Dvöl - 01.05.1901, Qupperneq 1

1. ÁR.
REYKJAVlK, MAÍ 1901.
Ml. 5.
Fátækir drengir og tignir menn,
Áframhald af greiniuni „Kraftur viljanB.11
Lauslega þýtt úr ensku.
Margir rnenn hafa verið af lágum stigum og fæddir
í fátækt, en hafa orðið voldugir í lífinu og frægir eftir
dauðann.
Þeir hafa verið fæddir og uppfóstraðir í smábæj-
unum, en hafa átt sigri að hrósa í stórborgunum, þeir
hafa fyrst verið lagðir i jötu fátæktar og fyrirlitningar,
eti hafa seinna unnið kórónur og hallir, þeirra frægð
hefir líkst turni, sem smátt og smátt hækkar, þangað
til að hann verður svo hár, að allir veita honum
eftirtekt.
Kolumbus var sonur vefara og var sjálfur vefari.
Cervantes var biátt áfram hermaður, Homer var sonur
fátæks bónda, Moliere var sonur manns, sem bjó til
veggjatjöld, Demosthenes var sonur hnífasmiðs, Tern-
ence var þræll, Oliver Cromwell var sonur ölgjörðar-
manns í Lundúnaborg, Howard var iðnaðarnemandi
hjá kryddsala, Franklín var sonúr kertasteypara og
sápugjörðarmanns, Dr. Thomas biskup í Worcester
var sonur lóreftsvefara, Daníei Defoe var sonur slátr-
ara, Whitefield var sonur vertshúshaldara, Yirgil var
sonur dyravarðar, Hóras var kaupmannssonur, Shakspe-
are var sonur ullarkaupmanns, Milton var sonur pen-
ingamiðlara, Robert Burnes var plógmaður. Muhamed,
nefndur spámaður, var asna-ökumaður, Madame Berna-
dotte var þvottakona í Parísarborg, Napóleon var kom-
inn af iítt þektri ætt á Corsíku, Jón Jakob Astor seidi
einu sinni epli á strætunum í Nýju Jórvík, keisarafrú
Katrín af Rússlandi var af lágum stigum, Cincinnatus
var að plægja vínakur sinn, þegar honum var boðið að
verða alræðismaður í Rómaborg, Elihu Burrett var
járnsmiður, Daníel Webster vann á bóndaheimili í
æsku sinni, Henry þjónaði við mölunarmillu.
Sérhver ungur maður sem býst við að verða fljótt
ríkur, ætti að skrifa með athygli hjá sór nöfn nokk-
urra af okkar ríkustu mönnum, og hann mun komast
að þeirri niðurstöðu, að mesti hlutinn af auðæfum
Astors, Browns, Stewarts og Vanderbilts hrúgaðist
saman eftir að þeir voru fimtugir, án auðs og met-
orða um fertugsaldur, án auðs og metorða æfinlega
er dómur margra. Þeir segja að só maðurinn ekki
orðin merkur og ríkur um fertugt, þá verði hann það
aldrei. Það var þó eftir fertugt að Walter Scott vai'ð
hinn mikli „óþekti; það var eptir fertugt að Palmer-
ston varð æðsti og merkasti ráðgjafi Englands, sem
verið hafði á öldinni; á þeim aldri hafa margir, sem
nú eru nafnfrægir í sögunni verið htið þektir borgarar.
Hove, sem fann upp saumavólina, var bláfátækur, þegar
hann var 35 ára gamall, en miljónaeigandi 6 árum
seinna.
Fyrir mörgum árum gisti 12 ára gamall drengur
á veitingahúsi í Vermont, og borgaði fyrir sig með
því að saga eldivið — því hann hafði ekkert til að
borga með — heldur en að láta gefa sér það. 50 ár-
um seinna fór sami drengur þar um, hann var bank-
arinn Georg Peabody hvers nafri er svo alþekt fyrir
framúrskarandi mannkærleiksverk, heiðraður af hinum
gamia og nýja lieimi.
Hann var fæddur í fátækt í Denvers, Massachus-
etts og með því að byrja rétt og framfylgja eindreg-
inni ráðvendni, heiheika, starfsemi, dugnaði og kristi-
legri góðgjörðasemi gat hann safnað mikilli auðlegð;
hann gaf fæðingarborg sinni ríkuglega gjöf, sömuleiðis
Baltimore, þar sem hann átti lengi heima, gaf hann
stórfé. í Lundúnaborg stundaði hann iðn í 25 ár og
var þá kominn yfir sextugt, hann gaf fátæklingum í
borginni 150,000 pund sterling, en til Ameríku mun
hann hafa gefið 750,000 dollara. (Framh.)
Týnda barnið.
Saga frá landamœrunum. — Lauslega þýdd úr ensku.
(Framh.)
Ég var sem steini lostin í nokkur augnablik, svo
fór ég í einhverju æði að leita í herberginu og í garð-
inum, og ég lrrópaði á barnið eins og það gæti svar-
að mér, þá fór mér að detta í hug að maðurinn minn
hefði rnáske komið heim og tekið það, til að gera mér
bylt við; við þessa ágizkun sefaðist ég og fór að flýta
mór með miðdegismatinn, því þá var kominn mat-
málstími og fór ég að búast við manninum mínum
heirn. Þegar erfiðismennirnir komu flýtti ég mér út
til þeirra.
„Hvar er Mr. Westan?“ (svo hét maðurinn minn)
spurði ég þá.
„Við höfum ekki sóð hann síðan í morgun,"
sögðu þeir.
„Ekki sóð hann! Það hafið þið þó orðið að gera
því liann hefir tekið barnið.“
I3eir hristu neitandi höfuðin.
Eg þreif þá sjalið mitt og hijóp áleiðis á móti
honum, óg mætti honum spölkorn frá heimilinu.
„Iívað er þetta, Bella,“ sagði hann, tók í hendina
á mér og horfði undrandi framan í mig og á fötin
mín og skóna, sem voru rnjög forugir. „Hvað gengur
að þér og hvert ætlar þú?“ spurði hann.
„Ó, Filip, barnið, litla Perla, hvað hefirðu gert af
henni?“
„Gert af Perlu! Ertu frá þór, Bella ? Segðu mór,
hvað þú átt eiginlega við. “
„Hún er horfin — litla Perla er horfin, þegar ég
kom ofan af loftinu var vaggan tóm, óg var viss um
með sjálfri mér að þú hefðir tekið barnið.“
Hann varð nábleikur og sagði eftir litla þögn:
„Nei, Bella, ég hef ekki séð barnið og ekki komið
heim síðan í morgun.“
Hann hljóp á undan mér inn í stofu og starblíndi