sér áður en lýkur.
Hún vorkenndi Helgu, þó að hún ætti bágt
með að átta sig á henni. Helga var áreiðanlega
hrædd, en jafnframt gat hún verið stálhörð og
einbeitt. Hún var viðkvæm og meyr, og hlaut
að vekja samúð, sérstaklega karlmanna. En þó
var hún enginn veifiskati.
Kata hefði viljað gefa mikið til að vita hvers
vegna Helga hafði mynd af Frank í töskunni
sinni. Hafði Helga þekkt Frank? Hafði hann
gefið henni myndina sjálfur? Þá hlaut hún að
hafa sagt Kötu frá því —- það hefði verið eðli-
legast.
Dennisonshjónin áttu heima í fallegu timbur-
húsi, byggðu eftir amerískri fyrirmynd. Með-
fram allri framhliðinni voru breiðar svalir með
léttum húsgögnum. í einu horninu skenkiborð
með háum stólum og mikið af flöskum í hillunum
fyrir innan. Fyrir neðan svalii'nar var fallegur
garður og mikið af blómum í öllum regnbogans
litum.
Kata hafði sjaldan séð jafn mikið af blómum
á einum stað, og hún hafði orð á því.
Freda hló. — Það er hægt að fá fegurstu blóm
heimsins til að dafna hérna í Ástralíu, en allt er
komið undir vatninu. Jæja, komið þið inn, ég
skal sýna ykkur herbergin ykkar, og svo fáum
við okkur morgunverð. Við borðum venjulega
klukkan sjö til hálfátta, en við létum það bíða í
þetta skipti. Þið hljótið að vera glorhungraðar
eftir flugið, aumingjarnir.
Innanhúss var allt vistlegt. Kata lét aðdáun
sína í Ijósi og Freda sagði:
— Það er gaman að þér skuli lítast á þessa vin
okkar, hérna í eyðimörkinni. Ég vona að þú
kunnir vel við þig hérna. Ég vildi aðeins óska,
bætti hún við d lægri róm, — að aðstæðurnar
hefðu verið skemmtilegri.
Þær voru einar inni í fallega svefnherberginu,
sem Freda hafði sagt að Kata ætti að nota. —
Ég er að hugsa til hans bróður þíns, skilurðu, hélt
hún áfram. — Ég get ekki lýst hve hrygg við
erum útaf þessu. En vitanlega höfum við ekki
gefið upp vonina ennþá. Hann kann að hafa
fengið sólstungu þegar hann reyndi að leita til
byggða, og kannske hafa þeir innfæddu fundið
hann. Þeir eru vinsamlegir í garð okkar hvíta
fólksins, og mundu vafalaust fara vel með hann.
Kannske er veslings drengurinn svo veikur að
hann getur ekki gert grein fyrir hver hann er
eða hvaðan hann kemur. Sólstunga getur verið
alvarleg hér um slóðir,
— Það er orðið svo langt síðan — ef einhver
hefði fundið hann hlyti hann að hafa látið heyra
frá sér?
— Ég veit ekki, sagði Freda. — Sumt af þessu
fólki er svo lágstætt. Kannske vill það láta hann
hressast áður en það gerir aðvart um hann.
— Þú segir þetta til að hugga mig. Þú trúir
því ekki sjálf.
— Ég veit ekki, sagði Freda lágt. Hún faðmaði
Kötu að sér. — Mér finnst þetta svo hörmulegt,
Kata. Okkur Rod þótti svo vænt um hann bróð-
ur þinn — okkur fannst hann vera einn í fjöl-
skyldunni. Við skulum gera allt sem í okkar
valdi stendur til að hjálpa þér. Heldurðu að þú
gætir orðið einhvers vísari þegar þú ert komin
hingað sjálf, komið auga á eitthvað, sem yfir-
völdunum hefur sést yfri?
Var rödd hennar orðin harðari, eða var þetta
ímyndun hjá Kötu? Eftir augnablik hélt Freda
áfram: — Þú hefur ekki verið send hingað, útaf
þessu, Kata?
Kötu var ekki ljúft að ljúga, og henni fannst
erfitt að reyna að blekkja konu, sem var svona
vingjarnleg.
— Nei, ekki hef ég það, Freda. En það var
vonin um að verða einhvers vísari, sem jréð því
að ég tók við þessari stöðu hjá dr. Williams.
Freda kinkaði kolli. — Ég vildi óska að ég
gæti hjálpað þér. En nú máttu ekki vera að hugsa
þetta í sífellu. Þér kann að þykja það harðneskja
að segja það, en ég held að réttast væri fyrir þig
að reyna að gleyma þessu, eða að minnsta kosti
hugsa sem allra minnst um það.
— Ég býst við að ég hafi nóg annað að hugsa
þegar ég fer að vinna hjá dr. Williams, sagði Kata
fremur þurrlega.
—- Já, það er gott að þú hefur eitthvað fyrir
stafni. Þú færð nóg að hugsa við starfið, og þeg-
ar þú átt tómstund skulum við Rod reyna að