Fálkinn - 10.05.1961, Blaðsíða 32

Hattur töfra-
mannsins -
Framh. af bls. 28.
Nú var orðið krökt af kanínum á svið-
inu. Mér leið skelfing illa, því að ég
hefði allt viljað til vinna til að eignast
þó ekki væri nema eina af þeim...
Þegar sýningunni var lokið fórum við
út, og pabbi bað okkur um að bíða við
hliðið, því að hann ætlaði að fá sér öl.
Við stóðum þarna og þorðum ekki að
hreyfa okkur úr sporunum, því að pabbi
hafði hótað okkur öllu illu ef við hyrf-
um.
Marvello kom líka út — um hliðar-
dyr við leiksviðið og krakkarnir hlupu
til hans til að biðja hann um að skrifa
nafnið sitt í bókina þeirra. Hann var
miklu stærri en pabbi, og í sömu fötun-
um og hann hafði verið á leiksviðinu.
Hann var með pípuhattinn undir hend-
inni. Þegar hópurinn fór að þéttast
kringum hann lagði hann hattinn frá
sér. Svo sneri hann bakinu að okkur og
hélt áfram að skrifa nafnið sitt, með
stórum sjálfblekung. Nú stóðum við rétt
hjá hattinum. Bróðir minn góndi gap-
andi á töframanninn, en ég greip hatt-
inn og flýtti mér að stinga honum undir
jakkann minn. Og í sömu svifum kom
pabbi og sagði að nú yrðum við að fara
heim. Ég var alveg eirðarlaus og þegar
við komum heim flýtti ég mér upp í her-
bergið okkar strákanna og faldi hatt-
inn undir koddanum mínum.
Mér var ómögulegt að sofna, og
mamma gaf mér heita mjólk, því að
hún hélt að taugarnar í mér hefðu of-
reynzt af öllu þessu, sem ég hafði séð.
Um miðnætti laumaðist ég fram úr
rúminu og læddist út, með hattinn undir
nátttreyjunni. Fyrir utan húsið fann ég
prik, og fór nú að berja hattinn og segja
sömu orðin, sem ég hafði heyrt Mar-
vello segja.
Til vonar og vara sagði ég þau hvað
eftir annað. Eftirvæntingin var svo mik-
il, að það lá við að ég yfirbugaðist. Ég
„Ungjrú Jensen!“
32 FÁLKINN
hafði tekið koddann minn með mér, og
lagði hann yfir hattinn.
En það gerðist ekki neitt. Engar kan-
ínur komu upp úr hattinum. Og ekki
heldur silkiflögg, eins og Marvello hafði
dregið upp úr honum. Það gerðist yfir-
leitt alls ekki neitt. Þetta var ótrúlegt.
Og vonsvikinn gekk ég upp í herbergið
aftur og fór að sofa. Ég sofnaði strax.
Ég vissi að ég hafði ekki farið rétt að.
Marvello hafði lagt stóran gulan silki-
klút yfir hattinum í gærkvöldi. Það
var það fyrsta sem mér datt í hug, þeg-
ar ég vaknaði um mroguninn. Mamma
brá sér út og þá sætti ég lagi og náði
í silkiklút, sem hún átti niðri í skúffu,
stakk honum í vasann og fór út í eldi-
viðarskúrinn. Og svo náði ég í eina
brjóstnálina hennar mömmu, náði úr
henni steinunum með hnífsoddi, og
límdi þá á prikið. Svo tók ég prikið,
barði því á hattinn, sem ég hafði breitt
silkiklút mömmu yfir og endurtók töfra-
orðin. Svo dró. ég klútinn varlega af
hattinum og leit ofan í hann. Ég var
viðbúinn með hendurnar, svo að kanín-
an skyldi ekki sleppa.
En ekkert gerðist. Engar kanínur
komu í hattinn. Mér sárnaði þetta svo
mikið að mig langaði til að fara að
gráta. Ég faldi hattinn aftur, setti silki-
klútinn á sinn stað og fór inn í stofu.
Þegar maturinn kom á borðið kom ég
ekki nokkrum munnbita niður, og
mamma hélt að ég væri orðinn veikur.
Hún tók á enninu á mér.
— Hann er með hita, sagði pabbi og
lét mig fara í rúmið.
Ég sofnaði ekki heldur um kvöldið.
Hvernig stóð á þessu? Ég hafði öll tæk-
in, sem Marvello hafði notað, — hatt-
inn; prikið, silkiklútinn . . . allt. En samt
kom engin kanína.
★
Daginn eftir sagði mamma að ekkert
gengi að mér. Ég fór á fætur, stakk hatt-
inum undir jakkann og labbaði beina
leið í Tivoli. Þetta var langur gangur,
og svo var allt lokað og læst þegar ég
kom. Og nú kom enn einu sinni ein-
hver kökkur í hálsinn á mér.
Mér lá við að gráta. Og hvað hefði
ég reyndar átt að gera, ef opið hefði
verið og þarna hefði verið fullt af fólki
að horfa á Marvello? Ég fór að glugga
bakatil og skreið inn um hann. Þarna
var Marvello vinur að sýna á hverju
kvöldi. Og nú stóð ég á sviðinu og lifði
upp alla sýninguna í huganum. Og
endurtók hana svo. Ég hafði stolið með
mér silkiklútnum hennar mömmu, svo
að ég hafði allt til alls.
Ég starði fram í tóman salinn, á tómu
stólana, sem mér fannst að horfðu á
mig. Með sjálfum mér fann ég að þarna
kringum mig voru allar kanínurnar, sem
ég hefði seitt fram. En þá ...
Hvað er eiginlega um að vera hérna?
heyrði ég karlmannsrödd segja: — Er
þetta aðalæfing, eða hvað? Það var
Marvello, sem stóð fyrir framan mig.
Lausn á 16. verðlaunakross-
gaiU rALKANö. • N Ö F ■ L D S 1°
• K • ■ • 'O L A R L E / K
. i hl N A ti T 0 U J> T|G K
5 A U f) U * u 3 L 'A K / R A
• A U M A R o R o L 9 A • A R
í / tJ L L A R • E R
• '1 T A R L £ G • R 1 F F / L
4 \/ c A U 9 A E K / ? * 0
V £ l s U L £ / K 6 L 0 K
E 1 J. T u R. • A • A U K A\l< K
. 1 ’L A T 'A U R • l< R U l< K A
'A V U r R T Q 0 R_ K'AM
b l * 5 N\ i R / L L 3 l< U R N
H ö N D • • A/ E 1 T A ZjL A
F U R A H J A R T A\u r a R
. & A R rA > A R L A Cr N / A/ Cr
Krossgátulausnum fer stöðugt fjölg-
andi og hafa aldrei fleiri borizt en við
krossgátu númer 16, sem birtist í páska-
blaðinu. Dregið var úr réttum lausnum
og verðlaunin hlýtur: Ólafur W. Ste-
fánsson, Hrefnugötu 10, Reykjavík. Rétt
ráðning gáj;unnar birtist hér að ofan.
En nú var hann í sams konar fötum og
hann pabbi notar hversdagslega.
— Hefur þú hugsað þér að gera mig
atvinnulausan, drengur minn?
— Nei, en mig langar svo til að búa
til kanínu!
— Kanínu! sagði Marvello, —- og hvað
er þetta, undir klútnum þarna? spurði
hann og benti.
— Hatturinn yðar. Ég stal honum á
laugardagskvöldið, þegar ég var hérna
með honum pabba og honum Roy bróð-
ur mínum.
— Nú, það var þannig, sem hatturinn
hvarf? En hefur þér tekizt að fá nokkra
kanínu út úr hattinum?
— Nei, það hlýtur að vera einhver
skekkja í þessu hjá mér.
— Skekkja? hváði töframaðurinn. —
Hvaða skekkju áttu við? Mér sýndist
hann ekkert reiður og nú var ég ekkert
hræddur við hann. Ég sagði honum hvað
ég hefði gert.
— Ertu viss um að það sé kanína í
hattinum núna? spurði hann og leit á
mig.
— Já, það er ég viss um. Annars gæt-
ir þú ekki tekið þær upp úr hattinum.
—Jæja, við megum ekki láta þetta
mistakast einu sinni enn, því að það
gæti verið slæmt fyrir kanínurnar. Þá
mundu þeir kannske strjúka og koma
aldrei aftur. Bíddu nú við og taktu
eftir. Hreyfðu ekki við silkiklútnum.
Því að þá gætir þú gert þær hræddar.
Hann hvarf út úr dyrunum og ég
þorði ekki að gægjast ofan í hattinn, því
að hann hafði bannað mér að hreyfa
klútinn. Svo kom hann inn aftur.
— Þú hefur vonandi ekki gægzt of-