Dvöl - 01.06.1901, Blaðsíða 1

9

I I
1 Ált.
REYKJÁYÍK, JÚÍíí 1901.
NR. 6.
Sólaruppkoma.
þá rís af djúpi röðull skær
og Rán og hauður gyllir,
svo undur mildur unaðsblær
minn anda gleði fyllir.
Hann ljóss á öldum berst á braut
frá bylting tímans strauma,
hann svífur yfir sorg og þraut
og sælli nýtur drauma.
Ó, þegar alt, sem augun sjá
ylgeislum sunnu’ er vaflð,
himinsins fagra festing blá,
fjöliin, engið og haflð.
Þá fegui’ð hlýtur sérhver sál
með sannri lotning prísa,
hún er svo stór að mannlegt mál
ei megnar henni’ að iýsa.
Hið dapra alt á flótta fer,
hið fagra andann hvetur,
svo hátt frá öllu haflnn er
. sem hrelling valdið getur;
og frelsis borinn örmum á,
hann álfu betri kannar,
og fagnandi hann flnna má
þar friðar lindir sannar.
Á. S.
arnir í fyrri daga höfðust við á alfaraveginum. Því
járnbrautin brunar nú framhjá i nokkurra mílna fjar-
lægð hinum megin og skilur gamla þægilega veitinga-
húsið eftir í hirðuleysi, og sömuleiðis litla þorpið í því
sama ástandi og það var í á síðastliðinni öld.
Samt er Mosakirtillinn mynnið á hóraði því, sem
er auðugt af náttúrufegurð og fornum sögum — hann
er hliðið til „Spjótsmannaiandsins", til heimila heiðabú-
anna og þeirra manna, sem lögðu undir sig Eskdale,
Liddesdale eg Teviotdale; það voru landamærariddarar,
sem elskuðu spjótin sín og sverðin og voru atkvæða
miklir.
Porfeður vorir kölluðu þá „þá trúuðu á mátt sinn
og megin“.- Þessir þrekmiklu fornmenn héldu landa-
mærunum á valdi sínu fyrir nálægt tvö hundruð árum.
Þá leituðu sambands-kristniboðar sér hælis á meðal
fjalla þeirra og hæða og það voru þessir ofsóttu ófrið-
helgu menn, sem fyrst unnu riddara þessa til skj^isam-
legrar yfirvegunar og kristinnar trúar. Þeir höfðu í
orði kveðnu haldið sór til rómversk-kaþólsku trúar-
bragðanna lengur en aðrir láglendingar, en höfðu í
raun og veru enga virðingu fyrir sannri trú og voru
mjög hjátrúarfullir, en hinn góðkunni Richard Cameron,
Pétur og Balfour pródikuðu þeim réttvísi með svo
góðum árangri, að þjóðskáld þeirra tíma kvartar yflr
því á þessa leið:
Ef kenning þeirra festir frjóvar rætur
þá farðu stuldur vel og afli mætur.
Á landamærum lengi gerðu ríkja
launvíg og stuldur. Hver sá breytni slíka ?
Smalastúlkan á Landamærunum.1
Eftir
Amaliu E. Barr.
1. kapítuli.
Tilbert og Terres Graeme.
í fjarlægð til hæða fagurgrænu
þar fær að blunda sólarskin,
þar bærist hjarta og blöðin vænu
af brögum fugla á grænum hlyn.
Burt um loftið liggja vegir
þar leiðir frjálsar þýtur blær.
og grenið svarta að björk sigbeygir
á bjartri hæð þar ijóminn hiær.
(Prof. Blaclde) — L. H.
Flestir hafa víst heyrt getið um Iíarwick, blóm-
legu verksmiðjurnar þar og frjálslyndu mennina, en
mun nokkur nú á tímum muna eftir Mosakirtlinum
(The Mosskirtle), þar sem Edinborgar og Carlista vagn-
1 Saga þessi er álitin að vera merkileg, og þó hún sé
nokkuð löng, ætla ég að áræða að byrja á lienni í Dvöl, og
vona, að mér auðnist að koma lienni allri út á þann liátt.
Útg.
Óróaseggir þessir þar á móti,
þurfa’ ei að beita hvössum hjör og spjóti,
með orðum fremja ávinninginn meiri
en vanir kappar byssum með og geiri.
Þeir kenna mönnum kyrlátt líf að vanda,
þeir kirkja rán og lesti allra handa,
og tekst mun bet’r að tálma slíkum vörum
en tiggjum Engla’ og Skota meður snörum.
(Úr kvæði Clelands 1697).
Eftir því sem kenningin festi dýpri rætur urðu
heiðariddararnir ráðvandir fjárhirðar og bændur, strang-
ir, eindregnir vandlætarar, reiðubúnir að leggja jafnvel
hfið í sölurnar fyrir trúna, en skapferlið bar þó marg-
breytilega vott um hina fornu lifnaðarhætti. — Peir
voru hugdjarfir, unnu skáldskap og voru nokkuð hjá-
trúargjarnir — því aldir þurfa til að útrýma því, sem
aldir hafa fóstrað, og um meiri hluta sérhverrar kyn-
slóðar má segja: „Hvað ungur nemur gamall fremur“.
Mentunin þrengdi sór samt smátt og smátt inn í
þessa afskekktu dali. Fyrir 40 árum fór einn flutn-
ingsvagn frá Selkirk þrisvar í viku um héraðið og svo
aftur heim, og með þessum vagni fengu innbúarnir
póstinn og allar þær nauðsynjar, sem þá vanhagaði